Χαζός ο Γιωργάκης ή αυτοί που θα ξαναψηφίσουν τον χειρότερο πρωθυπουργό τής μεταπολίτευσης;

Το χέρι μου στη φωτιά δεν το βάζω για κανέναν, αλλά δεν θεωρώ πως ο ρεζίλης των Παπανδρέου μας έβαλε στο ΔΝΤ γιατί αγαπά περισσότερο την πατρίδα τής μητέρας του από εκείνη του πατέρα του. Το ότι γνώριζε τη δύσκολη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας πριν τις εκλογές τού 2009 δεν τον καθιστά απαραιτήτως πειθήνιο όργανο των αμερικανών και του ΔΝΤ. Προφανώς και δεν είναι αντιαμερικανός, κάθε άλλο μάλιστα όπως φρόντισε να αποδείξει κατά την πρωθυπουργία του και με το σνομπάρισμα της Ρωσίας, αλλά αν ήταν κάθε αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο, να είναι πλοκάμι θεωριών συνωμοσίας μόνο και μόνο λόγω των ανέξοδων υποσχέσεών του οι οποίες μετατρέπονται στο "παραλάβαμε καμένη γη" όταν κατακτά την εξουσία, τότε δεν θα έπρεπε να μείνει σχεδόν κανένας στο απυρόβλητο. Μόνο οι αφελείς, άλλωστε, πιστεύουν ότι οι εκλογές κερδίζονται αν υποσχεθείς στο πόπολο αίμα και δάκρυα...

Η ευφυία, εξάλλου, του ρεζίλη των Παπανδρέου μπορεί να μη συγκρίνεται με αυτή του πατέρα ή του παππού του, αλλά αυτό δεν τον κάνει αυτομάτως και ηλίθιο. Το να ξεπερνούσε, άλλωστε, όχι μία αλλά δύο χαρισματικές προσωπικότητες θα ήταν ένας άθλος που όμοιός του δεν έχει καταγραφεί ξανά στην παγκόσμια ιστορία. Ο Β. Βενιζέλος, εξάλλου, θα έπρεπε να το γνωρίζει καλύτερα γιατί έχει πέσει θύμα και στο παρελθόν, αμέσως μετά από τις εκλογές τού 2007, της οίησής του να πιστέψει ότι ο ίδιος ως ένας μακιαβελικός Ιζνογκούντ θα ξαπόστελνε εύκολα από το ΠΑΣΟΚ τον άνθρωπο που το θεωρεί οικογενειακή του κληρονομιά. Αν στο προσεχές συνέδριο γίνει ψηφοφορία για την αλλαγή προέδρου ο Γιώργος θα επανακτήσει τα απομεινάρια τού πάλαι ποτέ Κινήματος για πλάκα. Κι αν στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση κατεβεί ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ή κάποιου άλλου κόμματος θα αποσπάσει ένα σημαντικό ποσοστό ψήφων, που μπορεί να είναι και διψήφιο. Και τότε ο χαζός δεν θα είναι ο ρεζίλης των Παπανδρέου, αλλά το λούμπεν προλεταριάτο που θα έχει επαναφέρει στην κεντρική πολιτική σκηνή τον χειρότερο πρωθυπουργό τής μεταπολίτευσης μόνο και μόνο γιατί φέρει το επώνυμο Παπανδρέου, έχει ένα συμπαθητικό χαμόγελο και είναι καλογυμνασμένος...

Δεν αμφισβητώ πως κάποιες από τις ιδέες τού Γιώργου, όπως αυτή για την πράσινη ανάπτυξη, ήταν καλές. Δεν τον μέμφομαι ούτε για το "λεφτά υπάρχουν" γιατί πράγματι υπάρχουν αν υπάρξει και η πολιτική βούληση δίκαιης αναδιανομής τού πλούτου. Του έλειπαν, όμως, πάντοτε η μεθοδικότητα, η εργατικότητα, η αποφασιστικότητα και η στοχοπροσήλωση ώστε οι εμπνεύσεις του να περάσουν από την θεωρία στην πράξη. Κι ας μην συζητήσω καλύτερα για την επιλογή των συνεργατών του, οι οποίοι πλην εξαιρέσεων δεν θα έκαναν ούτε για θυρωροί σε πολυκατοικία. Κάποια στιγμή πρέπει να δικαστεί για την υπογραφή τού μνημονίου προκειμένου να εξακριβωθεί αν το τεράστιο σφάλμα του ήταν προϊόν εξυπηρέτησης αλλότριων σκοπιμοτήτων ή "απλώς" μιας πολύ λαθεμένης στρατηγικής απεμπλοκής του από το βάρος ριζοσπαστικών προεκλογικών του διακηρύξεων. Δεν ζητώ, ωστόσο, απαραιτήτως να καταδικαστεί ούτε βεβαίως να τον δω κρεμασμένο στην πλατεία Συντάγματος, πόσω μάλλον όταν εκείνοι που το απαιτούσαν πριν τρία-τέσσερα χρόνια είναι οι ίδιοι που εμφανίζονται πρόθυμοι να τον ξαναψηφίσουν σήμερα για να "σώσει" εκ νέου την Ελλάδα. Ποιός αμφιβάλλει, εξάλλου, πως αν ο ρεζίλης είχε κάνει το περιλάλητο δημοψήφισμα το 2011 θα το κέρδιζε; Δεν περιμένω, άλλωστε, και πολύ καλύτερα πράγματα από ένα λαό με μνήμη χρυσόψαρου, πολιτική συγκρότηση νήπιου και ταξική συνείδηση ραγιά. Κι εν τέλει αυτό είναι το σοβαρότερο πρόβλημα για τη δημοκρατία μας κι όχι τα "λαμόγια οι πολιτικοί", τους οποίους εξακολουθούμε να ψηφίζουμε από ατομικό συμφέρον, εθελοδουλία και τρόμο για το πραγματικά καινούριο που ακόμα δεν λέει να φανεί γιατί στην ουσία δεν το αποζητούμε...