Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Κανένας αστός δεν τρόμαξε με μόνο μια ημέρα απεργίας...

Οταν ο οδηγός ενός αυτοκινήτου το κατευθύνει προς το γκρεμό, πόσο ικανοποιημένος μπορεί να είσαι από την οδήγησή του επειδή, κατά τα άλλα, "φροντίζει" να σου δέσει τη ζώνη; Αντιστοίχως, πόσο ικανοποιημένοι μπορούμε να είμαστε από μια κυβέρνηση που οδηγεί την πλειονότητα των κατοίκων αυτής της χώρας στην ανθρωπιστική καταστροφή, αλλά δείχνει επικοινωνιακή σπουδή μόνο για να δημιουργήσει μερικές ψευτοθέσεις εργασίας και κάποιες παροχές τής πλάκας προκειμένου να ξεγελάσει παροδικά την πείνα τού λαού; Την ίδια ώρα, άλλωστε, που η ανεργία και η φτώχεια θερίζουν ζωές, όπως ομολογούν απροκάλυπτα πλέον και πρώην πολιτικοί αστέρες όπως ο βραβευμένος από το FBI, M. Χρυσοχοΐδης, για το μόνο που διαμαρτύρεται η τρόικα εσωτερικού είναι για το ότι απεργούν σήμερα οι δημοσιογράφοι κι έτσι το πόπολο δεν θα μπορέσει να απολαύσει από τους τηλεοπτικούς του δέκτες- όσοι τέλος πάντων διαθέτουν την "πολυτέλεια" του ηλεκτρικού ρεύματος- την επίσκεψη στην Αθήνα τού προέδρου τής Γαλλίας, Φ. Ολαντρέου...
Η συμμετοχή στην αυριανή γενική απεργία είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αλίμονο, όμως, αν θεωρούμε πως θα αλλάξει η πολιτική τής κυβέρνησης αν μαζευόμαστε μια φορά στους τρεις μήνες στο κέντρο τής Αθήνας με πλακάτ και σημαίες. Η επανάσταση δεν είναι υπόθεση μιας ημέρας. Κατανοώ ότι ύστερα κι από το κίνημα των "αγανακτισμένων", το οποίο δεν κατάφερε να αποτρέψει την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος τον Ιούνιο του 2011, υπάρχει ένα μούδιασμα στον κόσμο. Πόσω μάλλον όταν αυτός ο κόσμος είχε εθιστεί όλα τα προηγούμενα χρόνια σε μια σχετικώς καλή ζωή, την οποία αντάλλαζε με τη σιωπή του για όσα βρομερά συνέβαιναν στα υψηλότερα πατώματα. Αν εξαιρέσουμε ίσως μόνο τα παιδιά που γεννήθηκαν τα τρία τελευταία χρόνια, όλες οι προηγούμενες γενιές μεγάλωσαν ή έζησαν κάποια στιγμή σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που θεοποιούσε το ευτελές κι απαξίωνε κάθε αντίσταση στη σήψη. Γι' αυτό και είναι λογικό η επανάσταση να ξεκινήσει όταν κι ο τελευταίος μικροαστός φάει και το τελευταίο παξιμάδι που είχε κρύψει στο χώμα κι όχι νωρίτερα, υποκινούμενος από πλήρη ταξική συνείδηση κι όχι από απόλυτη ανάγκη επιβίωσης...
Πώς να ξυπνήσει, όμως, νωρίτερα το λούμπεν προλεταριάτο όταν οι υποτιθέμενοι προστάτες του, οι εργατοπατέρες δηλαδή, είναι πιο πουλημένοι κι από διαιτητή τού ελληνικού πρωταθλήματος; Τα εργασιακά δικαιώματα έχουν επιστρέψει στο 19ο αιώνα, αλλά ο αρχιεργατοπατέρας Γ. Παναγόπουλος είναι εξαφανισμένος, χωμένος κάπου ανάμεσα στο λόφο που σχηματίζουν τα λεφτά τα οποία εισπράττει από χίλιες μεριές για να κρατά τους εργαζόμενους σφιχτά δεμένους σε λάιτ κινητοποιήσεις, οι οποίες δεν ενοχλούν την εξουσία. Τη στιγμή που πρέπει όλοι μαζί- εργαζόμενοι ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, άνεργοι, φοιτητές, συνταξιούχοι, γέροι και νέοι- να παραλύσουμε τα πάντα, αποδεικνύοντας στην ελίτ ποιός έχει την πραγματική δύναμη, οι νταβατζήδες μας δε μας πολυσκοτίζουν, μας αφήνουν να λουφάζουμε στους καναπέδες και να σηκωνόμαστε από αυτούς μόνο για να βρίσουμε τους άλλους που δεν κάνουν τίποτα και λουφάζουν στους δικούς τους καναπέδες, όπου μαζί με τα κορμιά τους, όπου μαζί με τα κορμιά μας αποκοιμιέται και η ευθύνη τους, και η ευθύνη μας για τις επόμενες γενιές...
   

Δεν υπάρχουν σχόλια: