Μπορώ να καταλάβω τους πανηγυρισμούς των ανά τη γη
ταλιμπάν τού νεοφιλελευθερισμού για την επιδείνωση της αργεντίνικης οικονομίας.
Περίμεναν μια δεκαετία για να πάρουν το αίμα τους πίσω από αυτήν την ανυπότακτη
χώρα, η οποία πέταξε έξω το ΔΝΤ και τις καταστροφικές πολιτικές του,
επανεθνικοποίησε τράπεζες κι επιχειρήσεις κι επέβαλε συνθήκες προστατευτισμού τής
εγχώριας παραγωγής. «Ορίστε πού οδηγούν αυτές οι πολιτικές ρήξης με το σύστημα»,
μας λένε παριστάνοντας τους σοφούς μάντεις και μαζί με τους συνοδοιπόρους τους
σοσιαλδημοκράτες στρέφουν το δάχτυλο προς τη ριζοσπαστική Αριστερά,
κατηγορώντας την πως ακόμα κι αν έχει δίκιο να φωνάζει για κοινωνική δικαιοσύνη
οι επιλογές της είναι ουτοπικές στον καιρό τής παγκοσμιοποίησης. «Πώς μπορείς
να παραμείνεις παρθένα όταν ζεις σε ένα μπουρδέλο;», αναρωτιούνται όταν
αυνανίζονται με τις ιδεοληψίες τους. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;
Ας ξεκινήσουμε με το ότι η Αργεντινή κατάφερε να
ξανασταθεί στα πόδια της ύστερα από την κατάρρευση στην οποία την οδήγησαν οι
νεοφιλελεύθερες επιλογές τού καζινοκαπιταλισμού. Η ανάκαμψη, εξάλλου, δεν ήρθε
ακολουθώντας τις πολιτικές τις οποίες επιβάλλει η τρόικα στη χώρα μας και τις
οποίες πειθήνια ακολουθούν εκείνοι που παρ’ όλες τις θυσίες τού ελληνικού λαού
δε μπορούν να βγάλουν ένα πρωτογενές πλεόνασμα της προκοπής. Αν η Αργεντινή
είχε προσπαθήσει να στηριχθεί στο μοντέλο ΔΝΤ οι κατσαρόλες θα ακούγονταν ξανά
στις πλατείες του Μπουένος Άιρες εδώ και πολύ καιρό. Το λατινοαμερικανικό αυτό,
όμως, κράτος δεν απόφυγε τις συνέπειες της ανταρσίας του κι αυτό όχι τόσο γιατί
είναι δύσκολο να αναδιανείμεις τον πλούτο σε ένα διεθνές περιβάλλον που
νομιμοποιεί το ανάποδο, αλλά γιατί από ένα σημείο και μετά εφάρμοσε
συμβιβαστικά, σοσιαλδημοκρατικά μέτρα που ναι μεν απαλύνουν τον πόνο των
μικρομεσαίων, ωστόσο δεν τον γιατρεύουν.
Η διανομή επιδομάτων, για παράδειγμα, την οποία
τόσο θαυμάζουν οι θιασώτες τού σκανδιναβικού μοντέλου, είναι προφανώς καλύτερη
επιλογή από την κατάργηση του κοινωνικού κράτους και την επιστροφή στον
εργασιακό μεσαίωνα που πρεσβεύει ο θατσερισμός, δεν προσφέρει όμως οριστικές
λύσεις. Η σοσιαλδημοκρατία έχει απαξιωθεί όχι μόνο γιατί ταυτίζεται πλέον με
τον κορπορατισμό, αλλά και γιατί εξάντλησε τις δυνατότητές της να συμβιβάζει
την υπερσυγκέντρωση κεφαλαίου από τους λίγους με την παροχή συνθηκών
αξιοπρεπούς διαβίωσης στην πλειονότητα. Η μεσαία τάξη, απότοκος αυτής της
δωροληπτικής λογικής, έχει πεθάνει στην Ελλάδα κι αργοπεθαίνει στην Ευρώπη και
στις ΗΠΑ, οι οποίες διαπιστώνουν πλέον ότι η είσοδος νέων δυνάμεων στο
παγκόσμιο οικονομικό παιχνίδι δεν τους επιτρέπουν να λεηλατούν όπως παλιά νέους
πόρους και να μοιράζουν οι ελίτ τους τα ψίχουλα στους πρόθυμους να συμβιβαστούν
με τα λίγα υπηκόους τους. Ο «Κολόμβος» δεν έχει πια νέους κόσμους να κατακτήσει
και οι ιθαγενείς δεν εξαγοράζονται ακόμα με καθρεφτάκια και χρυσά δόντια…
Πώς, επομένως, θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε στο
νέο οικονομικό περιβάλλον, τώρα που κανείς δε μπορεί να μας προσφέρει ψάρια για
να ξεγελούμε την πείνα μας; Πολύ απλά, συνειδητοποιώντας ότι όλες αυτές τις
δεκαετίες εμείς ήμασταν που ψαρεύαμε τις γόπες, τις κουτσομούρες και τα
μπαρμπούνια κι όχι εκείνοι που μας τα έπαιρναν από τα δίχτυα, μας τα πουλούσαν
χρυσάφι και για να μην επαναστατήσουμε μας πετούσαν και μερικά ψαροκόκαλα γιατί
πάνω από όλα ήταν φιλάνθρωποι. Ύστερα από τόσους αιώνες αποικιοκρατίας και
ιμπεριαλιστικής απληστίας έχει συγκεντρωθεί άφθονος πλούτος στην Ευρώπη για να
συντηρήσει όχι μόνο τα παιδιά των παιδιών των «γηγενών» ευρωπαίων αλλά και των
κατατρεγμένων μεταναστών, τις περιουσίες των οποίων πρώτα λεηλατήσαμε με
εισβολές και υποκινώντας εμφυλίους πολέμους και ύστερα στήσαμε φράχτες για να
τους εμποδίσουμε να γλιτώσουν από την κόλαση που εμείς δημιουργήσαμε για «χάρη»
τους. Αυτό που λείπει είναι η δίκαιη αναδιανομή αυτού του πλούτου κι όχι η
δήθεν ανάγκη για δημοσιονομική πειθαρχία, η οποία είναι τόσο παραγωγική όσο η
τήρηση της στρατιωτικής δεοντολογίας από ένα φαντάρο.
Γι’ αυτό και η τρόικα τώρα αμφισβητεί το
πρωτογενές πλεόνασμα, ανεξαρτήτως αν έχει επιτευχθεί με λογιστικές αλχημείες.
Αλλωστε και η είσοδός μας στην ευρωζώνη με τέτοιες επιτεύχθηκε, αλλά τότε όχι
μόνο κανείς ευρωπαίος δεν εναντιώθηκε αλλά όλοι τους σιγοντάρισαν πρόθυμα την
εθελούσια υποταγή μας στα κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού. Οι τροϊκανοί
τρέμουν με την ιδέα πως μια αριστερή κυβέρνηση θα διαθέτει στο οπλοστάσιό της
και το επιχείρημα πως δε χρειάζεται τον ξένο δανεισμό για να τα βγάλει πέρα.
Αποδεικνύουν, δηλαδή, για μια ακόμα φορά ότι στόχος των μνημονίων δεν ήταν η
διάσωση της ελληνικής οικονομίας αλλά η διαιώνιση της αποικιοκρατικής αντίληψης
με την οποία αντιμετωπίζεται το νεοελληνικό κράτος από την εποχή τής ίδρυσής
του. Αν αποτυγχάνει, επομένως, τώρα η Αργεντινή αυτό δεν οφείλεται στο ότι δεν
ακολούθησε το «μονόδρομο» της άγριας λιτότητας, αλλά γιατί δεν τόλμησε το
επόμενο θαρραλέο βήμα από τη σοσιαλδημοκρατία στο σοσιαλισμό. Ελπίζω στο ΣΥΡΙΖΑ
να βλέπουν και να παραδειγματίζονται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου