Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

Το φάντασμα του Καρανίκα πλανιέται πάνω από την αξιοκρατία...

Είναι πολύ θετική η κυβερνητική πρωτοβουλία για την εκπόνηση τριετούς σχεδίου μεταρρύθμισης της δημόσιας διοίκησης. Σε μια χώρα που τα περισσότερα γίνονται στο "και πέντε" δεν βλάπτει και λίγος προγραμματισμός. Ούτε θα διαφωνήσω με τα περισσότερα τουλάχιστον από όσα διακήρυξε ο Αλέξης Σαμαράς. Ποιος δεν θέλει άλλωστε ένα ανεξάρτητο, αξιοκρατικό κι αποτελεσματικό Δημόσιο; Μόνο που την ίδια ώρα που ο πρωθυπουργός επιδιδόταν στο αγαπημένο του σπορ, τις κούφιες δεσμεύσεις δηλαδή, από το μυαλό μου περνούσαν μορφές όπως αυτή του "θρυλικού" πλέον Ν. Καρανίκα κι αναρωτιόμουν πώς εννοούν την αξιοκρατία στο ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως με το να μην μείνει ούτε ένα κομματικό στέλεχος αδιόριστο;...

Οι νεοφιλελεύθεροι έχουν δίκιο όταν ισχυρίζονται πως ο κρατισμός- το κράτος- "πατερούλης", πέθανε ή, τέλος πάντων, πρέπει να πεθάνει. Δεν είναι ρόλος του να καθορίζει κάθε πτυχή τής ζωής μας σαν αυτοί που το διοικούν να γνωρίζουν περισσότερα πράγματα για τη ζωή από τους υπόλοιπους. Το ίδιο ισχύει και για την απεριόριστη επιδοματική πολιτική "α λα Γαλλία" η οποία στην ουσία ευνοεί την τεμπελιά και την ανεργία...

Έχει πεθάνει, ωστόσο, ή, τέλος πάντων, πρέπει να πεθάνει και η αντίληψη ότι η ιδιωτική οικονομία μπορεί να αυτορρυθμίζεται και γι' αυτό δεν χρειάζεται ούτε κανόνες ούτε ανθρώπους να την ελέγχουν. Η παγκόσμια κοινότητα ακόμα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της από την οικονομική καταστροφή στην οποία οδήγησε αυτή η αντίληψη πριν δέκα χρόνια...

Όπως κι αν έχει, κάθε κυβέρνηση δεν κρίνεται από τα οράματά της, αλλά από τα πεπραγμένα της. Επομένως, και σε αυτήν την περίπτωση οφείλουμε να περιμένουμε μέχρι το 2019- αν υποθέσουμε πως η κυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία- για να διαπιστώσουμε πόσα από όσα υποσχέθηκε την Τετάρτη ο Αντώνης Τσίπρας θα έχουν γίνει πραγματικότητα. Δεν βλέπω, όμως, να υπάρχει η απαραίτητη πολιτική βούληση για να σπάσουν χαλασμένα αβγά στο Δημόσιο, γεγονός που δίνει πάτημα στους επικριτές του να του χρεώνουν όλα τα δεινά...

Αξιολόγηση, για παράδειγμα, από την οποία αποκλείεται εκ των προτέρων η απόλυση απλούστατα δεν είναι αξιολόγηση. Ούτε βεβαίως συνιστά μεταρρύθμιση η δημιουργία νέας γενιάς δημοσίων υπαλλήλων αν δεν εφαρμοστούν στην πράξη αυστηρά κριτήρια επιλογής τους σε θέσεις όπου πραγματικά υφίστανται ανάγκες. Οι καθυστερήσεις στην πρακτική εφαρμογή τού πολύ καλού νόμου Βερναρδάκη δεν με γεμίζουν με αισιοδοξία...

 

Τρίτη 29 Αυγούστου 2017

Η συγγνώμη γι' αυτούς που δεν έφταιξαν δεν περνά από τις πανελλήνιες...

Σε μια χώρα όπου δυσκολευόμαστε να συμφωνήσουμε και για τα αυτονόητα οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι από τους λίγους τρόπον τινά θεσμούς τους οποίους ο μέσος Έλληνας θεωρεί και με το δίκιο του αδιάβλητους. Φυσικά κι έχουν πολλά στραβά, δημιουργούν υψηλή πίεση στους μαθητές και πολλές φορές ωθούν προς την παπαγαλία κι όχι στην ουσιαστική απορρόφηση της γνώσης. Είναι, ωστόσο, ο τρόπος εισαγωγής στα πανεπιστήμια ο λόγος για τον οποίο χωλαίνει η Παιδεία μας ώστε να σπαταλιούνται τόση μελάνη κι εργατοώρες προκειμένου να αναβαθμιστεί; Δεν είναι ούτε καν η παραπαιδεία, αλλά η έλλειψη κεντρικού σχεδίου για το τι είδους εφόδια θέλουμε να δώσουμε στους σημερινούς μαθητές κι αυριανούς πολίτες και πώς θα τους τα δώσουμε που μας κρατούν αλυσοδεμένους στο παρελθόν...

Η διδασκαλία είναι πολύ δύσκολο επάγγελμα για να την εμπιστευόμαστε αποκλειστικώς σε ανθρώπους που διαθέτουν γνώσεις, αλλά που δεν έχουν καθόλου ή ελάχιστη μεταδοτικότητα και, κυρίως, διάθεση να αντιμετωπίσουν το επάγγελμά τους ως λειτούργημα κι όχι ως δημοσιοϋπαλληλίκι. Μοιάζει ακατόρθωτο, ωστόσο βασικός στόχος οφείλει να είναι να προσέρχεται ο μαθητής στο σχολείο όχι με αναστεναγμούς και βαρυθυμία αλλά με χαρά. Κι αυτό δεν πρόκειται να επιτευχθεί αν τον περιορίζουμε στον παθητικό ρόλο τού αποδέκτη γνώσεων θερμοκηπίου, αλλά τον κάνουμε συμμέτοχο μέσω, για παράδειγμα, διαδραστικών παιχνιδιών με τη λελογισμένη χρήση και των νέων τεχνολογιών, καθώς και της ομαδικής συνεργασίας. Σε αυτό το πλαίσιο επιτυγχάνεις με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: κάνεις τη γνώση ενδιαφέρουσα και μαθαίνεις παραλλήλως στο παιδί την αξία τής κοινωνικοποίησης...

Ας μην κοροϊδευόμαστε: οι γενιές που οδήγησαν κι εκείνες που βιώνουν τα μνημόνια είναι χαμένες όσον αφορά την αλλαγή νοοτροπίας. Δύσκολα μαθαίνεις ένα γέρικο σκυλί νέα κόλπα, όπως για παράδειγμα να μην φοροδιαφεύγει, να μην οδηγεί σαν να μην υπάρχει άλλος στο δρόμο ή να ψηφίζει με ταξικά κι όχι ατομικά κριτήρια. Τα παιδιά, ωστόσο, έχουν πάντοτε τη δυνατότητα να αλλάζουν τη μοίρα μιας χώρας, γι' αυτό και θα πρέπει σε αυτά να δώσουμε όλο μας το βάρος, φροντίζοντας ώστε να μην τα κάνουμε σαν τα μούτρα μας. Θα είναι η λιγότερο υποκριτική και περισσότερο ουσιαστική συγγνώμη που μπορούμε να τους δώσουμε για το χάλι που τους παραδίδουμε...



  

ΕΝΦΙΑλωμένοι κομμουνιστές...

Από τη στιγμή που αυτή η κυβέρνηση αποφάσισε να συνθηκολογήσει η αριστεροσύνη της εξαντλείται σε λεκτικά πυροτεχνήματα και συμβολικές κινήσεις δίχως ιδιαίτερη σημασία για τη ζωή των πολιτών. Την ίδια ώρα, για παράδειγμα, που οι Έλληνες καλούνται να καταβάλουν μερικά ακόμα εκατομμύρια ευρώ για τον ΕΝΦΙΑ οι υπουργοί και τα "παπαγαλάκια" τους εξαντλούν την κριτική και το σαρκασμό τους στα όσα δήλωσε η Ευ. Καϊλή για τον "φουκαρά" τον παππού της...

Οι ίδιοι πιστεύουν ότι με το να υπενθυμίζουν τα ανδραγαθήματα των κομμουνιστών προγόνων τους- συγγενικά ή ιδεολογικά- αποκτούν κληρονομικώ τω χάρισμα κάποιες από τις αρετές τους κι αθωώνονται για τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους. Αυτή η τακτική δεν συνιστά απλώς πολιτικό παιχνίδι, αλλά καθίσταται χυδαιότητα στο όριο της ύβρεως απέναντι σε εκείνους που δεν λύγισαν μπροστά σε χειρότερα δεινά από τον Β. Σόιμπλε ή την Κρ. Λαγκάρντ...

Μέσα στην αλαζονεία που γεννά η εξουσία οι υποταγμένοι υπερασπιστές τού κομμουνισμού δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι καμία Καϊλή ή οποιοδήποτε άλλο όμορφο, αλλά χαζό κορίτσι ή αγόρι δεν μπορεί να προσβάλει περισσότερο ιδέες όπως η κοινωνική δικαιοσύνη από τους ίδιους όταν φορολογούν τους πλούσιους λιγότερο από όσο τους φτωχούς. Και η προσβολή γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν μόνιμη επωδός τους είναι ότι ο ΕΝΦΙΑ είναι ένα μέτρο που δεν ψήφισαν εκείνοι, αλλά το βρήκαν έτοιμο από τους προηγούμενους ή όταν επιχειρηματολογούν, όπως ο Τρ. Αλεξιάδης, με εξυπνακισμούς τού τύπου "περσινά ξινά σταφύλια". Το "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους" ταιριάζει σε τυχοδιώκτες κι όχι σε ιδεολόγους, απλούστατα γιατί οι δεύτεροι σταματούν το βασανισμό, δεν τον συνεχίζουν επιρρίπτοντας την ευθύνη γι' αυτό σε άλλους...

Η ίδια κοροϊδία εμπεριέχεται και στη δήλωση της Κ. Παπανάτσιου πως ο ΕΝΦΙΑ θα μειωθεί από του χρόνου γιατί οι επιτροπές- πόσο σοβιετία πια!- δεν πρόλαβαν να μειώσουν τις αντικειμενικές αξίες φέτος. Και γιατί δεν πρόλαβαν; Τι άλλο είχαν να κάνουν πέρα από το να λαμβάνουν τους παχυλούς μισθούς τους;...

Φαίνεται, ωστόσο, πως όσο περνά ο καιρός τόσο περισσότερο θα μας δουλεύουν μπροστά στα μάτια μας σαν να είμαστε πιο ηλίθιοι από τους ηλίθιους. Δεν ξέρω- μάλλον αμφιβάλλω- αν οι κομμουνιστές "έφαγαν" τον παππού τής Ευ. Καϊλή, τα "εγγόνια" τους πάντως το κάνουν με όπλο όχι τα κονσερβοκούτια αλλά το ένα ψέμα πάνω στο άλλο...



 



Κυριακή 27 Αυγούστου 2017

Δεν του πρέπει ούτε άγαλμα αλλά ούτε και κρεμάλα...

Αυτή η συζήτηση κοντεύει να γίνει πιο παλιά κι από τη Βίβλο: ποιος φταίει για την κατάντια τής Ελλάδας, οι Έλληνες ή οι ξένοι; Για να μην μακρηγορώ σε θέματα στα οποία έχω αναφερθεί πολλάκις στο παρελθόν, "φταίμε και οι δυο που ζούμε χώρια κάτω από τον ίδιο ουρανό", με μεγαλύτερη την ευθύνη βεβαίως εκείνων που επέτρεψαν γι' άλλη μια φορά στους ξένους να τους καταστήσουν αποικία, δηλαδή στους Έλληνες. Από αυτό, ωστόσο, έως το να στήσουμε άγαλμα στον Β. Σόιμπλε, όπως μας παρότρυνε ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, η απόσταση είναι τεράστια...

Για να θεωρήσει ένας λαός κάποια προσωπικότητα ως ηρωική θα πρέπει αυτή να έχει ενεργήσει με γνώμονα το συμφέρον του. Ο Β. Σόιμπλε κι όλο το γερμανικό κατεστημένο δεν λειτούργησαν ούτε προς το συμφέρον τής Ελλάδας ούτε της Ευρώπης, αλλά αποκλειστικώς της γερμανικής ελίτ: ούτε καν του γερμανικού λαού, αλλά των γερμανικών τραπεζών, η διάσωση των οποίων και η ισχυροποίησή τους αποτέλεσαν τη μεγάλη διακύβευση των μνημονίων κι όχι βεβαίως η σωτηρία τής Ελλάδας. Αν συνέβαινε το δεύτερο, θα είχε, για παράδειγμα, "κουρευτεί" και μέρος τού ελληνικού χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο. Ο Γερμανός υπουργός, εξάλλου, δεν έχει πετύχει ούτε στην έξοδο της χώρας μας από την κρίση, αφού οι πολιτικές που επέβαλε όλα αυτά τα χρόνια όταν δεν σχετίζονταν άμεσα με τα γερμανικά συμφέροντα ήταν τιμωρητικές κι άρα αναποτελεσματικές...

Η δημοσιονομική προσαρμογή που απαιτήθηκε από την Ελλάδα ήταν απείρως μεγαλύτερη από την αντίστοιχη που απαιτήθηκε από άλλες μνημονιακές χώρες. Αφήστε που τα διαρθρωτικά μας προβλήματα ήταν και σε σημαντικό βαθμό είναι ακόμα μεγαλύτερα από αυτά της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας ή της Κύπρου. Ζούμε ακόμα σε μια χώρα που επικρατούν δύο μέτρα και δύο σταθμά για τους ολιγάρχες και το πόπολο, που οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θέλουν να αξιολογούνται και οι ελεύθεροι επαγγελματίες πυροβολούν όσους από τους φοροελεγκτές δεν δωροδοκούνται...

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα βεβαίως και φέρουμε την ευθύνη. Ούτε θα λυθούν όλα αν "κουρευτεί" το χρέος. Ούτε, όμως, θα λυθούν όσο παραμένουμε μια αποικία χρέους που ό,τι βγάζουμε οφείλουμε να το δίνουμε σε άμεσους κι έμμεσους φόρους για να επιτυγχάνουμε υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα εις το διηνεκές σαν να είμαστε οι ΗΠΑ, η Κίνα ή η Ιαπωνία. Όπως, επομένως, δεν αξίζει στον Β. Σόιμπλε κρεμάλα γιατί εμείς πρώτοι βάλαμε την θηλιά στο λαιμό μας, με τον ίδιο τρόπο δεν του αξίζει κι άγαλμα στην πλατεία Συντάγματος γιατί υπερασπίστηκε μέχρι τελευταίας ρανίδος τού αίματός του τα συμφέροντα της γερμανικής ολιγαρχίας...



Πέμπτη 24 Αυγούστου 2017

Οι χριστιανοί τον θεό, το ΚΚΕ τον Στάλιν...

Τώρα που με τα χίλια ζόρια ξεκαθαρίσαμε ότι ο κομμουνισμός δεν ταυτίζεται με το ναζισμό ήρθε η ώρα να διευκρινίσουμε και κάτι ακόμα: ο κομμουνισμός δεν ταυτίζεται ούτε με το σταλινισμό, ο οποίος από την πλευρά του μπορεί πολύ εύκολα να ταυτιστεί με το ναζισμό. Γι' αυτό και προκαλεί ανατριχίλα η ζέση με την οποία το ΚΚΕ εξακολουθεί εν έτει 2017 να υπερασπίζεται τα ανυπεράσπιστα για δικτατορικά καθεστώτα που αμαύρωσαν το μαρξισμό, στο όνομα του οποίου σκότωσαν, βασάνισαν, εξόρισαν και γελοιοποίησαν ανθρώπινες ζωές. Κανένα από αυτά τα αμαρτήματα, εξάλλου, δεν εξωραΐζεται με τη μηδενική ανεργία ή το πολύ καλό επίπεδο υγείας κι εκπαίδευσης που απολάμβαναν οι πολίτες στις σοβιετίες και τα οποία κάνουν σημαία στο Κόμμα για να ωραιοποιούν απολυταρχίες...

Στο ξεκίνημα της κρίσης το ΚΚΕ διέθετε πολύ περισσότερα εφόδια στη διάθεσή του από το ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος τότε δεν ήταν καν ενιαίο κόμμα, για να απορροφήσει το αντιμνημονιακό ρεύμα: είχε μεγαλύτερη ιστορία, κομματική βάση, καλύτερη δομή και διείσδυση στον ελληνικό λαό, στην τοπική αυτοδιοίκηση και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Σε αντίθεση, ωστόσο, με την Κουμουνδούρου, η οποία από ένα σημείο και μετά επέλεξε να αρπάξει την ιστορική ευκαιρία να κυβερνήσει τη χώρα, ο Περισσός προτίμησε να θωρακίσει την εκλογική του πελατεία, δίνοντας μάχες οπισθοφυλακής και προτιμώντας να μην κυνηγήσει την εξουσία: όχι από σεμνότητα, αλλά από αδιαφορία να λυτρώσει το πόπολο μπροστά στο ενδεχόμενο να αποτύχει και να απωλέσει τα πάγια έσοδά του. Γι' αυτό και με αφήνει αδιάφορο η αντιπολιτευτική του ρητορική απέναντι στη σημερινή κυβέρνηση, όσο δίκιο κι αν έχει σε αρκετά σημεία, γιατί από την καρέκλα μας μπορούμε να είμαστε οι καλύτεροι κριτές των χορευτών, αλλά θέλει θάρρος για να μπεις στο χορό και να σε κρίνουν όπως στο "Dancing with the stars"...

Η υποταγή τού ΣΥΡΙΖΑ στο νεοφιλελευθερισμό προσφέρει άλλη μια ευκαιρία στο ΚΚΕ να βγει μπροστά και να καρπωθεί την από αριστερά προερχόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια. Πολύ φοβάμαι όμως, δίχως να σαρκάζω, πως το Κόμμα ετοιμάζεται να δώσει ξανά τη δυνατότητα στους ιστορικούς να προσθέσουν ένα ακόμα κολοσσιαίο λάθος στρατηγικής- τακτικής στα πολλά τού ομολογουμένως ένδοξου παρελθόντος του...

Αντί να εκσυγχρονίσει την επιχειρηματολογία του δίχως να εγκαταλείψει τη μαρξιστική- λενινιστική του προσέγγιση επιμένει να αγωνίζεται για την υπεράσπιση των γκουλάγκ, των λιμών, των δολοφονιών, της καταπάτησης βασικών ελευθεριών τα οποία στοίχειωσαν τις ζωές εκατομμυρίων στο πρώην Σιδηρούν Παραπέτασμα κι όπου αλλού χώρες κυβερνήθηκαν με πρότυπο τις σφαγές τού Στάλιν. Το ΚΚΕ καμαρώνει για την ιδεολογική του συνέπεια, ενώ θα έπρεπε να ντρέπεται για το ότι είναι το μοναδικό ίσως κόμμα στον κόσμο που δεν έχει μετανιώσει ούτε για μία πράξη του, λες κι αυτές προήλθαν από θεούς κι όχι από ανθρώπους...






Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017

Ανδρέα δεν ζεις, ένας Μητσοτάκης τους οδηγεί...

Μόλις οκτώ κράτη- μέλη τής ΕΕ συμμετείχαν στο περιβόητο συνέδριο εξομοίωσης κομμουνισμού- ναζισμού των Εσθονών- ξέπλυμα στην ουσία τού φασισμού. Τι μένει στο τέλος από όλη αυτήν την ιστορία στην Ελλάδα; Ανάμεσα σε άλλα, η επισημοποίηση της μετατόπισης της ΝΔ από το φιλελεύθερο κέντρο στον ακροδεξιό, νεοφιλελεύθερο συντηρητισμό- αντικομμουνισμό και, βεβαίως, η αυτογελοιοποίηση ορισμένων πρωτοκλασάτων κι όχι μόνο τού ΠΑΣΟΚ...

Οι τελευταίοι, μάλιστα, στην ασίγαστη πρεμούρα τους να γίνουν παρακολούθημα του άθλιου Κούλη δείχνουν όχι μόνο να λησμονούν ότι το "Σοσιαλιστικό" περιλαμβάνεται στην ονομασία τού κόμματός τους, αλλά και τα ίδια τους τα παλαιότερα λεγόμενα, όταν πλασάρονταν ως Αριστεροί και καυτηρίαζαν την εξομοίωση των κομμουνιστών με τους ναζί. Έτσι δεν είναι, για παράδειγμα, Β. Βενιζέλε κι Ανδρ. Λοβέρδε, που καταντήσατε όψιμοι εραστές των αδωνοβορίδηδων;..

Τι είναι, αλήθεια, αυτή η δήθεν νέα, ενιαία κεντροαριστερά που θα εκλέξει κι αρχηγό τον Οκτώβριο και ποιους θέλει να εκπροσωπήσει; Βρίσκω θεμιτό να μην επιθυμεί να συνεργαστεί με το ΣΥΡΙΖΑ, όπως παλιότερα δεν ήθελε η ανανεωτική Αριστερά να συνεργαστεί με το ισχυρό ΠΑΣΟΚ. Συνιστά στοιχειώδη κανόνα επιβίωσης να μην σε θεωρούν δεδομένο. Από πού κι ως πού, όμως, στοιχειοθετείται η δυνατότητα συνεργασίας με τη μητσοτακική ΝΔ;...

Γιατί είναι χειρότερη η σημερινή κυβέρνηση- με την οποία υποτίθεται πως υπάρχει και μια ιδεολογική συγγένεια- σε σχέση με την αξιωματική αντιπολίτευση ώστε να δικαιολογείται από ορισμένους στη Χαριλάου Τρικούπη ο τόσο μεγάλος ζήλος για την ανατροπή της ώστε να έρθει να μας σώσει η "Αγία Οικογένεια", κάνοντας τα κόκαλα του Ανδρέα να τρίζουν; Μήπως εν τέλει η ιδεολογία δεν έχει καμία σημασία παρά μόνο η εξυπηρέτηση πολύ συγκεκριμένων συμφερόντων, που καθόλου δεν ταυτίζονται με αυτά της πλειοψηφίας;...

Φυσικά και δεν είναι ο σταλινισμός ο μεγάλος εχθρός τής νέας κεντροαριστεράς ή, έστω, ενός κομματιού της, για να μην είμαι άδικος. Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, όσο και το ΠΑΣΟΚ τού Ανδρ. Παπανδρέου συμφωνούν ότι ο σοσιαλισμός είτε θα είναι δημοκρατικός είτε δεν θα έχει μέλλον. Αντιθέτως, το ΠΑΣΟΚ τού αρχιερέα τής διαπλοκής βρίσκει πολύ περισσότερες ομοιότητες με τον θατσερισμό από αυτές που θα τολμούσε να ομολογήσει δημοσίως...

Αν, μάλιστα, η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία συνδυαστεί με τη διαπλοκή και τη διαφθορά στις συνειδήσεις που αυτή επιφέρει τότε έχετε μπροστά σας ξεκάθαρους τους λόγους για τους οποίους ορισμένοι σπεύδουν ακόμα και να αυτοαναιρούνται δημοσίως, διαπράττοντας ιστορική ύβρι μόνο και μόνο για να γίνουν αρεστοί σε ένα σύστημα εξουσίας που έχει προ πολλού πεθάνει. Θα έλεγα "άξιος ο μισθός τους", αν η υποκρισία τους δεν ήταν τόσο ολοφάνερη καθιστώντας την προπαγάνδα τους άσφαιρη...






Τρίτη 22 Αυγούστου 2017

Αν είσαι η Λάσκαρη σε λένε αντισυμβατική, αν είσαι η κυρά Σούλα...

Αν ένας άσημος άνδρας πάει μια ημέρα στην εργασία του φορώντας φούστα, στην καλύτερη περίπτωση θα τον αποκαλέσουν "κραγμένη". Αν πάλι το ίδιο κάνει ένας διάσημος άνδρας, αυτομάτως θεωρείται αντισυμβατικός και τολμηρός. Αυτό που θέλω να πω είναι πολύ απλό: το να είσαι κάποιος μέσα στο πλήθος σε υποχρεώνει τρόπον τινά να ακολουθείς τις νόρμες τής κοινωνίας, ενώ όταν ξεχωρίσεις από αυτό για χίλιους δυο λόγους, δικαιολογημένους ή αδικαιολόγητους, μπορείς να πράττεις τα πάντα και να θεωρείσαι και μάγκας...

Για τους μόνιμους αγιογράφους νεκρών η Ζωή Λάσκαρη ήταν μια αντισυμβατική γυναίκα, η οποία έζησε τη ζωή της όπως γούσταρε. Και πολύ καλά έκανε, θα συμπληρώσω. Μόνο που αν την ίδια ζωή ακολουθούσε και η κυρά Σούλα της γειτονιάς οι ίδιοι υμνογράφοι, αν υποθέσουμε πως θα καταδεχόντουσαν να ασχοληθούν μαζί της, θα τη "στόλιζαν" με διόλου κολακευτικά επίθετα για το ήθος της. Ανήθικο συμπέρασμα: όποιος θέλει να κάνει τη ζωή του και να επαινείται γι' αυτό πρέπει πρωτίστως να γίνει διάσημος ή, έστω, να διαθέτει ισχυρή προσωπικότητα. Σε διαφορετική περίπτωση ας ετοιμαστεί να αποκρούσει κάθε μικροαστικό οχετό...

Φυσικά δεν είναι εύκολο να είσαι μια χειραφετημένη γυναίκα ακόμα και σήμερα, έστω κι αν είσαι πλούσια κι επώνυμη, πολλώ δε μάλλον παρελθούσες δεκαετίες κατά τις οποίες μάγευε τα πλήθη η Ζωή Λάσκαρη. Ακόμα, άλλωστε, και στις διασημότητες μπορούμε να συγχωρούμε πολλά, αλλά όχι τα πάντα. Όπως κι αν έχει, πάντως, είναι υποχρέωση κάθε γυναίκας να διεκδικεί αυτό που θεωρεί ό,τι της αξίζει, δίχως να αφήνεται στην ευκολία πως "this is a man's world" και τι να κάνουμε τώρα. Δεν πρόκειται, ωστόσο, να το καταφέρει αν προδίδει τη φύση της υιοθετώντας αποκαλούμενα ανδρικά χαρακτηριστικά προκειμένου να επιβιώσει. Η φύση όλα εν σοφία τα εποίησε και για κάποιο λόγο. Κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως φύλου, ας φροντίζει να αξιοποιεί στο έπακρο τα δώρα που του δόθηκαν κι όλα τα υπόλοιπα έχει τον τρόπο της η ζωή να τα φέρνει σε πέρας...



Δευτέρα 21 Αυγούστου 2017

Μαύρος κι Έλληνας, λευκοί κι ελληναράδες...

Ο υπολανθάνων ρατσισμός δεν απαιτεί προεργασία για να εκδηλωθεί. Του αρκεί μια απλή αφορμή και βρίσκεται στον αφρό, εκθέτοντας τον φορέα του. Στην περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο αρκούσε η αποχώρησή του από την εθνική ομάδα ελέω τραυματισμού για να ξεδώσουν μισαλλόδοξα όλοι εκείνοι που έπνιγαν τη φασιστική τους διάθεση στη σιωπή για το ότι ένας διεθνής μπασκετμπολίστας μπορεί να είναι μαύρος με γονείς που δεν κατάγονται από τη χώρα μας...

Δεν είμαι γιατρός ούτε βεβαίως έχω μελετήσει τον ιατρικό φάκελο του Γιάννη. Ο ίδιος, πάντως, δεν μου έχει δώσει την εντύπωση ούτε πως δεν αγαπά την πατρίδα του- όσο κι αν αυτό πληγώνει τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα και τους συμπαθούντες τους- ούτε πως δεν ήθελε να αγωνιστεί στο Ευρωμπάσκετ. Θυμάμαι, άλλωστε, και θυμάστε αρκετούς λευκούς Έλληνες- δεν τους ψέγω γι' αυτό- που αποχώρησαν από την εθνική κατά το παρελθόν χωρίς να είναι τραυματίες...

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ωστόσο, "ευθύνεται" για το ότι αισθάνεται Έλληνας κι όχι ελληναράς, όπως για παράδειγμα καταστηματάρχες με μεγάλους τζίρους που βγάζουν σπαθιά και πιστόλια για να μην πληρώνουν πρόστιμα για τη φοροδιαφυγή τους. Οι τελευταίοι, κρυπτόμενοι πίσω από την αβίαστη λαϊκή συμπάθεια για κάθε μεροκαματιάρη που φοροδιαφεύγει για να μπορέσει να επιβιώσει, καταδικάζουν σε υπέρμετρη φορολόγηση και τους νομοταγείς και κοινωνικώς υπεύθυνους ελεύθερους επαγγελματίες, μαζί βεβαίως με την κρατική ανικανότητα να πατάξει τη φοροδιαφυγή ώστε να μην καίγονται τα χλωρά μαζί με τα ξερά. Σε αυτήν τη χώρα ζουν αρκετοί μεγαλομεσαίοι οι οποίοι αισθάνονται και συμπεριφέρονται σαν να είναι υπεράνω του νόμου, παριστάνοντας ότι ανήκουν στο προλεταριάτο όταν στην ουσία θα έπρεπε να συνυπολογίζονται στο στρατόπεδο των πατρικίων...

Σε αυτήν τη χώρα έχουμε έφεση στο να μετράμε και να ζυγίζουμε πάντοτε την ηθική των άλλων, αλλά σχεδόν ποτέ τη δική μας. Το δάχτυλό μας μοιάζει να βρίσκεται πάντοτε σε επιφυλακή για να καταγράψει και να ψέξει τα κακώς κείμενα των διπλανών μας, μόνο που σπανίως το στρέφουμε και προς τον εαυτό μας. Ως αποτέλεσμα περιμένουμε από τους γύρω μας τη βελτίωση και την τελείωση, υποχρέωση από την οποία έχουμε απαλλάξει εμάς τους ίδιους. Γι' αυτό και στον αθλητισμό κι όχι μόνο οι χθεσινοί ήρωες γίνονται απόκληροι με την ίδια ευκολία που αθωώνουμε τις δικές μας αβελτηρίες στο λεπτό, με τις γνωστές φυσικά δραματικές συνέπειες για την ελληνική κοινωνία...





Κυριακή 20 Αυγούστου 2017

Να διοργανώσουμε συνέδριο και για την ταύτιση ναζισμού με καπιταλισμό...

Ο Φίλιπ Κερ γράφει σε ένα βιβλίο του πως γαλλική Ιστορία είναι η εκδοχή περασμένων γεγονότων για τα οποία οι Γάλλοι έχουν αποφασίσει να συμφωνήσουν. Αυτό, βεβαίως, δεν αφορά μόνο τους Γάλλους, αλλά και πολλούς ακόμα λαούς, συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού, που είναι "καταδικασμένοι" να ξαναζήσουν συμφορές γιατί απλούστατα δεν κάθισαν ποτέ στα σοβαρά να συζητήσουν γι' αυτές που ήδη βίωσαν...

Σε αυτό το πλαίσιο είναι λογικό να ακμάζουν ο ιστορικός δογματισμός από τη μία πλευρά κι ο ιστορικός αναθεωρητισμός από την άλλη.Ο στόχος όλων, πάντως, είναι κοινός, ανεξαρτήτως της οπτικής γωνίας από την οποία αντικρίζουν τα πράγματα: η δικαίωση της δικής τους κοσμοαντίληψης είτε με την ηρωοποίηση της δικής τους θέσης είτε με τη δαιμονοποίηση της αντίθετης...

Η θεωρία τού κομμουνισμού με την αντίστοιχη του ναζισμού απέχουν τόσο όσο η Αθήνα από το Πεκίνο. Ο μεν πρώτος μιλά για κοινωνική δικαιοσύνη ανάμεσα σε ισότιμους πολίτες ο δε δεύτερος για φυλετική υπεροχή. Κατανοώ, επομένως, την αδυναμία των μουτζαχεντίν τού νεοφιλελευθερισμού να στηρίξουν με γερά επιχειρήματα την ιδεοληψία τους, η οποία τους οδηγεί στην ανάγκη απαξίωσης του ιδεολογικού αντιπάλου, αλίμονο όμως αν ασπαστούμε την θεωρία των δύο άκρων προκειμένου να αθωώσουμε εκείνους που θεωρούν πως οι κοινωνίες των ανθρώπων πρέπει να ορίζονται από το νόμο τής ζούγκλας με τον οποίο ο ισχυρότερος έχει το δικαίωμα να επιβληθεί στον πιο αδύναμο με κάθε τρόπο και μέσο...

Όσοι, συνεπώς, διοργανώνουν συνέδρια ταύτισης του ναζισμού με τον κομμουνισμό και οι θιασώτες τους θα πρόσφεραν καλύτερες υπηρεσίες στην ιστορική αλήθεια αν αντί για τον όρο "κομμουνισμός" μιλούσαν για σταλινισμό σε διάφορες εκδοχές του, τον οποίο κι ο γράφων δεν έχει θέμα να ταυτίσει με το ναζισμό. Όπως, άλλωστε, ο γράφων ταυτίζει με το ναζισμό κι εκείνες τις αποχρώσεις τού καπιταλισμού, όπως τις αποικιοκρατικές ή νεοαποικιοκρατικές, οι οποίες διαχωρίζουν τους ανθρώπους αναλόγως του χρώματος του δέρματός τους, της καταγωγής τους ή του ιδεολογικού ή σεξουαλικού προσανατολισμού τους. Η Νότια Αφρική τού απαρτχάιντ, για παράδειγμα, η Σαουδική Αραβία τού νόμου τής σαρία, η Βραζιλία της πραξικοπηματικώ τω τρόπω ανατροπής προέδρου ή ακόμα και οι ΗΠΑ της θανατικής ποινής και της εν ψυχρώ εκτέλεσης μαύρων από αστυνομικά όργανα δεν ήταν ή είναι κομμουνιστικές χώρες, έτσι δεν είναι;...

Δεν συγκαταλέγομαι σε εκείνους που μετριάζουν τα εγκλήματα του υπαρκτού σοσιαλισμού μιλώντας για τη μηδενική ανεργία στις χώρες όπου επικράτησε ή για το ότι όλοι είχαν μια στέγη κι ένα πιάτο φαγητό, τα οποία όντως ίσχυαν. Ακόμα κι αν το κλουβί που σε έχουν κλειδωμένο είναι χρυσό αυτό δεν κάνει τη ζωή μέσα σε αυτό πιο υποφερτή. Η καταπάτηση στοιχειωδών ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων μέσα σε ένα περιβάλλον αμοιβαίας καχυποψίας και φόβου κάτω από το μακρύ χέρι τού Κόμματος παραπέμπει σε ολοκληρωτισμό κι όχι σε αταξικές κοινωνίες όπου ο καθένας ανταμείβεται με βάση το μόχθο του...

Όσοι, ωστόσο, ταυτίζουν τη μαρξιστική θεωρία με τη φασιστική υποβαθμίζουν ακόμα και τα επιτεύγματα εντός τού καπιταλιστικού συστήματος, όπως το κοινωνικό κράτος δικαίου των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών, τα οποία βεβαίως και δεν θα είχαν υπάρξει αν οι κατατρεγμένοι πολίτες στη Δύση δεν αλληθώριζαν με ελπίδα προς το Μόσκοβο. Ούτε πρέπει, εξάλλου, να λησμονούμε ποτέ πως αν η Σοβιετική Ένωση δεν θυσίαζε εκατομμύρια από τα παιδιά της στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είναι αρκετά πιθανό ο Χίτλερ να μην είχε αυτοκτονήσει τον Απρίλιο του 1945, αλλά να κυβερνούσε τον κόσμο μέχρι τα βαθιά του γεράματα...




Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017

Η Ευρώπη κατηγορεί τους φυσικούς γονείς για την ανατροφή των υιοθετημένων παιδιών της...

Δεν έχουμε προλάβει να θάψουμε τους νεκρούς τής Βαρκελώνης και ήδη διάφοροι σοβαροφανείς δημοσιολογούντες πρόλαβαν να πετάξουν το φασιστικό τους δηλητήριο για τους μουσουλμάνους, τους οποίους εξομοιώνουν βεβαίως στο σύνολό τους με την τρομοκρατία- μολονότι, για παράδειγμα, χριστιανοί ήταν εκείνοι που αιματοκύλησαν τη Σάρλοτσβιλ πριν λίγες ημέρες- και κατακεραυνώνουν τους "προοδευτικούληδες" που τους καλωσορίζουν ως πρόσφυγες ή μετανάστες στην Ευρώπη. Λες και η πολιτισμένη αντίδραση είναι να χτίζουμε τείχη, να τοποθετούμε νάρκες στα σύνορα ή να τους πυροβολούμε γιατί θέλησαν να ξεφύγουν από καταστροφές στις πατρίδες τους για τις οποίες στη Δύση αναλογεί τεράστιο μερίδιο ευθύνης...

Όσο στις αναλύσεις μας περισσεύει η γενίκευση δεν πρόκειται να φτάσουμε ποτέ στην ουσία τού προβλήματος. Αντιμετωπίζοντας, για παράδειγμα, τις θρησκείες σαν να ήταν ένα κλασικό ντέρμπι Ολυμπιακού- Παναθηναϊκού στην ουσία ρίχνουμε νερό στο μύλο τής μισαλλοδοξίας. Τι κι αν δεν είμαστε οι ίδιοι που παίρνουμε ένα φορτηγάκι για να το ρίξουμε σε λιγότερο ή περισσότερο πλέον μετά από τόσα τρομοκρατικά χτυπήματα υποψιασμένους περαστικούς; Υποθάλπουμε τους οδηγούς και τους συνεργούς τους με το να αναζητούμε είτε δικαιολογίες για να τους συγχωρούμε είτε αναθέματα για να τους δαιμονοποιούμε. Τι κι αν οι περισσότεροι, για παράδειγμα, από τους τρομοκράτες έχουν μεγαλώσει στην "πολιτισμένη" Δύση; Η έμφαση δίνεται στην καταγωγή λες κι εκείνος που έχει "υιοθετήσει" είναι απλός παρατηρητής επειδή έτυχε να μην είναι ο "γονέας"...

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης Κάλχας για να προφητεύσει πως τη Βαρκελώνη θα ακολουθήσουν κι άλλες τρομοκρατικές ενέργειες όπως αυτές, άλλωστε, που προηγήθηκαν. Κι αν τη μεγαλύτερη ευθύνη έχουν,φυσικά, οι δράστες στο πεδίο, αρνιόμαστε ακόμα να αντιληφθούμε στην Ευρώπη μια πραγματικότητα που δείχνει να μας ξεπερνά: την ώρα που στο οικονομικό πεδίο ο νεοφιλελευθερισμός τής ασυδοσίας των αγορών, της άγριας λιτότητας και του εργασιακού μεσαίωνα έχει καταστεί κανόνας, στο μεταναστευτικό- προσφυγικό εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε την ήπειρό μας σαν να βρισκόμαστε στο 19ο αιώνα όταν οι μόνοι "μαύροι" που επιτρέπονταν ήταν εκείνοι που έφερναν ως δούλους οι αποικιοκράτες με τα καράβια τους...

Δεν είναι δυνατό στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο να βγάζουν φλύκταινες για κάθε εθνικό νόμο που θέτει εμπόδια στην ελεύθερη διακίνηση, για παράδειγμα, της μουστάρδας, αλλά να χτίζονται κυριολεκτικώς τείχη που να αποκλείουν σε ανθρώπους να τα διαβούν. Όσο χρησιμοποιούμε δύο μέτρα και δύο σταθμά για ανθρώπους κι εμπορεύματα τόσο περισσότερο στρώνουμε το έδαφος για τις "Βαρκελώνες" του μέλλοντός μας...






Τετάρτη 16 Αυγούστου 2017

Γιατί οι πυροσβέστες είναι γενναίοι, αλλά όχι ήρωες...

Το να χαρακτηρίσεις την εργασία τού πυροσβέστη δύσκολη μπορεί να θεωρηθεί κι ευφημισμός. Όταν καλείσαι να τα βάζεις με τα στοιχεία τής φύσης ατέλειωτες ώρες και υπό μη κανονικές συνθήκες δεν συνιστά σίγουρα το ευκολότερο έργο στον κόσμο. Από αυτήν την άποψη και με βάση το ότι ο πυροσβέστης βρίσκεται εκεί για να σώζει τον φυσικό πλούτο τής χώρας, τον υλικό των πολιτών και κυρίως για να σώζει ζωές το επάγγελμά του είναι δυνατό χωρίς υπερβολή να χαρακτηριστεί και λειτούργημα. Είναι, όμως, ήρωας ο πυροσβέστης; Η απάντησή μου, όσο κι αν ξενίζει σε μια χώρα που αναζητά ήρωες με την ίδια μανία που εφευρίσκει κι αποδιοπομπαίους τράγους, έρχεται χωρίς περικοκλάδες και μονολεκτικά: όχι!

Ήρωας είναι εκείνος που θυσιάζει τον εαυτό του για ένα ανώτερο ιδανικό. Από τη στιγμή που ο πυροσβέστης πληρώνεται για να σώζει ζωές είναι υπερβολή να του απονεμηθεί αυτός ο χαρακτηρισμός παρά μόνο στην περίπτωση που η αυταπάρνησή του ξεπερνά το επαγγελματικό του καθήκον. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως ο πυροσβέστης μπορεί να περάσει και ημέρες ή μήνες ολόκληρους δίχως να εμπλακεί σε οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση την ίδια ώρα που ένας γιατρός, για παράδειγμα, είναι δυνατό να σώζει μια ανθρώπινη ζωή καθημερινώς δίχως βεβαίως να απαιτείται πάντοτε να επιδεικνύει τη γενναιότητα που θεωρείται ταυτόσημη με την εργασία τού πυροσβέστη. Και για να μην θεωρηθεί πως με διακατέχει κάποιο δολερό μένος ή φθόνος για τους πυροσβέστες το ίδιο ισχύει και για πολλούς ακόμα επαγγελματίες στους οποίους με την πρώτη ευκαιρία απονέμουμε ηρωιλίκια...

Ο πυροσβέστης που δέχεται εντολή να οπισθοχωρήσει, αλλά μένει στο πόστο του για να σώσει μια ζωή ή ένας αστυνομικός που "βουτά" στη μάχη για να κάνει το ίδιο φυσικά και είναι ήρωες. Με το να γκρουπάρεις, ωστόσο, ανθρώπους είτε θετικώς είτε αρνητικώς το μόνο που επιτυγχάνεις δεν είναι άλλο από το να μειώνεις την προσπάθεια των λίγων και ξεχωριστών. Αν όλοι είναι γενναίοι εξ οφίτσιο, ποιος ο λόγος να απονέμονται έπαινοι ανδρείας σε λίγους κι όχι σε όλους; Κι αν όλοι έχουν συμβάλει το ίδιο σε μια επιτυχία είναι τότε άδικο να βραβεύουμε μερικούς μόνο ανάμεσά τους; Όχι βεβαίως γιατί παντού και πάντοτε θα υπάρχουν επαγγελματίες, ανεξαρτήτως του βαθμού επικινδυνότητας της εργασίας τους, που θα ξεχωρίζουν από τους άλλους. Αυτό είναι, άλλωστε, και το πραγματικό νόημα της αριστείας: όχι η νομιμοποίηση του ελιτισμού, αλλά το να απονέμεις τα του Καίσαρος τω Καίσαρι κι όχι η ισοπέδωση κι εξομοίωση κάθε διαφορετικότητας...






Τρίτη 15 Αυγούστου 2017

Ο ηγέτης δεν σβήνει φωτιές, πρέπει να δείχνει ότι τις σβήνει...

Θα έσβηναν άμεσα οι φωτιές αν ο Αλέξης Σαμαράς έπαιρνε μια μάνικα και κατάβρεχε τις εστίες τους ανά τη χώρα ταυτοχρόνως, αν ο Π. Σκουρλέτης ντυνόταν πυροσβέστης κι έπεφτε με αυτοθυσία στις φλόγες ή αν ο Ν. Τόσκας κρατούσε προσωπικώς τσίλιες για τον εντοπισμό εμπρηστών; Όχι βεβαίως, παρά μόνο στο φαντασιακό εκείνων που πιστεύουν ότι οι πολιτικοί έχουν υπεράνθρωπες ικανότητες και τα βράδια ενδύονται την κάπα τού Σούπερμαν, του Μπάτμαν ή του Σπάιντερμαν και σώζουν την ανθρωπότητα. Αλίμονο αν ακόμα κι ο επιχειρησιακός συντονισμός αφηνόταν στα χέρια ανθρώπων που δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο, μολονότι καμώνονται τους παντογνώστες για λίγες ψήφους παραπάνω...

Όλα αυτά, ωστόσο, δεν σημαίνουν ότι ο πρωθυπουργός τής χώρας μπορεί να συνεχίζει τις διακοπές του σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Καμία χώρα δεν μπορεί να σωθεί από το χάρισμα του ηγέτη της και μόνο, αλλά τις δύσκολες ώρες τον θέλει δίπλα της, ακόμα κι αποκλειστικώς ως σύμβολο, αν όχι χάρη στις ικανότητές του. Ο λαός έχει το δικαίωμα να απαιτεί από τον άνθρωπο που τον έχει ψηφίσει για να ορίζει τις τύχες του να είναι τουλάχιστον ορατός και διαφανής 24 ώρες το 24ωρο, εφτά ημέρες την εβδομάδα, 365 ημέρες το χρόνο. Η πολιτική, άλλωστε, είναι και διαχείριση των συμβόλων κι από τη στιγμή κατά την οποία στην παρούσα κυβέρνηση έχουν προ πολλού χάσει την ουσία θα ανάμενε κανείς πως τουλάχιστον θα διαχειρίζονταν την εικόνα τους πολύ καλύτερα από το θέαμα ηλιοκαμένων υπουργών που δείχνουν ολοφάνερα τη δυσφορία τους για το ότι κλήθηκαν εσπευσμένως από τις παραλίες για να κάνουν τη δουλειά τους...

Αν θέλαμε μια οπτική αναπαράσταση της απομάκρυνσης της κυβέρνησης από τους ψηφοφόρους της, αυτή μας δόθηκε με αφορμή τις φωτιές. Την ώρα που ακόμα κι ο Ηλ. Ψινάκης άφησε τις διακοπές του για να δηλώσει "παρών" στην κατάσβεση, εκείνοι που εκλέχθηκαν γιατί υποτίθεται πως ήταν σάρκα από τη σάρκα τού λαού δεν το κούνησαν ρούπι από τις παραλίες...

Το ότι και οι ψινάκηδες ή οι βορίδηδες το κάνουν για το σόου είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Το ζήτημα είναι πως εκείνοι που ψηφίστηκαν για να απονείμουν κοινωνική δικαιοσύνη έχουν καταντήσει ουραγοί κοινωνικής ευαισθησίας των λακέδων τής ολιγαρχίας. Ποιος το συνειδητοποιεί και δεν ντρέπεται και για λογαριασμό εκείνων που ούτε που το σκέφτονται να ντραπούν;...



  

Δευτέρα 14 Αυγούστου 2017

Πριν τσακίσεις τον φασίστα δίπλα σου δεν τσακίζεις τον φασίστα μέσα σου;...

Δεν χρειάζεται να πάει κανείς στη Βιρτζίνια για να διαπιστώσει ότι μαίνεται πόλεμος μεταξύ ακροδεξιών κι ακροαριστερών, ο οποίος δεν μένει στα λόγια αλλά αποκτά και βίαια χαρακτηριστικά. Ούτε συγκαταλέγομαι σε εκείνους που αποκηρύσσουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται ή εξισώνουν το νεοφασισμό με τον αριστερισμό. Αλίμονο, όμως, αν η δημοκρατικότητά μας και η πίστη μας στην ελευθερία τού λόγου προσαρμόζονται στο ποιος μιλά κάθε φορά...

Όσο, για παράδειγμα, κι αν σιχαίνομαι του χιμπαντζήδες με τα μαύρα, τους λόγους και τα έργα τους είμαι ο τελευταίος που θα ζητήσει να τους απαγορευτεί η δυνατότητα να εκφέρουν δημοσίως τις αντιλήψεις τους ή να συγκεντρώνονται, ειρηνικώς βεβαίως, για να τις διατυμπανίζουν. Όσοι αντιμετωπίζουν τη δημοκρατία και την ελευθερία α λα καρτ, απαιτώντας την απαγόρευση στους νεοναζί να διατυπώνουν τα εμέσματά τους στην ουσία ασπάζονται την ίδια φασιστική νοοτροπία, απλώς με διαφορετικό ιδεολογικό πασπάλισμα...

Οι φασίστες από τη γειτονιά δεν θα φύγουν, όπως διατείνονται οι αριστεριστές, με το ξύλο. Αν η διαδικασία ήταν τόσο απλή, θα ήμουν ο πρώτος που θα συνηγορούσα σε αυτή. Αφήστε που με το να αντιμετωπίζεις τον ιδεολογικό σου εχθρό με τα δικά του βίαια όπλα δεν κάνεις πολλά παραπάνω από το να μιμείσαι το τέρας το οποίο υποτίθεται πως εχθρεύεσαι...

"Και πώς θα τσακίσουμε ρε φίλε τους φασίστες", σας ακούω ήδη να αναρωτιέστε, "με γαρύφαλλα και φιλιά"; Θα σας απαντήσω πως μπορεί να γίνει και με γαρύφαλλα και φιλιά, ωστόσο η ουσία δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στο ότι η αντίληψή μας για ανοιχτές, πλουραλιστικές κοινωνίες, στις οποίες όλοι- ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, καταγωγής ή οποιασδήποτε τοποθέτησης- θα συμβιώνουν αρμονικά συγκρούεται με τη λογική τής κατάπνιξης της φωνής τού ιδεολογικού αντιπάλου, όσο χυδαίος ή εγκληματίας κι αν είναι αυτός...

Αν δεν νικήσουμε πρώτα τον φασίστα μέσα μας δεν θα κερδίσουμε ποτέ τον φασίστα τής γειτονιάς, της πόλης, της χώρας ή του πλανήτη. Η πίστη στην ιδεολογική ανωτερότητα της Αριστεράς καταντά δογματική και θρησκοληπτική όταν δεν επιτρέπει στην αντίθετη άποψη, ακόμα και στην πιο ακραία, να εκφράζεται στην αγορά...

Οι χιμπαντζήδες, για παράδειγμα, με τα μαύρα πρέπει να διωχθούν και να τιμωρηθούν από τις αρμόδιες Αρχές για τα ποινικά τους αδικήματα. Όσον αφορά, ωστόσο, τη ρητορική μίσους τους αυτή πρέπει να ακουστεί όσο πιο ελεύθερα και σε όσο πιο πολλούς γίνεται. Είναι χίλιες φορές προτιμότερο και για καθαρώς ωφελιμιστικούς λόγους να μάθει πλήρως κι ο Έλληνας στο πιο απομακρυσμένο χωριό ότι οι χρυσαυγίτες είναι νοσταλγοί τού χιτλερισμού από να τους βλέπει ως τα αποπαίδια ενός καταρρέοντος συστήματος που δεν τους αφήνει χώρο έκφρασης...


Παρασκευή 11 Αυγούστου 2017

Ο Τραμπ παίζει το παιχνίδι "με πόσους τρόπους μπορώ να καταστρέψω τον πλανήτη"...

Οι σπουδαίοι καλλιτέχνες διαθέτουν το χάρισμα μέσα από το έργο τους όχι μόνο να εξηγούν την εποχή τους, αλλά κι αυτές που προηγήθηκαν κι εκείνες που θα έρθουν. Σε αυτούς ανήκει κι ο Στάνλεϊ Κούμπρικ με τα κινηματογραφικά αριστουργήματα που άφησε στο πέρασμά του, ανάμεσα σε άλλα και το "SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα". Πριν από σχεδόν 60 χρόνια ένας δυο παράφρονες έφερναν στο πανί τον πυρηνικό όλεθρο μιας ανθρωπότητας που ζούσε με τον τρόμο τής "βόμβας". Σήμερα ο κόσμος μας απειλείται εκ νέου από δύο ημιπαράφρονες, τον Ντ. Τραμπ και τον Κιμ Γιονγκ Ουν, οι οποίοι από ατύχημα οφειλόμενο στη ανάπηρη διάνοιά τους μπορεί να οδηγήσουν στην καταστροφή που ουκ ολίγες φορές αποφεύχθηκε στο παρά πέντε στα χρόνια τού Ψυχρού Πολέμου...

Κι αν ο πρόεδρος της Βόρειας Κορέας απειλεί "μόνο" να πατήσει ένα κουμπί και να μας τινάξει όλους στον αέρα, ο Αμερικανός ομόλογός του δείχνει να έχει βάλει στοίχημα με πόσους τρόπους είναι σε θέση να διακινδυνεύσει τη βιωσιμότητα του πλανήτη στα τέσσερα χρόνια- δεν τον βλέπω για παραπάνω κι αυτά αν προλάβει να μην αποπεμφθεί- κατά τα οποία θα βρίσκεται στο Λευκό Οίκο. Κι αν ο πυρηνικός πόλεμος είναι σαφώς πιο "σέξι" ως θέμα αυτό δεν σημαίνει πως η κλιματική αλλαγή, την οποία ο Ντ. Τραμπ δεν αναγνωρίζει καν ως πρόβλημα, είναι λιγότερο σημαντική. Ο Αμερικανός πρόεδρος, πάντως, αποτελεί "απλώς" μια πιο καρτουνίστικη εκδοχή ενός μέσου πολιτικού οπουδήποτε στον κόσμο, το όραμα του οποίου φτάνει έως την επανεκλογή του και σπανίως πιο πέρα...

Ο Ντ. Τραμπ, εξάλλου, θα όφειλε να έχει στο νου του τον Αλέξη Σαμαρά του 2015 όταν εκτοξεύει απειλές που πολύ δύσκολα ακόμα κι εκείνος θα μπορέσει να φέρει σε πέρας. Αν, για παράδειγμα, η Βόρεια Κορέα εκτοξεύσει πυραύλους στο Γκουάμ και οι ΗΠΑ δεν αντιδράσουν με "φωτιά κι οργή" όπως έχει απειλήσει ο πρόεδρός τους τότε θα τρωθεί ακόμα περισσότερο ή ήδη τρωθείσα αξιοπιστία τους ως ηγεμονεύουσα δύναμη. Φυσικά ένα ακόμα χτύπημα στο αμερικανικό γόητρο δεν θα το επωφεληθεί η μικρή Βόρεια Κορέα, αλλά άλλοι υποψήφιοι χαλίφηδες στην θέση τού χαλίφη, με προεξάρχουσα την Κίνα. Ίσως γι' αυτό, άλλωστε, κι ο "Κόκκινος Δράκος" να τηρεί σιγή ιχθύος στη σοβούσα κρίση. Μόνο που τι νόημα θα έχει για τον οποιονδήποτε να εξουσιάζει ύστερα από έναν πυρηνικό πόλεμο παγκοσμίων διαστάσεων; Ωστόσο φαίνεται πως έχει για κάποιους με προσωπική κι εθνική ματαιοδοξία έως τα ουράνια...


 


Πέμπτη 10 Αυγούστου 2017

Εδώ Παππάς εκεί Παππάς, αλλά Αριστερά πουθενά...

Όλα κι όλα! Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Ν. Παππά, όχι όμως για το ότι είναι κακός, πόσω μάλλον αχάριστος γιος. Το αποδεικνύει, άλλωστε, ο διορισμός τού πατέρα του στην προεδρία τού ΟΑΣΘ, ο οποίος επίσης αποδεικνύει βεβαίως ότι κι ο νεποτισμός μια χαρά βασιλεύει και με αυτήν την κυβέρνηση...

Τουλάχιστον ο Στέλιος Παππάς έχει στο βιογραφικό του σπουδές κι αγώνες που δεν έζησε ποτέ ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Ν. Καρανίκας, άλλο αγαπημένο μεγαλοπαιδί του κομματικού σωλήνα. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να παρηγοριόμαστε για την κυβερνώσα Αριστερά, που όσο περισσότερο μένει στην εξουσία τόσο πιο πολύ θυμίζει το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ...

Για να εξηγούμαστε: η τοποθέτηση Παππά θα ήταν δικαιολογημένη μόνο στην περίπτωση που είχαν εξεταστεί, που λέει ο λόγος, όλα τα βιογραφικά των Ελλήνων που ζουν στη χώρα ή στο εξωτερικό και διαθέτουν τουλάχιστον τα σχετικά τυπικά προσόντα και δεν είχε βρεθεί ούτε ένας καλύτερός του. Η γυναίκα, άλλωστε, του Καίσαρα ή, έστω, ο πατέρας του δεν αρκεί να είναι κατάλληλοι, οφείλουν να είναι πολύ καταλληλότεροι του δεύτερου στη σειρά για να αποκτήσει ένα σημαντικό δημόσιο αξίωμα σε μια επιχείρηση, μάλιστα, που μόλις κρατικοποιήθηκε και θα έπρεπε να περνά το μήνυμα πως δεν θα επαναληφθούν τα λάθη τού παρελθόντος που έχουν δώσει κακό όνομα στο Δημόσιο...

Μόνο που δεν εκτιμώ πως ο Στέλιος Παππάς, όσο συμπαθής κι αν μου είναι ως άνθρωπος, απείχε έτη φωτός από τον δεύτερο για τη συγκεκριμένη θέση. Κι αυτό θα όφειλε να το έχει συνειδητοποιήσει κι ο ίδιος, αν επιθυμούσε να διατηρήσει την υστεροφημία του ή να προστατεύσει το σπλάχνο του...

Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση επιμένει να το παίζει αριστερή στα λόγια και με την τοποθέτηση Βούτση για την θρησκεία. Να είχα χίλια χέρια να υπόγραφα και με τα χίλια για το ότι το θρήσκευμα αποτελεί προσωπική επιλογή τού καθενός κι ότι δεν είναι δυνατό να ορίζουν την πολιτική ατζέντα οι ταλιμπάν τής ορθοδοξίας. Μόνο που γι' αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι συνειδητοί σκοταδιστές συνοδοιπόροι της Νίκο μου, αλλά κι εκείνοι που επιλέγουν την υποταγή από τη σύγκρουση μαζί της...

Πώς να μην θεριεύει, επομένως, το τέρας όταν το ταΐζουν και οι υποτιθέμενοι αντίπαλοί του για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο; Όποτε κι αν η κυβέρνηση περάσει ένα νομοσχέδιο για το διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας ή τον συμπεριλάβει στη συνταγματική αναθεώρηση θα είμαι ο πρώτος που θα τη χειροκροτήσει. Θα είμαι, ωστόσο, ο τελευταίος που θα πανηγυρίσει αποκλειστικώς για τηλεοπτικές δηλώσεις- ξέπλυμα μιας πολιτικής η οποία μόνο αριστερή δεν είναι σε πολλά επίπεδα, ιδίως όταν μένουν δηλώσεις και δεν πηγαίνουν παραπέρα...





  



Τετάρτη 9 Αυγούστου 2017

Όπου δεν πίπτει ράβδος "πίπτει" ανταρσία στην αξιολόγηση...

Η αλήθεια βρίσκεται πάντοτε καλά κρυμμένη κάπου ανάμεσα στην αγιοποίηση και στη δαιμονοποίηση. Το ίδιο ισχύει και για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Επί υπουργίας άθλιου Κούλη είχε χρησιμοποιηθεί για να "φαγωθούν" ή για να υποβιβαστούν όσοι δεν ήταν "δικά μας", μητσοτακικά "παιδιά". Επί ΣΥΡΙΖΑ ο πράγματι πολύ καλός νόμος Βερναρδάκη για τη δημόσια διοίκηση πέρα από το ότι χωλαίνει στην αδικαιολόγητη καθυστέρηση εφαρμογής του έχει κι ένα άλλο σημαντικό μειονέκτημα: αποκλείει ουσιαστικώς την απόλυση μέσω της αξιολόγησης, δίνοντας πατήματα στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και στους άνεργους να αισθάνονται πως ο δικός τους "θεός" είναι κατώτερος...  

Η αξιολόγηση δεν θα μπορούσε να επιβληθεί ποτέ και πουθενά με όρους "σας παρακαλώ, περάστε να αξιολογηθείτε, αλλά και να μην το θέλετε δεν πειράζει, δεν θα κουνηθεί φύλλο". Ποιος εργαζόμενος, στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, ακόμα κι ο πιο συνεπής, θα αποδεχόταν να τον κρίνουν άλλοι αν ήξερε ότι θα μπορούσε να συνεχίσει έτσι κι αλλιώς την εργασία του δίχως παρενέργειες κι εξωτερικές παρεμβάσεις;...

Αν επιθυμούμε, πάντως, μια σοβαρή αξιολόγηση αυτή είναι πολύ δύσκολο να θεωρηθεί επιτυχημένη αν επαφίεται στη δίκαιη κρίση των προϊσταμένων. Απαιτείται μια ανεξάρτητη Αρχή, η οποία ναι μεν δεν θα είναι σε θέση να αξιολογεί την καθημερινότητα του εργαζόμενου 365 ημέρες το χρόνο, από την άλλη ωστόσο δεν θα τίθεται ζήτημα εγγύτητας που ευνοεί την επικράτηση προσωπικών σκοπιμοτήτων και κωλυμάτων έναντι του συλλογικού συμφέροντος...

Σε αυτό το πλαίσιο, μόνο ως αυτογκόλ μπορώ να χαρακτηρίσω την ανταρσία των δημοσίων υπαλλήλων από την αξιολόγηση, ακόμα κι αν δεν έχει επιλεγεί η αντικειμενικότερη διαδικασία. Είναι πρόκληση την ίδια ώρα που οι ελεύθεροι επαγγελματίες καλούνται να καταβάλλουν τη μια αναδρομική εισφορά μετά από την άλλη οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο να κρύβονται πίσω από τη μονιμότητα και τον κομματισμό ώστε να αποφεύγουν τον πέλεκυ, ο οποίος έτσι κι αλλιώς δεν φτάνει έως την απόλυση, ή ακόμα και την ανταμοιβή στη λογική τού "συμβιβάζομαι και με τα λίγα αρκεί να είναι εξασφαλισμένα". Η μεγαλύτερη ευθύνη, ωστόσο, για το ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι αποφεύγουν την αξιολόγηση και οι ελεύθεροι επαγγελματίες φοροδιαφεύγουν ανήκει στο κράτος από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, αφού και η έλλειψη κοινωνικής συνείδησης μπορεί να αποδοθεί και στην κακή κρατική σχολική εκπαίδευση...

Επαναλαμβάνω, πόσοι ανάμεσά μας θα απόφευγαν τον πειρασμό να είναι μόνιμοι στις θέσεις τους, να πληρώνονται- έστω και κουτσουρεμένους μισθούς- κάθε πρώτη και 15η του μηνός, να έχουν αρκετές ημέρες άδειας και να μην αξιολογούνται, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι, ή να φοροδιαφεύγουν και να φοροαποφεύγουν δίχως κυρώσεις όπως οι ελεύθεροι επαγγελματίες; Γι' αυτό και σε αντίθεση με τη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία χρειάζεσαι ένα κράτος που να υιοθετεί και, κυρίως, να εφαρμόζει αυστηρούς αλλά δίκαιους κανόνες απέναντι σε όλους τους πολίτες του. Διαφορετικά θα συνεχίζουμε να ζούμε με όρους τουρκοκρατίας...

 



Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017

Η δεξιά δεν ξεχνά τι σημαίνει πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων...

Ακόμα και οι γνήσιοι φιλελεύθεροι φρίττουν με το είδος τής σκοταδιστικής, παλαιολιθικής αντιπολίτευσης που έχει επιλέξει η ΝΔ τού άθλιου Κούλη. Κατανοώ ότι διανύουμε τις ήσυχες ημέρες τού Αυγούστου, δεν είναι δυνατό ωστόσο το 2017 η αξιωματική αντιπολίτευση και τα φίλιά της ΜΜΕ να έχουν επικεντρώσει την κριτική τους στο πώς δεν υπηρέτησε την θητεία του το 1970 ο υπουργός Παιδείας, Κώστας Γαβρόγλου. Λες και, πέρα από όλα τα άλλα, είναι ο μοναδικός Έλληνας που προσπάθησε είτε να μην υπηρετήσει είτε να υπηρετήσει "κάπου καλά"...

Υπερτονίζουν πως χρησιμοποίησε χουντικό νόμο για να απαλλαγεί, σαν να ήταν προτιμότερο να μην τον αξιοποιούσε και να υπηρετούσε στο στρατό την εποχή που τη χώρα κυβερνούσαν συνταγματάρχες. Λυπάμαι που επαναλαμβάνω τέτοια επιχειρήματα από άμμο, αλλά προσπαθώ κι εγώ να καταλάβω τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με την αγάπη για την πατρίδα, την οποία στην Πειραιώς μετρούν προφανώς με τις ώρες σκοπιάς που έχει κάνει ο καθένας μας στην θητεία του...

Είναι πολύ κρίμα που ένας σχετικώς νέος άνθρωπος όπως ο Κ. Μητσοτάκης επιλέγει να απευθυνθεί στα πιο φοβικά, συντηρητικά, μισαλλόδοξα κι αντικομμουνιστικά ένστικτα της εκλογικής του πελατείας προκειμένου να αποκομίσει οφέλη. Ενδεχομένως να εκτιμά κι εκείνος, όπως στο Μαξίμου, πως η οικονομία έχει μπει σε μια τροχιά ανάπτυξης από την οποία δεν μπορεί να λοξοδρομήσει αυτήν τη φορά κι επομένως αναγκάζεται να επιλέγει θέματα από τη Βενεζουέλα ως τους σημαιοφόρους, που πέρα από μια κουτσομπολίστικη διάθεση δεν απασχολούν την καθημερινότητα πολιτών που παλεύουν να σταθούν όρθιοι στη σοβαρότερη μεταπολεμική κρίση που διήλθε ευρωπαϊκή χώρα. Αν αυτό είναι, ωστόσο, το μεταρρυθμιστικό που κομίζει ο άθλιος Κούλης δυσκολεύομαι να το διακρίνω από το αναχρονιστικό κι από την καταφυγή σε μια δημόσια ρητορική που παραπέμπει στην Ελλάδα των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων...

Ο πρόεδρος της ΝΔ γνωρίζει ότι στο οικονομικό πεδίο οι θεσμοί εξακολουθούν να κρατούν και να βαρούν τα νταούλια και τους ζουρνάδες. Ο ίδιος δεν έχει καμιά διάθεση να επαναστατήσει, όπως έκανε η νυν κυβέρνηση το 2015, αφού άλλωστε οι αποτυχημένες θεραπείες των δανειστών ταυτίζονται με τις δικές του νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες Λογικό είναι, συνεπώς, να επικεντρώνεται σε μια κοινωνική ατζέντα που τον διαχωρίζει από το ΣΥΡΙΖΑ, αν και συμβαδίζει με την αντίστοιχη των ΑΝΕΛ...

Ενδεχομένως ούτε και το τελευταίο να είναι τυχαίο, αφού ο Π. Καμμένος θα επιχειρήσει να έχει ρόλο και στην επόμενη ημέρα κι ο άθλιος Κούλης είναι ικανός να συμμαχήσει όχι μόνο με τους ψεκασμένους, αλλά και με τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα για να γίνει πρωθυπουργός. Γιατί όχι, επομένως, με τον πρώην νεοδημοκράτη, ο οποίος εξάλλου θεωρεί πνευματικό του πατέρα τον πατέρα τού νυν αρχηγού τής ΝΔ;...






Κυριακή 6 Αυγούστου 2017

Αριστεροί στα πίτουρα και δεξιοί στο αλεύρι...

Όταν κάποτε κλείσει ο κύκλος κι αυτής της κυβέρνησης- όλοι οι κυβερνητικοί κύκλοι κλείνουν μια ημέρα, όσο κι αν μοιάζει απίστευτο σε όσους κυβερνούν- τα λόγια της θα έχουν μαγέψει το πόπολο πολύ περισσότερο από τις πράξεις της. Κι αν τα μνημόνια δεν σκίστηκαν ποτέ αλλά πολλαπλασιάστηκαν, η ίδια αποτυχία ισχύει και για τον περιλάλητο διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας, ο οποίος υποτίθεται πως βρίσκεται στο DNA της Αριστεράς. Κι εκεί, ωστόσο, η κυβέρνηση έχει επιλέξει εδώ και καιρό- έγινε ευρέως αντιληπτό με τη χυδαία αποπομπή Φίλη από το υπουργείο Παιδείας- να συνθηκολογήσει με τους τραγοπαπάδες και στην ουσία με τη βαθιά συντήρηση...

Για να γίνει, μάλιστα, η υποκρισία μεγαλύτερη και να δοθεί ένα ακόμα παράδειγμα του πώς αυτή η κυβέρνηση προκρίνει την επικοινωνία από την ουσία, την εβδομάδα που θέλησε- απέτυχε και σε αυτό εξαιτίας του νεοορθόδοξου Προέδρου της Δημοκρατίας που η ίδια επέλεξε- να απαλείψει τη σχολική προσευχή από το ωρολόγιο πρόγραμμα απάλλαξε τις μονές τού Αγίου Όρους από τον ΕΝΦΙΑ. Λες κι αν έπρεπε να γίνει ένας συμβιβασμός προς όφελος του διαχωρισμού κράτους- εκκλησίας, γι' αυτόν θα έπρεπε να θυσιαστεί η φορολογική ισότητα κι όχι η σχολική παπαγαλία. Είπαμε όμως, Αριστεροί στα πίτουρα και δεξιοί στο αλεύρι...  

Για να επιστρέψει η χώρα στην ευρωπαϊκή κανονικότητα δεν αρκεί η επιστροφή στη βιώσιμη και κοινωνικώς δίκαιη ανάπτυξη. Συνιστά προϋπόθεση sine qua non, αλλά όταν σπαταλάμε μια ολόκληρη εβδομάδα στη δημόσια συζήτηση για το ποιοι πρέπει να είναι σημαιοφόροι στα σχολεία κι αν σε αυτά πρέπει να ακούγονται η προσευχή κι ο εθνικός ύμνος μάλλον αποδεικνύουμε ότι βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή κι όχι στο τέλος τού τούνελ. Κι αν ο σκοταδισμός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι σύμφυτος με την ιδεολογία της, η αποδοχή τού από την κυβέρνηση της Αριστεράς, έστω στο πλαίσιο συμβιβασμών, την απομακρύνει έτι περαιτέρω από το επίθετο "ριζοσπαστική" που το κυβερνών κόμμα φέρει, μάλιστα, και στην ονομασία του...

Ακόμα και στο πεδίο των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όπου αναμφίβολα έχουν γίνει βήματα σε σύγκριση με το παρελθόν, η περπατησιά είναι δειλή όταν θα όφειλε να είναι αποφασιστική. Δεν ανακαλύπτουμε, άλλωστε, την Αμερική ούτε με το επιτρέψουμε, για παράδειγμα, τους γάμους ομοφυλόφιλων ούτε να υιοθετούν παιδιά. Ούτε έχουν καταστραφεί κοινωνίες όπου αυτά έχουν ήδη επιτραπεί. Είναι, όμως, να μην σε πιάσει η κατευναστική κατηφόρα. Δεν έχει σταματημό, δίχως μάλιστα το θηρίο να χρειάζεται να κουνήσει το μικρό του δαχτυλάκι, αφού η αυτολογοκρισία και η ενοχική αυτοσυστολή κάνουν από μόνες τους τη δουλειά...





Πέμπτη 3 Αυγούστου 2017

Γιάννης πήγε στη διαπλοκή Γιάννης ήρθε ο Στουρνάρας...


Ο χαρακτηρισμός τού εθνικού μειοδότη για τον οποιονδήποτε είναι πολύ βαρύς και θα έπρεπε να προσάπτεται με φειδώ, ιδίως στο δημόσιο λόγο. Για τον Γ. Στουρνάρα, επομένως, θα χρησιμοποιήσω έναν επιεικέστερο, αν μη τι άλλο και γιατί οι ημέρες είναι πονηρές και οι δικαστές ακόμα πονηρότεροι...

Θα γράψω για τον διοικητή τής Τραπέζης τής Ελλάδος πως με πολύ μεγάλο ζήλο και διαχρονικά προτάσσει το κομματικό συμφέρον τού παλιού δικομματισμού κι αυτό της ολιγαρχίας σε σχέση με το συμφέρον τού ελληνικού λαού και της πατρίδας εν τέλει. Το είχε κάνει, για παράδειγμα, λίγο πριν έρθει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, προεξοφλώντας δημοσίως "bank run", το έκανε και πριν λίγες εβδομάδες όταν κινδυνολογούσε για την πρόωρη επιστροφή τής χώρας στις αγορές...

Μήπως, όμως, επειδή εθνικό είναι το αληθές κατηγορούμε αδίκως τον Γ. Στουρνάρα, ο οποίος λειτουργεί απλώς ως Κασσάνδρα που προβλέπει τα μελλούμενα, τα οποία τυχαίνει να είναι δυσοίωνα; Μήπως, δηλαδή, είναι ένας γνήσιος πατριώτης και πολέμιος του λαϊκισμού, ο οποίος δεν διστάζει να λέει και σκληρές αλήθειες για το καλό τής πατρίδας; Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω, αφού ο ρόλος τού εκάστοτε κεντρικού τραπεζίτη οποιασδήποτε χώρας ναι μεν είναι να χτυπά "καμπανάκια" όταν διαβλέπει κινδύνους, επ' ουδενί όμως παριστάνει τον ντελάλη στην αγορά...

Ακόμα κι αν στο δημόσιο ταμείο δεν υπάρχει μία ο σωστός κεντρικός τραπεζίτης παραδέχεται δημοσίως τις δυσχέρειες, αλλά εκτιμά πως αυτές θα ξεπεραστούν. Ο Αντ. Σαχλαμαράς, ωστόσο, δεν έκανε διοικητή τής Τραπέζης τής Ελλάδος τον Γ. Στουρνάρα για να προστατεύσει τη χώρα, αλλά για να συνδράμει από αυτό το κομβικό πόστο στην επιχείρηση "αριστερή παρένθεση". Κι αυτό προσπαθεί ματαίως εδώ και δυόμισι χρόνια, πιστός στο δόγμα "ο λαός να πάει να γαμηθεί αρκεί να κερδάνε οι ολιγάρχες"...

Κάθε άνθρωπος, πάντως, είναι τέκνο τής εποχής του κι αυτή είναι μια καλή δικαιολογία που είμαι πρόθυμος να χαρίσω στον Γ. Στουρνάρα. Ο ίδιος έκανε το όνομά του τον καιρό τού σημιτικού εκσυγχρονισμού, τότε δηλαδή που έμπαιναν οι γερές βάσεις για τη μετέπειτα οικονομική μας κατάρρευση. Μπολιασμένος σε ένα σύστημα διεφθαρμένης παραεξουσίας που εκμεταλλευόταν την ανοχή ή και συνενοχή τού τότε ηγεμόνα εκμεταλλεύτηκε κάθε ευκαιρία που του δόθηκε για να εξελιχθεί σε κάτι σημαντικότερο από αυτό που πραγματικά του άξιζε...

Κι όλα κι όλα, ο Γιάννης δεν είναι αχάριστος. Τώρα που αυτό το σύστημα καταρρέει δεν το εγκαταλείπει, στέκεται στο πλευρό του για να του δίνει τεχνητές αναπνοές, συνωμοτώντας σαν άλλος βασιλιάς στο "Game of Thrones". Μόνο που οι καιροί άλλαξαν, οι νέοι ηγεμόνες έχουν τη δική τους διαπλοκή και η παλιά είναι ένα εμπόδιο που πρέπει να αφανιστεί πλήρως. Μαζί με τους υπηρέτες της...




Κι αν στη ζωή πήρα μηδέν δεν τα φταίει μια σημαία...

Η γραμμή που χωρίζει τον υγιή από τον αρρωστημένο ανταγωνισμό είναι τόσο λεπτή ώστε δικαιολογημένως "σκοντάφτουμε" αρκετές φορές πάνω της. Υπάρχουν, βεβαίως, κι εκείνοι που θεωρούν κάθε είδους ανταγωνισμό υγιή ή, από την άλλη πλευρά, νοσηρό και οι οποίοι μάλλον θα χάσουν το χρόνο τους αν διαβάσουν τη συνέχεια του κειμένου...

Όπως κι αν έχει, η ανάγκη να ξεχωρίζουμε από το πλήθος βρίσκεται στη φύση μας. Το ζήτημα είναι, ωστόσο, πού βρίσκονται τα όρια, ποιος τα θέτει και με ποιο σκοπό. Κι αυτό γιατί ναι μεν δίχως ανταγωνισμό ενδεχομένως να ζούσαμε ακόμα στις σπηλιές, αλλά και με την θεοποίησή του κινδυνεύουμε να επιστρέψουμε ως ανθρωπότητα σε αυτές...

Πρέπει οι μαθητές να βαθμολογούνται και να ανταμείβονται για τις επιδόσεις τους; Πρέπει, σε διαφορετική περίπτωση έχει δίκιο η ΝΔ και κάθε ΝΔ να διατείνεται πως ανταμείβεται η ήσσονα προσπάθεια. Είναι, όμως, η συμμετοχή στην παρέλαση ως σημαιοφόρος ο καλύτερος τρόπος για να ανταμειφθεί ο αριστούχος μαθητής; Θα μπορούσε να είναι, αφού και στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, για παράδειγμα, δεν γίνεται κλήρωση αλλά δίνεται η σημαία στον αθλητή που τα έχει πάει καλύτερα από άλλους...

Το να ταυτίζεται, ωστόσο, η σημαιοφορία με την επιβράβευση ξεπερνά τα όρια της επιβεβαίωσης ότι οι κόποι δεν πήγαν χαμένοι και μετασχηματίζεται σε βαθμοθηρία, η οποία με τη σειρά της έχει χαρακτηριστικά ανθρωποφαγίας, δηλαδή μιας σοβαρής ψυχικής ασθένειας. Ξέρω και ξέρετε, άλλωστε, αρκετές περιπτώσεις μαθητών που αντιμετώπισαν σοβαρά ψυχολογικά και σωματικά προβλήματα από την πίεση που τους είχε ασκηθεί να είναι οι καλύτεροι παντού, σε σημείο τραγικής γελοιότητας...

Τι νόημα έχει, εξάλλου, να κυνηγάς σε όλα το εικοσάρι γιατί αυτό απαιτεί το οικογενειακό και κοινωνικό σου περιβάλλον, καθώς κι ο επίκτητος εγωισμός που προκαλείται με αυτόν τον τρόπο, αλλά να μην έχεις διαβασει ούτε ένα εξωσχολικό βιβλίο γιατί "δεν έχεις χρόνο για τέτοια"; Τι αξία σου προσδίδει να έχεις παραστεί σε όλες τις παρελάσεις ως σημαιοφόρος αν κατά τη διάρκεια της πρώτης νιότης σου έχεις στερηθεί την κοινωνικοποίηση, τη συντροφικότητα και την ευρύτερη αντίληψη για το βίο που δίχως αυτές βγαίνεις στη ζωή ως ένα πολύ καλώς εκπαιδευμένο μωρό; Θα μου πείτε πως τα λέω όλα αυτά γιατί δεν υπήρξα ποτέ σημαιοφόρος και δεν έχω καταφέρει να γίνω πλούσιος και διάσημος. Υπάρχουν πολλοί άλλοι, όμως, εκεί έξω που μπορεί και να μην αποστήθισαν ούτε ένα σχολικό βιβλίο στη ζωή τους κι ωστόσο τα έχουν καταφέρει περίφημα...

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα ακόμα δεν νομίζω πως κανένας καλός μαθητής τής έκτης δημοτικού- γιατί περί αυτής της πρώιμης τάξης έχει σηκωθεί όλος ο ντόρος από τους νεοσυντηρητικούς- θα απογοητευτεί και θα παρατήσει την προσπάθεια επειδή θα έχει χάσει τη σημαία σε μια κλήρωση. Κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε χρειάζεται επειγόντως ψυχολογικής υποστήριξης γιατί κάποιοι μέσα στο σπίτι του και γύρω από αυτό έχουν φροντίσει να τον μετατρέψουν σε έναν αρρωστημένο νεοφιλελεύθερο από τα δέκα του χρόνια...

 






Τετάρτη 2 Αυγούστου 2017

Κάποιος να γίνει ΣΥΡΙΖΑ στην θέση τού ΣΥΡΙΖΑ κι επειγόντως...

Ο άθλιος Κούλης είναι λίγος σε όλα του: από τον τρόπο με τον οποίο ασκεί αντιπολίτευση, ο οποίος περιέχει μόνο τακτική και καθόλου στρατηγική, αλλά κι από τον κομπλεξισμό με τον οποίο αντιμετωπίζει απόψεις και πρακτικές που δεν συνλαδουν με τις δικές του, ακόμα και μέσα στο ίδιο του το κόμμα και την οικογένειά του. Τα τελευταία πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα ήταν η απαίτηση από τον ανιψιό του Κώστα Μπακογιάννη να μην παραστεί στο περιφερειακό συνέδριο της Λαμίας κι από την Νίκη Κεραμέως να διαγράψει tweet της για τους αγώνες της Αριστεράς...

Για έναν πολιτικό που αυτοδιαφημίζεται ως μεταρρυθμιστής κι αντίπαλος του παλαιοκομματισμού δεν συνάδει όλη αυτή η μικροπρέπεια. Μόνο που όσο κι αν όλοι μας θέλουμε να παρουσιαζόμαστε ως κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είμαστε, έρχονται οι μικρές λεπτομέρειες για να ξεσκεπάζουν τις μεγάλες μας απάτες...

Όπως παλαιότερα με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, έτσι και τώρα με το ΣΥΡΙΖΑ, τη ΝΔ και κάθε άλλο μνημονιακό κόμμα οι διαχωρισμοί είναι περισσότερο επικοινωνιακοί παρά ουσίας. Τα ίδια και χειρότερα μέτρα θα έφερνε κι ο άθλιος Κούλης προς ψήφιση στη Βουλή, αφού οι θεσμοί ζητούν αίμα- αυξήσεις φόρων και μειώσεις μισθών και συντάξεων- εδώ και τώρα και δεν περιμένουν πότε θα αποδώσουν μακροπρόθεσμες μεταρρυθμίσεις που θα μειώσουν κρατικές δαπάνες και θα αυξήσουν δημόσια έσοδα...

Το πολύ πολύ ο πρόεδρος της ΝΔ να απέλυε πάλι καθαρίστριες και σχολικούς φύλακες, τη "μαρίδα" δηλαδή όσων έχουν διοριστεί στο Δημόσιο κι από τον ίδιο και την οικογένειά του. Σε αυτό το πλαίσιο, προτιμώ, όπως και πολύς κόσμος, να με κυβερνά ο Αλέξης Σαμαράς, που μπορεί να περάσει και κανένα φιλολαϊκό ή προοδευτικό νομοσχέδιο για λίγη αριστερή "νοστιμιά", από τον νεοφιλελεύθερο κρατιστή που ηγείται της αξιωματικής αντιπολίτευσης...

Όλα αυτά, βεβαίως, δεν σημαίνουν ότι έχει καταργηθεί ο διαχωρισμός Αριστεράς- δεξιάς. Αυτός θα εξακολουθεί να υφίσταται όσο υπάρχει άνιση διανομή τού παραγόμενου πλούτου. Μόνο που πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το κόμμα το οποίο μπορεί να εκφράσει την Αριστερά, παρά μόνο να προστεθεί στην υποταγμένη σοσιαλδημοκρατία. Από τη στιγμή, εξάλλου, που οι ψηφοφόροι του, τουλάχιστον όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, δεν συμφωνούν σε μεγάλο βαθμό με αυτήν τη μετατόπιση, δεν είναι διατεθειμένοι να στραφούν στον άθλιο Κούλη ούτε σαγηνεύονται από τον ξεπερασμένο λαϊκισμό τού Π.Λαφαζάνη ή της Ζ. Κωνσταντοπούλου προκύπτει ένα πολιτικό κενό στη ριζοσπαστική Αριστερά, το οποίο η φύση απεχθάνεται κι άρα πρέπει να καλυφθεί...

Απαιτούνται, ωστόσο, γρήγορες δράσεις από εκείνους που μπορούν να το καλύψουν κι όχι απλώς αποσπασματικές κινήσεις στο περιθώριο. Η ανάμειξη, άλλωστε, στην κεντρική πολιτική σκηνή όσων διαθέτουν τις ικανότητες να το κάνουν δεν είναι ποτέ επιλογή, αλλά ύψιστο χρέος τους προς το λαό. Πόσω μάλλον όταν σε διαφορετική περίπτωση τον αφήνουν με επιλογές τύπου Μητσοτάκη ή Φώφης... 

 



 

Τρίτη 1 Αυγούστου 2017

Τα αυτογκόλ φοβάμαι, όχι τους επιθετικούς τού αντιπάλου...

Δεν πιστεύω ότι η αναμόρφωση των ΑΕΙ θα ξεκινήσει από την επαναφορά τού ασύλου ή της συμμετοχής των φοιτητών στις πρυτανικές εκλογές. Το έχουμε ξαναδεί το έργο και δεν άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Το ίδιο ισχύει, ωστόσο, και για τον πολυδιαφημισμένο νόμο Διαμαντοπούλου, ο οποίος υποτίθεται πως θα εκσυγχρόνιζε τα πανεπιστήμιά μας, αφαιρώντας όμως από αυτά την ψυχή τους και υποκαθιστώντας την με τεχνοκράτες...

Ούτε το ένα μοντέλο πέτυχε ούτε το άλλο, τουλάχιστον όχι σε βαθμό που να μπορούμε να ισχυριζόμαστε πως είμαστε υπερήφανοι για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εκπαιδεύουμε τους επαγγελματίες τού μέλλοντος. Τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια, ωστόσο, δεν είναι τόσο τραγικά όσο θέλουν να τα παρουσιάζουν οι νεοφιλελεύθεροι "μεταρρυθμιστές" και ούτε θα βελτιωθούν αν πάψουν να συνδέονται με δημοκρατικές διαδικασίες. Απαιτείται ένας συνδυασμός ανταπόκρισής τους στις ανάγκες τής αγοράς εργασίας, βελτίωσης των υποδομών τους και της ποιότητας σπουδών- τις παρατεταμένες καταλήψεις, για παράδειγμα, πρέπει να τις βλέπουμε σαν αυτοπυροβολισμούς-, δίχως όμως να λησμονούμε πως και το πανεπιστήμιο είναι κομμάτι ενός εκπαιδευτικού συστήματος που καλείται να ανατρέφει πολίτες κι όχι πελάτες...

Σε αυτό το πλαίσιο, λίγη σημασία έχει πώς θα αποκτούν πρόσβαση στα ΑΕΙ οι νέοι μας- με εισαγωγικές εξετάσεις ή με ξεσκαρτάρισμα εντός του πανεπιστημίου. Το σημαντικότερο είναι να συνδιαμορφωθεί η αντίληψη, με τη χρήση των κατάλληλων θεσμικών εργαλείων, ότι το δρόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν τον ανοίγουν μόνο οι "αφιθιονάδος" τής αρρύθμιστης ιδιωτικής οικονομίας- που θέτουν φραγμούς, για παράδειγμα, στην εγγραφή ΑμεΑ στα ιδιωτικά σχολεία-, αλλά και οι διαπρύσιοι υπερασπιστές τού δημόσιου σχολείου, οι οποίοι ταυτίζουν την επαναστατική γυμναστική με την πρωτοπορία, το χαβαλέ με την πολιτική δράση και τον κομματισμό με την ταξική αφύπνιση. Με λίγα λόγια, περισσότερο φοβάμαι τα "αυτογκόλ" από τους "επιθετικούς" τού αντιπάλου...