Και οι έσχατοι έσονται...υπουργοί

Η δεξιά δεν είχε για πρώτη φορά υποψήφιο στο β' γύρο ούτε στην Αθήνα, το μεγαλύτερο Δήμο τής χώρας, ούτε στην Αττική, τη μεγαλύτερη περιφέρεια. Το λιγότερο που μπορεί να σημαίνει αυτό είναι πως ο λαός αποδοκίμασε τους υποψηφίους της Αρ. Σπηλιωτόπουλο και Γ. Κουμουτσάκο αντιστοίχως. Σε μια "φυσιολογική" πολιτεία αυτό θα σήμαινε πως οι δύο αυτοί πολιτευτές θα αναγκάζονταν να επιστρέψουν στις δουλειές τους, αν πιστέψουμε ότι είχαν ποτέ κάτι τέτοιο και δεν ήταν απλώς παιδιά τού κομματικού σωλήνα. Στο Ελλαδιστάν, ωστόσο, κανένας αποτυχημένος δεν πάει σπίτι του αν έχει αποδείξει την απόλυτη αφοσίωσή του στον πρωθυπουργό που τον έστειλε στην εκλογική μάχη σαν άλλο κομάντο αυτοκτονίας, όχι για να κερδίσει αλλά για να διασώσει τους υποψηφίους τού παραπαίοντος κυβερνητικού του εταίρου...

Γι' αυτό και οι Σπηλιωτόπουλος-Κουμουτσάκος προβάρουν σήμερα υπουργικά κοστούμια. Γι' αυτό και το ίδιο ένδυμα ξαναδοκιμάζει πάνω του ο καρεκλοθήρας Ανδ. Λοβέρδος, ο οποίος αφού είδε πως το κομματίδιο που δημιούργησε είχε τόση απήχηση στο εκλογικό σώμα όση οι πετσέτες θαλάσσης στους εσκιμώους επέστρεψε στο μαντρί, "φυσικά" για να σώσει κι εκείνος τη χώρα. Πώς τυχαίνει, βεβαίως, η σωτηρία τής γλυκιάς μας πατρίδας να περνά από εκείνους που δημιούργησαν την αναγκαιότητα διάσωσής της αυτό μόνο η αδικαιολόγητη από τα πραγματικά περιστατικά φιλοδοξία τους το ξέρει και οι νταβατζήδες που κινούν τα στόματα των μαριονεττών, οι οποίες προσφέρονται αδιαμαρτύρητα γι' αυτήν τη δουλειά...

Κανένας, ούτε στην Ελλάδα ούτε στο εξωτερικό, δεν έχει πάρει κάποιο ουσιαστικό μάθημα από τα χρόνια των μνημονίων. Οι σαμαροβενιζέλοι μαγειρεύουν τον ανασχηματισμό σα να ήμασταν ακόμα στην εποχή των δανεικών παχιών αγελάδων, όταν το σύστημα με ένα μακιγιάρισμα αισθανόταν ακόμα πως είναι θελκτικό στους πολίτες. Προσπαθούν να βρουν από ένα οφίτσιο σε κάθε ηττημένο υποψήφιο βλαχοδήμαρχο, βλαχοπεριφερειάρχη και βλαχοευρωβουλευτή που συμπεριέλαβαν στα ψηφοδέλτιά τους επιβραβεύοντας αυτό που στο κέντρο των Αθηνών βαφτίζουν κομματική αφοσίωση αλλά στο χωριό μου το ονομάζουν λαϊκή κατακραυγή. Ισχύει, βεβαίως, ότι ο λαός δεν κάνει πάντοτε τις καλύτερες επιλογές κι αρκετές φορές αφήνει στην απέξω ικανούς για να προκρίνει άχρηστους γητευτές. Ας δεχθώ, επίσης, πως άνθρωποι όπως ο Γ. Κουμουτσάκος, ο οποίος μου είναι ένας συμπαθής δεξιός, αξίζουν μια ευκαιρία να δοκιμάσουν την τύχη τους σε ένα υπουργείο για να δούμε πόσα απίδια βάζει ο σάκος τους. Αλλά ο Αρούλης ή ο Ανδρ. Λοβέρδος ξανά υπουργοί; Ημαρτον, που θα έλεγε κι ο Γ. Γεωργίου!

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, πάντως, δεν είναι τα πρόσωπα που θα κληθούν να εφαρμόσουν τις υπαγορευμένες από τους δανειστές μας πολιτικές, αλλά οι συγκεκριμένες πολιτικές αυτές καθαυτές. Τώρα που πέρασαν οι ευρωεκλογές ο Β. Σόιμπλε δεν έχει πλέον λόγο να κρύβεται, προετοιμάζοντάς μας για το τρίτο μνημόνιο, μολονότι μέχρι πρότινος μας έλεγε ο ίδιος και τα εγχώρια φερέφωνά του πως τα δύσκολα πέρασαν και ζούμε στην Ελλάδα τής ανάπτυξης, του πρωτογενούς πλεονάσματος, της εξόδου στις αγορές και του δωρεάν wi-fi για το πόπολο. Ο υπουργός Οικονομικών τής Γερμανίας, μάλιστα, είναι τόσο "ευγενής" ώστε ναι μεν μας καλεί να αυτοκτονήσουμε για μια ακόμα φορά, αλλά τώρα μας δίνει τη δυνατότητα να διαλέξουμε πώς θα το κάνουμε. Η αυτοκτονία, πάντως, για τον ίδιο και τα δικά του αφεντικά είναι απαράβατος όρος και του νέου πακέτου "διάσωσης"...

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα δεν θεωρώ τη δημοκρατία, ακόμα και την άμεση, το ιδανικό πολίτευμα. Αυτό θα ήταν η αριστοκρατία, να είχαμε δηλαδή επτά ενάρετους σοφούς, απρόσβλητους από την αλαζονεία και τη διαφθορά τής απόλυτης εξουσίας, οι οποίοι θα έπαιρναν τις αποφάσεις τους με γνώμονα το γενικό συμφέρον. Επειδή, ωστόσο, ο καθένας μας δίνει διαφορετικό ορισμό τού σοφού κι επειδή με όσες καλές προθέσεις κι αν ξεκινά κανείς η εξουσία έχει το "χάρισμα" να διαβρώνει και τις πιο αγνές ψυχές, ας συμβιβαστούμε με τη δημοκρατία. Οχι βεβαίως τη σημερινή κοινοβουλευτική ολιγαρχία, αλλά ένα μοντέλο διοίκησης που προσιδιάζει περισσότερο στην αρχαία Αθήνα και το οποίο μπορεί να καταλήξει στο σοσιαλισμό, αυτήν τη φορά από τα κάτω κι όχι από τα πάνω, με την πρακτική αποδοχή του δηλαδή από τους πολίτες κι όχι με την αυταρχική επιβολή του από ένα γραφειοκρατικό κι άρα διεφθαρμένο κόμμα...

Ας εκμεταλλευτούμε τις νέες τεχνολογίες όχι μόνο για να δίνουμε ραπόρτο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το πού βρισκόμαστε και πώς αισθανόμαστε κάθε στιγμή τής ημέρας, αλλά και για να λαμβάνουμε αποφάσεις, ξεκινώντας από το συνοικιακό επίπεδο και φτάνοντας, ύστερα από μια διαδικασία πολιτικής ωρίμανσης στην οποία κομβικό ρόλο θα παίξει το σχολείο, και στη λήψη αποφάσεων σε εθνικό επίπεδο. Από όσο γνωρίζω, άλλωστε, οι αρχαίοι αθηναίοι που πρώτοι εφάρμοσαν κάτι αντίστοιχο έγιναν πρώτη δύναμη στον κόσμο κι όχι ευρωπαϊκή μπανανία, όπως οι απόγονοί τους. Σε μια πρώτη φάση εξάλλου μπορούμε, για παράδειγμα, να χρησιμοποιούμε και τη μέθοδο της κλήρωσης για τη συμπλήρωση των 300 θέσεων του Κοινοβουλίου, με αναλογική αντιπροσώπευση όλων των επαγγελματικών κατηγοριών και των ανέργων και για μία και μοναδική τετραετή θητεία. Τότε μόνο θα θεωρήσω πως το βουλευτιλίκι είναι λειτούργημα κι όχι μια ακόμα πολύ προσοδοφόρα μπίζνα. Εκτός αν πιστεύετε ότι οι 300 που αποφασίζουν αυτήν τη στιγμή για την τύχη μας είναι αναντικατάστατοι σοφοί των σοφών, που προέρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα και διαθέτουν αδιαμφισβήτητες περγαμηνές ήθους...