Αν δεν υπήρχαν η Ζωή κι ο Αλέξης ο Κυριάκος θα τους είχε εφεύρει...

Μπορεί η Ζ. Κωνσταντοπούλου κι ο Αλ. Τσίπρας να μην θέλουν ούτε να βλέπουν ο ένας τον άλλο αλλά τους ενώνει κάτι: είναι οι αγαπημένοι πολιτικοί αντίπαλοι του Κ. Μητσοτάκη, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Ο πρωθυπουργός πολύ θα ήθελε να πηγαίναμε σε εκλογές με έτερο διεκδικητή τής εξουσίας ένα κόμμα που είναι one woman show... 

Επειδή ζούμε στην Ελλάδα κι όχι στην Γκόθαμ Σίτι ή στον πλανήτη Κρύπτον κι επειδή δεν δύναται ένας υπερήρωας να φέρει τη δικαιοσύνη σαν να ζούσαμε σε κόμικ της Μάρβελ, όταν τεθεί ζήτημα κυβερνησιμότητας η Ζωή δύσκολα θα πείσει πως έχει κάποιον άλλο να συνεργαστεί πέρα από τον σύζυγο, τον γυμναστή ή τον διασκεδαστή της, για χάρη των οποίων αν χρειαστεί θα αλλάξει και τη σειρά εκλογής...                                                                                                                                              

Όσο για τον καθηγητή τού Χάρβαρντ, τυχόν επιστροφή του θα είναι βούτυρο στο ψωμί τού Μητσοτάκη για να φοβίσει εκ νέου με την αναβίωση ενός αχρείαστου αντί- ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Και γράφω "αχρείαστου" γιατί ούτε ο Τσίπρας ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ του 2025 έχουν κάποια σχέση με τον Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ του 2015. 

Κυκλοφορούν σαν προσομοιώσεις τους την ίδια ώρα που το πάλαι ποτέ ανφάν γκατέ τού αντισυστημισμού δεν έχει αφήσει ολιγάρχη για ολιγάρχη από τον οποίο να μην έχει ζητήσει στήριξη. Ακόμα κι ο Στ. Θεοδωράκης που είχε λειτουργήσει κάποτε ως συστημικό ανάχωμα στην επελαύνουσα  πρώτη φορά Αριστερά ήταν μεγαλύτερο φόβητρο για το σύστημα από τον ηθικό αυτουργό τού πραξικοπήματος του μπουζουξίδικου, τον οποίο οι πολίτες δεν θέλουν για κάτι παραπάνω από βουλευτή τού πλήρως απαξιωμένου και τοξικού ΣΥΡΙΖΑ...

Η Ζωή θα μπορούσε να γίνει μία πολύ καλή υπουργός Δικαιοσύνης κι ο Τσίπρας ένας πολύ καλός χειμερινός κολυμβητής. Τίποτα, ωστόσο, παραπάνω από αυτά. Η μεν πρώτη γιατί δεν μπορεί να συνεργαστεί με κανέναν που να έχει έστω και ψήγμα προσωπικότητας κι ο δεύτερος γιατί είναι πιο καμένος κι από τον Π. Καμμένο με τον οποίο συγκυβέρνησε... 

Κι αν η Κωνσταντοπούλου σαφώς κι έχει μέλλον στον πολιτικό στίβο- εκτός αν της το πάρει η Μαρία Καρυστιανού- τον καθηγητή τού Χάρβαρντ τον κρατούν στην πολιτική διασωλήνωση σαν άλλο ελ Σιντ στελέχη που χωρίς την επίκληση του ονόματός του θα έγραφαν ήδη τα απομνημονεύματά τους. Δεν αμφισβητώ πως υπάρχουν γύρω του κι άνθρωποι που τον αγαπούν πραγματικά. Ούτε κι εκείνοι, ωστόσο, έχουν αντιληφθεί πως ο αγαπημένος τους έπαιξε λανθασμένα κάθε χαρτί που του δόθηκε από το 2019 και μετά κι αν δεν επιλέξει να λησμονηθεί και να κάνει στην άκρη η πρόωρη επιστροφή του θα σηματοδοτήσει και την αμετάκλητη απαξίωσή του...  

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   

Έχουν καταπιεί μνημονιακές καμήλες αλλά διυλίζουν τον Κασσελάκη...

Ο Στέφανος Κασσελάκης είχε πάει μαζί με τους νεοδημοκράτες και τους χρυσαυγίτες στα συλλαλητήρια για τις Πρέσπες, ψήφισε τα Ωνάσεια σχολεία, βγήκε πρώτο το κόμμα του στο χωριό των βαρδινογιάννηδων κι όταν τον ρωτάνε για την ιδεολογία του απαντά "ούτε Αριστερά ούτε δεξιά, μόνο μπροστά" και χαρίζει καρδούλες. Είναι λογικό, επομένως, να αισθάνονται πληγωμένοι οι αριστερομετρητές συριζαίοι που τον ακολούθησαν στο Κίνημα Δημοκρατίας και να στρέφονται στην Πλεύση Ελευθερίας. Η Ζ. Κωνσταντοπούλου, άλλωστε, δεν θα τα έκανε ποτέ όλα αυτά. Ή, μήπως, τα έχει κάνει ήδη;...

Ο Κασσελάκης έχει μιλήσει στην παρουσίαση του βιβλίου τού Ξ. Κοντιάδη το οποίο δεν ήταν κολακευτικό για τον ίδιο, είχε παρευρεθεί στην υπονομευτική εκδήλωση των Αχτσιόγλου- Τεμπονέρα- Χριστοδουλάκη και το Σάββατο μίλησε στο συνέδριο του Π. Κόκκαλη που πήρε την ευρωέδρα του κι έφυγε γιατί δεν του άρεσε αυτός που προσκάλεσε στο ΚΟΣΜΟΣ. Ο Κασσελάκης θα πήγαινε και σε μαρξιστική ημερίδα τής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αν τον καλούσε, αλλά οι αριστερομετρητές φροντίζουν να ενημερώνονται εμμονικά για το πρόγραμμά του μήπως τυχόν πάει κάπου κι επιβεβαιώσει ότι προσπαθεί να φτιάξει κάτι νέο κι όχι απλώς μια ρετουσαρισμένη ρέπλικα ενός κόμματος το οποίο στη συνείδηση των πολιτών είναι συνδεδεμένο με την απόλυτη τοξικότητα. Λες κι ο ΣΥΡΙΖΑ από τον οποίο προέρχονται και με συνεδριακή του απόφαση ήταν παράταξη αποκλειστικώς της ριζοσπαστικής Αριστεράς κι όχι και του προοδευτικού κέντρου...                                                                                                                                                                                                                                                                Κάποιοι μπορεί να πίστεψαν όταν εμφανίστηκε ως εφοπλιστής ότι ο Κασσελάκης έχει για ινδάλματα τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Γκράμσι και τον Τσε Γκεβάρα και είναι αλήθεια ότι κι ο ίδιος επέτρεπε στον καθένα να τον φαντασιώνεται όπως τον ήθελε. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να πιστέψω ότι ένας αναρχικός, για παράδειγμα, ή ένας κομμουνιστής εξαπατήθηκαν ότι ο Κασσελάκης είναι ένας από αυτούς, γράφτηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια στο Κίνημα Δημοκρατίας και τώρα πέφτουν από τα σύννεφα γιατί τους προτείνει να ενταχθούν σε ένα κεντρώο ευρωπαϊκό κόμμα κι όχι στα αριστερίστικα γκρουπούσκουλα του Left ή στους Ευρωσοσιαλιστές που έχουν μοιράσει αξιώματα με το ΕΛΚ... 

Δόξα τω ελληνικώ λαώ, υπάρχουν εκεί έξω πολλά αριστερίστικα κόμματα και κόμματα διαμαρτυρίας για κάθε αριστερομετρητή. Δεν χρειάζεται, συνεπώς, να συμβιβάζει την ιδεολογία του κι ας την έχουν συμβιβάσει αρκετοί εδώ και χρόνια. Έχουν καταπιεί μνημονιακές καμήλες αλλά διυλίζουν τον Κασσελάκη...                                                                                                                                                                                                                          

Όλα μπήκαν σε μια σειρά...

Επιτέλους, τέλος στην αγωνία τού προοδευτικού κόσμου! Η Νέα Αριστερά- ένα μέρος της για να είμαι πιο ακριβής- θα συνεργαστεί με το ΣΥΡΙΖΑ κι έτσι το 1% προστιθέμενο στο 5%- σε σημερινές τιμές γιατί η Κουμουνδούρου καταρρέει πιο γρήγορα κι από την τουρκική λίρα- θα δώσουν προοδευτική κυβερνητική προοπτική στη χώρα. Όποιος φέρνει αντιρρήσεις στο να βρεθούν κάτω από την ίδια ομπρέλα αυτοί που έφυγαν γιατί έχασαν κι αυτοί που έμειναν γιατί εξοστράκισαν θέλουν να μας κυβερνά εσαεί ο Κ. Μητσοτάκης. Η σωτηρία, άλλωστε, της πατρίδας περνά μέσα από τη διάσωση της πολιτικής καριέρας τού Σωκράτη που θα πιει το κώνειο θέλοντας και μη, της επαναφορτισμένης Έφης και του Αλέξη, όχι του καθηγητή τού Χάρβαρντ αλλά αυτού που ήθελε ο καθηγητής για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και μπορεί να θέλει ακόμα...

Ο Σωκράτης που θα πιει το κώνειο θέλοντας και μη προσπαθεί να ενταχθεί και το ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη συμμαχία των ηττημένων, όχι όμως και το ΜέΡΑ 25. Κι αναρωτιέμαι ο καψερός, είναι η Ανν. Διαμαντοπούλου, ο Οδ. Κωνσταντινόπουλος και η Ν. Γιαννακοπούλου πιο αριστεροί από τον Γ. Βαρουφάκη, τον Κλέωνα Γρηγοριάδη και την Σοφία Σακοράφα κι από πότε; Καμία αντίρρηση, ο Πινόκιο κι ο Μινχάουζεν είναι πιο αξιόπιστοι συνομιλητές από τον Γιάνη, αδυνατώ ωστόσο να πιστέψω ότι είναι λιγότερο Αριστερός ριζοσπάστης από αυτούς που εφάρμοσαν το νεοφιλελευθερισμό ή από εκείνους που μια χαρά θα θελήσουν να συγκυβερνήσουν με τον Μητσοτάκη...

Αρκετά ή και πολλά, αν θέλετε, από όσα λένε σήμερα ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Η διάσπασή τους, άλλωστε, δεν οφειλόταν σε πολιτικούς- ιδεολογικούς λόγους κι όταν ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Στέφανος Κασσελάκης. 

Το πρόβλημά τους είναι ότι ελάχιστοι πιστεύουν ότι αυτά που λένε τα εννοούν. Όταν, για παράδειγμα, ο Φάμελλος ισχυρίζεται αναίσχυντα πως ντρεπόταν να λέει πως είναι ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν παραλλήλως πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας ποια αξιοπιστία να ανακτήσουν; Όσο για τον παλικαρά πάνω από τα 300 μέτρα που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί αποκηρύσσει τον Κασσελάκη μήπως και γλιτώσει τη σταύρωση, το ερώτημα δεν είναι αν θα διαγραφεί αλλά το πότε. Κι όταν το μάθουμε κι αυτό θα ξέρουμε και πότε θα επιστρέψει ο καθηγητής τού Χάρβαρντ...       

Να ήταν το πρόβλημα "μόνο" ο Ανδρουλάκης κι ο Φάμελλος...

Το ότι το ΠΑΣΟΚ κι ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν πρόβλημα ηγεσίας είναι πιο οφθαλμοφανές κι από το φεγγάρι τον Αύγουστο. Ν. Ανδρουλάκης και Σ. Φάμελλος δεν θα γράψουν ιστορία ως χαρισματικοί ηγέτες. Στην καλύτερη περίπτωση ως μεταβατικοί. Είναι άδικο, όμως, να χρεώνονται μόνοι τους όλες τις κακοδαιμονίες δύο κομμάτων που αντιμετωπίζουν προφανέστατα ζητήματα στρατηγικής κατεύθυνσης τα οποία, για διαφορετικούς λόγους, είναι δυσεπίλυτα, αν όχι ανεπίλυτα...   

Δεν πιστεύω ότι στις εκλογές θα κατεβεί κόμμα με την ονομασία ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να λέγεται Ελιά, Δημοκρατική Συμπαράταξη, Εθνική Πυξίδα, ΣΥΡΙΖΑ πάντως δεν θα λέγεται.  Ακόμα και στο μικρόκοσμό τους στην Κουμουνδούρου κάποια στιγμή θα καταλάβουν πόσο αποκρουστικοί έγιναν για τους πολίτες και θα ψάξουν για σανίδα σωτηρίας... 

Δεν είμαι, ωστόσο, καθόλου σίγουρος ότι θα τη βρουν όταν τους φτύνουν ακόμα και οι νεαρίτες. Κι όλα αυτά όταν με τον εξοστρακισμό Κασσελάκη στην ουσία πέταξαν στα σκουπίδια τη συνεδριακή τους απόφαση να είναι ένα κόμμα που κινείται από τη ριζοσπαστική Αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο. Έχοντας εφαρμόσει ένα νεοφιλελεύθερο μνημόνιο είναι λιγότερο ριζοσπάστες από το ΜέΡΑ 25 κι έχοντας αποκλείσει τον Κασσελάκη δεν πρόκειται να συγκινήσουν κανέναν μετριοπαθή προοδευτικό να ενταχθεί σε αυτό το μόρφωμα το οποίο στην ουσία δεν εκπροσωπεί κανένα παρά την πολιτικώς αυτιστική γραφειοκρατία του...

Από την άλλη, όταν το 55% των ψηφοφόρων σου είναι κεντροδεξιοί, το 45% κεντροαριστεροί και η πλειονότητά τους δεν θέλει καν να ακούει για ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορείς να βρεις το δρόμο για την αυτοδύναμη εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ είναι πολύ πιθανό να βρεθεί στην όποια επόμενη κυβέρνηση, ως ο μικρός εταίρος ωστόσο κι όχι ως το πρώτο κόμμα. 

Δεν λέω, κάτι είναι κι αυτό, ιδίως για τα στελέχη του που μεγάλωσαν με την προσδοκία τής εξουσίας κι έμειναν πάνω από δεκαετία πλέον μακριά της. Εν τέλει, ωστόσο, αυτό είναι και το κοινό μεγάλο πρόβλημα ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ: είναι πια κόμματα στελεχών, χωρίς όμως κάποια αξιομνημόνευτη λαϊκή βάση...

   

Ο τελειωμένος δεν θέλει τους τελειωμένους για να μην φτιάξει κάτι τελειωμένο...

Μαθαίνω πως ο Αλ. Τσίπρας στο νέο σχηματισμό που προετοιμάζει, τώρα που τελειοποίησε τα αγγλικά του και τις υποκλίσεις του στο σύστημα, δεν θέλει πολλά από τα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ γιατί τα θεωρεί τελειωμένα. Κατ' αρχάς, αναρωτιέμαι αν υπάρχουν ακόμα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ που να μην είναι τελειωμένα. Κατά δεύτερον, αναρωτιέμαι από πού αντλεί ο ίδιος ο Τσίπρας την αυτοπεποίθηση να μην θεωρεί τον εαυτό του τελειωμένο. Όχι, πάντως, από την πραγματικότητα...

Φυσικά κι ο πρώην πρωθυπουργός έχει το δικαίωμα να επιστρέψει και να έχει τη δεύτερη ευκαιρία που δεν επέτρεψε για τον διάδοχό του να έχει στο κόμμα και πολύ θα τον βόλευε να μην είχε και στη χώρα. Αν ονειρεύεται, πάντως, το 17,85% του Ιουνίου του 2023 οι αυλικοί του δεν του τα έχουν πει καλά. Για ακόμα μια φορά. Κι αυτό γιατί οι ψηφοφόροι τού ΣΥΡΙΖΑ προ δύο ετών έχουν διασπαρεί σε διάφορα κόμματα χωρίς την ελάχιστη διάθεση επιστροφής και η εισροή νέων ψηφοφόρων σε ένα κόμμα στο οποίο θα συμμετέχουν στα φανερά ή στα κρυφά οι πρωθυπουργοί δύο εκ των τριών μνημονίων δεν θα συγκινήσει και πολύ τους πολίτες, ιδίως τους νεότερους...

Ο Τσίπρας θα όφειλε να είναι πιο υπομονετικός και για έναν ακόμα λόγο: οι ουκ ολίγοι δελφίνοι τού Ν. Ανδρουλάκη θα περιμένουν μέχρι όσο πάει για να πάρουν στα χέρια τους το ΠΑΣΟΚ, το οποίο, αν μη τι άλλο, είναι ένα κόμμα 50 χρόνων με οργανώσεις και δομές παντού, από το να παίξουν τα ρέστα τους με το σχηματισμό ενός τελειωμένου πολιτικού που δεν έχει κάνει καν αυτοκριτική. Ο Π. Γερουλάνος, ο Χ. Δούκας, η Ανν. Διαμαντοπούλου κι όποιος άλλος προκύψει, με τον πράσινο ήλιο, έστω και θολό ιδεολογικά και προγραμματικά, θα θέλουν να κατεβούν κι όχι με πολιτικά ερείπια που αυτοπαρουσιάζονται ως διασώστες. Όλα αυτά, πάντως, γίνονται περί όνου σκιάς αφού ο λαός έχει στρέψει το βλέμμα του αλλού κι όχι στα μεταπολιτευτικά απομεινάρια... 

 

  

Με το αριστερόμετρο και στην τουαλέτα...

Στις αρχές Αυγούστου, όταν είχε αρχίσει να ξετυλίγεται το πραξικόπημα, είχα γράψει πως ο Στέφανος Κασσελάκης θα ήταν προτιμότερο να είχε αποχωρήσει οικειοθελώς από την προεδρία τής τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, να είχε κάνει δικό του κόμμα και να άφηνε αυτόν που σκότωσε το ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλ. Τσίπρα δηλαδή, να τον θάψει. Επιλέχθηκε η στρατηγική να παλέψει μέχρι τέλους μήπως κι άλλαζε ένα κόμμα που δεν ήθελε να αλλάξει. 

Η κατάληξη είναι ο Κασσελάκης να πληρώνει κι ως Κίνημα Δημοκρατίας την τοξικότητα ενός μορφώματος που έχει κάνει διδακτορική διατριβή στην ίντριγκα και στη διάσπαση, αφού η πλειονότητα των πολιτών δεν έχει μπει στη διαδικασία τού επιμερισμού ευθυνών: ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε τσίρκο κι αφού ο Κασσελάκης ήταν πρόεδρός του είχε και τη μεγαλύτερη ευθύνη. Κι ας την είχε στην πραγματικότητα ο καθηγητής τού Χάρβαρντ... 

Ούτε το ότι έφυγε στις ΗΠΑ ούτε το βιβλίο ούτε το ότι δεν συγκροτήθηκε Κοινοβουλευτική Ομάδα είναι ικανοί λόγοι που δικαιολογούν τη μη εκτόξευση του Κινήματος. Οι βουλευτές μια χαρά πιέστηκαν- με την καλή έννοια- να ενταχθούν αλλά κοίταξαν την πάρτη τους, κοντόφθαλμα όμως κι όχι μακροπρόθεσμα... 

Ο Κασσελάκης χτίζει ένα κόμμα από το μηδέν, χωρίς κρατική χρηματοδότηση και, εδώ που τα λέμε, και χωρίς την οικονομική ενίσχυση πολλών που από τα social media τον καλούν να κάνει γρηγορότερα αλλά δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη. Δεν θα τα καταφέρει, ωστόσο, αν το ισοζύγιο γέρνει περισσότερο προς το τεχνοκρατικό και λιγότερο προς το συναίσθημα και, κυρίως, αν δεν απαλλαγεί από το άχθος τού ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και σε ορισμένα πρόσωπα και συμπεριφορές. Και, κυρίως, αν δεν απαλλαγεί από εκείνους που κουβαλούν το αριστερόμετρο ακόμα και στην τουαλέτα...   

Οι ευρωσοσιαλιστές και η ευρωαριστερά θα φέρουν την αταξική κοινωνία που πολεμά το Renew Europe μολονότι δεν την έχουν φέρει εδώ και δεκαετίες, το πυρηνικό εργοστάσιο στη Θράκη θα παράγει όπλα μαζικής καταστροφής κι ο Κασσελάκης θα πρέπει να ξεκινά την ημέρα του με ένα "απεταξάμην τη δεξιά" ενώ για τη Ζωή που κατέβαινε στα συλλαλητήρια των Πρεσπών με τους χρυσαυγίτες έχουμε κάθε καλή διάθεση να πιστέψουμε ότι είναι αριστερή, έστω κι αν η ίδια δεν λέει κουβέντα περί τούτου... 

Όσοι πιστεύουν ότι το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν δομικό και προγραμματικό αλλά μόνο προσώπων είναι λογικό να επικρίνουν το Κίνημα όταν απομακρύνεται από την comfort zone τους. Μόνο, όμως, αν αφήσει το ΣΥΡΙΖΑ πίσω του θα μπορέσει να μακροημερεύσει. Ο Κασσελάκης, άλλωστε, μόλις έκλεισε τα 37 και παίζει το long game...

 

 

Ο τελευταίος σπαραγμός της μεταπολίτευσης...

Το τέλος τής μεταπολίτευσης είναι αλήθεια ότι έχει εξαγγελθεί πολλές φορές χωρίς να είχε φτάσει ή ώρα του. Πιο κοντά από ποτέ το είχαμε προσεγγίσει το 2015 με την "πρώτη φορά Αριστερά", η οποία ωστόσο πέρασε κάτω από τον πήχη των προσδοκιών που η ίδια είχε θεριεύσει με συνέπεια η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ- τα κατ' εξοχήν μεταπολιτευτικά κόμματα- να ανανήψουν, περισσότερο ή λιγότερο. Ύστερα από δέκα χρόνια, ωστόσο, μάλλον έχει φτάσει η ώρα να ακούσουμε τον τελευταίο σπαραγμό τής μεταπολίτευσης...

Κι αν τη ΝΔ την ενώνει ακόμα επιφανειακά το γκουβέρνο, στην Κουμουνδούρου και στη Χαριλάου Τρικούπη οι φατριασμοί για τον έλεγχο του πολιτικού τίποτα έχουν κάνει ακόμα και τον όρο "παρακμή" να μην μπορεί να περιγράψει την κατάσταση. Για το ΣΥΡΙΖΑ ο Στέφανος Κασσελάκης δεν ήταν προοδευτικό κέντρο κι εξοστρακίστηκε, ενώ ο Π. Πολάκης που δεν ψήφισε το νομοσχέδιο για το γάμο των ομόφυλων κι ο Απ. Γκλέτσος που ήταν διαπρύσιος πολέμιος της Συμφωνίας των Πρεσπών και υποστηρικτής τού εμπορίου λευκής σαρκός ανήκουν στη ριζοσπαστική Αριστερά. Αφήστε που θεωρούν δεξιούς τον Κασσελάκη και τη Ζ. Κωνσταντοπούλου αλλά προοδευτικό το ΠΑΣΟΚ του οποίου η πλειονότητα των στελεχών και των ψηφοφόρων είναι κεντροδεξιοί. Το 2,99% είναι πιο κοντά από ποτέ. Και δικαίως...

Το δίλημμα "Μητσοτάκης ή χάος" σε ένα τέτοιο σκηνικό μοιάζει αληθοφανές, αλλά δεν είναι αληθινό. Όποτε κι αν στηθούν κάλπες ο λαός θα δώσει μια απάντηση- ακόμα κι αν χρειαστούν δεύτερες- η οποία θα είναι κυβερνητική. Έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ θα φτάσουν στις εκλογές με την ίδια ονομασία ή την ίδια ηγεσία. Όχι, πάντως, πως θα έχει και ιδιαίτερη σημασία. Τα πολιτικά νεκροταφεία είναι γεμάτα με αναντικατάστατα κόμματα...