Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Cry for us Argentina, not for you...

Είναι αρκετοί στην Ελλάδα εκείνοι που βιάζονται να δουν το πτώμα τής Αργεντινής για να πανηγυρίσουν πάνω σε αυτό και να αισθανθούν δικαιωμένοι για το ότι είναι δειλά ανθρωπάκια που δεν τολμούν να πουν ούτε ένα "όχι" στη ζωή τους. Είναι χρήσιμο, επομένως, να υπενθυμίσω στους γερμανοτσολιάδες πως η λατινοαμερικανική χώρα αρνείται αυτήν την στιγμή να πληρώσει ένα ποσό όχι πολύ μεγαλύτερο από 500.000.000 ευρώ σε ορισμένα επενδυτικά funds (έτσι λένε τους καρχαρίες στις ημέρες μας) όχι γιατί δεν τα έχει, αλλά γιατί αν το κάνει θα κινηθούν εναντίον της οι υπόλοιποι πιστωτές της, με τους οποίους είχε έρθει σε συμφωνία το 2005 και το 2010. Η Αργεντινή, εξάλλου, μόνο χαμένη δεν βγήκε αυτήν τη δεκαετία από τη σθεναρή και υπερήφανη στάση που κράτησε απέναντι στα κοράκια των αγορών. Κι αυτό που κέρδισε είναι κάτι παραπάνω από την εθνική της ανεξαρτησία και τη δυνατότητα να ανοικοδομήσει την οικονομία της σε πιο γερά θεμέλια από αυτά που της είχε επιβάλει και ήθελε να διαιωνίσει ο νεοφιλελευθερισμός.

Οι αργεντινοί απολαμβάνουν σήμερα του παγκόσμιου σεβασμού για τη γενναία στάση τους, για το ότι στήριξαν τις κυβερνήσεις τους που τα έβαλαν με τις δικές τους τρόικες και τις νίκησαν. Στο τέλος έτσι κι αλλιώς θα είμαστε όλοι νεκροί. Δεν είναι, όμως, προτιμότερο να μας θυμούνται για την αντίσταση που δείξαμε απέναντι στη φθορά μας από το να διηγούνται οι επόμενες γενιές ιστορίες για τους τρομοκρατημένους νοικοκυραίους, που όχι μόνο δεν τόλμησαν να αντιπαραταχθούν στους βασανιστές τους, αλλά τους έπλεκαν και το εγκώμιο;...

Η Αργεντινή δεν είναι σήμερα κάποιος σοσιαλιστικός παράδεισος. Κι αυτό γιατί δεν τόλμησε ούτε αυτή να προχωρήσει στις ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες δεν θα έμεναν στο να πετάξουν στην θάλασσα τους δανειστές και στην υλοποίηση επιδοματικών κοινωνικών πολιτικών, αλλά θα προχωρούσαν στη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και στην παροχή ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου. Με λίγα λόγια, η Αργεντινή δεν τόλμησε να κάνει το μεγάλο άλμα από τη σοσιαλδημοκρατία στο σοσιαλισμό κι αυτό είναι το μάθημα που πρέπει να πάρει η κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία είναι προ των πυλών στην Ελλάδα, ώστε να μην το επαναλάβει. Με τη στήριξη του λαού βεβαίως, γιατί αλλιώς δεν γίνεται τίποτα, έχει ιστορικό χρέος να μη συμβιβαστεί με μια λογική διαχείρισης της κρίσης, η οποία θα περιοριστεί στο σκίσιμο των μνημονίων. Οι συνθήκες είναι ωριμότερες σήμερα παρά ποτέ άλλοτε τα τελευταία σαράντα χρόνια ώστε να γίνουν αλλαγές προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης, που θα αποτελέσουν και πρότυπο για τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς κι όχι μόνο...

Προφανώς ο δρόμος θα παραμείνει ανηφορικός για μεγάλο χρονικό διάστημα αφού τα όρνεα, εγχώρια και διεθνή, θα πέσουν για να κατασπαράξουν την Ελλάδα όπως το επιχείρησαν και με τους αργεντινούς. Την τελευταία, πάντως, φορά, που κοίταξα στο χάρτη, διάβασα στη "Wikipedia" κι ενημερώθηκα από τις ειδήσεις υπάρχει ακόμα ένα υπερήφανο κράτος που λέγεται Αργεντινή και το οποίο δεν λυγίζει μπροστά στη βουλιμία των αρπακτικών. Για την Ελλάδα πάλι εδώ κι αιώνες διαβάζω μόνο για μια αποικία, για μια μπανανία, για ένα προτεκτοράτο που κατοικείται από εθελόδουλους, φοβισμένους κι άρα εκ προοιμίου ηττημένους ραγιάδες...

 

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

"Ε, ρε και να ήμουν στη Μύκονο τώρα"...

Ελάτε, ας είμαστε λίγο ειλικρινείς: δεν σκανδαλιζόμαστε με τα ποσά και τη χλιδή που συνοδεύουν τις αρπαχτές των τραγουδιστών στη Μύκονο, αλλά με το ότι δεν είμαστε κι εμείς παρόντες στο όργιο σπατάλης. Πολλοί ανάμεσά μας θα έκαναν τα πάντα για ένα μικρό έστω τραπεζάκι κάπου στο βάθος τού "πολιτιστικού κέντρου", για να έτρωγαν έστω τα υπολείμματα από τις δαγκάνες κάβουρα και να έπιναν μόνο τον αφρό από τις εκατοντάδες σαμπάνιες που ανοίγει ο κάθε μεγιστάνας, να κάπνιζαν τη στάχτη από τα πούρα του, να χάιδευαν μόνο τα χέρια των μοντέλων που τον συνοδεύουν. Η Μύκονος δεν είναι απλώς η εξαίρεση στον κανόνα μιας χώρας που βιώνει μια οικονομική γενοκτονία. Είναι μια υπενθύμιση ενός ψεύτικου τρόπου ζωής, τον οποίο ναι μεν έχουμε χάσει, αλλά φοβάμαι πως οι περισσότεροι θα έκαναν τα πάντα για να επιστρέψουν σε αυτόν. Για σκεφτείτε το: αν αύριο μεθαύριο σας έταζαν μια υψηλά αμειβόμενη αργομισθία στο Δημόσιο, πού θα "επενδύατε" τα χρήματά σας; Στην ενίσχυση, για παράδειγμα, των αγωνιζόμενων καθαριστριών ή σε ένα πρώτο τραπέζι πίστα για να ραίνετε με γαρύφαλλα γυναίκες με μούσια και παλιμπαιδίζοντες ξεπεσμένους αστέρες;...

Ηταν, κι αποδείχθηκε στην πορεία, σχεδόν αδύνατο η κρίση να μας διδάξει από μόνη της ταξική συνείδηση. Ο καπιταλισμός, δηλαδή η ικανοποίηση των ατομικών συμφερόντων έναντι του συλλογικού, έχει πολύ γερά θεμέλια για να γκρεμιστεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Οσο τα πρότυπα που τίθενται στο πόπολο καθορίζονται από το λάιφσταϊλ, όσο από την οικογένεια, το σχολείο, τα μέσα προπαγάνδας, την πολιτική, τη δικαιοσύνη δεν μαθαίνουμε να συγκροτούμε κοινωνίες αλλά να παλεύουμε μέχρις εσχάτων για την ικανοποίηση των ατομικών μας φιλοδοξιών η Μύκονος, με την προκλητική επίδειξη πλούτου κι οπισθίων, θα αποτελεί τον ορισμό τού επίγειου παράδεισου κι οτιδήποτε άλλο με φτηνό υποκατάστατό του. Οσο τα βαθύτερα συναισθήματα θα καταποντίζονται μπροστά στην απόλαυση των χυδαιότερων ενστίκτων μας τόσο πιο θολωμένα θα συνεχίζουμε την αναζήτηση της ευτυχίας. Οποιος λούμπεν προλετάριος πιστεύει, και είναι πολλοί αυτοί, ότι κοινωνική καταξίωση είναι να τρως τον αστακό σου και την ίδια ώρα να περιλούζεις με σαμπάνια τον αγαπημένο σου αοιδό είνα σχεδόν αδύνατο να αντιληφθεί τί σημαίνει πάλη των τάξεων, κοινωνική δικαιοσύνη, κατάργηση των διακρίσεων, ίσες ευκαιρίες για προκοπή. Πώς να δεις τί κρύβεται στο βυθό όταν σε πνίγουν οι μπουρμπουλήθρες;...

Δεν είναι κακό να διασκεδάζεις μια στο τόσο με την Κοντσίτα, την Αννα Βίσση, τον Αντώνη Ρέμο ή τον Χούλιο Ιγκλέσιας. Δεν έχω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που κυκλοφορούν πάντοτε με ένα σοβαροφανές προσωπείο κι αδυνατούν να αντιληφθούν πως έχει και το καλτ τις χάρες του. Αλίμονο, όμως, αν ανάγουμε το δευτερότριτο σε εξαγώγιμο πολιτιστικό προϊόν. Χίλιες φορές να χορεύουμε στους δρόμους ξανά και ξανά το ζορμπακικό συρτάκι από το να πιστεύουν οι ξένοι ότι στην Ελλάδα το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά είναι να χορεύουν και να τραγουδούν με άσματα που περιφρονούν την ιδέα τής μουσικής. Ακόμα και η ίδια η Μύκονος είναι πιο όμορφη από την εικόνα που έχει διαλέξει η ίδια να δείχνει στον πλανήτη. Κι όμως, επιμένουμε να λειτουργούμε σα να μην είμαστε ικανοί για τίποτα άλλο από το να γινόμαστε οι γελωτοποιοί σερβιτόροι τής Ευρώπης, εκφωνητές των "ώπα" και των "άλα", ρέπλικες ευδαιμονίας σε έναν τόπο τον οποίο θερίζει η αδικία, την οποία εμείς οι ίδιοι σπονσοράρουμε ως ιδανικό. Η Μύκονος δεν είναι τίποτα άλλο από την οφθαλμαπάτη που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε για να αντέξουμε την έρημο στην οποία, πάλι εμείς οι ίδιοι, υποβιβάσαμε τη ζωή μας... 

 

 

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

Αν οι απεργοσπάστες έχουν δικαίωμα στην εργασία, οι υπόλοιποι έχουμε υποχρέωση να τους φτύνουμε...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ντροπή να σε αποκαλούσαν, πόσω μάλλον να ήσουν, απεργοσπάστης. Ηταν προτιμότερο να σε έλεγαν δολοφόνο, βιαστή ή παιδόφιλο παρά να κουβαλούσες τη ρετσινιά τού ανθρώπου που, είτε από φόβο είτε από δουλοπρέπεια είτε κι από τα δύο μαζί, πήγαινε κόντρα στην πλειονότητα των υπόλοιπων συναδέλφων του που αγωνίζονταν δυναμικώς για ένα δικαιότερο αύριο. Ησουν δακτυλοδεικτούμενος ως ο τσάτσος τής εργοδοσίας, ο Εφιάλτης των λαϊκών αγώνων, ο ταξικός Ιούδας. Οι καιροί, όμως, πέρασαν, έγιναν πιο "politically correct". Σήμερα τους ρουφιάνους, τους γερμανοτσολιάδες, τους εθελόδουλους, τους ραγιάδες, τους σοβαροφανείς και τους υποτακτικούς δεν τους φωνάζουν με το όνομά τους. Αντιθέτως, τους λένε συνετούς, σοβαρούς λογικούς, φρόνιμους, ρεαλιστές ή συγκροτημένους...

Τώρα υμνούν τους κατουρλήδες απεργοσπάστες, το σύστημα τους αποθεώνει για την απόφασή τους να πηγαίνουν κανονικά στην εργασία τους σα να μην έχει συμβεί τίποτα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, τα μιντιακά παπαγαλάκια τής ελίτ υπερπροβάλλουν το δικαίωμά τους να μην αντιδρούν στη σκλαβιά. Και καλά, να καταλάβω εκείνους που χάρη στα κατεβασμένα βρακιά τους έχουν εξασφαλίσει έναν καλό μισθό, μπόνους και λοιπές ανέσεις από τους διώκτες των συναδέλφων τους. Εκείνους, όμως, που ενώ γλείφουν μετά μανίας κατουρημένες ποδιές δεν έχουν γλιτώσει από την οικονομική γενοκτονία και τον εργασιακό μεσαίωνα πώς να τους δικαιολογήσω; Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι όταν επιτρέπεις να γίνεσαι και κερατάς και δαρμένος;...

Εχουν το δικαίωμα οι εμποροϋπάλληλοι να υποκύπτουν στους εκβιασμούς των ιδιοκτητών των πολυκαταστημάτων και να εργάζονται τις Κυριακές; Το έχουν. Είναι πολύ ιερότερο, ωστόσο, το δικαίωμα των υπόλοιπων εμποροϋπαλλήλων να μην επιτρέψουν την ασυδοσία που νομιμοποίησε η κυβέρνηση και την οποία μοστράρει σα σοβαρή μεταρρύθμιση. Αν είχατε την πληροφορία ότι ο Εφιάλτης θα πρόδιδε τον Λεωνίδα, θα τον αφήνατε να το κάνει, σεβόμενοι την ελεύθερη βούλησή του; Αν μαθαίνατε ότι ο Ιούδας θα πρόδιδε τον Ιησού, θα του επιτρέπατε να τον φιλήσει στο μάγουλο, υποκύπτοντας στην ατομική επιλογή του; Γιατί, επομένως, η εργατική τάξη να σηκώνει τα χέρια ψηλά στους δυνάστες της και στους κάθε λογής τζημερικούς αυλικούς της, βροντοφωνάζοντας "σφάξε με αγά μου να αγιάσω", και να μην τα χρησιμοποιεί για να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται; Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σου κλέβει τη ζωή, πόσω μάλλον να χρησιμοποιεί επιχειρήματα δημοκρατικότητας κι ατομικών ελευθεριών την ίδια ώρα που έχει ποδοπατήσει κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης. Εκείνοι που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων σε βάρος των πολλών θα έπρεπε να τους απαγορεύεται ακόμα και να μιλούν για δημοκρατία...

Χθες βράδυ οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών κιαι η γεμάτη πλατεία Συντάγματος έστειλαν ένα καθαρότατο μήνυμα προς όσους καθαγιάζουν την αδικία και δαιμονοποιούν τους λαϊκούς αγώνες: "Δεν θα υποχωρήσουμε, αν δεν δικαιωθούμε", διατράνωσαν οι γυναίκες τού μόχθου για να τις ακούσει κι ο υπουργός Οικονομικών, ο οποίος εκείνη την ώρα ίσως να διαλογιζόταν στο γραφείο του για το πώς θα είναι καλύτερος υπηρέτης τού συστήματος ακούγοντας Σοπέν και Μπαχ κι όχι τη Χαρούλα Αλεξίου, η οποία μάλλον είναι πολύ "λαϊκιά" για τα γούστα του. Η νομιμότητα που θεσπίζεται από μια κλειστή κάστα ανθρώπων, που αποφασίζουν και διατάζουν με βάση την εξυπηρέτηση των πολύ στενών δικών τους συμφερόντων, δεν μπορεί να είναι ανασταλτικός παράγοντας για όποιον θέλει να πολεμά κατά των ανισοτήτων. Αν αύριο μεθαύριο η ελίτ απαγορεύσει εντελώς τις απεργίες (για να μην ξεφτιλίζονται κάθε τρεις και λίγο οι δικαστικοί να τις χαρακτηρίζουν παράνομες και καταχρηστικές), αν ψηφίσει νομοσχέδιο με το οποίο θα επιτρέπεται στους εργοδότες να παρέχουν μόνο ένα πιάτο φαΐ στους εργαζόμενούς τους και τίποτα παραπάνω, αν επιβάλει να μαστιγώνονται στην πλατεία Συντάγματος οι "αντιπαραγωγικοί" υπάλληλοι, εμείς τί θα κάνουμε; Θα μείνουμε άπραγοι από σεβασμό στη "δημοκρατικώς εκλεγμένη" κυβέρνησή μας; Θα υπερασπιστούμε την κοινοβουλευτική ολιγαρχία ακόμα κι όταν αυτή θα έχει εγκαταλείψει, ως μη απαραίτητα πλέον, ακόμα και τα προσχήματα; Οχι βεβαίως. Η διαχρονική απάντηση της εργατικής τάξης οφείλει να είναι πως νόμος είναι το δίκιο της και τίποτα άλλο. Κι όσο αυτό δεν συμβαίνει, έχει την υποχρέωση, κι όχι απλώς το δικαίωμα, να αντιμάχεται την αδικία με κάθε μέσο, είτε είναι επιτρεπτό από τους πρετεντέρηδες είτε όχι. Και φυσικά να φτύνει κατάμουτρα τους απεργοσπάστες όπου τους πετυχαίνει κι όχι φυσικά να τους στήνει αγάλματα ευπρέπειας...

 
 

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

Είναι ψυχασθένεια ν' αγαπάς περισσότερο τον τσαλαπετεινό τού Γουαϊόμιγκ από έναν άνθρωπο...

Δεν πολυσυμπαθώ τις κυριούλες και τους κυριούληδες των ζωοφιλικών οργανώσεων. Διακατέχομαι ίσως από τη λανθασμένη προδιάθεση πως αν οι συγκεκριμένοι έβρισκαν στην πόρτα τους ένα πληγωμένο κουτάβι κι ένα εγκαταλελειμμένο μωρό, θα προτιμούσαν να περιθάλψουν το πρώτο. Θα μου πείτε πως για ζωές μιλάμε και στις δύο περιπτώσεις και θα συμφωνήσω μαζί σας. Οπως και να το κάνουμε, όμως, δεν είναι δυνατό από τη μία να αυτοκατηγορούμαστε πως είμαστε το μοναδικό είδος που σκοτώνεται μεταξύ του κι από την άλλη όταν μας δίνεται η δυνατότητα να σώσουμε κάποιον δικό μας, τον αφήνουμε στην άκρη για να γλιτώσουμε ένα ταλαιπωρημένο ζωάκι. Με λίγα λόγια, μαθήματα ανθρωπιάς δεν μπορώ να ακούω να δίνονται από εκείνους που ναι μεν, κι ορθώς πράττουν, κατηγορούν τους βασανιστές ζώων, αλλά δεν δίνουν την ίδια σημασία όταν σκοτώνονται παιδιά στη Λωρίδα της Γάζας, στη Συρία, στην Αφρική, στην Ελλάδα των μνημονίων...

Ξεσηκώθηκαν πολλές και πολλοί για διάφορα περιστατικά άγριας κακοποίησης ζώων ανά τη χώρα, ειδικώς το τελευταίο χρονικό διάστημα, και πολύ καλά έκαναν. Δεν είναι δυνατό να βγάζουμε πάνω στα ζωντανά όλα μας τα απωθημένα, τα κόμπλεξ κατωτερότητας, την καταπιεσμένη οργή, τα καλά κρυμμένα από την κοινή θέα χυδαιότερα συναισθήματά μας. Οποιος απλώνει χέρι πάνω σε σκύλο, γάτα, χάμστερ ή κροκόδειλο γιατί δεν αντέχει τη γυναίκα, το αφεντικό, τους γνωστούς, τους συγγενείς και φίλους του είναι προτιμότερο να ξεκινήσει...χθες ψυχοθεραπεία για να λύσει τα προβλήματα και τις ανασφάλειές του από το να "μεταλαμπαδεύει" τη λούμπεν βιαιότητά του. Πρέπει να είσαι πολύ τζάμπα μάγκας για να χτυπάς με καρέκλα ένα κουτάβι ή να σέρνεις πάνω στην άσφαλτο με ένα λουρί ετοιμόγεννη σκύλα γιατί δεν έχεις το θάρρος να εναντιωθείς, έστω και μια φορά, σε όσους κι όσα σου καταστρέφουν πραγματικά τη ζωή. Τί αξία έχει να κυριαρχείς σε όσους είναι πιο αδύναμοι από εσένα, αλλά να υποτάσσεσαι πρώτα και τραγικότερα στις δικές σου αδυναμίες;...

Από την άλλη, ξέρω αρκετούς που συμπεριφέρονται στα ζώα καλύτερα από τους ανθρώπους. Ενδεχομένως να αποδεχόμουν μια συμπεριφορά που θα εξομοίωνε τον τρόπο αντιμετώπισης των διαφορετικών ειδών, αλίμονο ωστόσο αν αποδεχθώ ως ορθή πρακτική να έχεις, για παράδειγμα, τα σκυλιά και τα γατιά σου σαν πασάδες την ίδια ώρα που συμπεριφέρεσαι στους εργαζόμενούς σου σαν αναλώσιμους σκλάβους. Κι ο Χίτλερ, άλλωστε, αγαπούσε πολύ το σκύλο του, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να στείλει μερικά εκατομμύρια ανθρώπους στα κρεματόρια. Δεν είναι, επομένως, η αγάπη για τα ζώα απαραιτήτως ένδειξη μιας καλής κι αγαθής ψυχής. Αρκετές φορές, μάλιστα, δεν είναι τίποτα άλλο από μια ένδειξη βαθύτατης μισανθρωπίας. Αν κάποιος βρίσκει ανακούφιση μόνο στην παρέα έμβιων όντων τα οποία δεν μπορούν να του πουν "όχι" κι εξαρτώνται απολύτως από αυτόν, κι αυτό δείχνει κάτι για το χαρακτήρα του, τον οποίο δεν θα χαρακτήριζα αξιοζήλευτο. Κοντολογίς, η ισορροπία δεν βρίσκεται ούτε σε αυτόν που παίρνει πέτρες και τις πετά σε ζώα ούτε σε εκείνον που τρέχει σε λόγγους, σε βουνά και σε ραχούλες για να διασώσει τον τσαλαπετεινό τού Γουαϊόμιγκ την ίδια στιγμή που στο διπλανό του διαμέρισμα αργοπεθαίνει ένας συνάνθρωπός του γιατί δεν έχει τα απαραίτητα για να επιβιώσει. Η ζωοφιλία που δε συνδυάζεται με "ανθρωποφιλία" είναι κι αυτή μια ψυχασθένεια... 
 

 

 

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

Ούτε τα μαθηματικά δεν αθωώνουν πλέον το νεοφιλελευθερισμό...

Ισως να οφείλεται στο ότι δεν ήμουν ποτέ καλός στα μαθηματικά το γεγονός ότι δεν δίνω στους αριθμούς και στις στατιστικές τη σημασία που τους δίνουν πολλοί άλλοι. Το δυστύχημα, ωστόσο, ακόμα και για εκείνους που υπολογίζουν τις επιτυχίες τους με βάση τα νούμερα είναι πως ούτε αυτά τους βγαίνουν πλέον. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, τρεις στους δέκα έλληνες είναι πλέον φτωχοί ή ζουν στο όριο της φτώχειας, την ίδια ώρα κατά την οποία στην Παλαιστίνη οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 800. Ακόμα και τα γεράκια τού νεοφιλελευθερισμού στο ΔΝΤ παραδέχονται πια ότι η άγρια λιτότητα δεν ωφέλησε ούτε καν αυτήν τη διαβόητη ανταγωνιστικότητα, για την οποία πεθαίνουν τετραπληγικές γυναίκες στη χώρα μας γιατί δεν έχουν να πληρώσουν το ηλεκτρικό ρεύμα. Η ταξική βαρβαρότητα έχει χάσει, με λίγα λόγια, το προνομιακό της πεδίο κι ούτε κάποιος άξιος διάδοχος του αρχιερέα τής διαπλοκής δεν θα μπορούσε να σώσει την κατάσταση με τη δημιουργική λογιστική του...

Βεβαίως, τους σαμαροβενιζέλους ενδιαφέρει πρωτίστως να εξαγοράσουν τις βουλευτικές ψήφους για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, με τις οποίες δεν θα οδηγηθούμε σύντομα σε εκλογές. Κι ας έχει στηθεί γύρω τους ένα σκλαβοπάζαρο δίχως προηγούμενο για ευρωπαϊκό κράτος, τουλάχιστον μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πανηγυρίζουν για την αύξηση των αφίξεων τουριστών την ίδια στιγμή που οι εργαζόμενοι σε τουριστικά επαγγέλματα δουλεύουν ατέλειωτες ώρες, στην ουσία χωρίς συμβάσεις και με εργασιακά δικαιώματα τα οποία δεν θα ζήλευαν ούτε οι πρώτοι σκλάβοι που μεταφέρθηκαν από την Αφρική στην Αμερική. Στον ιδιωτικό τομέα διεξάγεται ένα εργοδοτικό πάρτι που ούτε οι αυτοκράτορες της Ρώμης δεν θα μπορούσαν να φανταστούν και στο Δημόσιο η ψευδοαξιολόγηση παρουσιάζεται σαν πανάκεια για κάθε νόσο και μαλακία, που θα έλεγε κι ο Θουκυδίδης...

Προφανώς όλοι θα πρέπει να αμείβονται με βάση τις ικανότητες και το μόχθο τους, αλλά μόνο οι αφελείς μπορούν να πιστεύουν ότι στη χώρα τής εθελοδουλίας, των αυλοκολάκων, του κομματισμού και του νεποτισμού στον πάτο πηγαίνουν οι φελλοί και πλέουν μόνο οι άξιοι. Πόσω μαλλον όταν οι αρμόδιοι δεν εχουν μπει στον κόπο ούτε καν να συστήσουν μια Ανεξάρτητη Αρχή για να κάνει αυτήν τη δουλειά. Οσο οι τροϊκανοί θα ζητούν το αίμα τού λαού, οι αξιολογήσεις θα έχουν την ίδια βαρύτητα με τη δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε σουγιαδάκι και ψαλιδάκι για να αντιμετωπίσεις το λιοντάρι που εφορμά. Πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι κάποιος για να πιστεύει ότι από τα κρεματόρια θα γλιτώσουν οι μορφωμένοι και οι δουλευταράδες κι όχι τα κομματόσκυλα, οι νενέκοι και οι ρουφιάνοι;...

Πρέπει να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι και να προσληφθούν άλλοι στις θέσεις τους (λιγότεροι ή περισσότεροι αυτό θα πρέπει να κριθεί ύστερα από ένα σοβαρό σχεδιασμό για το μέλλον τού κράτους) με περισσότερα προσόντα και διάθεση για εργασία. Οι απολύσεις, ωστόσο, δεν είναι δυνατό να γίνουν ούτε με κλήρωση ούτε ύστερα από συσκέψεις σε πολιτικά γραφεία, όπου διαπιστώνεται ποιοί είναι δικά μας "παιδιά" και ποιοί αποπαίδια. Και κυρίως δεν μπορεί αυτές να προχωρούν με τη δαμόκλειο σπάθη δήθεν σοφών οι οποίοι έχουν αποτύχει σε κάθε εκτίμησή τους και οι οποίοι απαιτούν δογματικώς ένα συγκεκριμένο αριθμό απολυμένων, λες και η ουσία βρίσκεται στην ποσότητα κι όχι στην ποιότητα, καθώς και στο να γεμίζουν τα ταμεία τού ΟΑΕΔ...

Αυτά, ωστόσο, είναι ψιλά γράμματα για τους κήνσορες του νεοφιλελευθερισμού, τύπου Π. Τόμσεν και Κ. Μητσοτάκη, οι οποίοι συγχέουν τις μεταρρυθμίσεις με τη διάλυση του δημόσιου τομέα. Είναι αυτονόητο ότι το Δημόσιο πρέπει να αλλάξει, αλλά όποιος θεωρεί πως η ζωή μας θα βελτιωθεί αν η παιδεία, η υγεία, η ενέργεια, το νερό κι άλλα βασικά αγαθά μετατραπούν αποκλειστικώς σε αντικείμενο κερδοσκοπίας μάλλον είναι από αυτούς που σχεδιάζουν να τα κονομήσουν από μια τέτοια εξέλιξη. Σε διαφορετική περίπτωση δεν έχει το νου για να συλλάβει πως από τον κοινωνικό αυτοματισμό, από την αδιέξοδη δηλαδή αντιπαράθεση δημόσιων και ιδιωτικών υπαλλήλων, οι μόνοι κερδισμένοι είναι εκείνοι που βλέπουν πως τα σκοινιά με τα οποία κρατούν δεμένες τις μαριονέτες τους δεν έχουν χαλαρώσει ακόμα...



 

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

Αν αγαπήσαμε τη μεταπολίτευση, πρέπει τώρα να τη σκοτώσουμε...

Ακόμα και το αγαπημένο σου φαγητό να βρίσκεται πάνω στο τραπέζι, αν το τρως συνεχώς 40 χρόνια χάνει τη γεύση του. Το ίδιο ισχύει και για τη μεταπολίτευση, σαφώς την πιο ειρηνική περίοδο στην ιστορία τού νεοελληνικού κράτους. Αν θέλουμε, όμως, να μην την θυμόμαστε με απέχθεια αλλά με ευγνωμοσύνη για τα καλά που μας πρόσφερε, οφείλουμε να τη σκοτώσουμε και ύστερα να τη βάλουμε σε μαυσωλείο ώστε να μαθαίνουν τα πάντα γι' αυτή οι επόμενες γενιές! Και με αυτό δεν εννοώ την επιστροφή σε ένα δικτατορικό καθεστώς τύπου 21ης Απριλίου ούτε να κρεμάσουμε τους προδότες στην πλατεία Συντάγματος ή στο Γουδί, αναλόγως με ποιά στάση τού μετρό βολεύει τον καθένα. Χρειαζόμαστε ένα νέο πολίτευμα, το οποίο θα τελειώσει την κοινοβουλευτική ολιγαρχία και θα φέρει σταδιακώς τον κομμουνισμό μέσω αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών...

Ο καπιταλισμός δεν είναι μονόδρομος, δεν είναι θεία εντολή ούτε το κισμέτ των λαών, όπως κι ο κομμουνισμός δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζεται με τη δικτατορία τού προλεταριάτου, την ενός Κόμματος αρχή, τις απαγορεύσεις και τη γραφειοκρατία. Η κρίση δεν είναι μόνο μια χρυσή ευκαιρία για τους αετονύχηδες ώστε να βάλουν χέρι σε όλη τη δημόσια περιουσία και να μας επιστρέψουν στην εποχή τής δουλείας, αλλά και για να στρέψουμε το καράβι σε πιο ριζοσπαστικές λύσεις, οι οποίες θα φέρουν όχι μια άνωθεν επιβαλλόμενη κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά μια συνειδητοποιημένη αποδοχή τής ισότητας σε κάθε τομέα. Κομβικό ρόλο προς αυτήν την εξέλιξη θα παίξουν το σχολείο κι όλες οι υπόλοιπες κοινωνικές δομές που λειτουργούν σήμερα σαν αποχαυνωτικές ουσίες, ωστόσο θα μπορούσαν να γίνουν δυνάμεις αφύπνισης...

Η Αριστερά, η οποία υπόφερε τα μάλα από τα προ μεταπολίτευσης καθεστώτα, θα αναλάβει σε λίγους μήνες τη διακυβέρνηση της χώρας, εκτός αν οι εθνικοί μας νταβατζήδες κατεβάσουν στους δρόμους τα χρυσαυγίτικα τάγματά τους ώστε να παρεμποδίσουν με τη βία να συμβεί το αναπόφευκτο. Το ερώτημα είναι από εκεί και πέρα τί θα κάνει; Θα διαχειριστεί ένα σαπισμένο σύστημα, το οποίο απλώς θα ωραιοποιήσει με κάποιες πινελιές σοσιαλδημοκρατίας, ή θα προχωρήσει σε βαθιές τομές οι οποίες θα ανοίξουν το δρόμο για τη λαϊκή κυριαρχία; Είναι ιστορική ευθύνη τής Αριστεράς να μετατρέψει αυτό το λούμπεν συνονθύλευμα ατομικών συμφερόντων το οποίο αποκαλούμε πόπολο σε συνειδητοποιημένη κοινωνία, η οποία θα τιμωρεί τους φαύλους, θα εξορίζει τις αδικίες και θα επιβραβεύει τους άξιους. Η κατάργηση των μνημονίων δεν μπορεί παρά να είναι το πρώτο βήμα σε μια μακρά πορεία, η κατάληξη της οποίας πρέπει να είναι ο φραγμός τής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και της εμπέδωσης της πεποίθησης ότι αυτός ο τόπος διαθέτει αρκετό πλούτο για όλους μας, τον οποίο θα καρπωνόμαστε με βάση το μόχθο που καταβάλλει ο καθένας μας κι όχι το βαθμό στον οποίο είναι διατεθειμένος να θυσιάσει τις αξίες του προκειμένου να θησαυρίσει...

Ξέρω ότι αυτό που περιγράφω είναι δύσκολο να συμβεί μεμονωμένα σε ένα και μόνο κράτος. Από κάπου, όμως, πρέπει να ξεκινήσει και γιατί να μην είναι η Ελλάδα αυτή που θα κάνει την αρχή, πόσω μάλλον όταν μας αρέσει τόσο πολύ να βαυκαλιζόμαστε πως είμαστε το λίκνο τής δημοκρατίας; Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, άλλωστε, έχουν διαμορφωθεί οι κατάλληλες προεπαναστατικές συνθήκες ώστε να βρει πρόσφορο έδαφος στη χώρα μας η ιδέα για αλλαγή πολιτεύματος. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητο να συμβεί με μεθόδους Ν. Μαζιώτη ή Χρ. Ξηρού, αλλά με την αξιοποίηση της λαϊκής συναίνεσης για ριζοσπαστικές τομές στο καταταλαιπωρημένο "κορμί" τής δημοκρατίας μας.

Ακόμα, εξάλλου, και να πρόβαλλε αυτήν την οπτική γωνία ο ΣΥΡΙΖΑ στο πρόγραμμά του, ακόμα και να είχα εμπιστοσύνη στους περισσότερους αυριανούς υπουργούς και στον πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα, μόνοι τους δεν θα μπορέσουν να καταφέρουν πολλά. Σύσσωμη η ελληνική Αριστερά οφείλει να γίνει μια γροθιά που θα αποκρούσει τη λυσσασμένη τελευταία αντεπίθεση του συστήματος πριν αναγκαστεί αυτό να σηκώσει λευκή σημαία. Και, κυρίως, απαιτείται ο λαός να αναλάβει με θάρρος το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί και να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του απέναντι στη μανιασμένη πλύση εγκεφάλου που δέχεται όλα αυτά τα χρόνια. Η σημερινή νεοφιλελεύθερη-νεοφασιστική Ελλάδα με κάνει να ντρέπομαι. Κι αν ακόμα διαβάζονται ουτοπικά όσα προτείνω, σας υπενθυμίζω πως δεν υπήρξε ποτέ κάποιο σημερινό δεδομένο το οποίο να μην ήταν χθεσινή τρέλα...

 





Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Να γιατί "σέβομαι" περισσότερο τους νεοφιλελεύθερους και τους φασίστες από τους κεντροαριστερούς!

Με φαντάζομαι να στέκομαι δίπλα σε έναν σοσιαλδημοκράτη, κεντροαριστερό ή όπως αλλιώς αποκαλούν τέλος πάντων στις ημέρες μας τους ανθρώπους με ασαφή ιδεολογία και πολύ διασαφηνισμένα συμφέροντα, και να κοιτάζουμε ένα γυμνό βασιλιά. Η αυθόρμητη αντίδρασή μου θα ήταν να πω πως ο βασιλιάς είναι γυμνός. Οχι, όμως, και για έναν κεντροαριστερό. Αυτός θα μου έλεγε: "μη γίνεσαι απόλυτος, κοίτα πώς τα μακριά του μαλλιά καλύπτουν μεγάλο μέρος τής ωμοπλάτης του, πώς ο ήλιος σκιάζει τα απόκρυφα σημεία του, πώς το χορτάρι καλύπτει τις πατούσες του". Θα μου τα έλεγε όλα αυτά ακόμα κι αν ο βασιλιάς ήταν κοντοκουρεμένος, το σκοτάδι είχε απλωθεί παντού κι αν βρισκόμασταν στην έρημο. Κι αυτό γιατί ένας κεντροαριστερός είναι αδύνατο να δεχθεί πως το πρόβλημα βρίσκεται στο σύστημα κι όχι στα μάτια τα οποία το αντικρίζουν. Για εκείνον ο βασιλιάς δεν είναι γυμνός ή, κάνοντας μια παραχώρηση, θα είχαμε τη δυνατότητα να τον ντύσουμε με ένα αξιοπρεπές συνολάκι και θα μπορούσε με αυτό να μας κυβερνά στον αιώνα τον άπαντα. Κι ας παρέμενε, στην ουσία, γυμνός...

Είμαι αλλεργικός στους ανθρώπους που δεν παίρνουν θέση για ζητήματα που, αν μη τί άλλο, αφορούν τη ζωή τους, αν όχι τη συνείδησή τους. Δεν είσαι ψύχραιμος, νηφάλιος, σοβαρός, συμβιβαστικός, καλόβολος, μετριοπαθής όταν μπροστά σου αντικρίζεις την άβυσσο κι αντί έστω να προειδοποιήσεις, αν όχι να στρέψεις τους συνοδοιπόρους σου σε άλλη κατεύθυνση, μένεις σιωπηλός κι αφήνεις το νόμο τής βαρύτητας να κάνει τη δουλειά. Δεν είσαι ηγέτης αν προσπαθείς να τα έχεις καλά με όλους, να μη δημιουργείς αντιπαλότητες και να επιλέγεις να συνδιαλλάγεσαι με τη φαυλότητα αντί να προσηλώνεσαι στο στόχο που εξαρχής είχες βάλει. Δεν αξίζεις μία αν αυτολογοκρίνεσαι για να γίνεσαι αρεστός στη μάζα ή για να μην ενοχλείς τους νταβατζήδες σου, αν καλύπτεις την ιδεολογική σου ένδεια με κοινότοπες δοκησισοφίες, αν δεν αναλαμβάνεις το ρίσκο να ακολουθείς τη διαδρομή που διάλεξες εσύ και δεν σου υπόδειξαν οι άλλοι πως είναι η καλύτερη για σένα.

Δεν είναι, δυνατό, για παράδειγμα, να είσαι δήμαρχος Αθηναίων, όπως ο Γ. Καμίνης, κι όχι μόνο να μην εκδίδεις ψήφισμα καταδίκης των δολοφονιών παιδιών στη Γάζα, αλλά να ισχυρίζεσαι κιόλας πως αυτό το θέμα είναι ασήμαντο. Προφανώς ένα ψήφισμα του δήμου Αθηναίων δεν θα σταματούσε από μόνο του τη γενοκτονία που συνεχίζεται στην Παλαιστίνη. Μόνο οι κεντροαριστεροί, ωστόσο, μπορούν να σκέφτονται τόσο μπακαλίστικα και να στέκονται σιωπηλοί ενώπιον του ολέθρου. Φίλοι μου, όταν βρισκόμαστε μπροστά στο τέρας έχουμε δύο επιλογές, ή να το σκοτώσουμε ή να συμπαραταχθούμε μαζί του. Οποιος, απλώς, του γυρίζει την πλάτη είναι καταδικασμένος να φαγωθεί με τον πιο αναξιοπρεπή τρόπο...

Η σοσιαλδημοκρατία δεν πλάστηκε για να ανατρέψει το σύστημα, αλλά για να συνδράμει στη διαιώνισή του. Προφανώς το κοινωνικό κράτος και οι επιδοματικές πολιτικές είναι προτιμότερες από τον εργασιακό μεσαίωνα στον οποίο έχουμε περιέλθει. Δεν είναι, όμως, η λύση. Ποτέ δεν ήταν. Ο Οδυσσέας πρέπει να φτάσει από την Τροία στην Ιθάκη, όχι να αισθάνεται ικανοποιημένος αν ελλιμενιστεί στον Πειραιά. Η κοινωνική δικαιοσύνη δεν επιτυγχάνεται με τη φιλανθρωπία και με τη μοιρασιά από τα αποφάγια τής ελίτ, αλλά με τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και με την παροχή ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου. Γι' αυτό και τρέφω, τρόπον τινά, περισσότερο σεβασμό στους νεοφιλελεύθερους ή στους φασίστες από τους κεντροαριστερούς. Οι νεοφιλελεύθεροι ναι μεν κι εκείνοι επιχειρούν να ωραιοποιούν το νόμο τής ζούγκλας, αλλά τουλάχιστον κηρύσσουν ανοιχτά το μίσος τους για το λαουτζικο και τη λατρεία τους για τα λιοντάρια και τις τίγρεις.

Την ίδια απέχθεια για το διαφορετικό και με δίχως αναστολές διαλαλούν και οι φασίστες. Τουλάχιστον δεν προσπαθούν να μας πουν πως είναι κι εν μέρει αριστεροί, πως και οι μαύροι ή οι τούρκοι είναι άνθρωποι και πως οι ίδιοι δεν είναι εθνικιστές, όπως κάνουν οι σοσιαλδημοκράτες από τη δική τους θεώρηση των πραγμάτων, οι οποίοι τσιμπολογούν ιδέες, τις βάζουν στο μπλέντερ κι αφού με αυτόν τον τρόπο έχουν χάσει όλες τις θρεπτικές τους ουσίες μάς τις δίνουν για να τις καταπιούμε αμάσητες, προσθέτοντας άφθονα συντηρητικά για να μας φαίνονται εύγευστες. Η πολιτική απαιτεί να κάνεις την ύψιστη των επιλογών: θα αγωνιστείς για τα συμφέροντα των πολλών ή των λιγών; Οποιος προσπαθεί να ισορροπήσει στο ενδιάμεσο είτε δεν έχει αντιληφθεί τον ταξικό πόλεμο που μαίνεται γύρω του είτε μάχεται με τους λακεδαιμόνιους και τους θεσπιείς με την ίδια αυταπάρνηση που επέδειξε ο Εφιάλτης στις Θερμοπυλες... 

  


Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Την Αντίσταση ακολούθησε εμφύλιος, αν δεν το μάθουμε θα το ξαναζήσουμε...

Από τη στιγμή που κανένας μας δεν είναι αλάνθαστος έχουμε υποχρέωση να συγχωρούμε τα λάθη ή ακόμα και τα εγκλήματα των άλλων. Για να συμβαίνει, όμως, αυτό χρειάζεται ένα προαπαιτούμενο: αυτά τα λάθη ή τα εγκλήματα να έχουν αναγνωριστεί από τον υπαίτιό τους και να έχει απονεμηθεί κάποιου είδους δικαιοσύνη γι' αυτά ώστε και τα θύματά τους να μη μένουν ξεκρέμαστα. Στην Ελλάδα, ωστόσο, χρησιμοποιούμε την Ιστορία όπως ένας μαφιόζος ένα πολυτελές εστιατόριο ιδιοκτησίας του, για ξέπλυμα δηλαδή. Το μετεμφυλιακό κράτος συγχώρησε, για παράδειγμα, τους μαυραγορίτες, τους γερμανοτσολιάδες και τους λοιπούς χαφιέδες τής κατοχής και γέμισε τις φυλακές, τα ξερονήσια και τους τόπους εκτελέσεων με τους ήρωες της Εθνικής Αντίστασης. Στη μεταπολίτευση, πάλι, ναι μεν καταδικάστηκαν οι απριλιανοί συνταγματάρχες (αν κι εκείνοι δεν δικάστηκαν για την προδοσία τής Κύπρου), αλλά έμειναν ως επί το πλείστον ατιμώρητοι οι στρατιωτικοί και πολιτικοί συνοδοιπόροι τους. Οσο κι αν διαβάζεται απίστευτο, ακόμα και σήμερα δεν έχει αρθεί η αναστολή άσκησης ποινικής δίωξης σε βάρος των στρατιωτικών που ευθύνονται για το πραξικόπημα κατά του Μακάριου και την τουρκική εισβολή που το ακολούθησε στην Κύπρο. Κι όλα αυτά γιατί στην Ελλάδα σηκωνόμαστε όρθιοι και γεμίζουμε με περηφάνεια όταν ακούμε μελοποιημένο το στίχο "Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή" του Διονύσιου Σολωμού, αλλά λησμονούμε πως ο εθνικός μας ποιητής είχε γράψει και πως οφείλουμε να θεωρούμε εθνικό ό,τι είναι αληθές κι όχι το αντίστροφο...

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα είμαστε καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας. Αλίμονο, πρέπει να διδασκόμαστε τις μεγάλες επιτυχίες τού έθνους μας, τις χρυσές του σελίδες, τους Ελληνες που δοξάστηκαν στην οικουμένη. Καμιάς χώρας, ωστόσο, η Ιστορία δεν περιέχει μόνο στιγμές δόξας. Υπάρχουν και οι μαύρες κηλίδες, οι σκοτεινές πτυχές οι οποίες αν δεν αποκαλύπτονται θα μας υποχρεώνουν να τις ζούμε ξανά και ξανά και ξανά. Δεν είναι ντροπή να γνωρίζουμε ότι την Επανάσταση του 1821 και το έπος τής Εθνικής Αντίστασης ακολούθησαν εμφύλιοι πόλεμοι. Η εθνική συνοχή δεν κινδυνεύει από την πλήρη παρουσίαση των ιστορικών γεγονότων αλλά από την ενοχική απόκρυψή τους, η οποία στην καλύτερη περίπτωση υποκρύπτει κόμπλεξ και στη χειρότερη σκοπιμότητες. Δεν είναι δυνατό το βρετανικό Φόρεϊν Οφις ή το αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ να ανοίγουν τα απόρρητα αρχεία τους μετά από 30 ή 40 χρόνια και στο Ελλαδιστάν να κρατιούνται τα πάντα επτασφράγιστα μυστικά ακόμα και για τους ιστοριοδίφες. Η μυστικοπάθεια κι ο στρουθοκαμηλισμός πλαγιάζουν στο ίδιο κρεβάτι με τη συγκάλυψη και οι καρποί που βγαίνουν από αυτήν την ανίερη ένωση είναι εκτρωματικοί και στιγματίζουν το μέλλον...

Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται 40 χρόνια από τον "Αττίλα" και την πτώση τής χούντας. Οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές εκείνης της περιόδου είναι νεκροί. Τί περιμένουμε για να διαλευκανθούν ανεξιχνίαστα μυστήρια; Να πεθάνουν κι όσοι είναι ακόμα ζωντανοί ώστε εκείνοι που έχουν και τα γένια και τα κτένια να γράψουν ανενόχλητοι τη δική τους, καλλωπισμένη εκδοχή των γεγονότων που συντάραξαν το έθνος μας; Η συγγραφή τής Ιστορίας είναι αλήθεια ότι γίνεται από τους νικητές. Ακόμα κι αυτοί ωστόσο έχουν την υποχρέωση να τη βασίζουν σε ντοκουμέντα κι όχι σε καλογραμμένες εικοτολογίες που εξασφαλίζουν διαχρονική ασυλία στην ένοχη ελίτ. Αν μιλάμε για τα ιστορικά γεγονότα όπως θα θέλαμε να είχαν συμβεί, είναι βέβαιο ότι ούτε στο μέλλον τα πράγματα θα εξελιχθούν όπως το επιθυμούμε. Είναι εθνικό καθήκον να κοιταζόμαστε συνεχώς στον καθρέφτη με το φως να λούζει κάθε γωνία τού προσώπου μας, ώστε μαζί με τα συμμετρικά χαρακτηριστικά μας να μπορούμε να εντοπίζουμε και τα σημεία που μας ασχημαίνουν. Κι αυτό όχι για να πλημμυριζόμαστε από αισθήματα κατωτερότητας, αλλά για να γνωρίζουμε ποιοί είμαστε και πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Κι αν όχι για εμάς τους ίδιους, τουλάχιστον για τα παιδιά που πηγαίνουν τώρα στο σχολείο και μαθαίνουν μόνο πώς δοξάστηκαν οι Κολοκοτρώνηδες σε αυτόν τον τόπο κι όχι πώς τους φυλακίσαμε...

 



Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Οταν η δουλεία είναι το πρότυπο είμαστε υποχρεωμένοι να αντιγράψουμε τον Σπάρτακο...

Την τελευταία εβδομάδα μπόρεσε να βρει μια χαραμάδα δημοσιότητας ο εργασιακός μεσαίωνας σε COSCO, Coca Cola, Wind, Vodafone, Πλαίσιο και ίσως και σε άλλες εταιρείες που τώρα μου διαφεύγουν και οι οποίες από την κυβέρνηση και τα μιντιακά παπαγαλάκια της θεωρούνται πρότυπα του θεωρήματος του "success story" και της "εταιρικής κοινωνικής ευθύνης". Αυτά τα παραδείγματα δεν χρησιμοποιούν, άλλωστε, οι σαμαροβενιζέλοι όταν θέλουν να μας μιλήσουν για τα οφέλη τού νεοφιλελευθερισμού, της ελεύθερης αγοράς και του μηδενικού κράτους; Στους ντόπιους και ξένους μεγαλοεπιχειρηματίες δεν ορκίζονται πίστη και προσδοκούν από αυτούς επενδύσεις δίχως φορολόγηση και με εργασιακή "ελαστικότητα" προκειμένου να μας πείσουν για τα προτερήματα του καπιταλισμού έναντι του σοσιαλισμού, τον οποίο βεβαίως ταυτίζουν με το κακέκτυπο του σοβιετικού μοντέλου ώστε να τον απαξιώνουν; Και να που έρχονται τώρα οι αποκαλύψεις, οι οποίες βεβαίως ήταν γνωστές στους παροικούντες τους επιχειρηματικούς γίγαντες κι όχι μόνο, γύρω από τις πρακτικές αυτών των εταιρειών για να ξεμπροστιάσουν την πραγματικότητα πίσω από τα βραβεία που μοιράζουν ο ένας στον άλλο οι εκπρόσωποι της ελίτ για να κρύβουν το πραγματικό, κακάσχημο πρόσωπο ενός συστήματος το οποίο είναι κομμένο και ραμμένο για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων έναντι των πολλών... 

Βεβαίως δεν θα ακούσετε και δεν θα διαβάσετε τίποτα από όλα αυτά στα μέσα ενημέρωσης της διαπλοκής. Θα σας πουν τα πάντα για τις περούκες τού Ν. Μαζιώτη, για το ότι η γη έτρεμε την ώρα που η Ολ. Τρέμη αποχωρούσε από το "MEGA", για τις μεταγραφές-δώρα που κάνει ο Β. Μαρινάκης στην Θρυλάρα. Δεν θα μάθετε, όμως, ποτέ από αυτούς πως στη γαλέρα τής COSCO αποκαλούν τους εργαζόμενους "αναλώσιμα σκουπίδια", πως η Coca Cola διαφημίζει πως μένει στην Ελλάδα ενώ έχει κλείσει το εργοστάσιό της, πως στο Πλαίσιο χρονομετρούν ακόμα και την ώρα που περνά ένας εργαζόμενος στην τουαλέτα και δεν είναι όσο "πρέπει" παραγωγικός, πως στο "MEGA" και σε άλλα μίντια μας προπαγανδίζουν πως μαζί τα φάγαμε την ώρα που οι τράπεζες τους "κουρεύουν" και τους χορηγούν νέα παχυλά δάνεια που εσείς όχι μόνο δεν ονειρεύεστε πως θα σας "κουρέψουν" αλλά δεν σας τα έδωσαν ποτέ για λόγους "εξυγίανσής" τους, ή πως ο πρόεδρος του Ολυμπιακού ερευνάται για σύσταση εγκληματικής συμμορίας, ένα βαρύτατο ποινικό αδίκημα.

Σας παραμυθιάζουν, επίσης, πως δεν θα ληφθούν νέα μέτρα και πως θα σας δώσουν κοινωνικά μερίσματα, οικογενειακά επιδόματα κι ελάχιστα εγγυημένα εισοδήματα όταν σας ανάγκασαν να ζείτε με φιλοδωρήματα γιατί σας στέρησαν τους μισθούς και τις συντάξεις σας, τις οποίες σκοπεύουν να περικόψουν κι άλλο προς τέρψη των εργοδοτών για τους οποίους επιστρέφουν το εργασιακό δίκαιο στην προ Σικάγου εποχή και στους οποίους μειώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές που σε εσάς είτε αυξάνουν είτε κατάσχουν ό,τι έχετε ή δεν έχετε για να τις εισπράξουν. Σας κοροϊδεύουν πως όλα αυτά είναι απαραίτητα για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας όταν με τους επενδυτικούς τους νόμους επιχορηγούν με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ τους Κοπελούζους και τους Μυτιληναίους για να "προσφέρουν" τρείς ή τέσσερις "ολόκληρες" θέσεις εργασίας. Μας κάνουν σκλάβους κι έχουν την απαίτηση να τους θεωρούμε και σωτήρες, να τους σφίγγουμε το χέρι από ευγνωμοσύνη και να καταριόμαστε την ώρα και τη στιγμή που θα έρθει η Αριστερά στην εξουσία για να καταστρέψει αυτόν τον "παράδεισο" που έχουν πλάσει για εμάς που τόσο "αγαπούν"...

Οταν το πρότυπο είναι η δουλεία, έχουμε όλοι μας υποχρέωση να αντιγράψουμε τον Σπάρτακο. Κι αν ακόμα δεν έχουμε το κουράγιο να αντιδράσουμε, τουλάχιστον ας πάψουμε να γινόμαστε οι χειροκροτητές των σφαγέων μας, το οποίο κάνει την ταπείνωσή μας ακόμα πιο εξευτελιστική. Η φοβική νοοτροπία τού "δεν αλλάζω τίποτα γιατί το καινούριο μπορεί να είναι χειρότερο" δεν ταιριάζει σε νοήμονα όντα, όπως άλλωστε και η επίκληση της συνωμοσιολογίας για να βγάζουμε τη δική μας ουρά έξω από την αποόδοση ευθυνών για την καταστροφή. Κανένας δεν μας κάνει χάρη που μας έχει στη δούλεψή του για πενταροδεκάρες. Αντιθέτως, εμείς του κάνουμε κι όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουμε τόσο καλύτερα για όλους μας. Δεν χρειαζόμαστε τις επενδύσεις κάποιων κροίσων για να επανεκκινήσει η οικονομία, αλλά τη δίκαιη αναδιανομή τού ήδη παραγόμενου πλούτου σε αυτήν τη χώρα.

Ναι, εκείνος που έχει μια επιχειρηματική ιδέα και παίρνει το ρίσκο να την εξελίξει δεν είναι δυνατό να αμείβεται το ίδιο με τον θυρωρό τού κτιρίου όπου εδρεύει η εταιρεία του. Ωστόσο, αν δεν υπήρχαν οι θυρωροί, οι κλητήρες, οι καθαρίστριες και οι υπόλοιποι υπάλληλοί του δεν θα μπορούσε να περάσει ποτέ στο στάδιο της υλοποίησης της έμπνευσής του. Κι όταν μιλάμε για την Ελλάδα, στην οποία η επιχειρηματικότητα είναι κατ' εξοχήν κρατικοδίαιτη, υπάρχει ένας λόγος παραπάνω τα χρήματα των επιχειρηματικών τζακιών, τα οποία στην ουσία έχουν αντληθεί από το δημόσιο ταμείο, να επιστρέψουν στο λαό. Για όλα αυτά δεν απαιτείται να περικοπούν άλλες κρατικές δαπάνες, πολιτική βούληση χρειάζεται. Αυτή που δεν έχουν οι σαμαροβενιζέλοι και είναι ιστορικώς υποχρεωμένη να δείξει σε λίγους μήνες πως διαθέτει η Αριστερά για να μην καταντήσει η διακυβέρνησή της μόνο μια παρένθεση στο νεοφιλελεύθερο-νεοφασιστικό Αρμαγεδδώνα...   



Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Ο πλανήτης των πιθήκων...

Λυπάμαι πολύ που αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω μια τέτοια φωτογραφία. Θα μπορούσα να βάλω μία με πολεμικά αεροσκάφη ή με πολυβόλα για να μιλήσω για τον πόλεμο, ωστόσο τότε δεν θα έμοιαζε με καταδίκη του αλλά με μια υπολανθάνουσα συμφωνία από τη μεριά μου πως ο αλληλοσκοτωμός των ανθρώπων δεν είναι τίποτα άλλο από ένα "βίντεογκεϊμ" ή όπως αλλιώς λένε τα παχνίδια κονσόλας οι γενιές που δεν μεγάλωσαν παίζοντας στους δρόμους και στα χωράφια, αλλά κλεισμένες μπροστά από έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, εκλαμβάνοντας τον θάνατο σαν ένα παιχνίδι με επτά ζωές. Αυτό είναι, όμως, ο πόλεμος κυρίες και κύριοι, μεταξύ άλλων: μάνες να θρηνούν τα νεκρά παιδιά τους, πόσο τραγικότερα να ειπωθεί αυτή η ακατανόητη ροπή τού ανθρώπινου είδους να μη διανέμει δικαίως χρήμα, γη, υλικά κι άυλα αγαθά, αλλά να επιμένει στην επικράτηση του ισχυρότερου, υποτασσόμενο στην ίδια "λογική" των άγριων θηρίων από τα οποία υποτίθεται πως ξεχωρίζουμε χάρη στη νόησή μας, τρομάρα μας. Κι όμως, τα λιοντάρια δεν σκοτώνουν άλλα λιοντάρια, οι τίγρεις άλλες τίγρεις, οι πίθηκοι άλλους πιθήκους...

Κι αν η δολοφονία αμάχων είναι από μόνη της μια μεγάλη ντροπή, οι αλληλοκατηγορίες για το ποιός ευθύνεται γι' αυτή κάνουν το έγκλημα ακόμα ντροπιαστικότερο. Αντί ουκρανοί και ρώσοι να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να αναρωτηθούν έντρομοι "τί κάναμε" επιρρίπτουν ο ένας τον άλλο την ευθύνη για το καταρριφθέν αεροπλάνο με τους 295 νεκρούς. Δεν χρειάζομαι να περιμένω τί θα πει κανένα μαύρο κουτί για να σας πω ποιός φταίει: και οι δυο φταίνε που έφτασαν, πριν από όλα, στον εμφύλιο σπαραγμό αντί να λύσουν ειρηνικώς τις διαφορές τους και που επέτρεψαν ο πόλεμός τους να φτάσει σε τέτοιο σημείο αγριότητας ώστε να αποδέχονται ακόμα και την κατάρριψη ενός "άσχετου" αεροπλάνου σα μια παράπλευρη απώλεια. Κοιτώ και ξανακοιτώ στην οθόνη τού ηλεκτρονικού μου υπολογιστή τη χρονολογία, αλλά αδυνατώ να πιστέψω ότι έχουμε 2014 μ.Χ. κι όχι 2014 π.Χ. Το μόνο που φαίνεται πως έχει αλλάξει από τότε είναι τα μέσα. Κατά τα άλλα, είμαστε φτυστοί κι απαράλλαχτοι οι πιθηκάνθρωποι που έβγαιναν από τις σπηλιές τους για να κυνηγήσουν κι όποιον πάρει ο χάρος...

Την ίδια ώρα, ο ισραηλινός στρατός εισβάλλει γι' άλλη μια φορά στη Γάζα για να "προστατεύσει" τους πολίτες του. Οχι όλους βεβαίως, γιατί τους άραβες υπηκόους του τους "περιποιείται" με ρουκέτες και κανονιές. Μόνο οι ηλίθιοι, ωστόσο, μπορεί να πιστεύουν ότι το μεσανατολικό θα λυθεί με αυτόν τον τρόπο. Οσο στην Παλαιστίνη υπάρχει στρατός κατοχής και τείχος τού αίσχους κι όσο οι παλαιστίνιοι δεν αποκτούν την ανεξαρτησία τους, ο κύκλος τής βίας θα ανατροφοδοτείται ακατάπαυστα. Η δράση θα φέρνει αντίδραση, όπως γνωρίζουμε ακόμα κι εμείς που δεν είμαστε άσοι στη φυσική αλλά αδυνατούν να κατανοήσουν οι "φωτισμένες" πολιτικές ηγεσίες αυτού του πλανήτη. Είναι προς το συμφέρον και του Ισραήλ να αναγνωρίσει ένα παλαιστινιακό κράτος από το να συμπεριφέρεται, λίγο πολύ, σε υπηκόους του με την ίδια "λεπτότητα" με την οποία οι ναζί εξόντωναν εβραίους 70 χρόνια νωρίτερα. Είναι αλήθεια ότι οι εβραίοι είναι ίσως ο πιο κυνηγημένος και συκοφαντημένος λαός στην ιστορία τής ανθρωπότητας. Αυτό, όμως, δεν είναι δικαιολογία για να χρησιμοποιούν σήμερα την όποια δύναμη έχουν αποκτήσει προκειμένου να εκδικούνται για τα δεινά αιώνων. Με αυτόν τον τρόπο δεν κάνουν τίποτα άλλο, στην ουσία, από το να προσβάλλουν τα θύματα των θηριωδιών που έγιναν σε βάρος τους και να δικαιολογούν τους σφαγείς τους...

 





 

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Ο τουρισμός μόνο με τις απεργίες πλήττεται, όχι με το πιστολίδι στο κέντρο τής Αθήνας;...

Σκεφτείτε την περίπτωση, όπως έχει συμβεί δηλαδή, αναρχικοί να πετούσαν βόμβες μολότοφ στην Ερμού ή εργαζόμενοι να είχαν κλείσει τον πιο εμπορικό δρόμο τής Αθήνας για να διαμαρτυρηθούν για την οικονομική τους γενοκτονία. Η Ολ. Κεφαλογιάννη ακόμα θα έβγαζε ανακοινώσεις για δυσφήμηση του τουρισμού μας και τα μιντιακά παπαγαλάκια των εθνικών μας νταβατζήδων θα κατακεραύνωναν τους "αλήτες" που δεν θέλουν να εισρεύσει συνάλλαγμα στη χώρα των σερβιτόρων. Οταν, όμως, η αστυνομία πυροβολεί ημέρα μεσημέρι στο κέντρο τής Αθήνας προκειμένου να συλλάβει τον άνθρωπο ο οποίος "προφανώς" κι ευθύνεται για την κατάντια τής Ελλάδας, αυτό λέγεται επιβολή τού νόμου και της τάξης προς τέρψη των νοικοκυραίων που δεν έτυχε να είναι εκείνη την ώρα στην πλατεία Συντάγματος. Γιατί οι υπόλοιποι μάλλον κατάλαβαν για τα καλά ότι ασφαλής είσαι μόνο όταν είσαι νεκρός. Οσο είσαι ζωντανός μπορεί να την πατήσεις παντού κι οπουδήποτε, οποιεσδήποτε ελευθερίες σου κι αν έχεις παραχωρήσει για να ζεις με την ψευδαίσθηση πως είσαι ανέγγιχτος από τα γεγονότα...

Ούτε ο Ν. Μαζιώτης ούτε ο Χρ. Ξηρός ούτε οποιοσδήποτε άλλος αντάρτης πόλης θα μας γλιτώσουν από τα μνημόνια. Ο αριστερισμός δεν είναι η λύση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα, είναι πολύ βαθύτερο για να επιλυθεί με τη δολοφονία, για παράδειγμα, των σαμαροβενιζέλων, η οποία περισσότερο θα συσπειρώσει στην πλευρά τής συντήρησης τους τρομαγμένους νοικοκυραίους παρά θα τους αφυπνίσει. Δεν αντιλέγω πως οι διάφοροι εκπρόσωποι της ελίτ φοβούνται περισσότερο όταν βρίσκονται εκεί έξω κάποιοι που θέλουν να τους σκοτώσουν. Η ιστορία, ωστόσο, έχει αποδείξει ότι αυτό δεν τους εμπόδισε ποτέ να πάρουν τις όποιες αποφάσεις έλαβαν σε βάρος των πολλών. Μπορεί η ζωή τους να είναι μια "χρυσή" φυλακή, με μια σειρά σεκιουριτάδων να εγγυάται τη σωματική τους ακεραιότητα, ωστόσο ποιό πρακτικό αντίκρισμα είχε αυτό στην καθημερινότητα των μικρομεσαίων; Στους κροίσους αρκεί να κολυμπούν, σαν άλλοι Σκρουτζ Μακ Ντακ, σε λίμνες από χρυσές λίρες κι ας μη μπορούν να απολαμβάνουν τις πραγματικές μικροχαρές τής ζωής. Το ζητούμενο, ωστόσο, είναι η απονομή κοινωνικής δικαιοσύνης κι αυτή δεν επιτυγχάνεται ποτέ με μέσα την τρομοκράτηση και την τυφλή βία...

Το αντάρτικο πόλης είναι ένα ακόμα σύμπτωμα μιας κοινωνίας η οποία αδυνατεί να ωριμάσει, η οποία μπερδεύει την επαναστατικότητα με την επαναστατική γυμναστική και η οποία επιζητά στα άκρα τις απαντήσεις στα αδιέξοδά της. Είναι πολύ πιο εύκολο, για παράδειγμα, να πάρεις μια πέτρα και να σπάσεις μια βιτρίνα τράπεζας από το να χτίσεις ένα σύστημα στο οποίο ο χρηματοπιστωτικός τομέας δεν θα είναι το Α και το Ω. Είναι ασυγκρίτως καθησυχαστικότερο για τη συνείδησή μας να επιρρίπτουμε το σύνολο της ευθύνης για την υποδούλωσή μας στους άλλους και να δημιουργούμε κι ορισμένους αποδιοπομπαίους τράγους ανάμεσά τους από το να αναλογιστούμε πως η ζωή μας μπορεί να αλλάξει και με δικές μας αποφάσεις. Μέχρι, όμως, να το καταλάβουμε αυτό θα ηρωοποιούμε δήθεν "Ρομπέν των Δασών", οι οποίοι είτε μέσα στην πολιτική τους αφέλεια είτε εξυπηρετώντας άλλου είδους σκοπιμότητες συγχέουν την ανατροπή τού κατεστημένου με εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου κι αδυνατούν να συνεννοηθούν ακόμα και μεταξύ τους για το ποιός είναι πιο γνήσιος επαναστάτης από τον άλλο... 



Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

Λίγοι σε σεβάστηκαν καημένε Ιπποκράτη...

Προφανώς και για τους οικείους του έχει τεράστια σημασία να πληροφορηθούν αν ο 66χρονος έχασε τη ζωή του στον "Ευαγγελισμό" επειδή ο, τρομάρα του, θεράπων γιατρός του καθυστέρησε την εγχείρηση περιμένοντας "φακελάκι" από τον ασθενή του. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ο πέλεκυς της δικαιοσύνης πρέπει να πέσει αμείλικτος πάνω του. Το έγκλημά του, ωστόσο, έχει ήδη τελεστεί, ανεξαρτήτως αν ο συνταξιούχος θα πέθαινε έτσι κι αλλιώς. Κι αυτό γιατί όποιος εκμεταλλεύεται τη "δεσπόζουσα" θέση του για να πλουτίζει από τον ανθρώπινο πόνο, είτε λέγεται εφοπλιστής, τραπεζίτης, πρωθυπουργός είτε γιατρός, ο οποίος έχει πάρει μάλιστα κι έναν όρκο στον Ιπποκράτη, δεν είναι τίποτα άλλο από ένοχος εσχάτης προδοσίας απέναντι στο γένος των ανθρώπων. Τόσο απλά...

Κατανοώ ότι και οι γιατροί των δημόσιων νοσοκομείων έχουν πέσει θύματα των μνημονίων. Δεν είναι δυνατό να έχεις σπουδάσει τόσα χρόνια για να θεραπεύεις ζωές και να αμείβεσαι με λιγότερα χρήματα από τον κάθε τυχάρπαστο πολιτευτή στον οποίο έχει παραχωρηθεί ένα δημόσιο αξίωμα για να παριστάνει τον παράγοντα. Από πουθενά, ωστόσο, δεν δικαιολογείται να επιχειρείς να ρεφάρεις για τις απώλειές σου ξεζουμίζοντας ανθρώπους που σε έχουν ανάγκη. Και καλά να είναι το "θύμα" σου κάποιος εκπρόσωπος της ελίτ, ο οποίος με τη φοροδιαφυγή και τη φοροαποφυγή του σου κλέβει το βιος. Σε αυτήν την περίπτωση θα μπορούσα να μιλούσα ακόμα και για θεμιτή κοινωνική αυτοδικία. Αλίμονο, όμως, αν τα θύματα είναι βιοπαλαιστές οι οποίοι αγωνίστηκαν μια ζωή για να μπορούν να περάσουν τα γεράματά τους τουλάχιστον με αξιοπρέπεια κι αντί γι' αυτό τους υφαρπάζουν την περιουσία κράτος και ιδιώτες. Το θράσος, αν μη τί άλλο, πρέπει να έχει όρια, ακόμα και στη χώρα που τέτοια βάζουμε μόνο στη λογική...   


Το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυνομικός είναι όργανο άρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Χρυσή Αυγή...

Και ποιός δεν ξέρει το γνωστό παράδοξο: το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυνομικός είναι όργανο άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι. Αυτό μου θυμίζει η αστεία επιχειρηματολογία των σαμαροβενιζέλων και του Φ. Κουρέλη κάθε φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ καταψηφίζει ένα αντιμνημονιακό νομοσχέδιο με τη Χρυσή Αυγή ή, για παράδειγμα, όταν η πρότασή του για δημοψήφισμα για τη ΔΕΗ βρίσκει την έγκριση των χιμπαντζήδων με τα μαύρα. Τί θέλουν να μας πουν οι κυβερνώντες; Πως αν η Αριστερά δεν υπερψηφίσει την κατάργηση των επικουρικών συντάξεων και πει "όχι" στις ομαδικές απολύσεις ταυτίζεται με το νεοναζισμό επειδή το ίδιο ενδεχομένως να πράξουν και οι χρυσαυγίτες; Και πως η άρνησή της να ξεπουληθεί ακόμα και η ηλεκτρική ενέργεια ισοδυναμεί με έγκρισή της για τα χιτλερικά κρεματόρια; Τέτοιου είδους επιχειρήματα απευθύνονται σε ηλίθιους, πόσω μάλλον όταν εκείνοι που τα προωθούν έχουν υιοθετήσει εδώ και καιρό ως κρατική γραμμή πολλές από τις ιδεοληψίες τής ακροδεξιάς ατζέντας, από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης γα τους μετανάστες έως την πλήρη απαξίωση του Κοινοβουλίου και την κατάργηση ακόμα και των απεργιών...

Ο Αντ. Σαχλαμαράς δεν έχει μπουζουριάσει όλη την ηγετική ομάδα τής Χρυσής Αυγής λόγω της εμφάνισης στην ιδιοσυγκρασία του μιας απρόσμενης ροπής προς την επιβολή τού δικαίου και την τιμωρία των δολοφόνων. Απλώς ξεκίνησε έναν αδελφοκτόνο πόλεμο, όπως αυτοί που διαδραματίζονταν το μεσαίωνα και τα ύστερα χρόνια για τη διάσωση ή την κατάληψη του θρόνου. Ο Τ. Μπαλτάκος μπορεί να έχει αποχωρήσει επισήμως από την κυβέρνηση, αλλά το πνεύμα του είναι πάντοτε παρόν στον τρόπο που λαμβάνει τις αποφάσεις του ο πρωθυπουργός. Στόχος του δεν είναι η κεντροδεξιά τού Κ. Καραμανλή, αλλά η ακροδεξιά των Μιχαλολιάκων και των Καρατζαφέρηδων. Το ακροατήριο της Χρυσής Αυγής και του ΛΑΟΣ είναι που θέλει να θωπεύσει, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η δεξιά πάλαι ποτέ μεσαία τάξη έχει στραφεί στο μεγαλύτερο μέρος της προς την ακροδεξιά. Οχι πως τον χαλά, βεβαίως, και πολύ αυτή η εξέλιξη αφού κι ο ίδιος είναι επί δεκαετίες ένας γνήσιος ακροδεξιός, ο οποίος όφειλε να κρύβει το πάθος του για τον εθνικισμό και την αγάπη του για τη μισαλλοδοξία πίσω από "politically correct" μεγαλοστομίες όπως για "υπέρβαση" ή "το αύριο θα νικήσει", τις οποίες πετούσε στο πόπολο ως αρχηγός τής Πολιτικής Ανοιξης τη στιγμή που πραγματική προτεραιότητά του ήταν πώς θα ξανάνοιγε τις πύλες τής Μακρόνησου για τους "εθνοπροδότας κομμουνιστάς"...

Από την άλλη, ωστόσο, διακρίνω κι ένα κόμπλεξ στην Αριστερά να εκμεταλλευτεί τη δυνατότητα που της δίνει κάθε τρεις και λίγο η κυβέρνηση να "σκοράρει" σε άδειο τέρμα. Από έναν αδικαιολόγητο φόβο πως αν μιλήσει για τους κλέφτες που παριστάνουν τους άγιους θα ταυτιστεί με τη Χρυσή Αυγή, δεν αναδεικνύει μια σειρά σκανδάλων υπουργών τα οποία βγάζουν μάτι, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το χάρισμα, στην ουσία, στους τραπεζίτες των τραπεζικών μετοχών που είχε αγοράσει το Δημόσιο σε πολύ υψηλότερες τιμές από αυτές στις οποίες τις παραχώρησε. Η διαπίστωση ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός δεν είναι ιδεολογική, αλλά πραγματολογική. Είτε είσαι Αριστερός είτε είσαι νεοναζί και στέκεται ενώπιόν σου ο κυβερνήτης σου με αδαμιαία περιβολή η αλήθεια δεν αλλάζει. Κι αν η Αριστερά επιθυμεί να διατηρήσει το ηθικό πλεονέκτημά της έναντι της κυβέρνησης ναι μεν οφείλει να καταθέτει συγκροτημένες εναλλακτικές επιλογές στο πολιτικό πεδίο, αλλά απαιτείται και να έρθει σε ανοιχτή σύγκρουση με την ελίτ που επιστρέφει τους έλληνες στην εποχή τής δουλείας. Σε διαφορετική περίπτωση κάποιος πιο καχύποπτος από εμένα πιθανώς να αναρωτηθεί μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προχωρήσει σε συμβιβασμούς πολύ νωρίτερα από όσο θα τον συγχωρούσε ίσως η τριβή του με την εξουσία...  

 

Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

Τα "πάντσερ" προελαύνουν μόνο όταν τους ανοίγουν το δρόμο τα θύματά τους...

Το Ισραήλ ισοπεδώνει για άλλη μια φορά την Παλαιστίνη, η Γερμανία είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια στο ποδόσφαιρο και η τρόικα απαιτεί κι άλλο αίμα στην Ελλάδα, με μεγαλύτερη δίψα κι από αυτή του Κόμη Δράκουλα. Τα πάντσερ, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, προελαύνουν παντού κι αυτά δεν είναι αισιόδοξα νέα για τον πλανήτη. Και πώς να είναι ευχάριστα τα μαντάτα όταν αντί για να απονέμεται δικαιοσύνη, όπως είναι η δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους δίπλα στο ισραηλινό, οι μαέστροι τύπου Μέσι να σηκώνουν παγκόσμια κύπελλα έναντι των ρομπότ κι ο πλούτος να αναδιανέμεται δικαίως, επιβραβεύεται ο κυνισμός σε όλα τα επίπεδα;

Σήμερα έχουν βρει άλλη μια ευκαιρία να πανηγυρίζουν όλοι εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν θα ιδρυθεί ποτέ παλαιστινιακό κράτος, πως το ποδόσφαιρο είναι ένα σπορ που παίζεται από 22 αθλητές και στο τέλος κερδίζουν οι γερμανοί και πως τα θύματα της άγριας λιτότητας στην Ψωροκώσταινα θα είναι πάντα τα ίδια και τα ίδια. Θα νιώθουν αυτάρεσκα ικανοποιημένοι γιατί στο υποταγμένο και περιορισμένης λήψης μυαλό τους επιβεβαιώνεται η πεποίθηση ότι οι Δαβίδ μόνο κατ' εξαίρεση κερδίζουν τους Γολιάθ. Αυτή η ημέρα είναι δική τους, ας τη γιορτάσουν όπως μπορούν μα να γνωρίζουν ότι αυτός ο κόσμος αλλάζει πλέον σε πολύ γοργότερους ρυθμούς από αυτούς που χρειάζονται εκείνοι για να αναπτύξουν τα αντιεπαναστατικά ρεφλέξ τους...

Η αδικία μπορεί να γίνει καθεστώς μόνο αν υπάρχουν υπήκοοι που την αποδέχονται ως αναγκαίο κακό. Η δύναμή της δεν στηρίζεται σε πραγματικά περιστατικά, αλλά σε προπαγανδιστικούς μηχανισμούς. Γι' αυτό κι όταν στερεύουν οι τελευταίοι μοιάζει πιο χλωμή κι από επιβάτη αεροπλάνου που ετοιμάζεται να συντριβεί. Στην Παλαιστίνη το έχουν καταλάβει εδώ και καιρό κι αυτό είναι που τους κινητροδοτεί να πολεμούν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους κόντρα σε ένα διεθνές στάτους κβο για το οποίο η διαφορετική αντιμετώπιση παρόμοιων καταστάσεων είναι η ρουτίνα του.

Αν το Κόσοβο, για παράδειγμα, πρέπει να είναι ανεξάρτητο δεν καταλαβαίνω γιατί να μη συμβαίνει το ίδιο και με την Παλαιστίνη. Αν οι ισραηλινοί άξιζαν ένα κράτος πριν από 66 χρόνια γιατί να μη δικαιούνται το ίδιο κι εκείνοι που κατοικούν επί αιώνες στα ίδια εδάφη; Επ' ουδενί δεν επικροτώ τους κομάντο αυτοκτονίας που σκοτώνουν αδιακρίτως στρατιώτες και πολίτες. Δεν είσαι καλύτερος του εχθρού σου όταν γίνεσαι ο ίδιος το τέρας που προσπαθείς να σκοτώσεις. Αυτό, όμως, δεν είναι δικαιολογία για να μην αποδοθεί επιτελούς δικαιοσύνη στη Μέση Ανατολή...

Στην Ελλάδα, πάλι, κινούμαστε ανάμεσα στους μακάριους, εθελόδουλους νοικοκυραίους και στους αντάρτες τού γλυκού νερού, που πιστεύουν ότι δεν τους έχει καταπιεί το σύστημα μόνο και μόνο γιατί του πετούν μολότοφ και εκφωνούν επαναστατικά λογύδρια όπου κι όπως τους δίνεται η ευκαιρία. Πώς, επομένως, να μη βρίσκει πρόσφορο το έδαφος η τρόικα για να επιβάλει νέα επαχθή μέτρα σε εκείνους που γονατίζουν πριν ακόμα τους το ζητήσει; Γιατί να συγκρατήσει την αλαζονεία της όταν βρίσκονται πρόθυμοι ιθαγενείς να την εξωραΐσουν για ένα νέο γύρο ανούσιου αυτομαστιγώματος κι όχι γόνιμης αυτοκριτικής; Δεν προτείνω να ζωστούμε με εκρηκτικά και να περικυκλώσουμε τη Βουλή όταν φτάσει η ώρα τού τρίτου μνημονίου.

Η ήττα, ωστόσο, είναι ντροπιαστική μόνο όταν δεν βρίσκει αντίσταση αλλά ανοιχτές θύρες. Ο καθένας ατομικώς κι όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε πολλά για να πάψουν να μας θεωρούν σκλάβους τους. Πόσω μάλλον όταν τα βαρίδια με τα οποία θεωρούμε πως μας έχουν αλυσοδέσει δεν βρίσκονται παρά μόνο στη φαντασία μας κι όταν οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι τα αδιέξοδα και οι μονόδρομοι υπάρχουν μόνο στον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, ο οποίος από όσο είμαι σε θέση να ξέρω είναι κι αυτός ανθρώπινη επινόηση και δεν δόθηκε στους θνητούς γραμμένος σε μαρμάρινη πλάκα από κάποιον προφήτη τού "Μεγάλου"... 

   



Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

Γιατί δεν είναι Τσίπρας-Κουτσούμπας-Μιχαλολιάκος-Κασιδιάρης στο ίδιο κελί, αν είναι όλοι τους ακραίοι;...

Με αυτά που βλέπω πολύ φοβάμαι πως όχι μόνο δεν θα έχουμε σύντομα εκλογές, αλλά πως αυτές, με κάποιο έωλο επιχείρημα, θα ματαιωθούν ακόμα και το καλοκαίρι τού 2016, όταν είναι και το ύστατο συνταγματικώς επιτρεπτό όριο επιβίωσης γι' αυτήν την κυβέρνηση. Η δημοκρατία είναι πολύ δύσκολο παιχνίδι, χρειάζεται γερό στομάχι για να αποδέχεσαι ότι η γνώμη σου δεν είναι πλειοψηφική, ότι δεν είναι δυνατό να εξουσιάζεις ελέω θεού και τρόικας, αν αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται, και να μη λαμβάνεις υπόψη σου την άποψη του λαού. Ακόμα, όμως, κι αυτή η κοινοβουλευτική ολιγαρχία, με την οποία έχει αντικατασταθεί η δημοκρατία εδώ κι αιώνες, δεν κινδυνεύει γιατί έχουν απομείνει ακόμα έξω από τη μπουζού κάποιοι χρυσαυγίτες, αλλά από το ότι οι υποτιθέμενοι απηνείς διώκτες τους εφαρμόζουν κάθε κόλπο που δίδαξε ο Γκέμπελς στην ανθρωπότητα.  Από το ότι, δηλαδή, η απόσταση ανάμεσα στο Μαξίμου και στον Κορυδαλλό έχει εξανεμιστεί, δυσκολεύοντάς μας να ξεχωρίσουμε ποιός είναι πιο ακροδεξιός από τον άλλο...

Οχι μόνο, για παράδειγμα, δεν τολμούν να διεξάγουν δημοψήφισμα για τη ΔΕΗ, την οποία ιδιωτικοποίησαν με 51 ψήφους σε θερινό τμήμα, αλλά εφευρίσκουν και νομικές προφάσεις για να μη διεξαχθεί καν συζήτηση επί ενός τέτοιου ενδεχόμενου στην Ολομέλεια της Βουλής. Γιατί φοβούνται, αφού ξεχειλίζει το δίκιο που έχουν με το μέρος τους; Γιατί τρέμουν να συγκροτήσουν εξεταστική επιτροπή για το φούσκωμα του ελλείμματος το 2009 από τη στιγμή που είναι πεπεισμένοι ότι τα μνημόνια ήταν μονόδρομος; Γιατί στέλνουν τα ΜΑΤ να δέρνουν καθαρίστριες αν η συνείδησή τους είναι πεντακάθαρη και δεν χρειάζεται ξέπλυμα;...

Ούτε καν η κοινοβουλευτική ολιγαρχία δεν τους βολεύει πλέον. Ούτε το Σύνταγμα και οι νόμοι που οι ίδιοι ψήφισαν για να εφαρμόζει απολύτως πάνω στα συμφέροντά τους δεν είναι ικανά πια να τους προστατεύσουν από μόνα τους. Πάλι "καλά" που μπορούν να δωροδοκούν, νομίμως βεβαίως, τη δικαστική και την αστυνομική/στρατιωτική εξουσία κι έτσι οι ελίτ διαθέτουν μια ισχυρή ασπίδα προστασίας έναντι της κοινωνικής δικαιοσύνης. Εως ποιό σημείο, ωστόσο, είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν με τους θεσμούς, τους οποίους οι ίδιοι δημιούργησαν για να υπηρετούν τις ανάγκες τους, αλλά παρουσιάζονται κι αυτοί πλέον ανεπαρκείς για να καλύπτουν τα νώτα τους; Κι αν επιμένουν στην ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων, θα αργήσει η ημέρα που θα δούμε τον Αλέξη Τσίπρα και τον Δημήτρη Κουτσούμπα να οδηγούνται στη φυλακή για διοίκηση εγκληματικής οργάνωσης; Αν οι επικεφαλής τού ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ είναι ακραίοι, γιατί δεν τους βάζουν στο ίδιο κελί με τον Ν. Μιχαλολιάκο και τον Ηλ. Κασιδιάρη για να θωρακίσουν το αστικό μας πολίτευμα;...

Γιατί αν πράγματι η Αριστερά ταυτίζεται με την άκρα δεξιά, αυτή δεν θα έπρεπε να είναι η λογική απόληξη της πολιτικής σκέψης νηπίων από την οποία διακατέχονται οι σαμαροβενιζέλοι και οι αυλοκόλακές τους; Αν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ είναι ίδιοι κι απαράλλαχτοι με τη Χρυσή Αυγή γιατί η κυβέρνηση δεν τους διώκει για τα ίδια ποινικά αδικήματα με τα οποία έχουν χρεωθεί οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα; Είναι χιλιάδες τα ρητορικά ερωτήματα τα οποία μπορεί να θέσει κανείς για να πει με άλλο τρόπο πως η Ελλάδα με γοργά βήματα οδηγείται σε συνταγματική εκτροπή, η οποία δεν πηγάζει ούτε από τους νεοναζί ούτε από τους "αναρχοκομμουνιστάς", αλλά από εκείνους που υποθετικώς ορκίζονται στο νόμο, στην τάξη και στην ασφάλεια των νοικοκυραίων όταν στην πράξη τους δείχνουν τον ίδιο σεβασμό με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι καρχαρίες τους σπάρους...




Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

Δεν πρέπουν χαρές σ' εκείνους που δεν ξέρουν να γελούν...

Η Γερμανία έχει μόλις κερδίσει τη Βραζιλία με 7-1 σε ημιτελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, και μάλιστα μέσα στη χώρα που το ποδόσφαιρο θεωρείται κάτι παραπάνω από ένα απλό παιχνίδι. Την ίδια ώρα, ο Μ. Κλόζε γίνεται ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία των Μουντιάλ. Κι όμως, αν παρατηρήσετε τα πρόσωπα των γερμανών παικτών και του προπονητή τους μετά από το τέλος τού αγώνα θα δείτε μόνο κάποια χλιαρά χαμόγελα, αυτοσυγκράτηση, ακόμα και σκυθρωπές φάτσες. Σε πολλούς αρέσει αυτό: δείχνει πειθαρχία, απόλυτη αίσθηση ότι ο σκοπός δεν θα έχει εκπληρωθεί μέχρι να σηκώσουν τα "πάντσερ" την κούπα την Κυριακή, ίσως κι έναν υπολανθάνοντα σεβασμό στο μεγάλο αντίπαλο που εκείνη τη στιγμή υποφέρει. Ε, λοιπόν, σ' εμένα δεν αρέσει να βλέπω ανθρώπους που κρύβουν τα συναισθήματά τους, που δεν μπορούν να απολαύσουν τη χαρά τους και ντρέπονται να εκφράσουν την θλίψη τους. Θα μου πείτε πως αν είσαι κυρίαρχος των συναισθημάτων σου έχεις καταφέρει να διατηρείς την αξιοπρέπειά σου ανεξαρτήτως συνθηκών και να επιβάλλεσαι σε όσους υποτάσσονται στο θυμικό κι όχι στη λογική τους. Πολύ πιθανόν να έχετε δίκιο, αλλά με τα κριτήρια της δικής μου προσωπικής αισθητικής προτιμώ χίλιες φορές τον Λίο Μέσι να τρέχει σαν παλαβός από τη χαρά του και τον Χαβιέ Μασεράνο να δακρύζει ευτυχισμένος που η Αργεντινή προκρίθηκε στον τελικό από την ψυχρότητα στο βλέμμα των γερμανών παικτών-ρομπότ. Με την ίδια έννοια που ανάμεσα σε ένα παθιασμένο τάνγκο κι ένα ξενέρωτο βαλς θα συγκινηθώ περισσότερο με το πρώτο...

Για όλα αυτά και για πολλά παραπάνω οι γερμανοί θα πεθάνουν δημοσιονομικά πειθαρχημένοι, συνετοί κι εγκρατείς, αλλά λίγοι ανάμεσά τους θα έχουν αντιληφθεί το πραγματικό νόημα της ζωής. Για να μην παρεξηγούμαι από εκείνους που ζουν βουτηγμένοι στη λάσπη τού πολιτικού ορθολογισμού τους: δεν ισχυρίζομαι πως οι ελληναράδες τής ήσσονος προσπάθειας, του αραλικιού, της φραπεδιάς, του ραχατιού, του ωχαδερφισμού, του ραγιαδισμού και του άκρατου ατομικισμού έχουν βρει το μήνα που ταΐζει τους δώδεκα. Δεν υφίστανται αποκλειστικώς χώρες-παράδεισοι όπως δεν υπάρχουν και κράτη που είναι μόνο κόλαση. Καθεμιά περιέχει και τα δύο κι ο καθένας επιλέγει και πορεύεται. Αυτό που δεν ανέχομαι, ωστόσο, είναι όχι μόνο τον εθνικισμό, το ότι εμείς είμαστε δηλαδή οι εκλεκτοί τού θεού και κανένας άλλος γι' αυτό κι έχουμε στο DNA μας την πρωτιά, αλλά και την ξενοδουλία η οποία συνοδεύεται πάντοτε από την ηττοπάθεια. Με το ζόρι συγκρατήθηκα τις προάλλες να μη βρίσω κάποιον με τον οποίο παρακολουθούσα μαζί το Ελλάδα-Κόστα Ρίκα και μόλις τέλειωσε ο αγώνας μού είπε "ευτυχώς που αποκλειστήκαμε γιατί θα τρώγαμε πέντε από την Ολλανδία στην επόμενη φάση". Αυτός ο άνθρωπος είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ψηφίζει σαμαροβενιζέλους, βασιζόμενος στη (μη) λογική τού μονόδρομου και της έλλειψης εναλλακτικών επιλογών. Αυτός ο τύπος πιθανότατα θα πιστεύει επίσης ότι ισραηλινοί και παλαιστίνιοι θα σκοτώνονται μεταξύ τους στον αιώνα τον άπαντα γιατί "έτσι είναι γραφτό" κι όχι, για παράδειγμα, γιατί οι μεγάλες δυνάμεις έχουν εξορίσει τη δικαιοσύνη από την περιοχή...

Μας μεγαλώνουν για να αποδεχόμαστε την ήττα κι όχι για να διεκδικούμε επί ίσοις όροις τη νίκη και πάνω σε αυτήν τη διδασκαλία στηρίζουν οι ελίτ τη μακροχρόνια επιβίωσή τους. Συνειδητά ή υποσυνείδητα οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι παπάδες, οι μιντιάρχες, ακόμα και οι πνευματικοί υποτίθεται άνθρωποι μας εμφυσούν την πεποίθηση ότι αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει, κι ας έχει αλλάξει ένα εκατομμύριο φορές. Μας εμποτίζουν με την ψευδαίσθηση πως το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι το οποίο παίζουν 22 παίκτες και στο τέλος κερδίζει η Γερμανία, κι ας έχουν χάσει οι γερμανοί επανειλημμένως κι όχι μόνο εντός των αγωνιστικών χώρων. Η μιζέρια έχει γίνει εθνόσημο και η μοιρολατρία ο ανεπίσημος εθνικός μας ύμνος. Οι ίδιοι που κάποτε έλεγαν πως η Ελλάδα δεν θα κέρδιζε ποτέ ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο είναι κι αυτοί που σήμερα επιμένουν να υποστηρίζουν πως η άγρια λιτότητα για τους πολλούς είναι ο μοναδικός δρόμος σωτηρίας κι όποιος προτείνει κάποιον άλλο είναι ουτοπιστής στην καλύτερη περίπτωση και λαϊκιστής στη χειρότερη...

Σκεφτείτε, ωστόσο, τί επανάσταση θα έφερνε στη χώρα η ανατροφή παιδιών στα οποία δεν θα καλλιεργείτο η νοοτροπία τού "λίγα και καλά", αλλά του "να διεκδικείς όσα σου αξίζουν". Δεν χρειάζεται να πάρουμε τα όπλα για κάτι τέτοιο, να ρίχνουμε ρουκέτες στην αμερικανική πρεσβεία, να σπάμε τζαμαρίες τραπεζών και να πετάμε μολότοφ. Αντιλαμβάνομαι πως αυτό δεν διαβάζεται πολύ "αντάρτικο" σε όσους ονειρεύονται κρεμάλες στην πλατεία Συντάγματος, πτώσεις τής Βαστίλης ή καταλήψεις χειμερινών ανακτόρων, αλλά τις περισσότερες φορές η επανάσταση ξεκινά από τα ίδια μας τα σπίτια. Και είναι συνήθως εκείνοι που όταν φορούν την επίσημη ενδυμασία τους προχωρούν σε προσκλητήρια λαϊκής αφύπνισης τα ίδια άτομα που όταν βρίσκονται με τις πιτζάμες τους αδυνατούν να εφαρμόσουν το σοσιαλισμό έστω στα λίγα τετραγωνικά μέτρα των σπιτιών τους, συμπεριφερόμενα στις συντρόφους και στα τέκνα τους όπως οι αυτοκράτορες στους υπηκόους τους. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι αναγκαίο το "χέρι τού θεού" για να μας γλιτώσει από τους αποικιοκράτες, αλλά το δικό μας θνητό, ανθρώπινο και γι' αυτό τόσο μεγαλειώδες...   

 

 

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Μίντια-όνειδος μαρινάρουν την αλήθεια για να πάρουν ωραία γεύση οι νταβατζήδες τους...

Απόπειρα ανθρωποκτονίας, σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, εκβίαση, παραβάσεις τού νόμου περί εκρηκτικών, δωροδοκία. Κι αυτά είναι μερικά μόνο από τα αδικήματα για τα οποία διερευνάται ο Β. Μαρινάκης, σύμφωνα με βούλευμα του αθλητικού εισαγγελέα. Αν γι' αυτά διερευνάτο ο Φούφουτος Φουφουτόπουλος, όλα ανεξαιρέτως τα μέσα ενημέρωσης θα είχαν βουίξει, πόσω μάλλον όταν πλησιάζουμε στα μέσα Ιουλίου και οι ειδήσεις δεν φυτρώνουν ακριβώς με την ίδια συχνότητα που το κάνει ο κρόκος στην Κοζάνη. Κι όμως, έπρεπε να περάσουν μερικές ώρες, που για τη δημοσιογραφία ισοδυναμούν με αιώνες, προκειμένου τα περισσότερα συμβατικά μίντια να κάνουν αναφορά στην είδηση, με τα περισσότερα μάλιστα να "ντρέπονται" να αναφέρουν το όνομα του προέδρου τής ΠΑΕ Ολυμπιακός...

Το ακόμα χυδαιότερο; Δεν το δημοσιοποιούν γιατί σέβονται τη δημοσιογραφική δεοντολογία και γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν παράνομο. Τεχνικώς και με το γράμμα τού νόμου έχουν δίκιο. Χρειάζονται, όμως, πολλά κιλά υποκρισίας για να ισχυρίζονται κάτι τέτοιο οι ίδιοι δημοσιογράφοι κι εκδότες τής κακιάς ώρας οι οποίοι αναδημοσίευσαν με περισσή ευκολία τις φωτογραφίες των λοβέρδειων οροθετικών γυναικών, για παράδειγμα, και οι οποίοι αδυνατούν να αντιληφθούν πως ρόλος τής δημοσιογραφίας δεν είναι να προστατεύει τους δυνατούς αλλά να αποκαλύπτει τα όποια ανομήματά τους, έστω κι αν αυτά τελούν ακόμα υπό δικαστική διερεύνηση. Η δικαστική αθώωση, άλλωστε, του Κ. Βαξεβάνη για τη Λίστα Λαγκάρντ άνοιξε το δρόμο για μια περισσότερο απενοχοποιημένη άσκηση του δημοσιογραφκού λειτουργήματος. Αλίμονο, εξάλλου, αν οι μόνες αποκαλύψεις για τις οποίες διαβάζαμε ή ακούγαμε, ήταν αυτές που έχουν λάβει εισαγγελική άδεια. Σε μια τέτοια περίπτωση τί νόημα έχει να κυκλοφορούν εφημερίδες και να λειτουργούν ιστοσελίδες και ραδιοφωνικοί ή τηλεοπτικοί σταθμοί;...

Ο Β. Μαρινάκης δεν είναι μόνο ιδιοκτήτης τής δημοφιλέστερης και πιο επιτυχημένης ομάδας στην Ελλάδα. Είναι από τους πλουσιότερους έλληνες και δήμαρχος, στην ουσία, Πειραιά, της τρίτης μεγαλύτερης πόλης τής χώρας και του μεγαλύτερου λιμανιού της. Κοντολογίς, λίγοι είναι περισσότερο δημόσια πρόσωπα από εκείνον και γι' αυτό είναι λογικό η επαγγελματική του δράση να αφορά το κοινωνικό σύνολο. Δεν θα πρέπει, επομένως, το πόπολο να γνωρίζει αν το συγκεκριμένο πρόσωπο ερευνάται από τη δικαιοσύνη και υπάρχουν ντοκουμέντα σε βάρος του από τον υπερκοριό τής ΕΥΠ για μια σειρά παράνομων πράξεων, από γκανγκστερικούς ξυλοδαρμούς όσων του έχουν μπει στο μάτι, στο βαθμό μάλιστα της ανθρωποκτόνου πρόθεσης, κι εμπόριο ναρκωτικών έως στήσιμο παιχνιδιών; Προφανώς και πρέπει κι αν κάποιος που δεν είναι δημοσιογράφος έχει το δικαίωμα να φέρνει αντιρρήσεις έχοντας στον αγνό νου του την προστασία προσωπικών δεδομένων- αυτήν τη σύγχρονη γάγγραινα της αλήθειας-, ο ρεπόρτερ που επικαλείται μια τέτοια δικαιολογία έχει υποχρέωση να παραδώσει τη δημοσιογραφική του ταυτότητα στο σωματείο του. Είναι προτιμότερο για τον ίδιο να σιωπήσει, υπακούοντας στις εντολές των ανωτέρων του, από το να υπογράφει κείμενα με τα οποία επιχειρεί να βαφτίζει το κρέας φακές. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: μεγαλύτερη ντροπή δεν είναι να είσαι πουτάνα, αλλά να παριστάνεις την παρθένα όταν έχεις "πλαγιάσει" με όλη την ελίτ...

Και ύστερα κάποιοι αναρωτιούνται γιατί οι πειραιώτες εξέλεξαν για δήμαρχό τους ένα γκάνγκστερ. Δεν απαλλάσσω κανέναν από την ατομική του ευθύνη, αν όμως τα μοναδικά πράγματα για τα οποία διαβάζεις, ακούς ή βλέπεις είναι για τους παικταράδες που φέρνει στον Θρύλο η "προεδράρα", για τα λεφτά που θα ρίξει στον Πειραιά για να τον αναγεννήσει ή για το φιλανθρωπικό του έργο είναι λογικό να ξεχνάς πως αυτός που έχεις απέναντί σου δεν είναι άγιος, αλλά λύκος. Και φυσικά αυτή η πλύση εγκεφάλου δεν περιορίζεται μόνο στο "Πόρτο Λεόνε", αλλά απλώνεται σε όλη τη χώρα κι αφορά όλους εκείνους που μας κυβερνούν μπροστά και πίσω από την κουίντα. Κανένας σχεδόν δεν θα σας πληροφορήσει για το λαθρεμπόριο πετρελαίου των Βαρδινογιάννηδων ή του Δ. Μελισσανίδη, αλλά θα σας βομβαρδίσουν με κάθε άχρηστη γνώση για τις φιλανθρωπίες και τις βραβεύσεις τής Μ. Βαρδινογιάννη και για το νέο γήπεδο της ΑΕΚ. Ελάχιστοι θα σας μιλήσουν για το ψέμα που λέγεται "συμβολή των ελλήνων εφοπλιστών στην ελληνική οικονομία", θα μάθετε όμως τα πάντα για το λάιφσταϊλ τους και για τα γκαλά που διοργανώνουν κατά καιρούς για τα φτωχά παιδάκια, τα ίδια φτωχά παιδάκια που σκοτώνουν εμμέσως με τη φοροαποφυγή τους κι άμεσα με τα ναρκωτικά που τους πουλούν. Αν ο Β. Μαρινάκης λεγόταν Φούφουτος Φουφουτόπουλος, σήμερα θα βρισκόταν ήδη στη φυλακή. Τώρα είναι ακόμα ελεύθερος για να "διδάσκει ήθος", όπως είχε πει κάποτε κι ο ίδιος μέσα στην αλαζονεία που δημιουργεί το αίσθημα ατιμωρησίας από το οποίο διακατέχονται ο ίδιος και οι όμοιοί του, μπροστά στους οποίους ο "Βίτο Κορλεόνε" μοιάζει με τον Κοσμά τον Αιτωλό... 

 

 

Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

Χθες σ' έλεγαν Μητσοτάκη, σήμερα Τατσόπουλο, πάντοτε προδότη...

Υποκλίνομαι στη "δημοκρατικότητα" (και) αυτής της κυβέρνησης. Από τη μία σχεδιάζει την αλλαγή τού νόμου για τις απεργίες προκειμένου, μεταξύ άλλων, να δυσχεράνει την προκήρυξή τους, απαιτώντας την πλειοψηφία τής γενικής συνέλευσης, και να επιτρέψει το "λοκ άουτ" των εργοδοτών. Από την άλλη, βεβαίως, ετοιμάζεται να περάσει από θερινό τμήμα τής Βουλής την ιδιωτικοποίηση της κρατικής επιχείρησης ενέργειας με 51, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ψήφους. Για να μη συζητήσω και για το νομοσχέδιο για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, όπως είναι ο πολιτικώς ορθός τρόπος για να μιλήσεις για τα λευκά κελιά και τη μετατροπή των κολαστηρίων, που επίσης ευσχήμως ονομάζονται "σωφρονιστικά καταστήματα", σε ελληνικά Γκουαντάναμο. Κατά τα άλλα έχουμε κλειδαμπαρώσει στο Κορυδαλλό τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα γιατί είμαστε πολέμιοι του φασισμού από όπου κι αν προέρχεται...

Πείτε μου εσείς ύστερα αν υπερβάλλω όταν ισχυρίζομαι πως καμιά οικονομική γενοκτονία δεν μπορεί να "περπατήσει", αν δεν συνδυαστεί με τον απόλυτο αυταρχισμό. Κάθε ημέρα που περνά, δικαιώνεται όλο και περισσότερο η Ναόμι Κλάιν και το "Δόγμα τού Σοκ" της, το οποίο στην ελληνική περίπτωση δεν επιβλήθηκε μέσω μιας στρατιωτικής χούντας, αλλά διαμέσου ενός πραξικοπήματος των αγορών, το οποίο συνδυάστηκε με πολύ αυτομαστίγωμα του λαού και καμιά αυτοκριτική από την ελίτ. Δεν θα αργήσει η στιγμή που για να προκηρυχθεί μια απεργία θα απαιτείται η συναίνεση όλων, μηδενός εξαιρουμένου, των εργαζόμενων μιας επιχείρησης και, ποιός ξέρει, θα επιστρέψει και η θανατική ποινή για να αισθάνονται οι νοικοκυραίοι περισσότερο ασφαλείς στη νωθρότητά τους. Κι αυτό φυσικά θα λέγεται νομιμότητα κι όποιος την παραβιάζει δεν θα είναι τίποτα άλλο από ένας εχθρός τής κοινωνικής ευταξίας, ένας παρίας τού συστήματος, ένας αναρχικός πολέμιος της υποταγμένης πλειονότητας. Αυτό συμβαίνει, όμως, όταν τους νόμους δεν τους φτιάχνει ο λαός αλλά οι λακέδες των εθνικών μας νταβατζήδων κι όταν δεν τους εφαρμόζουν δίκαιοι κι αμερόληπτοι κριτές, αλλά τσουτσέκια τού κατεστημένου με κλομπ ή τήβεννους...

Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται σχεδόν 50 χρόνια από τα Ιουλιανά τού 1965, τότε που οι αμερικανοί και το παλάτι εξαγόραζαν τον Κ. Μητσοτάκη κι άλλους πρόθυμους βουλευτές για να ανατρέψουν τη νομίμως εκλεγμένη κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Ενα παρόμοιο σκηνικό πολιτικής προστυχιάς στήνεται και στις ημέρες μας, με τους σαμαροβενιζέλους, την εγχώρια και τη διεθνή ελίτ να αναζητούν βουλευτές-συμμάχους ούτως ώστε να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας από αυτήν τη Βουλή. Κι αν το ψηστήρι περιοριζόταν σε πολιτικά επιχειρήματα, θα ήμουν αντιδημοκράτης αν ζητούσα την απαγόρευσή του. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως κάποιοι θα δουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς σε κάποιο "οφσόρ" παράδεισο να φουσκώνουν από αυτήν την πολύ βρόμικη ιστορία...

Βεβαίως, έχουν ήδη σπεύσει να ονομάσουν τη δωροληψία τους αγωνία για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς κι άλλα τέτοια κουραφέξαλα για τα οποία η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται καθόλου. Τρέχουν να μαζέψουν...Ελιές και να κολυμπήσουν σε...Ποτάμια αφού προσδοκούν στην πολιτική τους επιβίωση μέσω της προδοσίας των αρχών τής Αριστεράς. Χαριεντίζονται με ανθρώπους που θα έπρεπε να τους φτύνουν, με ασημαντότητες που εκμεταλλεύονται την ταπείνωση ενός ολόκληρου λαού για να ικανοποιήσουν φιλοδοξίες που ξεπερνούν κατά πολύ το πραγματικό τους μέγεθος. Οι χθεσινοί Μητσοτάκηδες, Τσιριμώκοι και "Γαργαλατάδες" ονομάζονται σήμερα Τατσόπουλοι, Ψαριανοί ή Λυκούδηδες. Ξεπήδησαν, ωστόσο, όλοι τους από την ίδια μήτρα, αυτή της εσχάτης προδοσίας τού λαού...