Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016

Ποιος θα τολμήσει να πει στο λαό πως το Grexit είναι χειρότερο από τη λιτότητα μέχρι και το 2028;...

Μετά από την υπογραφή τού τρίτου μνημονίου και ύστερα από την εκλογική νίκη τού Σεπτεμβρίου του 2015 είχα γράψει πως ο Αλέξης Τσίπρας είχε μπροστά του μια αποστολή που έμοιαζε σχεδόν αδύνατη, να συγκεράσει δηλαδή ένα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα- προϊόν ιταμού εκβιασμού με μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης. Ένα χρόνο και κάτι αργότερα ο πρωθυπουργός περιμένει στην ουσία να δει πού θα κάτσει η μπίλια στη διαμάχη ΔΝΤ- Γερμανίας για το χρέος και τα πλεονάσματα, προκειμένου να λάβει τις οριστικές του αποφάσεις για το ποιο δρόμο θα τραβήξουν ο ίδιος και η χώρα...

Η 13η σύνταξη και η αναστολή τής αύξησης του ΦΠΑ για τα νησιά τού ανατολικού Αιγαίου προσπαθούν, απλώς, να δώσουν το κλίμα από την πλευρά τής ελληνικής κυβέρνησης για το τι θέλει να γίνει στο τέλος. Υπενθυμίζοντας το λοιδορημένο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το οποίο αν είχε επιτραπεί στον Αλέξη Τσίπρα να εφαρμόσει πιθανόν να είχαμε ήδη βγει από τα μνημόνια και να είχαμε επιστρέψει στις αγορές, ο πρωθυπουργός πράττει από την πλευρά του ό,τι μπορεί ούτως ώστε να μην οδηγηθεί η χώρα σε τέταρτο μνημόνιο, το οποίο θα σημαίνουν τα πρωτογενή πλεονάσματα στο 3,5% για την επόμενη δεκαετία...

Όπως κι αν έχει, ο Αλέξης Τσίπρας δεν διαθέτει τη λαϊκή νομιμοποίηση για να ψηφίσει τέταρτο μνημόνιο. Επανεκλέχθηκε το Σεπτέμβριο του 2015 και με τη λογική πως το τρίτο μνημόνιο που πάλεψε για να αποφύγει θα ήταν και το τελευταίο. Αυτό σημαίνει πως είτε οφείλει να απορρίψει μια νέα επαχθή συμφωνία ή να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, λέγοντας όμως αυτήν τη φορά ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό πως ο μόνος δρόμος μακριά από την εποπτεία προϋποθέτει στην αρχή του το ισχυρό ενδεχόμενο ενός Grexit...

Θα αναρωτηθείτε: "Μήπως, επομένως, είχαν δίκιο η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης κι όλοι όσοι αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι τού 2015"; Όχι, γιατί σε οποιαδήποτε μάχη φροντίζεις πρώτα να εξαντλήσεις όλα σου τα όπλα πριν καταφύγεις στην επιλογή με το μεγαλύτερο ρίσκο. Η Ευρώπη, άλλωστε, του καλοκαιριού τού 2015 δεν είναι ίδια με τη σημερινή. Τότε η Μεγάλη Βρετανία δεν είχε αποφασίσει Brexit, οι μεσογειακές χώρες δεν είχαν αντιταχθεί ανοιχτά στη λιτότητα, στη Γαλλία δεν βρισκόταν στα πρόθυρα της εξουσίας η Μ. Λε Πεν και στη Γερμανία το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε ήταν παντοδύναμο. Τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει σήμερα...

Η Ευρώπη κινδυνεύει άμεσα με διάλυση το 2017. Ο εξαναγκασμός, συνεπώς, της Ελλάδας σε έξοδο μοιάζει όλο και πιο δύσκολη επιλογή για τη γερμανική ηγεσία, η οποία δεν ξέρει καν αν θα είναι στην θέση της στο τέλος τού επόμενου έτους, αλλά ακόμα κι αν συμβεί κάτι τέτοιο αυτό το ενδεχόμενο τρομάζει όλο και λιγότερο την ελληνική κοινωνία. Ποιος θα μπορούσε αυτήν τη στιγμή να την πείσει ότι ύστερα από οκτώ χρόνια ύφεσης πρέπει να πάρει μια νέα βαθιά αναπνοή δέκα χρόνων από τη λήξη τού τρέχοντος προγράμματος το 2018 μέχρι και το 2028, προκειμένου να τερματιστεί η λιτότητα; Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας το μπορεί ούτε, βεβαίως, κι ο άθλιος Κούλης, ο οποίος άλλωστε είναι μνημονιακότερος των μνημονίων...

Η αναδιανομή τής φτώχειας, όπως ήταν το κοινωνικό μέρισμα επί Αντ. Σαχλαμαρά και είναι σήμερα η εφάπαξ 13η σύνταξη και η αναστολή τής αύξησης τού ΦΠΑ σε ορισμένα νησιά, δεν συνιστούν τίποτα περισσότερο από μπαλώματα στην παράγκα. Κανένας λαός, ωστόσο, δεν επιβίωσε δίχως ένα όραμα για το μέλλον του. Γι' αυτό και πλησιάζει για τον Αλέξη Τσίπρα η ώρα τής μεγάλης απόφασης, η οποία και θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό και πώς θα αξιολογηθεί ο ίδιος από τον ιστορικό τού μέλλοντος...




   

Δεν υπάρχουν σχόλια: