Πέμπτη 19 Μαΐου 2016

Ο καλός νεοφιλελές μισεί το Δημόσιο αλλά ταΐζεται από αυτό...


Φυσικά είναι δικαίωμα του καθενός να απαιτεί λιγότερο ή καθόλου κράτος, ακόμα κι αν δεν το ισχυρίζεται γιατί έτσι υπερασπίζει το δημόσιο συμφέρον αλλά την πάρτη του. Ο ατομικισμός, άλλωστε, δεν θεωρείται έγκλημα από το ποινικό μας δίκαιο, αντιθέτως εκτιμάται ως αρετή στο καπιταλιστικό σύστημα. Εκεί, όμως, που τραβάω όσα μαλλιά μού έχουν απομείνει είναι όταν εμφανίζονται ως οι πιο διαπρύσιοι πολέμιοι του κράτους εκείνοι που επί χρόνια ζούσαν και ζουν παρασιτικά από αυτό, όπως, κακή ώρα, η δημοσιογράφος (στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις) Άννα Παναγιωταρέα, η οποία ούτε η ίδια θυμάται από πόσες...δημόσιες αργομισθίες πληρώνεται. Η αποκαλούμενη κι "εκπρόσωπος τάφου", μάλιστα, προκειμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό της υποστήριξε πως δεν έπαιρνε 8.000 ευρώ από το "Ερρίκος Ντυνάν" επί Μαρτίνη αλλά "μόνο" 3.000 ευρώ μεικτά. Πιθανότατα να αναρωτιέται και γιατί οι φτωχοί δεν τρώνε παντεσπάνι...

Η Άννα Παναγιωταρέα είναι, ωστόσο, μόνο ένα παράδειγμα νεοφιλελεύθερου-φιλελεύθερου που έχει πλουτίσει από το κράτος αλλά το πολεμά μέσα από την πύρινη αρθρογραφία του ή τις πολιτικές του διακηρύξεις, Υπάρχουν πολλοί ακόμα κρατικοδίαιτοι δημοσιογράφοι που οι ίδιοι κατακεραυνώνουν τον κομματισμό αλλά αν αν δεν υπήρχε αυτός δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός τής πολυκατοικίας τους. Για να μην μιλήσω για την "αγία" οικογένεια Μητσοτάκη που έχει απομυζήσει με διάφορους τρόπους το δημόσιο ταμείο κι όμως παρουσιάζονται ως οι μεγαλύτεροι επικριτές και μεταρρυθμιστές του...

Ο μπαμπάς Μητσοτάκης, ο οποίος πριν 40 χρόνια παραπονιόταν γιατί δεν διορίζονταν στο Δημόσιο και κρητικοί χωρίς διαγωνισμό κι ο οποίος λαμβάνει, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, τρεις συντάξεις, κι ο γιος Μητσοτάκη που "μεταρρύθμισε" το Δημόσιο απολύοντας μόνο όσους δεν είχαν βύσμα ενδεχομένως να έχουν πιστέψει το ίδιο τους το ψέμα και να θεωρούν εαυτούς μεταρρυθμιστές. Μόνο που όταν είναι να γεμίσει το σακούλι τους βολεύονται μια χαρά με τα προνόμια μιας σοβιετοειδούς γραφειοκρατικής πυραμίδας...

Κι ας μην ξεχνάμε πως και τις τράπεζες, στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, ο σοσιαλισμός τις έσωσε, αναλαμβάνοντας τα χρέη μιας άπληστης πολιτικής τους. Η χώρα, όμως, όπως κι ο πλανήτης δεν θα σωθούν ούτε από τη διαιώνιση της αναξιοκρατίας τού κομματισμού ούτε από την υποκρισία τού νεοφιλελευθερισμού. Ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξουμε, αρκεί όμως να το θέλουμε, κάτι για το οποίο δεν έχω κανένα σημάδι πως επιθυμούμε. Το αποδεικνύουν και οι διάφορες συντεχνιακές διαμαρτυρίες για το ασφαλιστικό και το φορολογικό, που ενδιαφέρονται μόνο για την επιβίωση της πάρτης τους. Και κάπου ανάμεσα σε αυτές τις Συμπληγάδες η κοινωνική δικαιοσύνη υποφέρει...



Δεν υπάρχουν σχόλια: