Πέμπτη 10 Αυγούστου 2017

Εδώ Παππάς εκεί Παππάς, αλλά Αριστερά πουθενά...

Όλα κι όλα! Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Ν. Παππά, όχι όμως για το ότι είναι κακός, πόσω μάλλον αχάριστος γιος. Το αποδεικνύει, άλλωστε, ο διορισμός τού πατέρα του στην προεδρία τού ΟΑΣΘ, ο οποίος επίσης αποδεικνύει βεβαίως ότι κι ο νεποτισμός μια χαρά βασιλεύει και με αυτήν την κυβέρνηση...

Τουλάχιστον ο Στέλιος Παππάς έχει στο βιογραφικό του σπουδές κι αγώνες που δεν έζησε ποτέ ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Ν. Καρανίκας, άλλο αγαπημένο μεγαλοπαιδί του κομματικού σωλήνα. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να παρηγοριόμαστε για την κυβερνώσα Αριστερά, που όσο περισσότερο μένει στην εξουσία τόσο πιο πολύ θυμίζει το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ...

Για να εξηγούμαστε: η τοποθέτηση Παππά θα ήταν δικαιολογημένη μόνο στην περίπτωση που είχαν εξεταστεί, που λέει ο λόγος, όλα τα βιογραφικά των Ελλήνων που ζουν στη χώρα ή στο εξωτερικό και διαθέτουν τουλάχιστον τα σχετικά τυπικά προσόντα και δεν είχε βρεθεί ούτε ένας καλύτερός του. Η γυναίκα, άλλωστε, του Καίσαρα ή, έστω, ο πατέρας του δεν αρκεί να είναι κατάλληλοι, οφείλουν να είναι πολύ καταλληλότεροι του δεύτερου στη σειρά για να αποκτήσει ένα σημαντικό δημόσιο αξίωμα σε μια επιχείρηση, μάλιστα, που μόλις κρατικοποιήθηκε και θα έπρεπε να περνά το μήνυμα πως δεν θα επαναληφθούν τα λάθη τού παρελθόντος που έχουν δώσει κακό όνομα στο Δημόσιο...

Μόνο που δεν εκτιμώ πως ο Στέλιος Παππάς, όσο συμπαθής κι αν μου είναι ως άνθρωπος, απείχε έτη φωτός από τον δεύτερο για τη συγκεκριμένη θέση. Κι αυτό θα όφειλε να το έχει συνειδητοποιήσει κι ο ίδιος, αν επιθυμούσε να διατηρήσει την υστεροφημία του ή να προστατεύσει το σπλάχνο του...

Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση επιμένει να το παίζει αριστερή στα λόγια και με την τοποθέτηση Βούτση για την θρησκεία. Να είχα χίλια χέρια να υπόγραφα και με τα χίλια για το ότι το θρήσκευμα αποτελεί προσωπική επιλογή τού καθενός κι ότι δεν είναι δυνατό να ορίζουν την πολιτική ατζέντα οι ταλιμπάν τής ορθοδοξίας. Μόνο που γι' αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι συνειδητοί σκοταδιστές συνοδοιπόροι της Νίκο μου, αλλά κι εκείνοι που επιλέγουν την υποταγή από τη σύγκρουση μαζί της...

Πώς να μην θεριεύει, επομένως, το τέρας όταν το ταΐζουν και οι υποτιθέμενοι αντίπαλοί του για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο; Όποτε κι αν η κυβέρνηση περάσει ένα νομοσχέδιο για το διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας ή τον συμπεριλάβει στη συνταγματική αναθεώρηση θα είμαι ο πρώτος που θα τη χειροκροτήσει. Θα είμαι, ωστόσο, ο τελευταίος που θα πανηγυρίσει αποκλειστικώς για τηλεοπτικές δηλώσεις- ξέπλυμα μιας πολιτικής η οποία μόνο αριστερή δεν είναι σε πολλά επίπεδα, ιδίως όταν μένουν δηλώσεις και δεν πηγαίνουν παραπέρα...





  



Δεν υπάρχουν σχόλια: