Πόσο νερό θα κουβαλήσει ακόμα η Αριστερά στο μύλο τού νεοφιλελευθερισμού;...

Έχω κάθε καλή διάθεση να πιστέψω τον Ευκλείδη Τσακαλώτο όταν λέει πως όσο είναι αυτός υπουργός Οικονομικών δεν θα ιδιωτικοποιηθεί το νερό. Ήταν ο ίδιος, ωστόσο, που έλεγε πως θα παραιτείτο αν το αφορολόγητο έπεφτε κάτω από τα 9.000 ευρώ, αυτό έπεσε στα 8.600 ευρώ, το ΔΝΤ απαιτεί ακόμα χαμηλότερο κι ο ίδιος παραμένει στο γραφείο του στην οδό Νίκης. Δεν φτάνουν, επομένως, μόνο οι καλές προθέσεις και η επικοινωνιακή διαχείριση ενός αδιεξόδου από το οποίο με γενναιότητα διάλεξε αυτή η κυβέρνηση να αναζητήσει διέξοδο αντί να εγκαταλείψει τη μάχη. Πρέπει, επιτέλους, κάποιες μάχες να κερδηθούν επί της ουσίας. Σε διαφορετική περίπτωση αύριο μεθαύριο ενδεχομένως να ζήσουμε τον αυτοεξευτελισμό η Αριστερά να υπογράφει την ιδιωτικοποίηση του νερού-ποιος ξέρει, ακόμα και της βροχής, όπως στη Βολιβία;-, που πρώτη η δικτατορία Πινοτσέτ στη Χιλή επέβαλε. Αλίμονο αν επιτρέψουμε στον ιστορικό τού μέλλοντος να κάνει έναν τέτοιο παραλληλισμό...

Ναι, ξέρω, η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ "απλώς" εντάσσονται στο νέο υπερταμείο, πως το Δημόσιο θα διατηρήσει το 51% των μετοχών τους και πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν δεν υπογράψει ο υπουργός Οικονομικών. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως στο όνομα της διατήρησης καλής σχέσης με τους δανειστές ή της επίτευξης των μεγάλων στόχων τού "κουρέματος" του χρέους και της εξόδου τής χώρας στις αγορές το 2017, από τα οποία πάντως τα οφέλη θα είναι μακροπρόθεσμα για την ελληνική κοινωνία, έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο από τη σκληρή διαπραγμάτευση του 2015, ίσως κι από μια ηττοπάθεια που είναι λογικό να αποτελεί επακόλουθο της χαμένης περσινής μάχης. Πολύ φοβάμαι, δηλαδή, πως η κυβέρνηση της Αριστεράς λέει "να σε όλα" με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έλεγε ο ρεζίλης των Παπανδρέου, ο Λ. Παπαδήμιος κι ο Αντ. Σαχλαμαράς, έστω και με πιο βαριά καρδιά και με μια πιο δίκαιη αναδιανομή τής φτώχειας...

Να δεχθώ, για παράδειγμα, ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δεν θα υπογράψει ποτέ την ιδιωτικοποίηση του νερού. Θα είναι, όμως, για πάντα υπουργός Οικονομικών; Κι αν αύριο μεθαύριο στην θέση του δεν είναι ούτε καν κάποιος άλλος συριζαίος αλλά ο Αδ. Γεωργιάδης, για παράδειγμα, θα έχει άδικο ο τελευταίος να ισχυριστεί πως δεν άνοιξε εκείνος την κερκόπορτα; Φυσικά και η ΝΔ του αρχηγού Κούλη είναι κάθε λέξη τού νεοφιλελευθερισμού. Πιστεύει ακράδαντα ότι το Δημόσιο δεν μπορεί να έχει λόγο ούτε καν στο νερό ή στο ηλεκτρικό ρεύμα. Ποιες είναι, ωστόσο, οι αντιστάσεις τής Αριστεράς που αυτοταπεινώνεται στο όνομα μιας επαχθούς συμφωνίας; Κατανοώ ότι υπάρχουν μνημονιακές δεσμεύσεις, αντί όμως η κυβέρνηση να τις ωραιοποιεί θα έπρεπε να είναι η πρώτη που θα τις καταγγέλλει ώστε να διατηρήσει στο πλευρό της την κοινωνική πλειοψηφία που την έφερε στην εξουσία. Κι αν εξακολουθήσει, για παράδειγμα, να μην μειώνει υψηλές συντάξεις ανθρώπων που δεν έβαλαν το χέρι στη δική τους τσέπη για να τις πάρουν και, ταυτοχρόνως, αυξάνει τις ασφαλιστικές εισφορές των νεώτερων γενιών και τους φόρους- που ναι μεν πλήττουν τους πάντες, αλλά δεν έχουν όλοι το ίδιο πορτοφόλι-, τότε οδηγούμαστε σε έναν εμφύλιο ταξικό πόλεμο γενεών με ευθύνη και της Αριστεράς. Αλλιώς ονειρευτήκαμε την πρώτη κυβέρνησή της...