Ο δικαστής οφείλει να απονέμει δικαιοσύνη λαμβάνοντας υπόψη κατά βάση τα αποδεικτικά στοιχεία και το νόμο, αλλά όχι μόνο. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα οφείλει να είναι αποφασιστικός, επίσης, παράγοντας για την Θέμιδα από τη στιγμή που κάθε εξουσία, άρα και η δικαστική, πηγάζει από το λαό. Αν, πάλι, κάποιος δικαστής θεωρεί προτιμότερο κι ασφαλέστερο για τον ίδιο να είναι τυπολάτρης και να εφαρμόζει το γράμμα του νόμου ακόμα κι όταν δεν ταυτίζεται με το πνεύμα του, τότε πρέπει, αν μη τι άλλο, να εφαρμόζει τα ίδια κριτήρια για όλες τις υποθέσεις. Και πάνω από όλα, όταν πρόκειται να βγάλει κρίση για το αν κάποιος θα περάσει ορισμένα χρόνια τής ζωής του- πόσω μάλλον όλα- στη φυλακή οφείλει να είναι 100% βέβαιος για την ενοχή του, ούτε καν 99,9%. Στις πολιτισμένες κοινωνίες είναι χίλιες φορές προτιμότερο να κυκλοφορεί ελεύθερος ένας ένοχος από το να είναι φυλακισμένος ένας αθώος...
Δεν παίρνω όρκο για την αθωότητα κανενός, αλλά δεν είναι δυνατό να καταδικάζεσαι, χωρίς αναγνώριση ελαφρυντικών μάλιστα, σε φυλάκιση 13 χρόνων με ένα αμφιλεγόμενο δείγμα DNA, το οποίο έχει αμφισβητηθεί ακόμα κι από ιατροδικαστή τής ΕΛ.ΑΣ., και με το ότι είσαι σύντροφος ανθρώπου που κάποια στιγμή κατηγορήθηκε για τρομοκρατική δράση, αλλά αθωώθηκε. Κι αν ακόμα σε καταδικάσουν, η δικαιοσύνη οφείλει να έχει το σθένος να αναγνωρίσει το λάθος της και να αναστείλει την ποινή σου. Πολλώ δε μάλλον όταν έχει παρουσιαστεί πολύ πιο γενναιόδωρη σε εμπόρους ναρκωτικών και λοιπούς εγκληματίες τού λευκού κολάρου. Για να μην αναφερθώ στην επιείκεια την οποία έχει δείξει ουκ ολίγες φορές σε πολιτικούς- λαμόγια και στους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Ο κόσμος στον οποίο ο Ακ. Τσοχατζόπουλος κι ο Ν. Μιχαλολιάκος περπατούν ελεύθεροι και η Ηριάννα βρίσκεται στη φυλακή είναι εξ ορισμού άδικος...
Με βάση και την επαγγελματική μου εμπειρία κι έχοντας καταδικαστεί στο παρελθόν χωρίς την αναγνώριση ελαφρυντικών γιατί έγραψα αυτό που αποδείχθηκε στο εφετείο ότι ήταν η αλήθεια για έναν απατεώνα επιχειρηματία δυσκολεύομαι να ταχθώ με το μέρος των συνδικαλιστών δικαστικών, που λειτουργούν ως όργανα της διαπλοκής, συγκεκριμένων ΜΜΕ και της αντιπολίτευσης όταν αυτοπαρουσιάζονται ως θύματα πολιτικής δίωξης από την κυβέρνηση. Πόσο μικροπρεπές, για να μην πω κομπλεξικό, είναι να θες να διατηρείσαι στο απυρόβλητο κι από άμβωνος να ορίζεις ποιος είναι αθώος και ποιος ένοχος, ποιος θα καταλήξει στη μπουζού ακόμα και για μια ολόκληρη ζωή και ποιος όχι, αλλά να μην δέχεσαι ούτε καν την ελάχιστη κριτική για τις αποφάσεις σου...
Τα ίδια πρόσωπα που αποδέχονταν σιωπηλώς την ψυχολογική βία στο παρασκήνιο από παλαιότερους κυβερνώντες αισθάνονται θιγμένα γιατί οι σημερινοί τα ψέγουν δημοσίως. Η δικαιοσύνη, ωστόσο, δεν προσβάλλεται από μια δήλωση του Στ. Κοντονή ή από μια ανάρτηση στο faceboook του Π. Πολάκη, αλλά από εκείνους που της συμπεριφέρονται σαν να επρόκειτο για πλειστηριασμό, τον οποίο κερδίζει αυτός που δίνει τα περισσότερα. Ας πάψουν, επομένως, ορισμένοι να υποδύονται τις αρσακειάδες με παρθενορραφή κι ας φροντίσουν από εδώ και πέρα να χρησιμοποιούν περισσότερο αυτήν τη ρημάδα τη συνείδηση, που για κάποιος λόγους υπάρχει σε κάθε άνθρωπο...
Δεν παίρνω όρκο για την αθωότητα κανενός, αλλά δεν είναι δυνατό να καταδικάζεσαι, χωρίς αναγνώριση ελαφρυντικών μάλιστα, σε φυλάκιση 13 χρόνων με ένα αμφιλεγόμενο δείγμα DNA, το οποίο έχει αμφισβητηθεί ακόμα κι από ιατροδικαστή τής ΕΛ.ΑΣ., και με το ότι είσαι σύντροφος ανθρώπου που κάποια στιγμή κατηγορήθηκε για τρομοκρατική δράση, αλλά αθωώθηκε. Κι αν ακόμα σε καταδικάσουν, η δικαιοσύνη οφείλει να έχει το σθένος να αναγνωρίσει το λάθος της και να αναστείλει την ποινή σου. Πολλώ δε μάλλον όταν έχει παρουσιαστεί πολύ πιο γενναιόδωρη σε εμπόρους ναρκωτικών και λοιπούς εγκληματίες τού λευκού κολάρου. Για να μην αναφερθώ στην επιείκεια την οποία έχει δείξει ουκ ολίγες φορές σε πολιτικούς- λαμόγια και στους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Ο κόσμος στον οποίο ο Ακ. Τσοχατζόπουλος κι ο Ν. Μιχαλολιάκος περπατούν ελεύθεροι και η Ηριάννα βρίσκεται στη φυλακή είναι εξ ορισμού άδικος...
Με βάση και την επαγγελματική μου εμπειρία κι έχοντας καταδικαστεί στο παρελθόν χωρίς την αναγνώριση ελαφρυντικών γιατί έγραψα αυτό που αποδείχθηκε στο εφετείο ότι ήταν η αλήθεια για έναν απατεώνα επιχειρηματία δυσκολεύομαι να ταχθώ με το μέρος των συνδικαλιστών δικαστικών, που λειτουργούν ως όργανα της διαπλοκής, συγκεκριμένων ΜΜΕ και της αντιπολίτευσης όταν αυτοπαρουσιάζονται ως θύματα πολιτικής δίωξης από την κυβέρνηση. Πόσο μικροπρεπές, για να μην πω κομπλεξικό, είναι να θες να διατηρείσαι στο απυρόβλητο κι από άμβωνος να ορίζεις ποιος είναι αθώος και ποιος ένοχος, ποιος θα καταλήξει στη μπουζού ακόμα και για μια ολόκληρη ζωή και ποιος όχι, αλλά να μην δέχεσαι ούτε καν την ελάχιστη κριτική για τις αποφάσεις σου...
Τα ίδια πρόσωπα που αποδέχονταν σιωπηλώς την ψυχολογική βία στο παρασκήνιο από παλαιότερους κυβερνώντες αισθάνονται θιγμένα γιατί οι σημερινοί τα ψέγουν δημοσίως. Η δικαιοσύνη, ωστόσο, δεν προσβάλλεται από μια δήλωση του Στ. Κοντονή ή από μια ανάρτηση στο faceboook του Π. Πολάκη, αλλά από εκείνους που της συμπεριφέρονται σαν να επρόκειτο για πλειστηριασμό, τον οποίο κερδίζει αυτός που δίνει τα περισσότερα. Ας πάψουν, επομένως, ορισμένοι να υποδύονται τις αρσακειάδες με παρθενορραφή κι ας φροντίσουν από εδώ και πέρα να χρησιμοποιούν περισσότερο αυτήν τη ρημάδα τη συνείδηση, που για κάποιος λόγους υπάρχει σε κάθε άνθρωπο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου