Πότε θα συζητήσουμε για τη Δημοκρατία;...

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι τίποτα άλλο από μια τραβεστί δημοκρατία. Από τη στιγμή που η μοναδική συμμετοχή τού λαού στη λήψη αποφάσεων περιορίζεται σε σκόρπιες εκλογικές αναμετρήσεις, οι οποίες δε βοηθούν στην ανάπτυξη ούτε πολιτικής ούτε ταξικής συνείδησης, είναι αστείο και μόνο να μιλάμε για λαϊκή κυριαρχία. Ακόμα, όμως, κι αυτή η κοινοβουλευτική δημοκρατία δε λειτουργεί εδώ και πολύ καιρό στην Ελλάδα. Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα είναι το ότι το πολυνομοσχέδιο κατατέθηκε μόλις το απόγευμα της Παρασκευής προκειμένου να ψηφιστεί με διαδικασία-εξπρές την Κυριακή. Αν η κυβέρνηση θεωρεί πως έχει τόσο δίκιο, γιατί φοβάται τόσο πολύ τη δημόσια συζήτηση για τις πολιτικές της; Μήπως δεν έχει, άλλωστε, στη διάθεσή της τα περισσότερα συμβατικά μίντια, τα οποία μπορούν πολύ άνετα να μετατρέψουν το μαύρο σε άσπρο σα να ήταν αυτή η πιο φυσιολογική εξέλιξη;...
Σε μια πραγματική δημοκρατία οι πολίτες δεν έχουν λόγο μόνο στα καφενεία, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στις φιλικές κουβέντες στα μπαρ και στις ταβέρνες. Συμμετέχουν στα κοινά, είτε αυτά σχετίζονται με ζητήματα της γειτονιάς τους είτε με την ψήφιση μνημονίων. Λαμβάνονται σοβαρά υπόψη και συναποφασίζουν, δεν τρομοκρατούνται για να συναινούν σε πολιτικές που ούτε έχουν επιλέξει ούτε μπορούν να γνωρίζουν τις βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες συνέπειες της υλοποίησής τους. Θα μου πείτε πως σε αυτό το βαθμό δε συμμετέχουν οι πολίτες σε καμιά χώρα τού κόσμου. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως δεν είναι υλοποιήσιμο, χάρη και στις νέες τεχνολογίες, ξεκινώντας από τα προβλήματα της συνοικίας και προχωρώντας σταδιακώς μέχρι σε γενικότερου ενδιαφέροντος ζητήματα. Πρώτα θα φτιάξουμε ενεργούς πολίτες και μετά θα περιμένουμε από αυτούς να μην αποφασίζουν βάσει θυμικού κι ατομικού συμφέροντος. Αυτοί που μας κυβερνούν, ωστόσο, όχι μόνο δε δημοκρατικοποιούν το καθεστώς, αλλά το στρέφουν σε εντελώς διαφορετικές ατραπούς, που θυμίζουν περισσότερο απολυταρχίες...