Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Αποχωρήστε πριν συναντήσετε τον Αμερικανό πρέσβη στη Λιβύη...

"Θα κουνάτε το δάχτυλο σε όσους σας επιτίθενται για τις λαμογιές σας. Κι αν επιμένουν να μην πιστεύουν τα ψέματά σας, τότε χρησιμοποιήστε το ύστατο όπλο σας: φωνάξτε όσο πιο δυνατά μπορείτε για την αθωότητά σας και πως σας πολεμούν σκοτεινά συμφέροντα, τα οποία σας φοβούνται γιατί είστε άσπιλοι, αμόλυντοι, πάναγνοι και πανάρετοι". Αυτό το μάθημα έχουν διδαχθεί όλοι οι κατά καιρούς πολιτικοί απατεώνες, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά κι οπουδήποτε αλλού στον κόσμο κι αυτό εφαρμόζουν όταν νιώθουν στο πετσί τους τη ρήση τού Λίνκολν πως μπορείς να κοροϊδεύεις τους πάντες για λίγο ή λίγους για πάντα, ωστόσο είναι αδύνατο να κοροϊδεύεις τους πάντες για πάντα...
Δεν ξέρω αν ο Γ. Παπακωνσταντίνου είναι ένοχος για τη διαγραφή τριών ονομάτων συγγενικών του προσώπων από τη λίστα Λαγκάρντ ή αν ο Β. Βενιζέλος σκοπίμως δεν έκανε τίποτα για να την αξιοποιήσει όταν έφτασε στα δικά του χέρια. Με βάση, όμως, όλα όσα έχουν έρθει μέχρι στιγμής στο φως και τις αστείες δικαιολογίες που έχουν χρησιμοποιήσει και οι δύο θεωρώ πολύ δύσκολο να είναι αθώοι. Το πιο προκλητικό, μάλιστα, είναι ότι αυτοί οι δύο τύποι απειλούσαν κι απειλούν την ελληνική κοινωνία πως θα καταστραφεί, αν δε στήριζε κι αν δεν εξακολουθεί να στηρίζει την οικονομική της εξαθλίωση. Ζητούσαν και ζητούν, με λίγα λόγια, το αίμα των μικρομεσαίων την ίδια ώρα που συγκάλυπταν και συγκαλύπτουν τις αμαρτίες των νταβατζήδων και των συγγενών τους...
Ποιός πιστεύει ακόμα, για να του απονείμω το Νόμπελ αφέλειας, ότι το σάπιο σύστημα που μας οδήγησε στην κρίση θα μας λυτρώσει από αυτή; Πόσες λίστες Λαγκάρντ ή σκάνδαλα στον ΕΟΤ πρέπει να αποκαλυφθούν ώστε να κατανοήσουμε πόσο διεφθαρμένη είναι η ελίτ αυτής τής χώρας; Μπροστά της ανοίγεται ένα σταυροδρόμι: είτε θα επιλέξει τη ηρωική έξοδο, αναλαμβάνοντας τις πολιτικές και ποινικές ευθύνες της για τη σύγχρονη ελληνική τραγωδία, είτε θα επιχειρήσει, για ύστατη φορά, το "κουκούλωμα" μήπως και διασωθούν κάποιες εκφάνσεις της. Είναι νωπή ακόμα στη μνήμη μας η λοιδορία τού συστήματος για τη φράση του Στάθη Παναγούλη πως μερικοί θα εύχονται να στηθούν ειδικά δικαστήρια μήπως και γλιτώσουν την τύχη του Αμερικανού πρέσβη στη Λιβύη. Η ευχή του είναι, όμως, πιο επίκαιρη από ποτέ: ή θα δικαστούν και θα αποχωρήσουν από την αρένα ή θα τους κατασπαράξει το πλήθος, το οποίο δεν είναι βέβαίως άμοιρο ευθυνών αλλά δεν είναι διατεθειμένο να καταδικαστεί εφ΄όρου ζωής για πλημμελήματα όταν άλλοι ευθύνονται για κακουργήματα...

Πώς θα είναι το 2013; Οπως το φτιάξουμε...

Πώς θα είναι το 2013; Αφήνω τις ευχές για "τελευταία χρονιά τής κρίσης" στους πολιτικούς και στους κάθε είδους αγύρτες και σας απαντώ με πάσα ειλικρίνεια: δεν έχω ιδέα! Στο χέρι μας είναι, πάντως, το έτος που ξεκινά σε λίγες ημέρες να είναι καλύτερο από το προηγούμενο και δε στέκομαι μόνο στην αλλαγή κυβέρνησης, η οποία είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση προκειμένου αυτό να επιτευχθεί. Ωστόσο, ακόμα κι αν ανέλθει στην εξουσία μια κυβέρνηση με τις αγνότερες των προθέσεων για την πλειονότητα του ελληνικού λαού, δεν θα κατορθώσει τίποτα αν δε στηρίζεται σε μια αποφασισμένη για ρήξεις κοινωνία. Εχει "μαλλιάσει" το πληκτρολόγιό μου να γράφει πως δεν θα ψηφίσω μια κυβέρνηση της Αριστεράς γιατί θεωρώ τον "cool Αλέξη" καλύτερο διαπραγματευτή από την τρόικα εσωτερικού. Δεν περιμένω από "μεσσίες" να κάνουν τη δουλειά για εμένα που θα κάθομαι αναπευτικά στην πολυθρόνα μου περιμένοντας είτε τη σωτηρία, είτε το τέλος τού κόσμου. Επιλέγω πολιτικές που στοχοθετούν την κοινωνική δικαιοσύνη μέσω της αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου και της προσφοράς ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου. Κι αν οι ηγέτες που θα επιλεγούν για να τις εφαρμόσουν, φανούν ανάξιοι των περιστάσεων θα φταίω κι εγώ γιατί δεν θα τους έχω πιέσει όσο θα έπρεπε...
Ο Αντ. Σαχλαμαράς, ο Β. Βενιζέλος κι ο Φ. Κουρέλης έχουν κάνει την επιλογή τους: έχουν πάει στον "ιππόδρομο" κι έχουν ποντάρει όλα τα λεφτά τους στο "άλογο" Ανγκ. Μέρκελ. Αν οι πολιτικές που επιβάλλει η καγκελάριος της Γερμανίας φέρουν αποτελέσματα, έστω και υπό τη μορφή των "ψίχουλων" σε έναν πεινασμένο λαό, θα μπορούν να πείσουν, μέσω του επικοινωνιακού μηχανισμού τους, το πόπολο πως βγαίνουμε από την άβυσσο. Αν, όμως, κάτι που είναι δυστυχώς και το πιθανότερο σενάριο, οι πολιτικές Μέρκελ παρατείνουν την ύφεση στην Ελλάδα και τη μεταδώσουν ραγδαίως και σε πολλές άλλες χώρες τής ευρωζώνης τότε όχι μόνο η τρόικα εσωτερικού δεν θα έχει στον ήλιο μοίρα, αλλά πολύ δύσκολα και η καγκελάριος θα βρίσκεται στο πόστο της μετά από τις γερμανικές βουλευτικές εκλογές τού φθινοπώρου. Με τα ίδια μυαλά σε ένα χρόνο από τώρα όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά ούτε και η Γερμανία θα είναι αυτή που γνωρίζουμε σήμερα...
Θέλετε την ευχή μου για το 2013; Αγώνας, αγώνας και, πάλι, αγώνας. Οσοι τον θεωρούν μάταιο, ας κατεβάσουν τις ασπίδες τους, ας δέσουν μια πέτρα στα πόδια τους κι ας αυτοκτονήσουν μια ώρα αρχύτερα! Αν εκτιμάτε πως η παραίνεσή μου είναι απάνθρωπη, σκεφτείτε πόσο πιο πολύ απάνθρωπο είναι οι λακέδες, οι κιοτήδες, οι μετρημένοι ρεαλιστές και οι ωχαδερφιστές να μεταδίδουν τη χυδαία νόσο τους και σε εκείνους που δεν είναι διατεθειμένοι να καταθέσουν τα όπλα κι επιμένουν να παλεύουν ακόμα κι αν στο τέλος ηττηθούν. Αυτή η χώρα μάς χωρά όλους και θα μπορούσαμε να ζούμε ειρηνικώς σε αυτή. Αν κάποιοι όμως επιμένουν να τρώνε μέχρι σκασμού κι από τις "πίτες" των άλλων, τότε με αυτούς τους ανθρώπους βρίσκομαι σε πόλεμο κι ας μας συνδέουν ή ίδια υπηκοότητα ή η ίδια γλώσσα. Σε αυτόν τον ταξικό πόλεμο που έχει ήδη ξεσπάσει με ενώνουν πολύ περισσότερα με το Μοχάμεντ από την Αίγυπτο παρά με τη Γ. Αγγελοπούλου από τη Φιλοθέη. Και για τους "ελληναράδες" που θα σπεύσουν να με λοιδορήσουν, τους ξεκαθαρίζω ότι είναι ακριβώς η μεγάλη αγάπη για την πατρίδα μου που με κάνει να θέλω ο πλούτος της να μη χαραμίζεται σε μια δράκα απάτριδων κεφαλαιοκρατών οι οποίοι κερδοσκοπούν με τον πόνο τής συντριπτικής πλειονότητας των ελλήνων...
Υ.Γ. Καλή χρονιά σε όλους, ραντεβού τη Δευτέρα, 7 Ιανουαρίου!   

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Στο ικρίωμα φορώντας "Burberry"...

Γιατί δεν επαναστατούμε; Το ερώτημα παραμένει αναπάντητο για πολλούς, όχι όμως και για 'μένα. Ρίξτε, για παράδειγμα, μια ματιά στο τί συνέβη κι αυτά τα Χριστούγεννα, τα πιο δύσκολα οικονομικώς για ένα μέσο νοικοκυριό από τη μεταπολίτευση και μετά. Ειδικά στις μεγάλες πόλεις χιλιάδες λαού επισκέφτηκαν τους εμπορικούς δρόμους και τα εμπορικά κέντρα, ακόμα κι αν δεν είχαν χρήματα ούτε για να αγοράσουν κάλτσες. Βλέπετε, πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι τού καπιταλισμού. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Είμαστε τόσο εθισμένοι στον καταναλωτισμό και στον υλισμό που προτιμήσαμε να περάσουμε κι αυτές τις γιορτές έστω με την ψευδαίσθησή τους. Γι' αυτό και είμαστε πρόθυμοι με το πρώτο ξεροκόμματο που θα μας πετάξουν να ξεχάσουμε όλες τις αδικίες αυτού του κόσμου. Ας είμαστε ειλικρινείς: το μεγαλύτερο παράπονό μας δεν είναι ότι την ώρα που εμείς φτωχαίνουμε κι άλλο, κάποιοι εξακολουθούν να πλουτίζουν, αλλά το ότι δεν έχουμε λεφτά για να αγοράσουμε το iPhone 5...
Πείτε με μίζερο και πληκτικό, αλλά πάντοτε θεωρούσα τα Χριστούγεννα την απόλυτη γιορτή τού μικροαστισμού. Τα γενέθλια του "Jesus Christ Superstar" δεν ήταν τίποτα άλλο για το δυτικό κόσμο παρά μια ευκαιρία να "νομιμοποιήσει" τη μανία του για αγορές μέσα σε ένα τεχνητό ειδυλλιακό τοπίο το οποίο "εξαφάνιζε" όλες τις αδυναμίες τής καθημερινότητας. Θα αναρωτηθείτε, "πού είναι το κακό να ξεφεύγουμε λίγο από τα προβλήματά μας"; Σωστό, αλλά την επόμενη φορά που θα δείτε κάποιον να παίρνει ηρωίνη ή να πίνει μέχρι τελικής πτώσης μην ξυνίσετε τα μούτρα σας. Κι αυτοί από την πραγματικότητα θέλουν να ξεφύγουν, απλώς δεν το κάνουν στολίζοντας δέντρα, δίνοντας κέρματα στους ζητιάνους ή φορτώνοντας τα χέρια τους με αχρείαστες σακούλες...
Μην αναρωτιέστε, επομένως, γιατί δεν επαναστατούμε. Πολύ φοβάμαι πως ακόμα και σε θάνατο να καταδικαστούμε από τον καπιταλισμό, εμείς θα είμαστε ικανοποιημένοι αν μας οδηγήσουν στο ικρίωμα φορώντας ένα παλτό "Burberry" ή κρατώντας μια τσάντα "Gucci". Κι όταν η λαιμητόμος θα πέφτει στα κεφάλια μας, θα προσευχόμαστε στον καλό θεούλη να μας συγχωρήσει για τις αμαρτίες μας και να μας δώσει εισιτήριο για τον παράδεισο, τον οποίο ονειρευόμαστε σαν ένα τεράστιο "shopping mall" στο οποίο θα απολαμβάνουμε όλα τα "καλούδια" τού κόσμου χωρίς να χρειάζεται να χρεωνόμαστε σε τράπεζες. Κι έτσι, ταξικώς ασυνείδητοι και πολιτικώς αναλφάβητοι θα έχουμε κληροδοτήσει κι εμείς με τη σειρά μας στα παιδιά μας έναν ανυπόφορο κόσμο, ο οποίος θα γίνεται υποφερτός μόνο αν έχουμε πιστωτικές κάρτες στις τσέπες μας και υποκρισία στις καρδιές μας...

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Φιλάνθρωποι δολοφόνοι...

Πόσο δίκιο είχε ο Αυγουστίνος όταν ισχυριζόταν πως η φιλανθρωπία δε μπορεί να υποκαθιστά τη δικαιοσύνη που δεν απονεμήθηκε. Το διαπιστώνουμε, άλλωστε, ιδιαιτέρως αυτές τις ημέρες, κατά τις οποίες οι κύριοι υπεύθυνοι για την καταστροφή μας, οι διάφοροι "λύκοι" τής πολιτικής, της εκκλησίας, των επιχειρήσεων, των τραπεζών και των μίντια υποδύονται τις "Κοκκινοσκουφίτσες" μοιράζοντας τρόφιμα και ρούχα στους ανθρώπους που άφησαν νηστικούς και γυμνούς προκειμένου να εκδηλώσουν την...ανθρωπιά τους σε απευθείας σύνδεση με το κατασυγκινημένο πανελλήνιο. Θες να με σκοτώσεις; Με γεια σου και χαρά σου, αν σε αφήσω να τα καταφέρεις! Μη μου παριστάνεις, όμως, τον άγιο την ίδια ώρα που απειλείς θεούς και δαίμονες στην περίπτωση κατά την οποία καταβάλεις ως φόρο έστω κι ένα ευρώ παραπάνω από το σχεδόν τίποτα ή το κυριολεκτικώς τίποτα που καταβάλλεις τώρα...
Πάλι καλά που υπάρχουν και τα ξένα μέσα ενημέρωσης και μαθαίνουμε τί συμβαίνει στην Ελλάδα! Όπως, δηλαδή, κατά τη δικτατορία των συνταγματαρχών...Το περιοδικό "Στερν" δημοσίευσε πως το 80% της ιδιωτικής περιουσίας στη χώρα μας ανήκει σε 2.000 οικογένειες. Σε ερώτηση, μάλιστα, στο Φ. Μπόμπολα για το πώς θα του φαινόταν η επιβολή φόρου στους πλουσίους, ο άνθρωπος που μαζί με πέντε έξι ακόμα νταβατζήδες στην ουσία κυβερνούν αυτήν τη χώρα απάντησε: "Αφελής ιδέα. Το μεγάλο κεφάλαιο θα βρίσκει πάντα τρόπους για να αποφεύγει τη φορολόγηση". Μας βγάζουν, δηλαδή, ευθέως τη γλώσσα και μας λένε "κορόιδα, πληρώστε εσείς την κρίση που εμείς δημιουργήσαμε". Και γιατί να μην έχει αποθρασυνθεί ο Φ. Μπόμπολας κι ο κάθε Μπόμπολας αφού το πολιτικό κατεστημένο που εξακολουθεί να κυβερνά αυτήν τη χώρα βρίσκεται στο μισθολόγιό τους και το πόπολο λαμβάνει καθημερινές πλύσεις εγκεφάλου από τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχουν;...

Στη Γαλλία ο κόσμος εξεγέρθηκε σε βάρος διάσημων πλουσίων που αρνήθηκαν να καταβάλουν το χρέος τους στην κοινωνία η οποία τους έκανε πλούσιους. Στην Ελλάδα, όμως, καταγγέλλουμε ως αφελείς εκείνους που ζητούν το αυτονόητο και συνταγματικώς επιβαλλόμενο: ο καθένας, δηλαδή, να συνεισφέρει στο δημόσιο ταμείο ανάλογα με τις δυνάμεις του. Οπως υπάρχουν διάφορες μέθοδοι φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, οι οποίες δεν θα έπρεπε να υφίστανται αν οι πολιτικές ελίτ οπουδήποτε στη γη δε χειραγωγούνταν από τις τράπεζες και τις πολυεθνικές εταιρείες, υπάρχουν και μέθοδοι φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου. Αρκεί να βρεθεί η πολιτική βούληση για κάτι τέτοιο και, κυρίως, η πίεση από τα συνήθη υποζύγια που οφείλουν επιτέλους να βροντοφωνάξουν πως το βάρος που κουβαλούν είναι αβάσταχτο και να μη μένουν απλώς στην έκφραση παραπόνων. Όλοι ξέρουμε ποιές είναι οι 2.000 πλούσιες οικογένειες σε αυτήν την πλούσια χώρα που τη βάφτισαν φτωχή μόνο και μόνο για να μην προχωρήσουν στη δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου της. Ας φορολογηθεί, επομένως, κι ο αέρας που αναπνέουν, οι δηλώσεις που κάνουν όταν είναι να εγκαινιάσουν, για παράδειγμα, ένα νοσοκομείο όταν έχουν κλείσει εκατοντάδες άλλα με τη φοροδιαφυγή ή φοροποφυγή τους, ας φορολογηθεί ακόμα και η μεταφορά τους με ιδιωτικά αεροπλάνα. Οπου υπάρχει θέληση, ανοίγεται κι ένας δρόμος. Επαναλαμβάνω, όπου υπάρχει θέληση...


Υ.Γ.: Καλά Χριστούγεννα σε όλους, θα είμαστε πάλι μαζί την Πέμπτη!  

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Ουκ αν λάβοις παρά τραπεζιτών κι εφοπλιστών...

Ποιός θα ήταν ένας δίκαιος φορολογικός νόμος; Κατ' αρχήν, ένα σύστημα που θα έκανε πράξη το άρθρο 4 παράγραφο 5 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο ο κάθε έλληνας πολίτης συνεισφέρει χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις του. Συμβαίνει κάτι τέτοιο με το φορολογικό που ψηφίζεται από τη Βουλή στις αρχές τού χρόνου; Κάθε άλλο, αφού βαδίζει στην εισπρακτική λογική τού τα "παίρνουμε από τους ίδιους και τους ίδιους" από τη στιγμή που δε διευρύνεται η φορολογική βάση ώστε να πληρώνουν οι πραγματικά πλούσιοι αυτής της χώρας τους φόρους οι οποίοι ανταποκρίνονται στα υψηλά τους εισοδήματα. Ποιά είναι η συνεισφορά, για παράδειγμα, των εφοπλιστών στον αγώνα αυτής της χώρας για επιβίωση; Γιατί οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα φορολογούνται όσο και οι πολυεθνικές και γιατί οι τράπεζες θα φορολογούνται λιγότερο; Την ίδια ώρα, όσο περισσότερα παιδιά έχεις τόσο περισσότερο θα φορολογείσαι, ενώ το αντίστροφο θα ισχύει για τα έσοδα από ενοίκια και μερίσματα. Για να μην αναφερθώ και στην ποινή αυξημένου φόρου στην περίπτωση που δεν καταναλώνεις το 25% των μεικτών εισοδήμάτων σου, λες και τα λεφτά σού περισσεύουν και δεν ξέρεις τί να τα κάνεις...

Το νέο φορολογικό δεν είναι ούτε κοινωνικώς δίκαιο ούτε αναπτυξιακό, κι ας κομπορρημονεί περί του αντιθέτου ο Αντ. Σαχλαμαράς. Ο νομπελίστας πρωθυπουργός μας διψά για τα "μπράβο" τής τρόικας εξωτερικού και των ξένων ΜΜΕ πολύ περισσότερο από όσο αποζητά κοινωνική δικαιοσύνη για το λαό που κυβερνά. Εχει τραβήξει πλέον ένα δρόμο δίχως επιστροφή: ή θα διασωθεί πάνω στις πλάτες των δανειστών ή θα βυθιστεί μαζί τους. Οταν η πλειονότητα των ελλήνων θα πληρώσει το 2013 στην εφορία περισσότερα από όσα πλήρωσε το 2012, μολονότι τα εισοδήματά της εξανεμίζονται και τα χαράτσια αυξάνονται, η τρόικα εσωτερικού ασχολείται κυρίως με το ποιά κομματόσκυλα θα σωθούν από τις απολύσεις, τις διαθεσιμότητες και τις μετατάξεις. Ακόμα και τώρα προτεραιότητά τους είναι τα "πράσινα" και τα "γαλάζια παιδιά" τους, τα οποία δεν θέλουν να εγκαταλείψουν στην ορφάνια τής ασχετοσύνης τους. Και ύστερα ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. θα ισχυρίζονται πως πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν και οι εφορίες για να γίνουν πιο αποτελεσματικές...
Παρατηρώ με οίκτο τον Αντ. Σαχλαμαρά να μαζεύει ευρώ το ευρώ που του ρίχνουν στο πάτωμα οι δανειστές μας, να βγάζει το τεφτέρι του και να λέει στον ελληνικό λαό πως "με τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι" θα τη βγάλουμε και το 2013, που θα είναι μια χρονιά ανάπτυξης (να μην κάνω κι εγώ ένα αστειάκι;). Κι όμως, η Ελλάδα θα μπορούσε να βγάλει το νέο έτος και τα επόμενα χωρίς να καταφεύγει στη δήθεν ελεημοσύνη των ξένων. Τί κέρδισαμε, για παράδειγμα, από την εξίσωση του πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης πέρα από τα μισά νοικοκυριά να τουρτουρίζουν και τα σχολεία στη βόρειο Ελλάδα να κλείνουν λόγω ψύχους εντός των αιθουσών διδασκαλίας; Από την πάταξη της νοθείας και του λαθρεμπορίου καυσίμων θα μπορούσαμε να είχαμε αποκομίσει δισεκατομμύρια ευρώ μέσα σε λίγες ημέρες, αν υπήρχε η πολιτική βούληση για σύγκρουση με τους νταβατζήδες τής μεταπολίτευσης. Κι αν οι εφοπλιστές φορολογούνταν έστω με ένα 10%, θα είχαμε αποπληρώσει όλο το δημόσιο χρέος. Πόσο αφελής, όμως, μπορεί να είμαι; Η απόσβεση του δημόσιου χρέους δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο των μνημονίων. Αν ήταν, δεν θα εφαρμόζονταν πολιτικές που το επιδεινώνουν. Το ζητούμενο ήταν από την αρχή η διάσωση κι ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος, το οποίο κυβερνά ελέω θεού, και μιας επιχειρηματικής-πολιτικής ελίτ της οποίας η σαπίλα μυρίζει μέχρι τα νησιά Κέιμαν κι άλλους φορολογικούς παραδείσους όπου έχει αποθέσει όσα περισσεύουν από τις φιλανθρωπίες της...  

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Η πίστη σε "μεσσίες" θα φέρει το τέλος τού κόσμου...

Δεν παραξενεύομαι με το ότι πολλοί περιμένουν αύριο τη συντέλεια του κόσμου. Εδώ υπάρχουν ακόμα εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη που πιστεύουν ότι πίσω από τα σύννεφα κρύβεται ένας σοφός παππούλης ο οποίος κατευθύνει τις ζωές μας. Κι όχι μόνο το πιστεύουν, αλλά φτάνουν στο σημείο να σκοτώνουν σώματα και πνεύματα στο όνομά του, το οποίο ποικίλλει αναλόγως των βίτσιων τού κάθε λαού. Οταν ήμουν μικρός, άλλωστε, θυμάμαι πολλούς θεοσεβούμενους να μου λένε πως το έτος 2000 θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία τού "Jesus Christ Superstar". Γιατί να μην πέσουν πολλοί περισσότεροι στην παγίδα τής καταστροφής τού πλανήτη στις 21 Δεκεμβρίου 2012, που είναι πολύ πιο πιστευτή ως παραμύθα αν ρίξουμε μια ματιά σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας;...

Δε σας κρύβω πως φοβάμαι, και για να είμαι ακόμα πιο ειλικρινής, τρέμω τον θάνατο! Θα ήθελα να ζούσα ως αθάνατος όχι σε κάποια βαρετή βασιλεία των ουρανών, αλλά σε τούτη εδώ τη Γη που την πατούμε κι όλοι μια ημέρα μέσα 'θε δεν 'θε θα μπούμε. Οσο αναπνέω θα είμαι λάτρης τής ζωής, όσες δυσκολίες, δοκιμασίες ή τραγωδίες κι αν φέρει στο δρόμο μου. Τί κι αν με ζαλίζουν οι στροφές; Ξέρω ότι οι ευθείες φέρνουν μόνο πλήξη και σε οδηγούν μια ώρα αρχύτερα στον πνευματικό θάνατο, ο οποίος είναι πολύ χειρότερος από το σωματικό. Από τη στιγμή που μπορώ, με όποιον τρόπο, να συναναστρέφομαι ανθρώπους με τους οποίους είμαι σε θέση να επικοινωνώ και να έρχομαι σε επαφή με τη φύση δεν έχω ανάγκη θεό, ακόμα κι αν αυτός υπήρχε. Αγαπάω κι αγαπιέμαι από πλάσματα που αγγίζει είτε το σώμα μου είτε η ψυχή μου κι αυτό μου είναι κάτι παραπάνω από αρκετό, όχι για μια αλλά για άπειρες ζωές...
"Αν δεν υπάρχει θεός, τότε όλα επιτρέπονται", είχε γράψει ο μέγας Ντοστογιέφσκι. Ας μου επιτρέψει ο σπουδαίος συγγραφέας να τον παραφράσω με το "αν δεν υπάρχει θάνατος, τότε όλα επιτρέπονται". Τί είναι αυτό, άλλωστε, που κρατά λούμπεν κοινωνίες ενωμένες; Μήπως δεν είναι ο φόβος πως μπορεί να πληρώσουμε για τις αμαρτίες μας αυτής της ζωής στην επόμενη; Πόσοι από εμάς θα πιστεύαμε στον θεό αν ξέραμε πως δεν θα τιμωρούμασταν ποτέ για τα εγκλήματά μας ή πως θα ζούσαμε για πάντα στη Γη ή, στη χειρότερη περίπτωση, πως κανείς μας δεν θα έβραζε για μια αιωνιότητα στα καζάνια τής κολάσεως; Μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Πόσοι από εμάς είμαστε τόσο πνευματικώς και ηθικώς υπερβατικοί ώστε να μην αγαπούμε και λατρεύουμε τον θεό περιμένοντας από αυτόν καποιου είδους ανταπόδοση; Από τη στιγμή, ωστόσο, που "εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση εδώ", ας κοιτάξουμε να βγάλουμε από τα "πόδια" μας τις διάφορες αλυσίδες που μας δένουν, να αποκτήσουμε ταξική συνείδηση και πνευματική εγρήγορση. Τότε μόνο θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από επί γης κι επουράνιους μεσσίες και να βελτιώσουμε τις ζωές μας, αφού κανείς πια δεν θα μπορεί να μας πουλά φύκια για μεταξωτές κορδέλες και να μας εξαπατά με ψεύτικες υποσχέσεις...    

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Ο πόλεμος κρίνεται στον Αγ. Παντελεήμονα, όχι στην Κόπα Καμπάνα...

Ωστε ο πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας, Λούλα τάσσεται κατά των πολιτικών λιτότητας στην Ελλάδα; Αυτό έχει το ενδιαφέρον του, έχει και τη σημειολογία του, αν είστε από εκείνους που σιτίζονται με σύμβολα. Λυπάμαι, όμως, που δε μπορώ να είμαι περισσότερο ενθουσιασμένος με τα αποτελέσματα των συναντήσεων του "cool Αλέξη" στη Λατινική Αμερική, οι οποίες μου θυμίζουν κάτι ταξιδάκια τού ρεζίλη των Παπανδρέου στον Αγιο Δομήνικο κι άλλους εξωτικούς προορισμούς την ώρα κατά την οποία η χώρα μας εισερχόταν στη χειρότερη φάση τής μεταπολιτευτικής ιστορίας της. Προφανώς και είναι θετικό ο επικεφαλής τού ΣΥΡΙΖΑ να δικτυώνεται στο εξωτερικό και να μην έχει αγκυλώσεις ως προς το ποιούς θα έχει φίλους και ποιούς αντιπάλους. Γι' αυτό κι αν είναι να έρθει φτηνό πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα, προοπτική που ειρωνεύονται εκείνοι που μπαινοβγαίνουν στην αμερικανική, στη γερμανική και στη ρωσική πρεσβεία, θα είμαστε αφελείς να πούμε "όχι" γιατί δε μας αρέσει η προσωπικότητα του Ούγκο Τσάβεζ. Οταν, όμως, στη χώρα σου μαίνεται ταξικός πόλεμος, ο καταστροφικότερος σε δυτική χώρα από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, δεν τον διεξάγεις, ως αρχιστράτηγος μιας εκ των αντιπάλων παρατάξεων, από την παραλία τής Κόπα Καμπάνα τής Βραζιλίας αλλά από τον Αγιο Παντελεήμονα κι όποιον Αγιο Παντελεήμονα στην Ελλάδα. Από τα μέτωπα, δηλαδή, που αν κερδηθούν κερδίζεται ο πόλεμος κι αν χαθούν η χώρα παραδίδεται στο φασισμό...

Η Αριστερά είναι από τη φύση της διεθνιστική κι αυτό γιατί κατανοεί ότι το πρόβλημα δεν είναι, για παράδειγμα, αν τα Σκόπια θα ονομάζονται Μακεδονία ή ΠΓΔΜ, αλλά το αν ο έλληνας κι ο σλαβομακεδόνας εργαζόμενος θα αμείβονται όσο αξίζουν για την εργασία που παρέχουν. Αν η πολιτική ηγεσία των γειτόνων μας προπαγανδίζει στο λαό της τη φαντασιώση πως είναι απόγονος του βασιλιά Αλεξάνδρου Γ' του Μακεδόνα, στην προσπάθειά της να στήσει μια νέα εθνική ταυτότητα και να νανουρίσει το φτωχό πληθυσμό με ιστορικές ονειρώξεις μεγαλείου, οι έλληνες μικρομεσαίοι έχουμε ταξικό κι όχι πατριωτικό καθήκον να αφυπνίσουμε τους σλαβομακεδόνες, οι οποίοι κατά τα άλλα διατηρούν αναφαίρετο το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού τους. Ποιό διεθνές δικαστήριο μπορεί να μου απαγορεύσει να θεωρώ, για παράδειγμα, τον εαυτό μου τρισέγγονο του Ναπολέοντα; Είναι αστείο, άλλωστε, μετά από τόσους αιώνες ιστορίας να αναζητούμε φυλετικές καθαρότητες. Δυστυχώς, στη σημερινή Ελλάδα αισθάνομαι πως συναντώ περισσότερους γνήσιους απογόνους τού Μωάμεθ τού Πορθητή και του Τζένγκις Χαν παρά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη...
Δεν ενοχλούμαι, επομένως, από το διεθνισμό τού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από την αποστροφή που δείχνει εν τοις πράγμασι στο να συναγελαστεί και να βοηθήσει χειροπιαστά τους ανθρώπους που υποφέρουν από την κρίση. Και το Νταρθ Βέιντερ αν συναντήσει ο "cool Αλέξης", ακόμα κι αν η Ζωή Κωνσταντοπούλου βρει αδιάσειστα ντοκουμέντα για τη μεθόδευση η οποία ακολουθήθηκε για να υποβληθούμε στη "λοβοτομή" των μνημονίων, αν δε λερώσουν τα περιποιημένα νυχάκια τους μοιράζοντας τρόφιμα σε όσους τα έχουν ανάγκη, σκάβοντας τη γη με αυτούς που θέλουν να καλλιεργήσουν χωράφια ή κάνοντας μαθήματα στα παιδιά που δε μπορούν να πληρώνουν οι γονείς τους φροντιστήρια ίσως μια ημέρα αναγκαστούν να επιστρέψουν στη Βραζιλία. Οχι όμως με την ιδιότητα ηγεμόνων, αλλά ως εξόριστοι ενός φασιστικού καθεστώτος το οποίο φαίνεται πως ξέρει να παίζει πολύ καλά το παιχνίδι τού λύκου ο οποίος παρουσιάζεται στην κοινή γνώμη σαν αθώο προβατάκι...

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Θίχτηκαν οι "πόρνες" που τις είπαν "πόρνες"...

Γιατί οι τροϊκανοί άρχισαν να επιτίθενται στην ελίτ αυτής της χώρας; Γιατί τους έκανε μάγια ο "cool Αλέξης" και κατάλαβαν ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι η άνιση κατανομή τού πλούτου που παράγεται σε αυτή και θα πρέπει, επομένως, να απαλλαγούν οι μικρομεσαίοι από το υπέρμετρο βάρος το οποίο έπεσε στις "πλάτες" τους προκειμένου να πληρώσουν για το πάρτι από το οποίο δεν έφαγαν παρά μόνο τα ψίχουλα που της πέταξε η εγχώρια μπουρζουαζία; Οχι, κανένα ελικόπτερο δεν ψέκασε με σοσιαλισμό τους δανειστές μας, ώστε εκείνοι να προωθούν δημοσιεύματα όπως αυτό του "Reuters" για τους εκδότες-καναλάρχες που μας είναι γνωστοί εδώ και δεκαετίες ως διαπλεκόμενοι. Δεν πρόκειται για τίποτα άλλο από μια μάχη σφετεριστών τής περιουσίας τού ελληνικού λαού, οι οποίοι είναι πρόθυμοι να αλληλοφαγωθούν προκειμένου να αποκομίσουν όσα περισσότερα κέρδη για τους εαυτούς τους. Αυτό, ωστόσο, δε σημαίνει πως σκοπός αρκετών ελληνικών ΜΜΕ δεν είναι άλλος από την εξυπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων των ιδιοκτητών τους, όπως αυτοκαρφώνεται στην ουσία με δηλώσεις του στο "Reuters" ο Γ. Αλαφούζος, εις εκ των νταβατζήδων τής δημόσιας ζωής τού τόπου...

Ή, μήπως, είναι ψέμα πως κάποια μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα λειτουργούν ως γραφεία Τύπου επιχειρηματικών συμφερόντων; Μήπως δεν ξέρουμε, για παράδειγμα,  πως ο ΔΟΛ κερδίζει συνεχώς δημόσιους διαγωνισμούς, πως ο Στ. Ψυχάρης λειτουργούσε ως πλασιέ των "Eurofighter", πως στην κατασκευαστική εταιρεία τού Γ. Μπόμπολα ανατίθεται κάθε σημαντικό δημόσιο έργο ή πως η οικογένεια Βαρδινογιάννη επιδίδεται χρόνια στο λαθρεμπόριο καυσίμων; Και τα ξέρουμε όλα αυτά μολονότι δε διαβάσαμε, δεν ακούσαμε και δεν είδαμε ποτέ τίποτα σχετικό στα μίντια της διαπλοκής. Ακριβώς, αναφέρομαι στα ίδια μίντια που κανιβαλίζουν τα επιχειρήματα της αντιπολίτευσης και τρομοκρατούν τον ελληνικό λαό πως σε περίπτωση αντίστασής του στα μνημόνια θα καταστραφεί. Πόση οίηση, αλήθεια, απαιτείται για να ταυτίζεις τα συμφέροντα των ολιγαρχών με τα συμφέροντα των πολλών και πόσο θράσος να υποδύεσαι ξαφνικά τον αντιμνημονιακό πατριώτη όταν πληροφορείσαι πως οι ξένοι θέλουν να μοιράσουν την "πίτα" από την αρχή προς όφελός τους και να ελέγξουν τις σκοτεινές δοσοληψίες σου με το τραπεζικό σύστημα;...
Υπάρχει, όμως, κι ένα χειρότερο είδος ανθρώπου από τους εκδότες-νταβατζήδες κι αυτοί είναι οι δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια, δήθεν επαγγελματίες τής ενημέρωσης της κοινής γνώμης οι οποίοι στηρίζουν τον τρυφηλό βίο τους στο χυδαίο γλείψιμο και στην άνευ όρων υποστήριξη κάθε σάπιας εξουσίας. Αυτοί οι τύποι σε ένα πράγμα είναι αντικειμενικοί: στο ότι δεν έχουν στεγανά στο ποιόν θα σαπορτάρουν κάθε φορά. Σήμερα είναι ο Αντ. Σαμαράς, χθες ήταν ο ρεζίλης των Παπανδρέου και παραπροχθές ο αρχιερέας τής διαπλοκής. Δε διαθέτουν ιδεολογία, δεοντολογία κι ενδοιασμούς. Μεταμφιέζουν τον κυνισμό και τον κουτσαβακισμό τους σε τάχα μου σώφρονες υποδείξεις, ξετινάζουν τις ευθύνες των φτωχοδιαβόλων κι αφήνουν στο απυρόβλητο τους ισχυρούς, αποθεώνουν τους πραγματικά φαύλους την ώρα που σαρκάζουν όσους θέλουν μια άλλη Ελλάδα, στην οποία, για παράδειγμα, τα χαράτσια θα πληρώνουν οι πλούσιοι κι όχι οι φτωχοί. Υποκλίνονται κάθε φορά στα κελεύσματα των αφεντικών τους..."their masters voices", όπως κάθε καλό κουταβάκι, γλείφουν κατουρημένες ποδιές και φτύνουν χολή σε όσους τους ξεσκεπάζουν. Αν γλιτώσουμε από όλους αυτούς, η χώρα θα έχει κάνει ένα σημαντικότατο βήμα μπροστά για τη σωτηρία της... 

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Αν δε σκοτώσουμε το νάρκισσο καπιταλιστή μέσα μας...

Πόσο πολύ μας αρέσουν οι εύκολες απαντήσεις σε δύσκολα προβλήματα... Κατανοώ ότι η ζωή τρέχει "με χίλια", αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για να βγάζουμε κάθε φορά από το κουτί με τις δικαιολογίες την πιο πρόχειρη ώστε να μπορούμε άμεσα να ασχοληθούμε με το επόμενο ζήτημα το οποίο θέτει ενώπιόν μας η ιδιωτική και δημόσια επικαιρότητα. Θέλουμε, όμως, να κολυμπούμε στην επιφάνεια ή μήπως έφτασε η ώρα να κάνουμε και καμιά κατάδυση; Είναι πολύ βολικό, για παράδειγμα, να πιστεύουμε ότι για το μακελειό στο Κονέκτικατ δε φταίει τίποτα άλλο παρά η εκτεταμένη οπλοκατοχή στις ΗΠΑ. Προφανώς και δεν είμαι από εκείνους που θεωρούν πως σε κάθε νοικοκυριό πρέπει να υπάρχει και μια αποθήκη γεμάτη όπλα για προστασία από οποιοδήποτε εχθρό τερατοποιεί το σύστημα προκειμένου να κρύβει τα δικά του, πολύ σοβαρότερα εγκλήματα. Κανένας νεαρός, όμως, δε σκοτώνει δεκάδες παιδιά μόνο και μόνο γιατί έχει στο πιάτο το εργαλείο με το οποίο μπορεί να επιτελέσει αυτό το έγκλημα ή γιατί έχει εθιστεί στην τηλεοπτική και κινηματογραφική βία ή σε αυτή βιντεοπαιχνιδιών ή βίαιων σπορ. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα γινόμασταν μάρτυρες κάθε ημέρα κι ενός νέου μακελειού, όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και στην Ελλάδα κι οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Ο δολοφόνος τού Κονέκτικατ, άλλωστε, προερχόταν κι από μια βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια. Θα ήταν άδικο, όμως, να κατηγορούσαμε τον "θεό" και γι' αυτό, έτσι δεν είναι;...

Σε αυτό το πλαίσιο πάντοτε με ξένιζε η συζήτηση για το ότι οι άνθρωποι που εκτίθενται στο φακό τής δημοσιότητας οφείλουν να είναι πρότυπα γιατί αποτελούν αντικείμενα θαυμασμού, ιδίως από τους νεαρότερους. Με εκνευρίζουν ακόμα πιο πολύ οι γονείς οι οποίοι περιμένουν στη γωνία ένα στραβοπάτημα του "προτύπου" ώστε να δείξουν με το δάχτυλο τον αποδιοπομπαίο τράγο που χρειάζονται για να μακιγιάρουν τις δικές τους αμαρτίες. Αν οι μπαπάδες και οι μαμάδες ψάχνουν σώνει και καλά ένα πρότυπο για τα παιδιά τους, να επιλέξουν τους εαυτούς τους. Μπορείς να μιλάς με τις ώρες για την ηθική και το καθήκον και να απαιτείς από τους απογόνους σου να ακολουθούν τις συμβουλές σου, ωστόσο μόνο το απτό παράδειγμα της δικής σου ζωής θα μπορέσει να τους πείσει για το δίκαιο της θεωρίας σου...
Είναι πολύ εύκολο, επίσης, να χαρακτηρίζουμε ψυχοπαθή κι ανθρωπόμορφο τέρας τον κάθε μακελάρη τού Κονέκτικατ, ιδιώτη ή και το κράτος, και να ξεμπερδεύουμε με τις ενοχές μας για την κοινωνία την οποία παραδίδουμε στις επόμενες γενιές. Περισσεύει, όμως, η αυταρέσκεια σε αυτόν τον πλανήτη, η βαθιά πεποίθηση ότι έχω όλο το δίκιο με το μέρος μου, ότι οι άλλοι με μισούν γιατί με φθονούν γι' αυτό κι εγώ τους αντιμετωπίζω με το μόνο τρόπο που τους αξίζει, δηλαδή σκοτώνοντάς τους, είτε κυριολεκτικώς είτε με τη συμπεριφορά μου. Δεν απορρίπτω τη βία ως μέσο κοινωνικής ανατροπής. Είναι, άλλωστε, και θα παραμείνει η μαμή τής ιστορίας, που έλεγε κι ο "θείος Κάρολος". Αναρωτιέμαι, όμως: έχουμε εξαντλήσει όλες τις άλλες εναλακτικές; Εχουμε αποκτήσει, για παράδειγμα, την ταξική συνείδηση ώστε να καταλάβουμε ότι η ζωή μας δεν πρόκειται να καλυτερεύσει αν σκοτώσουμε όλους τους μετανάστες ή όλους τους χρυσαυγίτες, παρά μόνο αν χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του κι όχι στις εκφάνσεις του; Αν δεν πολεμήσουμε τους γενεσιουργούς παράγοντες της φτώχειας, της μετανάστευσης, της άδικης κατανομής τού πλούτου, της υποκρισίας και του ατομικισμού, αν δε σκοτώσουμε δηλαδή τον άγριο και νάρκισσο καπιταλιστή που κρύβουμε μέσα μας, ακόμα κι αν δολοφονήσουμε όλους εκείνους που δε γουστάρουμε το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι να κυκλοφορούμε ψυχικώς γυμνοί σε μια ζούγκλα "πλημμυρισμένη" από πτώματα. Κι όταν δεν θα έχει μείνει πια κανένας άλλος για να δεχθεί την "θεία" τιμωρία τού περιστρόφου μας, δεν θα έχουμε άλλη επιλογή από το να το στρέψουμε στον εαυτό μας. Στον εαυτό μας, άλλωστε, το είχαμε στρέψει από την αρχή... 

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Σωθήκαμε, σωθήκαμε, φωνάξτε το ξανά για να γίνει το ψέμα αλήθεια...

Η φαντασία μου είναι πολύ ρηχή για να συλλάβει την πιθανή αντίδραση από το νομπελίστα πρωθυπουργό μας στην περίπτωση που κατόρθωνε να πέφτουν από τον ουρανό εκατομμύρια ευρώ για κάθε έλληνα. Αν για μια δόση μερικών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, η οποία θα καταλήξει ως επί το πλείστον πίσω στους δανειστές τής χώρας και στους τραπεζίτες της, το μόνο που δεν έκανε ήταν να χτίσει τείχη ώστε να προλάβει να τα ρίξει με την άφιξή της, καταλαβαίνετε ότι αν είχε πετύχει ένα θαύμα από αυτά που διαβάζουμε στις Γραφές και στα βιβλία τού Ντέιβιντ Κόπερφιλντ ο Αντ. Σαμαράς θα παρουσιαζόταν σήμερα από τον...εαυτό του και τα μιντιακά παπαγαλάκια του ως κάτι ανάμεσα σε θεό και ημίθεο. Ως ένας ακόμα πολιτικός απατεώνας κι αγύρτης, πάντως, σίγουρα δεν θα εμφανιζόταν από εκείνους που κάνουν την τρίχα τριχιά μήπως και καταφέρουν να διατηρήσουν τα προνόμια τα οποία τους απένειμε η μεταπολίτευση...
Από τα χρήματα της δόσης μόλις επτά δισεκατομμύρια θα κατευθυνθούν για την εξόφληση ληξιπρόθεσμων οφειλών, σημαντικό κομμάτι μάλιστα εκ των οποίων αφορά πολυεθνικές επιχειρήσεις, δηλαδή τα χρήματα θα φύγουν πάλι από τη χώρα. Οσο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, το πιθανότερο είναι πως το μεγαλύτερο πακέτο θα διοχετευτεί κατευθείαν σε λογαριασμούς τραπεζιτών σε φορολογικούς παραδείσους, όπως συνέβη και με τις προηγούμενες ενισχύσεις τού τραπεζικού συστήματος. Οποιος, εξάλλου, θεωρεί πως με την εικόνα που έχει σήμερα η αγορά οι τράπεζες θα αρχίσουν να μοιράζουν δάνεια ή ότι όσοι έλληνες λάβουν χρήματα για οφειλές τού Δημοσίου θα τα επενδύσουν και δεν θα φροντίσουν να καλύψουν δικές τους "τρύπες", μάλλον πιστεύει περισσότερο στον Αϊ Βασίλη κι από τα παιδιά...
Οι ενήλικες αυτοκτονούν ή μένουν άνεργοι κι άστεγοι ή πληρώνονται με καθυστέρηση από τους εργοδότες τους με μισθούς πείνας και δεν έχουν λεφτά για να πληρώσουν τους φόρους και τα χαράτσια. Τα παιδιά τους λιποθυμούν από την ασιτία στα σχολεία ή μεταναστεύουν στο εξωτερικό για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Την ίδια ώρα, όμως, η ελίτ αυτής της χώρας συνεχίζει τον τρυφηλό της βίο, πετώντας ξεροκόμματα φιλανθρωπίας στο πόπολο γιατί, ποιός ξέρει, μπορεί να υπάρχει και θεία τιμωρία και πρέπει να είναι καλυμμένη σε κάθε περίπτωση. Αφήστε που βελτιώνει με αυτόν τον τρόπο τη δημόσια εικόνα της και μειώνει τις ήδη ελάχιστες φορολογικές της υποχρεώσεις. Πανηγυρίζει για τη δόση και με το δίκιο της γιατί ζει σε μια άλλη Ελλάδα, η οποία έχει πληγεί ελάχιστα, αν όχι καθόλου από την κρίση. Πού να καταλάβει η ελίτ τη δυστυχία τού λαού; Στις βίλες όπου κατοικεί, στα πολυτελή εστιατόρια και κοσμικά κέντρα όπου διασκεδάζει ή στα ιδιωτικά αεροπλάνα με τα οποία κάνει το γύρο τού κόσμου για να εμπλουτίσει τη γκαρνταρόμπα της; Για την ελίτ οι δόσεις με τις οποίες "ταΐζει" το λαό δεν είναι τίποτα άλλο από το άλλοθί της στο έγκλημα που διαπράττει σε βάρος τής κοινωνικής δικαιοσύνης. Δεν θέλω να την τρομάξω, ωστόσο ποτέ και κανένας δε μπόρεσε να διαπράξει το τέλειο έγκλημα. Αργά ή γρήγορα γίνεται αντιληπτός, ανεξαρτήτως αν καταλήγει ή όχι στη φυλακή. Αν δε με πιστεύει η ελίτ, ας ρωτήσει και το Λ. Λαυρεντιάδη. Στην παρέα της βρισκόταν άλλωστε, όχι πολύ καιρό πριν... 

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Μάγκες στους αδύναμους, κότες στους ισχυρούς...

Είναι ντροπή οι υπάλληλοι της Βουλής να εξαιρούνται των περικοπών τις οποίες υφίστανται οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι. Κι αυτό όχι γιατί διακατέχομαι από τη λογική "αφού ψόφησε η δική μου κατσίκα, να ψοφήσει και η κατσίκα τού γείτονα", αλλά γιατί δεν είναι δυνατό ο άνθρωπος ο οποίος αλλάζει τα ποτήρια με το νερό στους βουλευτές να λαμβάνει πολύ περισσότερα από το δάσκαλο που μαθαίνει στα παιδιά μας γράμματα ή από το γιατρό που σώζει ζωές. Τελεία και παύλα. Ας μην τρελαίνονται, όμως, τόσο πολύ τα παπαγαλάκια των διαπλεκόμενων μέσων ενημέρωσης, τα οποία προσπαθούν με κάθε ευκαιρία να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι προκειμένου να αποσύρουν από τη ζυγαριά των ευθυνών εκείνους που αν ανέβαιναν σε αυτή η πλάστιγγα δεν θα έγερνε προς τη μεριά των κομματόσκυλων, αλλά προς τα αφεντικά τους. Ξέρετε ποιά, αυτά με τα ονόματα των οποίων έχουν γεμίσει οι λίστες Λαγκάρντ, Λιχτενστάιν και κάθε άλλη που αφορά φοροφυγάδες, αυτά που φοροαποφεύγουν νομίμως ώστε όλοι οι υπόλοιποι να αισθανόμαστε υπερήφανοι για την ελληνική ναυτιλία, κι ας αφήνει ψίχουλα στην Ελλάδα, ή αυτά τα οποία επιδίδονται χρόνια τώρα στο λαθρεμπόριο και στη νοθεία καυσίμων, οι οποίες προκαλούν απώλεια δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως στο δημόσιο ταμείο...

Καλώς ενοχλούμαστε από τα προνόμια των υπαλλήλων τής Βουλής ή από το ότι δεν απολύονται επίορκοι κι άχρηστοι δημόσιοι υπάλληλοι. Θα ασχοληθούμε, όμως, επιτέλους σοβαρά με το ότι υπάρχει πλούτος σε αυτήν τη χώρα τον οποίο αν είχαμε εκμεταλλευτεί θα είχε απαλλάξει το λαό της από τη χειρότερη ανθρωπιστική κρίση στον αναπτυγμένο κόσμο μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο; Με ποιό σκεπτικό πρέπει οι φτωχοί και οι μικρομεσαίοι να πληρώσουν περισσότερο την κρίση, και σε σχετικούς και σε απόλυτους αριθμούς, από ό,τι οι πλούσιοι, οι οποίοι εξακολουθούν να μας ξεγελούν με τις φιλανθρωπίες τους και με τις απειλές τους πως αν δε συναινέσουμε στον αφανισμό μας θα...αφανιστούμε; Για να κερδίσεις έναν πόλεμο πρέπει πρώτα να έχεις εντοπίσει ποιός είναι πραγματικά ο εχθρός σου ή, τέλος πάντων, να μην ανοίγεις πολλά μέτωπα, προτιμώντας εκείνο που αν διαλύσεις θα έχεις βγει νικητής. Αν δε με πιστεύετε, ρωτήστε κι ένα σκακιστή...
Οι αστοί, εξάλλου, έχουν τρομάξει τόσο πολύ ώστε έχουν μετατρέψει σε "α λα καρτ" ακόμα κι αυτήν τη νομιμότητα, τη δική τους νομιμότητα, στην οποία άλλοτε ορκίζονταν προκειμένου να καταπνίγουν κάθε φωνή αντίστασης στις ρυθμίσεις οι οποίοι οι ίδιοι ψήφιζαν επί τη βάσει της εξυπηρέτησης των δικών τους συμφερόντων. Από πού κι ως πού, για παράδειγμα, ο υπουργός Οικονομικών αποφασίζει και διατάζει την ανυπακοή σε δικαστική απόφαση για το χαράτσι τής ΔΕΗ; Από πού έχουν αγοράσει όλοι αυτοί οι διορισμένοι τυχάρπαστοι σφουγγοκωλάριοι της ελίτ το δικαίωμα να το παίζουν μάγκες στους αδύναμους και κότες στους ισχυρούς; Ο Γ. Στουρνάρας έχει υπόψη του το άρθρο 4 παράγραφο 5 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο οι έλληνες πολίτες συμμετέχουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους; Αν όχι, να το διαβάσει. Αν ναι, να ετοιμάζει σιγά σιγά την απολογία του...  

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Ασυνάρτητοι Ελληνες...

Για να διαλυθεί ένα κόμμα απαραίτητη προϋπόθεση είναι αυτό να υπάρξει. Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, επομένως, δε διαλύονται στα εξ ων συνετέθησαν γιατί, απλούστατα, δεν ήταν ποτέ τίποτα παραπάνω από μια αντίδραση της στιγμής τής αυτοαποκαλούμενης "λαϊκής δεξιάς" στις πολιτικές των μνημονίων, τις οποίες κυρίως κατακεραυνώνει από την άποψη της απώλειας εθνικής κυριαρχίας. Ενα κόμμα, για παράδειγμα, έστω και στα λόγια διαθέτει πρόγραμμα για την παιδεία. Αυτό, όμως, σύμφωνα με προεκλογική δήλωση του ίδιου τού Π. Καμμένου, είναι πολυτέλεια στην εποχή που ζούμε. Προσέξτε, για το "αναλυτικό" μυαλό του ό,τι θα έπρεπε να είναι η βάση για την έξοδο της χώρας μας από την πολυεπίπεδη κρίση την οποία διέρχεται δεν αποτελεί παρά δευτερεύον ζήτημα...
Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες είναι ένας σχηματισμός τής στιγμής, κάτι σαν τις επιτυχίες από το πουθενά λαϊκών τραγουδιστάδων που δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους πριν από αυτές και οι οποίοι "σβήνουν" ύστερα από λίγο διάστημα. Καλό το facebook και το twitter για τη διάδοση των ιδεών σου, μέσα που χρησιμοποιεί κατά κόρον ο Π. Καμμένος, αλλά αν αυτές περιορίζονται στη δολαριοποίηση της οικονομίας μας και δε στηρίζονται σε ένα συνεκτικό προγραμματικό πλαίσιο με σαφή ιδεολογικό χαρακτήρα όσες αναρτήσεις και "τιτιβίσματα" κι αν κάνεις θα ξεχαστούν πιο γρήγορα κι από τα διάφορα σουξεδάκια τής πίστας. Ενα κόμμα, άλλωστε, που θέλει να είναι σύγχρονο δε μπορεί να στηρίζεται στους αυτοσχεδιασμούς τού αρχηγού του, ο οποίος έχει χρόνια μια εμμονή με τη συνωμοσιολογία, και να μη συνεδριάζουν τα όργανά του ούτε για τα μάτια τού κόσμου. Πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς στην Αριστερά, όπως για παράδειγμα πως κάθε Αριστερός έχει στο κεφάλι του μια δική του θεώρηση για το σοσιαλισμό, ωστόσο ακόμα και το μονολιθικό και δογματικό ΚΚΕ διαθέτει όργανα που συνεδριάζουν για την παραγωγή πολιτικής. Ολα αυτά, όμως, είναι άγνωστες έννοιες για τους Ανεξάρτητους Ελληνες, ο λαϊκισμός κι εθνικισμός των οποίων θεωρείται πλέον πολύ "light" όταν στα πιο δεξιά τους η Χρυσή Αυγή κάνει πάρτι με τον πιο "ορίτζιναλ" τραμπουκισμό της...
Οι ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό ελέω κρίσης δεν θα σταματήσουν με τη διάλυση των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Οσο δε δημιουργείται στην ελληνική κοινωνία ένα πλειοψηφικό "κύμα" υπέρ κάποιου συγκεκριμένου κόμματος, είτε στα Αριστερά είτε στα δεξιά, δεν θα σταματήσουν οι πειραματισμοί από πολλούς που μπερδεύουν τον ίσκιο με το μπόι τους. Σε αυτό το πλαίσιο, γιατί να μην απορροφήσει η Αριστερά το ποσοστό που έλαβε στις τελευταίες εκλογές ο σχηματισμός τού Π. Καμμένου; Γιατί να μη μπορέσει να πείσει τους λούμπεν ψηφοφόρους τής "λαϊκής δεξιάς" πως το πρόβλημα δεν είναι ο γερμανός ως εθνικότητα, αλλά το γερμανικό κεφάλαιο; Αν θέλετε, η Αριστερά είναι υποχρεωμένη να απλώσει τα "δίχτυα" της προς αυτήν την κατεύθυνση γιατί στη γωνία παραμονεύει ο φασισμός να υφαρπάξει κι άλλα ψηφαλάκια από απελπισμένους ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα ποιός πραγματικά τούς φταίει...

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Ο Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος να μη βρει έλληνες και γερμανούς εργάτες σε αντίπαλα στρατόπεδα...

Για ποιό επάγγελμα έχουν ικανούς διαχρονικώς τους έλληνες όσοι κυβέρνησαν και κυβερνούν αυτήν τη χώρα και οι ξένοι προστάτες τους; Αποκλειστικώς και μόνο για σερβιτόρους τής Ευρώπης! Τα παραδείγματα, άλλωστε, από την επικαιρότητα δεν είναι λίγα: η τρόικα εσωτερικού θέλει να ανοίγουν τα καταστήματα Κυριακές για να εξυπηρετούνται οι τουρίστες και προετοιμάζει το έδαφος για να ξεπουλήσει το δημόσιο πλούτο μπιρ παρά στο όνομα των πολυθρύλητων επενδύσεων. Αυτό είναι το αναπτυξιακό μοντέλο που ονειρεύεται για το μέλλον: εκατομμύρια ραγιάδες να πωλούν αναμνηστικά με τον Παρθενώνα και τους τσολιάδες σε ρώσους ολιγάρχες, όταν δεν θα εργάζονται κυριολεκτικώς για ένα κομμάτι ψωμί κι ανασφάλιστοι σε επιχειρήσει-πάλαι ποτέ "φιλέτα" τού ελληνικού Δημοσίου, που ξένοι θα έχουν αγοράσει ή θα εκμεταλλεύονται τζάμπα. Κουβέντα για δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου που ήδη παράγεται σε αυτήν τη χώρα, ούτε λέξη για τη δημιουργία ίσων ευκαιριών σε όλους τους έλληνες για την καλλιέργεια των δημιουργικών/παραγωγικών τους ικανοτήτων. Μόνο ένα λευκό πουκάμισο κι ένα μαύρο παντελόνι για να εξυπηρετούμε νύχτα ημέρα τους νταβατζήδες μας...
Αλήθεια, ποιόν κοροϊδεύει ο υπουργός Ανάπτυξης, Κ. Χατζηδάκης όταν δηλώνει, παριστάνοντας το φιλολαϊκό νεοφιλελεύθερο, πως το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές θα ισχύει μόνο για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις; Με το που ξεκινήσει η εφαρμογή του μέτρου οι ιδιοκτήτητες των εμπορικών κέντρων, τα οποία έχτισαν ή νοίκιασαν πληρώνοντας ποσά-κοροϊδία στο ελληνικό Δημόσιο, θα προσφύγουν στα ελληνικά δικαστήρια και στην Ευρωπαϊκή Ενωση για αθέμιτο ανταγωνισμό. Και ποιόν λέτε να δικαιώσουν οι Βρυξέλλες, οι οποίες πήραν και Νόμπελ Ειρήνης στους κωμικοτραγικούς καιρούς που ζούμε; Τους αδύναμους ή τους ισχυρούς; Μια πρόχειρη ματιά στην ιστορία αυτού του κεφαλαιοκρατικού θεσμού θα σας δώσει την καλύτερη απάντηση...Κατά τα άλλα ο Αντ. Σαχλαμαράς φοβάται πως με την ανεργία των νέων στο 58% και με τα άλλα δεινά τού μνημονίου διασαλεύεται η κοινωνική ειρήνη. Κι αυτός ο πρωθυπουργός, όπως και οι προηγούμενοι, μου θυμίζουν συνεχώς το παιδί τού ανεκδότου, το οποίο σκοτώνει τους γονείς του για να πάει εκδρομή με το ορφανοτροφείο. Πώς να μην τιναχτεί, ωστόσο, στον αέρα η Ευρώπη όταν εκείνοι που διαχειρίζονται τις τύχες της τοποθετούν συνεχώς εμπρηστικούς μηχανισμούς στα θεμέλιά της;


Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ περισσότερο ευρωπαϊστή από εκείνους τους τυχάρπαστους λακέδες στους οποίους απονεμήθηκε χθες το Νόμπελ Ειρήνης. Οραμα κάθε ευρωπαίου πολίτη πρέπει να είναι η Ευρώπη των λαών κι όχι των διάφορων λόμπι, τα οποία καθορίζουν σήμερα τις πολιτικές της χρησιμοποιώντας ως πιόνια τους καλοπληρωμένους τεχνοκράτες. Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση όχι μόνο δεν προστατεύει την ανάγκη που τη γέννησε, δηλαδή την ειρήνη στην ήπειρό μας, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να διαχωρίζει τους λαούς της. Τί κι αν οι πέτρες τού Τείχους τού Βερολίνου πωλούνται σήμερα σαν σουβενίρ; Εχει στηθεί στην θέση του ένα αόρατο στο γυμνό μάτι φράγμα, το οποίο χωρίζει τους ευρωπαίους σε πληβείους και πατρικίους. Και είναι ακριβώς αυτό το φράγμα που δε με αφήνει να αποκλείω την πιθανότητα ενός Γ' Παγκοσμίου Πολέμου. Αν φτάσουμε ως εκεί, πάντως, ελπίζω αυτήν τη φορά ο πόλεμος να είναι ταξικός και να μη βρει, για παράδειγμα, τους έλληνες και τους γερμανούς εργάτες σε διαφορετικά στρατόπεδα...

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Το φινάλε θα έχει ή σοσιαλισμό ή φασισμό...

Ο Γ. Στουρνάρας είναι...καλό παιδί: πάντοτε υπάκουος, πρόθυμος να ακολοθεί τις εντολές των ανωτέρων του, θυσιάζοντας έστω και την παραμικρή ελπίδα να αποκτήσει κάποια ημέρα τη δική του προσωπικότητα. Είναι το τίμημα, άλλωστε, που πρέπει να πληρώνεις όταν το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεσαι, είναι η αποδοχή των ισχυρών. Κι ο σημερινός υπουργός Οικονομικών έχει αποδείξει ότι είναι "ταμειακώς εντάξει" κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης πορείας του στο δημόσιο χώρο, από την εποχή τής συνεργασίας του με άλλα "μπουμπούκια" τής αποτυχημένης σοσιαλδημοκρατίας, όπως ο Γ. Παπαντωνίου, αλλά και με αρχιερείς τής διαπλοκής οι οποίοι είναι τόσο συμπλεγματικοί που δεν τολμούν να πουν ούτε ένα "mea culpa" για τα μάτια τού κόσμου...
Ο Γ. Στουρνάρας, όμως, έχει ένα ελάττωμα το οποίο μπορεί να στοιχίσει πολύ ακριβά στο κατεστημένο, το οποίο τον παρουσιάζει σαν ελπίδα για το μέλλον τής χώρας. Δεν είναι επικοινωνιακός κι έτσι δε μπορεί να μασκαρέψει τόσο καλά όσο θα ήθελαν τα αφεντικά του τη φρικτή κοινωνική πραγματικότητα. Γι' αυτό και η σπουδή του να δηλώσει ένα μεγαλοπρεπές "όχι βεβαίως" στη δημοσιογραφική ερώτηση για το αν κάποιος μπορεί να ζει με 500 ευρώ το μήνα. Αυτό αισθανόταν, αυτό είπε. Μόνο που είχε ξεχάσει προς στιγμή πως δεν είναι πλέον απλώς ένα στυγνός τεχνοκράτης-υπηρέτης τού κεφαλαίου, αλλά ο υπουργός Οικονομικών μιας χώρας της οποίας ο λαός δοκιμάζεται όσο κανένας άλλος στο δυτικό κόσμο μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οταν συνειδητοποίησε το μέγεθος της ύβρεώς του, προσπάθησε να μας πείσει πως από το νέο φορλογικό δεν θίγονται, σχεδόν πάλι αποκλειστικώς, τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα, κάνοντάς μας να σπαταλήσουμε και τα τελευταία αποθέματα γέλιου που μας έχουν απομείνει...
Εδώ κι ένα χρόνο, από το διορισμό, κατ' ουσία, στην πρωθυπουργία τής Ελλάδας και της Ιταλίας των Λ. Παπαδήμιου και Μ. Μόντι αντιστοίχως, οι ελίτ καταβάλλουν φιλότιμη προσπάθεια να μας πείσουν πως αυτό πρέπει να είναι το μέλλον τής δημοκρατίας: τεχνοκράτες υπό την άμεση επιρροή τού επιχειρηματικού και του τραπεζικού κεφαλαίου, οι οποίοι θα προασπίζονται πρώτα και κύρια τους εντολείς τους, βασιζόμενοι στην "πολιτική των αριθμών", και στο λαο θα δίνουν ό,τι περισσεύει από την "ευσπλαχνία" τους. Βλέπετε, το προϊόν "πολιτικοί" δε βρίσκει απήχηση πια στο λαϊκό θυμικό, ύστερα από αιώνες κατασώτευσής του. Η πραγματική δημοκρατία, ωστόσο, δε στηρίζεται ούτε στους τεχνοκράτες ούτε στους επαγγελματίες τής πολιτικής, αλλά στο λαό. Αυτό το ξύπνημα του "θηρίου" είναι που τρέμουν οι ελίτ κι απεργάζονται κάθε λογής τερτίπια για να το κρατούν ναρκωμένο. Το λέω και το ξαναλέω από την αρχή τής κρίσης: τη λύση στο δράμα δεν θα τη φέρουν θεοί, τραπεζίτες ή "cool Αλέξηδες". Θα έρθει μόνο από ένα λαό ταξικώς συνειδητοποιημένο και πολιτικώς ενεργό. Το τέλος τής διαδρομής, άλλωστε, θα έχει ή σοσιαλισμό χωρίς δικτατορία τού προλεταριάτου ή φασισμό. Διαλέγετε και παίρνετε...

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Η πάλη των τάξεων μπορεί να περιμένει, έχει "τούρκικο" τώρα...

Κανείς...ανάξιος δεν πάει χαμένος σε αυτήν τη χώρα! Κι αν με την κοινοβουλευτική ολιγαρχία ο λαός έχει την περιορισμένη δυνατότητα να αφήνει εκτός Κοινοβουλίου σε κάθε εκλογική αναμέτρηση ανίκανους ή φαύλους, έρχεται η κομματοκρατία για να διορθώνει τη ζημιά για το κατεστημένο: διορίζει αποτυχόντες πολιτευτές ή βουλευτές στις διοικήσεις δημοσίων οργανισμών, ακόμα κι άσχετων με το γνωστικό τους αντικείμενο, προκειμένου να τους απαλλάξει από τη βάσανο της ανεργίας. Και τί έγινε, δηλαδή, αν θα μπορούσαν στην θέση άχρηστων κομματόσκυλων να είχαν διοριστεί ικανοί και μορφωμένοι άνθρωποι, με όρεξη για δουλειά και προσφορά; Η ανεργία δεν έχει φτάσει δα και στο 80% για τους νέους για να έχει λόγο το σύστημα να ανησυχεί, γι' αυτό και συνεχίζει ακάθεκτο την παράδοση του δημόσιου τομέα στην αναξιοκρατία και στο βόλεμα "ημετέρων". Πού βρίσκεται η πραγματική δημοκρατία σε όλα αυτά; Θα "ροχαλίζει" βαθιά σε κάποια σπηλιά που την έχουν απομονώσει όσοι ταΐζουν το πόπολο με ρητορείες, μελλοντικές βασιλείες των ουρανών και φτηνή αισθητική...
Το ειρωνικό, βεβαίως, είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι που απαξιώνουν την κρατική λειτουργία και με τις επιλογές προσώπων στις οποίες προχωρούν θα είναι οι πρώτοι οι οποίοι θα ρίξουν το ανάθεμα στο σάπιο Δημόσιο και θα θελήσουν να παραδώσουν τα πάντα στους ιδιώτες. Δεν ξέρω αν το κάνουν εσκεμμένως ή μέσα στην αγωνία τους για να εξυπηρετήσουν την κομματική τους πελατεία όσο κρατούν ακόμα τα ηνία τής εξουσίας. Το αποτέλεσμα, όμως, πολύ φοβάμαι πως θα είναι κακοδιοίκηση στην καλύτερη περίπτωση και νέος γύρος σκανδάλων στη χειρότερη. Με ποιά, επομένως, ηθική και πολιτική νομιμοποίηση θα μπορέσει η τρόικα εσωτερικού να περάσει μέσα από το νέο φορολογικό-καρμανιόλα που προετοιμάζει μια εκ νέου αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου, από την οποία θα βγουν χαμένοι πάλι οι μικρομεσαίοι και κερδισμένοι ξανά οι τοκογλύφοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι εφοπλιστές;
Δείτε, για παράδειγμα, τί συμβαίνει με τα πολυτεκνικά επιδόματα. Αντί οι "πάνσοφοι" κυβερνώντες μας να αναζητήσουν την αύξησή τους φορολογώντας τους πραγματικούς έχοντες και κατέχοντες, θα τα ενισχύσουν πηγαίνοντας το τέλος επιτήδευματος ακόμα και για άνεργους ελεύθερους επαγγελματίες από τα 500 στα 650 ευρώ. Αν το απόλυτο "ξεζούμισμα" της μεσαίας τάξης και η εξόντωση των χαμηλών εισοδημάτων λέγεται κοινωνική δικαιοσύνη, μάλλον έχουμε διαβάσει διαφορετικά βιβλία με το Γ. Στουρνάρα, μολονότι ο πατέρας του υπήρξε εαμίτης. Η πολιτική που ακολουθεί ο υπουργός Οικονομικών, ο οποίος αποδεικνύεται μνημονιακότερος της Ανγκ. Μέρκελ, είναι πράγματι μονόδρομος, αλλά μόνο για την επιχειρηματική,τραπεζική και πολιτική ελίτ. Για την πλειονότητα του λαού είναι μαζική δολοφονία, όχι απλώς ένα πολιτικό σφάλμα αλλά ένα έγκλημα κατά τής ανθρωπότητας...
Μη σας ζαλίζω, όμως, άλλο με δυσάρεστα. Σίγουρα θα προτιμάτε να διαβάσετε ένα κουτσομπολίστικο περιοδικό, να ακούσετε κανένα ποπ τραγουδάκι, να δείτε μια "αμερικανιά" στο DVD ή κανένα τουρκικό σίριαλ στην TV κι όταν έρθετε στο τσακίρ κέφι να χορέψετε στην πίστα ενός μπουζουκομάγαζου. Μπορεί να τα προτιμώ κι εγώ όλα αυτά, κουρασμένος από τη δουλειά κι από το άγχος τής επιβίωσης. Δύσκολα, όμως, βλέπω την εργατική τάξη να πηγαίνει στον παράδεισο αν συνεχίσει στη διαδρομή ως εκεί να ξεστρατίζει επανειλημμένως σε επιλογές οι οποίες αβαντάρουν την πνευματική νωθρότητα και περιθωριοποιούν την καλλιέργεια ταξικής συνείδησης. Αλλά, ξέρω, όλα αυτά είναι "βαριά κουλτούρα", ας βάλουμε λίγο "Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή" να χαλαρώσουμε μέχρι θανάτου...    

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Δεν έγινε ποτέ και πουθενά διαδήλωση υπέρ τού νεοφιλελευθερισμού. Τυχαίο;...

Το πρώτο ερώτημα που θέτει στον εαυτό του όποιος προσπαθεί να εξιχνιάσει μια δολοφονία, είτε από επαγγελματική υποχρέωση είτε από προσωπική διαστροφή, είναι το ποιός είχε να επωφεληθεί από αυτή. Ποιός, επομένως, επιδιώκει αυτήν τη στιγμή μια αναζωπύρωση της λούμπεν βίας με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας τού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πριν από τέσσερα ακριβώς χρόνια; Μόνο εκείνοι που θέλουν να τρομοκρατήσουν ακόμα περισσότερο τους "νοικοκυραίους", βλέποντας πως τα άλλα εργαλεία που εξακολουθούν να χρησιμοποιούν δεν αποδεικνύονται πλέον και πολύ αποδοτικά. Σε αυτό το πλαίσιο, μόνο εντύπωση δε μου προκαλεί η εμφυλιοπολεμική ανακοίνωση της Ν.Δ., η οποία σε καμία περίπτωση δε δικαιολογείται από την αντίστοιχη της νεολαίας τού ΣΥΡΙΖΑ, η οποία αναφέρεται στο αυτονόητο, στο ό,τι δηλαδή οφείλουμε να ανατρέψουμε αυτό που ζούμε σήμερα. Η ρητορική τής δεξιάς, η οποία θυμίζει όλο και περισσότερο ακροδεξιά, μοιάζει με την τακτική ποδοσφαιρικής ομάδας την οποία έχει ισοπεδώσει η αντίπαλός της κι αυτή, σε μια ύστατη προσπάθεια να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται, γυρνά το παιχνίδι στην προβοκάτσια και στο κατς...
Τέσσερα χρόνια μετά από τη δολοφονία Γρηγορόπουλου ομολογώ ότι δεν ξέρω ακόμα τί ήταν αυτό που ξεσήκωσε τη νεολαία. Και μάλλον δεν θα το καταλάβει κανείς από εμάς που το 2008 δεν ήταν 16 χρόνων. Κι αυτό όχι γιατί δεν ήμασταν κι εμείς έφηβοι κάποτε, αλλά γιατί κάθε γενιά, όσο κι αν οι ελίτ επιδιώκουν την ομογενοποίησή της, έχει τα δικά της όνειρα και τις δικές της αγωνίες. Αλίμονο αν κρίνουμε την αντιδραστικότητα ή την επαναστατικότητα ενός 18άρη με τα κριτήρια ενός 30χρονου ή 60χρονου. Κι ακόμα περισσότερο λυπάμαι τις κοινωνίες που επιθυμούν από τα πιο δυναμικά μέλη τους να συμπεριφέρονται σαν κουρασμένοι από τη ζωή, ευπρεπείς οικογενειάρχες, για τους οποίους η μεγαλύτερη περιπέτεια του 24ώρου τους είναι να πάνε από το σπίτι στη δουλειά τους και το αντίστροφο. Οι νέοι όχι απλώς δικαιούνται, αλλά έχουν υποχρέωση απέναντι στη ζωντάνια των κορμιών τους και στην ανατρεπτικότητα της σκέψης τους να αμφισβητούν τα πάντα και τους πάντες, ακόμα κι εκείνους που τους καλούν σε αμφισβήτηση. Επομένως, για το μόνο που θα μπορούσα να πάρω όρκο είναι για το ότι η δολοφονία Γρηγορόπουλου ήταν απλώς η αφορμή κι όχι η αιτία που βγήκαν μαζικώς στους δρόμους όλης τής Ελλάδας οι νέοι τού 2008. Κι από ό,τι φάνηκε με τα γεγονότα που ακολούθησαν την τελευταία τετραετία, μόνο επαναστάτες χωρίς αιτία δεν ήταν, όπως βιάστηκαν να τους κατηγορήσουν οι γενιές οι οποίες οδηγήσαμε τη χώρα στη χρεοκοπία...


Την ίδια ώρα, διαβάζω κι ακούω πολλούς που αναρωτιούνται γιατί δεν έγιναν παρόμοιες μεγαλειώδεις διαδηλώσεις ύστερα, για παράδειγμα, από τις εκτελέσεις αστυνομικών εν ώρα καθήκοντος ή για τους νεκρούς εργαζομένους τής Marfin, οι θάνατοι των οποίων, πράγματι, δε δικαιολογούνται από καμιά "τυφλή", άρα λούμπεν βία. Από όσο γνωρίζω, όμως, κανείς δεν τους άπαγόρευσε να βγουν οι ίδιοι στους δρόμους και να διαδηλώσουν για άδικες απώλειες ανθρώπινων ζωών. Το αν, ωστόσο, εκείνοι είναι εθισμένοι στους κανεπέδες τους και στην εξ αποστάσεως κριτική δεν τους φταίνε αυτοί που διαδηλώνουν για άλλα ζητήματα. Είναι πολιτικώς ορθό να λοιδορείς, δικαιολογημένως ή όχι, κάποιες αριστερές ή αριστερίστικες εμμονές με τα όργανα της τάξης και την πλουτοκρατία, αλλά κανείς δεν απαγόρευσε στους "νοικοκυραίους" να εγκαταλείψουν την απάθεια, τον ωχαδερφισμό και τη λούμπεν ταξική τους συνείδηση και να διαμαρτυρηθούν δημοσίως ή να φωνάξουν επιδοκιμαστικώς για οτιδήποτε τους αηδιάζει ή τους χαροποιεί. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, να κατηγορείται η Αριστερά γιατί δεν έχει γίνει ποτέ και πουθενά στον κόσμο μια διαδήλωση υπέρ τού νεοφιλελευθερισμού. Οσοι θέλουν να τη διοργανώσουν και να συμμετάσχουν σε αυτή είναι ελεύθεροι να το κάνουν. Δεν θα απολογούνται, όμως, οι Αριστεροί και για το ότι δεν είναι νωθροί, υπερασπιζόμενοι αυτά που εκείνοι πιστεύουν ως ορθά, δικαίως ή αδίκως. Ετσι δεν είναι;...   

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Οι "άκαπνοι" ενοχλούνται κι από την...καπνίζουσα Αριστερά!

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει κόμπλεξ, τουλάχιστον έτσι θέλω να νομίζω για να αισθάνομαι κι ο ίδιος καλύτερα με τον εαυτό μου! Για παράδειγμα, οι άσχημοι θέλουν να φαίνονται όμορφοι, οι ανόητοι έξυπνοι και οι...απατεώνες φίλοι τού λαού. Για την εξυπηρέτηση αυτής της ανάγκης, άλλωστε, γεννήθηκε και η τέχνη τής επικοινωνίας, ώστε να μπορεί δηλαδή ο οποιοσδήποτε να παρουσιάζει το μαύρο άσπρο ή να δικαιολογεί το ότι τη μια ημέρα λέει το ένα και την επόμενη το εντελώς ανάποδο χωρίς να φαίνεται ψεύτης, δημαγωγός κι οποιοδήποτε άλλο "κοσμητικό" επίθετο με το οποίο είναι "προικισμένος" ένας μέσος πολιτικός. Την τέχνη τής επικοινωνίας ασκεί και η τρόικα εσωτερικού από τη στιγμή που η πραγματικότητα δεν τη βοηθά για να πείσει τον ελληνικό λαό πως η καταστροφή του είναι για το καλό του. Από τότε που ανέλαβε την εξουσία, τον περασμένο Ιούνιο, έχουμε γίνει μάρτυρες ων ουκ έστιν αριθμός κωμικοτραγικών επεισοδίων με πρωταγωνιστές τούς Αντ. Σαμαρά, Β. Βενιζέλο και Φ. Κουρέλη. Τί να θυμηθώ και τί να ξεχάσω; Την προγραμματική τους διακήρυξη, που απέχει τόσο από το τρίτο μνημόνιο που ψήφισαν όσο ο Πινόκιο με την ειλικρίνεια; Τους όρκους τους για επαναδιαπράγματευση, η οποία ακόμα κι αν έλαβε χώρα ήταν τόσο επιτυχημένη όσο η εισβολή τού Χίτλερ στη Σοβιετική Ένωση; Ή, μήπως, πρέπει να τους εμπιστευτούμε τώρα που υπόσχονται πως το νέο φορολογικό δεν θα πλήξει τα μικρομεσαία στρώματα;...
Η διαχείριση της πολιτικής αποκλειστικώς με όρους επικοινωνίας κι όχι με τη χάραξη μακροπρόθεσμης στρατηγικής με βραχυπρόθεσμους στόχους έχει οδηγήσει σε αποτυχία όποιον κι αν εφάρμοσε αυτήν την τακτική. Είναι προφανώς αδιέξοδη γιατί είναι καιροσκοπική, επιφανειακή κι ασυνάρτητη. Γι' αυτό καλό είναι ο πρωθυπουργός και η παρέα του να σταματήσουν τις διαρροές, όπως αυτή για τη φορολόγηση με 45% για τα εισοδήματα άνω των 26.000 ευρώ, οι οποίες στοχεύουν στην εξαπάτηση του ελληνικού λαού και στην ανάδειξη των κυβερνώντων τους σε δήθεν ήρωες οι οποίοι αποτρέπουν την υλοποίηση ισοπεδωτικών ρυθμίσεων. Στο τέλος, άλλωστε, ελάχιστη σημασία θα έχει αν αποτραπεί ένα τέτοιο μέτρο, αν είναι να επιβληθούν άλλα τρισχειρότερα και κοινωνικώς άδικα. Είδαμε το ίδιο παιχνίδι και κατά την κατάρτιση του τρίτου μνημονίου, με τη "σωτηρία" των χαμηλών συντάξεων με την οποία η τρόικα εσωτερικού προσπάθησε να εξωραΐσει τη γενική εικόνα εξαθλίωσης της πλειονοτητας των ελλήνων...
Ο Αντ. Σαμαράς γνωρίζει ότι οι ημέρες του στην εξουσία είναι μετρημένες. Ηξερε και πριν προχωρήσει στη σχετική δέσμευση ότι θα διαψευστεί οικτρώς εντός τού 2013 πως δεν θα χρειαστεί η ψήφιση νέων επώδυνων μέτρων. Το γνωρίζουν και οι σπόνσορες του πολιτικού συστήματος, οι οποίοι αναζητούν εναγωνίως, από το Φ. Κουρέλη και τον Ανδρ. Λοβέρδο μέχρι και τη Χρυσή Αυγή, ένα ανάχωμα στο αριστερό ποτάμι που θα τους σαρώσει. Χρόνο προσπαθούν να κερδίσουν οι άνθρωποι γιατί έχουν καταλάβει ότι τα άλογα στα οποία έχουν ποντάρει είναι κουτσά και προσπαθούν να το πετύχουν με επικοινωνιακά τερτίπια και με ένα λυσσαλέο πόλεμο τον οποίο συνεχίζουν μέσω των μίντια της διαπλοκής. Αρθρογράφος των "ΝΕΩΝ", της εφημερίδας τού γνωστού Συγκροτήματος το οποίο δεν απόφυγε να στηρίξει όποια φαύλη εξουσία πέρασε από αυτόν τον τόπο, χθες αφιέρωσε ολόκληρη τη στήλη του για να λοιδορήσει την Αριστερά ακόμα και για το ότι καπνίζει αρειμανίως στις συνδιασκέψεις της, χαρακτηρίζοντας αυτό το γεγονός ως παράδειγμα ασέβειάς της στην αστική κανονικότητα! Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος μάλλον πάσχει από αγοραφοβία και γι' αυτό αποφεύγει τους πολυπληθείς χώρους συνάθροισης. Σε διαφορετική περίπτωση θα διαπίστωνε είτε ότι στις επόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα λάβει το 80% των ψήφων, είτε την απλοϊκότητα του επιχειρήματός του... Οπως κι αν έχει, τέτοιου είδους κείμενα, όπως και για τη σύντροφο Τσίπρα η οποία υπόπεσε στο "έγκλημα" να θηλάσει το μωρό της στο Μέγαρο Μουσικής (!), αποδεικνύουν τον τρόμο που έχει καταλάβει ένα ολόκληρο σύστημα, το οποίο έχει αντιληφθεί τη λάβα τού Βεζούβιου να το πλησιάζει και δε βρίσκει πού να κρυφτεί...   

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Δεν υπάρχει νόμιμος πλούτος με το 30% κάτω από το όριο της φτώχειας...

Δεν θέλω να είμαι άδικος με τον καπιταλισμό, γι' αυτό και του αναγνωρίζω ότι ξέρει να πουλά στους λαούς πολύ καλά τα παραμύθια του. Ενα από αυτά είναι πως οι πλούσιοι και οι επιχειρήσεις τους πρέπει να φορολογούνται ελάχιστα ή και καθόλου γιατί με αυτόν τον τρόπο ωφελείται και το κοινωνικό σύνολο με θέσεις εργασίας και τις αγαθοεργίες τους. Η πρακτική, όμως, έχει αποδείξει ότι όπου κι αν εφαρμόστηκε αυτή η πολιτική ακόμα κι όταν είχε βραχυπρόθεσμα θετικά αποτελέσματα, μακροπρόθεσμα άφησε πίσω της κατεστραμμένες τοπικές ή κι εθνικές κοινωνίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η General Motors, η οποία υπόσχεται σε διάφορες αμερικανικές πολιτείες τη δραστηριοποίησή της σε αυτές με αντάλλαγμα να μη φορολογείται και μετά από λίγο, κι αφού έχει καρπωθεί τα οφέλη αυτής της εξαπάτησης, τις εγκαταλείπει για άλλες πολιτείες...
Ενα ακόμα παραμύθι, το οποίο έχει μεγάλη επιτυχία στη σημερινή Ελλάδα, είναι πως η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα προσελκύει επενδύσεις, οι οποίες με τη σειρά τους δημιουργούν θέσεις εργασίας κι επομένως επαναφέρουν μια καλή ποιότητα ζωής. Αν ήταν έτσι, τότε οι γερμανοί θα ήθελαν να μεταναστεύσουν στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία και στη Λετονία κι ο παράδεισος που αναζητά επί αιώνες η εργατική τάξη θα είχε εντοπιστεί στην Κίνα και στην Ινδία! Κι αυτό το παραμύθι, βεβαίως, έχει ως βάση του την ίδια τη φύση τής παγκοσμιοποίησης, η οποία δε δημιουργήθηκε για να ικανοποιεί τις ανάγκες των πολλών, αλλά την απληστία των λίγων. Αλήθεια, σε τί ωφελήθηκε η ανθρωπότητα από τους φορολογικούς παραδείσους, τη μεταφορά επιχειρήσεων και βιομηχανιών σε χώρες όπου οι εργάτες στοιχίζουν όσο οι σκλάβοι, από την κυριαρχία των πολυεθνικών και τον εξοβελισμό των μικρομεσαίων ή από τα εξοντωτικά ωράρια των εργαζομένων, τα οποία δεν τους επιτρέπουν να δουν τη ζωή τους αλλιώς, αλλά αντιθέτως συντελούν στην προβατοποίησή τους; Ακόμα και το φυσικό περιβάλλον υποφέρει στο όνομα της διαβόητης ανταγωνιστικότητας, της μαζικής αύξησης δηλαδή της παραγωγής τα κέρδη από την οποία "φουσκώνουν" τους εξωχώριους τραπεζικούς λογαριασμούς λίγων...

Οι άνθρωποι δε χρειάζεται να εργάζονται ημέρα νύχτα για να μπορούν να κάνουν μια άνετη ζωή. Ο πλούτος τής γης φτάνει και περισσεύει για όλους, αρκεί να μοιράζεται με δικαιοσύνη, αναλόγως του πόσο και τί συνεισφέρει ο καθένας στις διάφορες συλλογικότητες. Αν οι κυβερνήσεις διακατέχονταν από αυτήν τη λογική και δεν υποτάσσονταν στις ορέξεις των πλούσιων χρηματοδοτών τους έννοιες όπως η ανταγωνιστικότητα, οι ιδιωτικές επενδύσεις και οι φοροπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο θα απορρίπτονταν κατευθείαν ως απαράδεκτες στη δημόσια συζήτηση. Για να μην θεωρητικολογώ, στην Ελλάδα είναι πολύ νωπές οι μνήμες από τις πολιτικές φοροπαλλαγών στις επιχειρήσεις ή κινήτρων για επενδύσεις στην παραμεθόριο, οι οποίες έγιναν εργοστάσια στη Βουλγαρία ή πισίνες σε Κυκλαδονήσια. Η κοινωνική δικαιοσύνη απαιτεί ο καθένας να συνεισφέρει σε μια κοινωνία ανάλογα με τις οικονομικές του δυνάμεις. Και ναι, δεν υπάρχει νόμιμος πλούτος σε μια χώρα όταν το 30% τού πληθυσμού της ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα. Δεν έχω κανένα οίκτο, άλλωστε, για επιχειρηματίες που πτωχεύουν τις εταιρείες τους, αλλά οι ίδιοι εξακολουθούν να ζουν στη χλιδή. Κι αυτό όχι γιατί θέλω να βλέπω τους παντες γύρω μου να υποφέρουν, αλλά γιατί αποτελούν το πιο οφθαλμοφανές παράδειγμα του ότι σε αυτήν τη χώρα υπάρχει πλούτος ο οποίος δε φορολογείται κι επομένως δεν αναδιανέμεται σε αυτούς που τον παράγουν...

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Δεν υφίσταται κεντροαριστερά χωρίς μεσαία τάξη...

Το κέντρο, σε αντίθεση με την Αριστερά και τη δεξιά, δεν περιέχει ιδεολογία, δηλαδή στόχευση στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων είτε των ανθρώπων τής παραγωγής είτε του κεφαλαίου. Είναι, διαχρονικώς, ο χώρος όπου θυσιάζεις αξίες όπως η κοινωνική δικαιοσύνη, η δίκαιη αναδιανομή και καταμερισμός τού πλούτου με αντάλλαγμα ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης το οποίο σου δίνει το δικαίωμα να ζεις άνετα,επιτρέποντας όμως στους λίγους να καρπώνονται το μόχθο των πολλών. Πώς ανατρέπεται αυτός ο κοινωνικός συμβιβασμός, ο οποίος στην ουσία διαχωρίζει τους ανθρώπους σε εκμεταλλευτές κι εκμεταλλευόμενους; Η πιο εποικοδομητική λύση δεν είναι η λούμπεν εξέγερση, αλλά η επανάσταση ταξικώς συνειδητοποιημένων πολιτών, οι οποίοι δεν αποδέχονται πως είναι δυνατό κάποιοι να μπορούν να πληρώνουν για ένα γεύμα τους όσα παίρνουν οι περισσότεροι για ένα χρόνο εργασίας. Η εκπαίδευση, όμως, που έχουμε λάβει από τα παιδικά μας χρόνια, καθώς και η πλύση εγκεφάλου που έχουμε δεχθεί από την εξουσία στις διάφορες μορφές της, από την πολιτική κι επιχειρηματική μέχρι τη μιντιακή, καθιστούν σχεδόν αδύνατη τη δημιουργία πολιτών κι όχι πελατών κι επομένως την υπέρβαση από την πλευρά τους της "βαριάς βιομηχανίας" των ελίτ, που δεν είναι άλλη από την καλλιέργεια φόβου και ταξικού εμφυλίου στη λογική τού "μαζί τα φάγαμε"...
Κανένα έγκλημα, ωστόσο, δεν είναι τέλειο, όσο καλά κι αν έχει σχεδιαστεί κι έχει καλυφθεί στο διάβα τού χρόνου. Στην Ελλάδα τού 2012 έχει πάρει τη μορφή τής απληστίας εκείνων που τα χρόνια τής φούσκας είχαν πιστέψει ότι ήταν θεοί και στα χρόνια τής κρίσης, όταν κι αντιλαμβάνονται ότι δεν ήταν τίποτα παραπάνω από αλαζόνες, δεν θέλουν να πληρώσουν οι ίδιοι το λογαριασμό για όσα έφαγαν, αλλά να τον πασάρουν στο λαό. Η πολιτική των μνημονίων, που ισοδυναμεί με τα τανκ στο κέντρο των Αθηνών τον Απρίλιο του 1967 από την άποψη της βίαιης επιβολής της στους έλληνες,  διαλύει κυρίως τη μεσαία τάξη (οι φτωχοί ήταν έτσι κι αλλιώς διαλυμένοι), τη ραχοκοκαλιά δηλαδή του συστήματος, τους ανθρώπους που δέχθηκαν να κάνουν τα στραβά μάτια στο όργιο της διαπλοκής με αντάλλαγμα, για παράδειγμα, μια θέση στο Δημόσιο ή ένα επίδομα τυφλότητας. Αυτή η αδιάφορη για κάθε ιδεολογία μεσαία τάξη ήταν που ενάλλασσε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., τους δύο κατ'εξοχήν εκπροσώπους τού μεσαίου  χώρου κατά τη νεκρή πλέον μεταπολίτευση. Αυτή η εξουθενωμένη, πια, μεσαία τάξη είναι η ίδια που σήμερα στέλνει τον πάλαι ποτέ δικομματισμό στα Τάρταρα. Οχι γιατί απόκτησε ξαφνικώς ταξική συνείδηση και ιδεολογικά ενδιαφέροντα, αλλά για να εκδικηθεί εκείνους που δεν τηρούν τώρα το δικό τους κομμάτι μιας άτυπης κοινωνικής συμφωνίας η οποία διήρκεσε σχεδόν 40 χρόνια και η οποία συμπυκνώνεται στη φράση: "δε με νοιάζει αν υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε κι ούτε με πειράζει που εσύ παίρνεις τα πολλαπλάσια από εμένα μολονότι σου κάνω όλη τη δουλειά, αρκεί να μου εξασφαλίζεις άρτο και θεάματα σε ικανοποιητικές δόσεις"...
Γι' αυτό και γελώ με τη συζήτηση που έχει ανοίξει από μια μειονότητα ηθικώς ξεπεσμένων, πνευματικώς διαβρωμένων και πολιτικώς τελειωμένων κομματαρχών, επιχειρηματιών και ψευτοδιανοούμενων για την "ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς". Τύποι όπως ο Β. Βενιζέλος, ο Φ. Κουρέλης, ο Ανδρ. Λοβέρδος, ο Γ. Ραγκούσης ή η Α. Διαμαντοπούλου, οι οποίοι είναι τόσο εξοικειωμένοι με το τί συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία όσο ένας γιδοβοσκός με τους ναυτικούς χάρτες, θέλουν να απευθυνθούν σε ένα ακροατήριο το οποίο δεν υπάρχει, απλούστατα γιατί ήταν οι ίδιοι που το κατάστρεψαν! Είναι τόσο βαθιά νυχτωμένοι, άλλωστε, που θεωρούν πως αν βγάλουν στην παρανομία τη Χρυσή Αυγή οι ψηφοφόροι της θα επανέλθουν στο "μαντρί'. Εκτός, βεβαίως, αν αυτό που πραγματικώς επιδιώκουν είναι να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο το φασισμό, δεδομένου ότι δε μπορούν να ανασχέσουν αλλιώς το ποτάμι που κυλά ορμητικο προς τα Αριστερά και το οποίο θα ρίξει στον "καταρράκτη" όλα τα άχρηστα φερτά υλικά τής μεταπολίτευσης. Είναι και τόσο αδαείς, όμως, από ιστορία και πολιτικές επιστήμες ώστε αδυνατούν να κατανοήσουν πως ο φασισμός είναι "αχάριστος" και δεν πρόκειται να ανταμείψει, αν έλθει στην εξουσία, εκείνους που τον συνέδραμαν στην κατάληψή της και οι οποίοι για τις γενιές που θα μας ακολουθήσουν θα τυγχάνουν της ίδιας αντιμετώπισης που έχουν σήμερα ο Εφιάλτης ή ο Ιούδας...       

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Σύντροφοι, αν μείνουμε στους καναπέδες ο φασισμός θα βγάλει φλας προσπέρασης...

Καλές οι ιδεολογικές συζητήσεις με σκοπό τη χάραξη ενιαίας στρατηγικής, οι λαϊκές συνελεύσεις, ο μετασχηματισμός συνιστωσών σε κόμμα, όπως βεβαίως και η αναζήτηση κοινής πλατφόρμας πάνω στην οποία θα μπορέσει να σταθεί μια αριστερή κυβέρνηση στο αμέσως προσεχές μέλλον. Μόνο που για να κυβερνήσεις, πρέπει πρώτα να πάρεις την εξουσία και για να συμβεί αυτό δεν αρκεί η διαλεκτική για το μέλλον τού σοσιαλισμού, αλλά και η προσπάθεια να δίνεις λύσεις στα καθημερινά προβλήματα των πολιτών. Κι αυτό δεν είναι δουλειά μόνο της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά του καθένα, πόσω μάλλον όταν θέλει να κυβερνήσει κι αυτός με τη σειρά του θέτοντας ως "προμετωπίδα" την κοινωνική δικαιοσύνη. Οσο, όμως, η Αριστερά μένει κολλημένη σε ένα καταγγελτικό λόγο, συνοδεία προφορικών δεσμεύσεων για ανατροπή των σημερινών δεδομένων, και δε σκύβει πάνω στις ανάγκη τού λαού να έχει ένα πιάτο φαγητό, στέγη, ρούχα και τρόπους για να μετακινείται χωρίς να ξοδεύει μια περιουσία, θα αφήνει πεδίο δόξης λαμπρό στην ακροδεξιά για να τον καλύπτει με μισαλλόδοξες ενέργειες όπως το συνδικάτο ταξί που θα απασχολεί αποκλειστικώς έλληνες και το οποίο θα απευθύνεται μόνο σε έλληνες...
Διακρίνω το τελευταίο διάστημα μια προσπάθεια περιθωριοποίησης ή και γελοιοποίησης του ακτιβισμού ακόμα κι από ανθρώπους τής Αριστεράς, συνήθως νεόκοπους, οι οποίοι μάλλον θεωρούν πως είναι ανάξιο για το...μεγαλείο τους να συζητούν και να προσπαθούν να βρίσκουν λύσεις για το στομάχι που γουργουρίζει ή για το σώμα που κρυώνει. Οι ίδιοι προφανώς εκτιμούν πως η αταξική κοινωνία θα έρθει πατώντας πλήκτρα στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, πίνοντας γαλλικά κρασιά σε σικάτα μπιστρό, φιλοσοφώντας περί της ύπαρξης και, όταν το επαναστατικό κέφι φτάνει στο αποκορύφωμά του, κάνοντας μια απεργιακή πεζοπορία από το Πεδίον τού Αρεως ως τη Βουλή. Λυπάμαι, αλλά αν δε σηκώσουν άμεσα τα μανίκια και δε σκύψουν πάνω στις καθημερινές ανάγκες των πολιτών, θα διαπιστώσουν πολύ σύντομα ότι θα έχουν πάρει την θέση τους μελανοχίτωνες οι οποίοι θα έχουν μεταδώσει τη φασιστική τους ασθένεια στη μάζα σε βαθμό πανδημίας...
Σύντροφοι, δεν είναι ντροπή να μοιράζετε φαγητά και ρούχα σε όσους πεινούν και κρυώνουν ούτε να παρέχετε δωρεάν ιατρικές ή εκπαιδευτικές υπηρεσίες σε εκείνους που δε μπορούν να πληρώνουν γιατρούς ή φροντιστήρια. Αντιθέτως, αυτός είναι ο κορμός τής ιδεολογίας σας, αν πραγματικά πιστεύετε σε αυτή και δεν παλεύετε μόνο για τα οφίτσια της νέας εποχής, που σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι "φτυστή" οι προηγούμενες...
   

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Η αριστερά τής συνευθύνης πιο "γυμνή" από ποτέ...

Μια φορά κι έναν καιρό οι "κύριοι" της ΜΝΗΜΑΡ ισχυρίζονταν πως κάνουν υποχωρήσεις στην ιδεολογία τους προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουν ούτε σπιθαμή πίσω σε θέματα διαφάνειας. Ηταν ένα ακόμα επιχείρημα που κολυμπούσε στα θολά νερά τού "και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ". Πριν αλέκτωρ, όμως, λαλήσαι τρις ήρθε η σκληρή πραγματικότητα για να αποδείξει ότι οι τύποι που στελεχώνουν το κόμμα τού Φ. Κουρέλη όχι μόνο δεν είναι Αριστεροί, αλλά είναι και ψεύτες. Στην αρχή "κατάπιαν" τη λίστα Λαγκάρντ, για την οποία δεν ίδρωσε το αφτί τους για να πληροφορηθούν ποιός ή ποιοί φταίνε που η Ελλάδα δε φρόντισε να φορολογήσει δισεκατομμύρια ευρώ τα οποία "δραπέτευσαν" στο εξωτερικό. Και τώρα δεν θα υπερψηφίσουν την πρόταση ΣΥΡΙΖΑ για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής που θα διερευνήσει αν τα μνημόνια ήταν ένα θεόσταλτο δώρο στους έλληνες ή μια συμφορά για την οποία κάποιοι οφείλουν να λογοδοτήσουν και να καταδικαστούν από τη Δικαιοσύνη. Ευτυχώς, δηλαδή, που η αριστερά τής συνευθύνης θα ήταν βράχος σε ζητήματα ηθικής...
Δεν είμαι τόσο ανόητος ώστε να θεωρώ πως ύστερα από τόσες εξεταστικές και προανακριτικές επιτροπές που έχουν συγκροτηθεί στη Βουλή για διάφορα σκάνδαλα μια νέα για τα μνημόνια θα έφτανε το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο. Η ελίτ, άλλωστε, έχει στήσει εδώ και χρόνια ένα τόσο καλά δομημένο "πλυντήριο" των ανομημάτων της που είναι σχεδόν αδύνατο να τιμωρηθεί κάποιο επιφανές στέλεχός της. Το πολύ πολύ, και για "ξεκάρφωμα", να βάζει και κανένα τελειωμένο πολιτικό ή επιχειρηματία στη φυλακή για να ρίχνει στάχτη στα μάτια τού πόπολου. Ωστόσο θα ήταν ακόμα πιο αφελές αν πίστευα ότι ο Φ. Κουρέλης και η ψευδοαριστερή κομπανία του δεν επιθυμούν τη σύσταση νέας εξεταστικής επιτροπής γιατί φοβούνται τυχόν αποτυχία της. Κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει και, δυστυχώς, ο πρόεδρος της ΜΝΗΜΑΡ επέλεξε στα ύστερα του πολιτικού του βίου να συμμαχήσει ανοιχτά με όλη τη φαυλοκρατία τής μεταπολίτευσης. Ξεχνά, όμως, πως όποιος κουκουλώνει ένα έγκλημα εσχάτης προδοσίας που διέπραξαν άλλοι είναι πολύ πιο ένοχος από εκείνους. Κι αυτό γιατί αποδεικνύεται κι ο ίδιος όχι μόνο βρόμικος, αλλά και δειλό ανθρωπάκι...

Με βάση όλα αυτά δεν είναι τυχαίο ότι η ΜΝΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ βεβαίως κατρακυλούν στις δημοσκοπήσεις και στις επόμενες εκλογές θα βρουν μόνο τις ψήφους υπέργηρων "αφισιονάδος" μιας Ελλάδας που δεν υπάρχει πια. Δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν αυτά τα δύο κόμματα δεν καταφέρουν να "πιάσουν", και δικαιολογημένως, ούτε καν το όριο εισόδου στή Βουλή. Μικρή σημασία θα έχει μετά από σύντομο χρονικό διάστημα αν η ΜΝΗΜΑΡ τάχθηκε με το κεφάλαιο με πλήρη συνείδηση ή από πολιτική ανοησία. Στο τέλος δε μετρούν, άλλωστε, οι αγαθές ή μη προθέσεις χρήσιμων ηλίθιων του συστήματος, αλλά το αποτέλεσμα. Κι αν αυτό αποδειχθεί οδυνηρό για την πλειονότητα του ελληνικού λαού, όπως πρόβλεψε κι ο Στάθης Παναγούλης θα παρακαλούν οι μνημαρίτες οι ευθύνες τους να καθαγιαστούν μέσα από τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τα δικά τους εγκλήματα σε βάρος των πιο αδύναμων της ελληνικής κοινωνίας και να μην τεθούν σε λειτουργία πιο βίαιες διαδικασίες απονομής δικαιοσύνης. Δεν τις εύχομαι, δεν τις υποστηρίζω, τις χαρακτηρίζω λούμπεν, αλλά ο καθένας όπως στρώνει, κοιμάται...

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Αϊ Βασίλη, πήγαινέ με στη χώρα που ζει ο Σαμαράς...

Μέχρι χθες το απόγευμα ήμουν προβληματισμένος. Πλησιάζουν, βλέπετε, Χριστούγεννα και δεν είχα αποφασίσει ακόμα τί δώρο θα ήθελα να μου έφερνε ο Αϊ Βασίλης. Ευτυχώς από το αδιέξοδο με έβγαλε ο πρωθυπουργός με το πανηγυρικό του διάγγελμα στους αλαλάζοντες από "ευτυχία" έλληνες, που πήραν μια νέα δόση η οποία δεν θα φτάσει ποτέ σε αυτούς. Αϊ Βασίλη μου, πήγαινέ με, σε παρακαλώ, στη χώρα που ζει ο Αντ. Σαμαράς. Εκεί δεν υπάρχουν φτώχεια, εξαθλίωση, ανεργία, εργασιακός μεσαίωνας, μακροχρόνια ύφεση, ασυδοσία των λίγων σε βάρος των πολλών, άδικη κατανομή τού πλούτου, ανισότητα στις ευκαιρίες προκοπής και ταξικές αδικίες. Στη χώρα που ζει ο Αντ. Σαμαράς επικρατεί γαλήνη, προοπτική για το μέλλον, ανάπτυξη, ίσες ευκαιρίες, κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη. Εκεί θέλω να εγκατασταθώ χοντρούλη μου άγιε, μακριά από την ελληνική πραγματικότητα. Στείλε με εκεί που ζει κι ο πρωθυπουργός τής Ελλάδας, μαζί με τα συνεταιράκια του, το Β. Βενιζέλο και το Φ. Κουρέλη...
Οταν σκοτώνεις κάποιον είναι ντροπή ύστερα να δηλώνεις πως θα κάνεις ό,τι περνά από το χέρι σου για να τον θάψεις με τις τιμές που του αρμόζουν. Πόσω μάλλον όταν παρουσιάζεις μια κηδεία σα να ήταν μέγας εθνικός θρίαμβος. Ποιός έχασε, όμως, τη ντροπή του για να τη βρουν εκείνοι που κομπορρημονούν για τα ημίμετρα του Eurogroup την ίδια ώρα που ένας ολόκληρος λαός φτωχοποιείται βάναυσα κι άδικα προκειμένου να καταλήξουμε σε αυτά; Ακούω την τρόικα εσωτερικού να ισχυρίζεται πως από εδώ και πέρα θα δοθεί έμφαση στην ανάπτυξη, στις κοινωνικές πολιτικές και στην αποκατάσταση των αδικιών κι αναρωτιέμαι αν όσοι την απαρτίζουν είναι σχιζοφρενείς, ηλίθιοι ή απατεώνες. Μα, αν ήθελαν να επιτύχουν όλα αυτά ένα καλό πρώτο βήμα θα ήταν να μην κατέστρεφαν οι ίδιοι τα απομεινάρια τού όποιου κοινωνικού κράτους λειτουργούσε στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι δεν είναι οικοδομές για να τις γκρεμίζεις και να τις ξαναχτίζεις από την αρχή σε γερότερα θεμέλια, ακόμα κι αν υποθέσουμε πως αυτός είναι ο στόχος τού Τρίο Στούτζες. Παίρνουν, για παράδειγμα, επίδομα αναπηρίας πολίτες που δεν το δικαιούνται; Εντόπισέ τους, κοψ' τους το και κυνήγησέ τους δικαστικώς. Αλίμονο, όμως, δεν το μειώνεις για όσους το δικαιούνται. Το "πονά χέρι, κόβει χέρι" είτε μαρτυρά ανικανότητα είτε δόλια απόκρυψη των πραγματικών σκοπιμοτήτων μιας πολιτικής...

Από ό,τι φαίνεται, μολονότι δεν το δένω και κόμπο, αυτή η κυβέρνηση θα βγάλει το 2012. Είναι, όμως, σχεδόν αδύνατο να βγάλει και το 2013 από τη στιγμή που είναι μάλλον απίθανο να μην υποχρεωθεί να λάβει νέα επώδυνα μέτρα εντός τής επόμενης χρονιάς. Οταν πολιτεύεσαι με μια αδιέξοδη επιχειρηματολογία, η πραγματικότητα που αυτή δημιουργεί δεν θα αργήσει να σε "καταπιεί". Κι αυτό γιατί.η ακατάσχετη αιμορραγία δεν αντιμετωπίζεται με ασήμαντες μεταγγίσεις. Οπως και να έχει, το 2013 θα είναι (μια ακόμα) ενδιαφέρουσα χρονιά κι αυτή που θα φέρει, για πρώτη φορά, την Αριστερά στην εξουσία. Κι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για τις δεκαετίες που θα ακολουθήσουν: αν τα καταφέρει, η Ελλάδα μπορεί να γίνει πρότυπο για το πώς πρέπει να κινηθούν όλοι οι λαοί τού κόσμου. Αν αποτύχει, συμβιβαζόμενη ή κι αποδεχόμενη πολιτικές που δεν επέλεξε αλλά δεν θα έχει τολμήσει να ανατρέψει, τότε αυτή η χώρα θα παραδοθεί, μέσα στην απόλυτη ένδειά της, στο φασισμό. Και μαζί της όλη η Ευρώπη... 

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Δε λύνεις ένα πρόβλημα που δεν έχεις εντοπίσει...

Ξεκινώ με μια κοινοτοπία για να καταλήξω στο αυτονόητο! Τα πάντα είναι σχετικά: στα μάτια ενός μυρμηγκιού ένας άνθρωπος μοιάζει με γίγαντα. Στα μάτια, όμως, ενός αετού την ώρα που ίπταται ο ίδιος άνθρωπος φαίνεται κουτσουλιά. Το ίδιο συμβαίνει με το χρέος. Οταν η πραγματική οικονομία μιας χώρας "τρέχει με χίλια", ένα δημόσιο χρέος στο 124% του ΑΕΠ της δεν είναι ανησυχητικό. Οταν, όμως, το ΑΕΠ ενός κράτους συρρικνώνεται συνεχώς τα τελευταία πέντε χρόνια κι έχει υπολογιστεί πως αυτή η τάση θα έχει συνέχεια τουλάχιστον για το 2013, όπως συμβαίνει με την Ελλάδα, τότε ένα δημόσιο χρέος στο 124%, ακόμα κι αν πιαστεί αυτός ο φιλόδοξος στόχος το 2020- σύμφωνα με το Eurogroup-, αυτό το ποσοστό δεν θα συνιστά απλώς μη βιωσιμότητά του, αλλά θα αποδειχθεί τεράστιο βάρος πάνω σε μικρές πλάτες. Δεν περιμένω, όμως, καλύτερα αποτελέσματα από συνεδριάσεις πολιτικών οι οποίοι δεν έχουν καταφέρει ακόμα να εντοπίσουν ποιό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της ευρωζώνης. Κι αυτό δεν είναι το δημόσιο χρέος των κρατών-μελών της, αλλά το άνισο παραγωγικό της μοντέλο, όπου τα πλεονάσματα λίγων είναι τα ελλείμματα των πολλών, και, κυρίως, η άδικη κατανομή τού παραγόμενου πλούτου...
Αφήστε το γεγονός ότι οι ευρωπαίοι αποφάσισαν, για μια ακόμα φορά, να θεραπεύσουν τον καρκίνο με ασπιρίνες. Η μείωση των επιτοκίων, η επαναγορά χρέους, η επιμήκυνση των ωριμάνσεων των δανείων ή η μετακύλιση των τοκοχρεολυσίων που καταβάλλει η Ελλάδα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να μεταθέτουν το χρόνο πραγματικής επίλυσης του ελληνικού ζητήματος, μέσω για παράδειγμα της διαγραφής σημαντικού ποσοστού τού ελληνικού δημοσίου χρέους και της εφαρμογής ενός γενναίου αναπτυξιακού πακέτου με αποδέκτες τους μικρομεσαίους, τις καινοτόμες επιχειρήσεις και τους νέους, για μετά από τις γερμανικές εκλογές. Οι έλληνες δεν θα είχαμε πρόβλημα να βοηθούσαμε στην επανεκλογή τής Ανγκ. Μέρκελ στην καγκελαρία, αν δεν υπήρχε στη μέση ένα "ζητηματάκι": στο μεσοδιάστημα μέχρι το Σεπτέμβριο του 2013 θα έχουμε νιώσει στο πετσί μας τα σκληρότερα μέτρα λιτότητας μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που έχουν επιβληθεί σε ευρωπαϊκή χώρα η οποία δεν ανήκε στο ανατολικό μπλοκ. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά η επιβολή υφεσιακής πολιτικής σε μια οικονομία που έχει να ζήσει ανάπτυξη από το μακρινό 2007 θα καταστήσει σχεδόν βέβαιη την ανάγκη λήψης νέων μέτρων άγριων περικοπών και φορολόγησης τον επόμενο χρόνο προκειμένου να έχει μια κάποια αξιοπιστία το "ευαγγέλιο" της λιτότητας που μας έχουν επιβάλει οι δανειστές μας...

Με τόσες "σαμπάνιες" που έχουν ανοίξει τα τελευταία τρία χρόνια οι μνημονιακές κυβερνήσεις για να πανηγυρίσουν εθνικές "επιτυχίες", όπως το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία τής ανθρωπότητας, το PSI και τις εκταμιεύσεις δόσεων, είναι λογικό να έχουν "μεθύσει" και να μην αντιλαμβάνονται ότι δίπλα τους υπάρχει και μια πραγματικότητα η οποία βοά για λίγη έστω προσοχή. Θα πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να αυτοκτονήσει μια μεγαλούπολη για να καταλάβουν η τρόικα εσωτερικού και η τρόικα εξωτερικού ότι οι κοινωνίες συγκροτούνται από ανθρώπους κι όχι απλώς από αριθμούς; Τα νούμερα είναι για να υπηρετούν τους πολίτες κι όχι το αντίστροφο. Στο θολωμένο τους μυαλό, όμως, τόσο οι κυβερνώντες μας όσο και τα παπαγαλάκια τους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι το κάρο που σέρνει την άμαξα κι όχι το άλογο... 

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Αλίμονο αν απαγορεύσουμε τη Χρυσή Αυγή!

Πρέπει να απαγορευτεί η Χρυσή Αυγή; Οχι, ρητώς και κατηγορηματικώς! Προφανώς και δεν εννοώ πως θα πρέπει να παραμείνουν ανεξέλεγκτες οι διάφορες παρακρατικές δραστηριότητές της, οι οποίες κινούνται μεταξύ παρανομίας, χυδαιότητας και φασισμού. Είναι διαφορετικό, όμως, να συλλαμβάνεις ένα χρυσαυγίτη που έχει χτυπήσει ένα μετανάστη ή έναν ομοφυλόφιλο και είναι άλλο να θέτεις εκτός νόμου το δικαίωμα του οποιουδήποτε να εκφράζει ακόμα και τις πιο ακραίες θέσεις. Μακάρι, άλλωστε, να ήταν απλώς οι λέξεις που υποκινούν σε αγριότητες. Σε μια τέτοια περίπτωση θα μπορούσαμε να εξαφανίζαμε το μισό ελληνικό λεξιλόγιο και να κοιμόμασταν ήσυχοι για την τήρηση της νομιμότητας στην κοινωνία. Οσο, όμως, επιμένουμε να μην αντιμετωπίζουμε τις αιτίες τής ανόδου τής ακροδεξιάς στη χώρα παρά μόνο τα συμπτώματά της δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να ρίχνουμε νερό στο μύλο που αλέθει λούμπεν συνειδήσεις και τις μετατρέπει σε πρώτη ύλη για το φασισμό. Δεν υπάρχει, άλλωστε, τίποτα πιο φασιστικό από την απαγόρευση της γνώμης που δεν ασπαζόμαστε...
Γι' αυτό και είναι κρίμα να πρωτοστατούν κομμουνιστές και πρώην κομμουνιστές στην επιχείρηση θέσης εκτός νόμου τής Χρυσής Αυγής. Για να μην παρεξηγηθώ σε όποιους από εσάς έχετε λυμένο το ζωνάρι για καβγά, μακριά από εμένα οποιαδήποτε ταύτιση του γνήσιου αγώνα εκατομμυρίων ελλήνων για ένα σοσιαλιστικό κόσμο, χωρίς ανισότητες και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, με τα ναζιστικά δήθεν ιδεώδη περί ανωτερότητας φυλών. Ωστόσο οι άνθρωποι που έχουν νιώσει στο πετσί τους ή έχουν ακούσει σχετικές διηγήσεις από τους πατεράδες και τους παππούδες τους για το πώς είναι να διώκεσαι για τις ιδέες σου, θα όφειλαν να είναι πιο μετρημένοι όταν ζητούν το ίδιο γι' άλλους. Ας το δουν, έστω, ωφελιμιστικώς: την επομένη μιας απαγόρευσης της Χρυσής Αυγής θα "ξεφυτρώσει" κάποιο "Ασημένιο Δειλινό" ή κάποια "Χάλκινη Νυχτιά" με την ίδια ακριβώς ιδεολογική θεώρηση των πραγμάτων. Τί θα κάνουμε τότε; Θα απαγορεύουμε ανά τρίμηνο κι από ένα κόμμα ή μήπως είναι προτιμότερο να κάνουμε κάτι για την ανεργία, την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα και τη συνεπακόλουθη εξαθλίωση της πλειονότητας του ελληνικού λαού και, κυρίως, για την παροχή μιας διαφορετικής παιδείας στα ελληνόπουλα, η οποία θα τα οδηγεί στην πολιτική συνειδητοποίηση, μακριά από ατομικισμό, ρατσισμό και κάθε είδους μισαλλοδοξία;
Η Χρυσή Αυγή δεν πρόκειται να εξαφανιστεί μόνο με το να τη σέρνουμε στα αστυνομικά τμήματα και στις δικαστικές αίθουσες, ούτε με το να τη λοιδορούμε στο δημόσιο λόγο μας. Είναι χρήσιμο αυτό να συμβαίνει κάθε φορά που τα μέλη της, και πόσω μάλλον οι βουλευτές της, επιδίδονται σε παραβατικές ενέργειες. Αν μείνουμε, όμως, εκεί θα έχουμε κάνει μια τρύπα στο νερό και ίσως τότε να είναι πολύ αργά για να αποτρέψουμε το Ν. Μιχαλολιάκο και τον Ηλ. Κασιδιάρη από το να εκλεγούν πρόεδρος και καγκελάριος, αντιστοίχως, ενός ελληνικού Ράιχ...   

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Μια κοινωνία γεμάτη "παρθένες" έκανε την Ελλάδα μπορντέλο...

Δεν έχω διαβάσει βιβλία τού Πέτρου Τατσόπουλου για να μπορώ να εκφέρω άποψη για τη συγγραφική του δεινότητα. Δεν ξέρω, επίσης, αν η διάσημη πλέον δήλωσή του για τη μισή Αθήνα ήταν πρόκληση για την πρόκληση ή ένας τρόπος για να ξεμπροστιάσει τον πουριτανισμό τής ελληνικής κοινωνίας. Οπως και να έχει, πάντως, τα κατάφερε! Δεν αναφέρομαι σε αυτούς που καλαμπούρισαν, και καλά έκαναν, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τον ανδρισμό Τατσόπουλου, αλλά σε εκείνους που είναι τόσο σοβαροί ή σοβαροφανείς (ας διαλέξουν οι ίδιοι το μέγεθος της υποκρισίας τους) ώστε δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ακούν και να ασπάζονται τον ξύλινο λόγο πολιτικών τής δεκάρας, οι οποίοι το μόνο που έχουν προσφέρει στο δημόσιο βίο είναι την απατηλή λάμψη τής ματαιοδοξίας τους, αλλά εξεγείρονται μόνο όταν διαβάζουν κάτι που ξεπερνά τα χρηστά ήθη τους κι έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τον καθωσπρεπισμό τους...
Είναι, τρόπος τού λέγειν, απορίας άξιο: πώς μια κοινωνία γεμάτη με τόσες "παρθένες", αρσενικές και θηλυκές, οι οποίες κοκκινίζουν και μόνο στην περιγραφή τής γενετήσιας πράξης, έκανε την Ελλάδα μπορντέλο; Προφανώς το ερώτημα είναι ρητορικό. Απλώς όλα αυτά τα χρόνια έχουμε διαλέξει πίσω από συμβατικές μάσκες αστικής ευγένειας, σαβουάρ βιβρ, φιλανθρωπίας κι αστείρευτης υποκρισίας να κρύβουμε το άγριο, μικροαστικό προσωπάκι μας, το οποίο φροντίζουμε να περιποιούμαστε με εγωπάθεια στο όριο του αυτισμού. Σε αυτό το πλαίσιο ό,τι χαλά τη μαγιά μιας άτυπης κοινωνικής συμφωνίας, η οποία στοχεύει στην εκπλήρωση ατομικών κι όχι συλλογικών επιθυμιών και η οποία περικλείεται στον όρο "πολιτική ορθότητα", γίνεται αμέσως αντικείμενο χλευασμού κι απορρίπτεται σαν κάτι εξωτικό. "Δεν είναι δυνατό ένας βουλευτής να μιλά με αυτόν τον τρόπο", είναι το επιχείρημα εκείνων που έχουν ως στόχο ζωής τη μεταλαμπάδευση του συντηρητισμού τους σε όσους γίνεται περισσότερους, ιδιαιτέρως ανάμεσα στη νέα γενιά. Λες και το ότι όλοι μας μια ημέρα θα είμαστε νεκροί δεν είναι αρκετός ως λόγος για να χαλαρώνουμε πού και πού τις "γραβάτες" μας. Γι' αυτούς σεβαστό, ανεξαρτήτως αν είναι αληθινό ή τερατωδώς ψεύτικο, είναι μόνο το προκάτ, το φασόν, οτιδήποτε τυποποιημένο που δε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας και καινοτομίας. Μας τρομάζει το διαφορετικό γιατί μας υπενθυμίζει πόσο βαρετός κι άχαρος είναι ο "συνηθισμένος" εαυτός μας...   
Αλήθεια, σε ποιά λούμπεν καταγώγια δουλοπρέπειας, υποταγής και πνευματικής ακινησίας λουφάζουν όλοι εκείνοι που βγαίνουν από τις νοικοκυρίστικες τρύπες τους μόνο για να επιτεθούν σε όσους "τολμούν" να εμφανίζονται δημοσίως "αμακιγιάριστοι" και χωρίς να έχουν αποστηθίσει χαρτάκια που τους έχουν δώσει σύμβουλοι επικοινωνίας; Πού είναι όλοι αυτοί όταν καταργούνται τα εργασιακά τους δικαιώματα κι όταν τα αφεντικά τους γελούν με την ταξική τους ασυνειδησία; Βαθιά μέσα στη λάσπη τους, για την οποία κατηγορούν μόνο αποδιοπομπαίους τράγους κι όχι εκείνους που τους έριξαν σε αυτή με τη δική τους ανοχή ή συνευθύνη. Αυτό είναι το "σωστό" άλλωστε με βάση τη δική τους λογική, "αν εγώ δε μπορώ να πάρω τη μισή Αθήνα, δεν το μπορεί κανείς και, κυρίως, δε μπορεί κανείς να μιλά γι' αυτό έστω κι ως αστείο"... 

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Τόσο πολύ έχουμε συνηθίσει τις αλυσίδες μας;...

Είναι η Ανγκ. Μέρκελ η πιο επικίνδυνη ηγέτης στην Ευρώπη, όπως είχε εκτιμήσει το περιοδικό "New Statesman" πριν από μερικούς μήνες; Είναι! Η τακτική που ακολουθεί απέναντι στην Ελλάδα, δηλαδή αυτή της καθυστέρησης να παράσχει οριστική λύση περιοριζόμενη σε ημίμετρα με σκοπό να κερδίσει τις γερμανικές βουλευτικές εκλογές, διαφέρει σε πολλά από τις μικροκομματικές λογικές για τις οποίες η ίδια κατηγορεί τα ελληνικά πολιτικά κόμματα; Σε ελάχιστα! Έχει πετύχει η "συνταγή" τής άγριας λιτότητας που η καγκελάριος έχει επιβάλει στον ευρωπαϊκό νότο για να τον τιμωρήσει επειδή τα προηγούμενα χρόνια στήριξε το γερμανικό εξαγωγικό θαύμα με τον άμετρο δανεισμό του; Ελάχιστα, αν σκεφτούμε πως υποβαθμίστηκε ακόμα και η Γαλλία! Σε ποιό ακριβώς θέμα, όμως, έθεσαν βέτο οι ελληνικές κυβερνήσεις των τριών τελευταίων χρόνων, ώστε σήμερα να δικαιούνται να βάζουν τα μιντιακά παπαγαλάκια τους να "γαβγίζουν" σε βάρος τού Βερολίνου; Προφανώς και για την εξάπλωση της κρίσης στην ευρωζώνη φταίνε κι αυτοί που τη διαχειρίστηκαν από το 2009. Γιατί, όμως, από το κάδρο που έχουν στήσει τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης απουσιάζουν εντελώς εκείνοι που έστησαν τα σαθρά θεμέλια τού κοινού νομίσματος κι όσοι δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να σκύβουν το κεφάλι και να αποδέχονται όποιο παράλογο μέτρο κι αν τους απαιτούσε η τρόικα;...
Η Ανγκ. Μέρκελ ακολουθεί μια πολιτική που δεν εξυπηρετεί καν τα εθνικά της συμφέροντα, παρά μόνο τα προσωπικά της. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το 2014 να τη βρει ξανά καγκελάριο. Μόνο που ο πολιτικός χρόνος, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, έχει συμπιεστεί τόσο πολύ ώστε το φθινόπωρο του 2013 να μοιάζει σα να μιλάμε για το φθινόπωρο του 2113. Είναι απλό: όταν το σπίτι τού γείτονά σου έχει πιάσει φωτιά ύστερα από ένα τρελό πάρτι οργίων, το οποίο τροφοδότησες με προϊόντα και "φακελάκια", δε μπορείς να παριστάνεις τον ενάρετο νοικοκυραίο που δείχνει τη "γενναιοδωρία" του προσφέροντας μερικά βάζα γεμάτα νερό για δήθεν κατάσβεση, τα οποία μάλιστα ζητάς πίσω και με τόκο χρήσης τους. Και δε μπορείς να το κάνεις όχι μόνο γιατί σε αυτήν τη ζωή θα έπρεπε να υπάρχει και η αλληλεγγύη κι όχι μόνο το κέρδος ως καθοδηγητής, αλλά και γιατί σύντομα, πολύ συντομότερα από ό,τι μπορεί να πίστευες, θα χρειαστείς κι εσύ βοήθεια για να σβήσεις την πυρκαγιά που θα έχει εξαπλωθεί και στο δικό σου σπίτι...
Στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, όπως λέγεται εύσχημα η καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο χωρίς τον περιορισμό των συνόρων, κανείς, όσο ισχυρός κι αν αισθάνεται, δεν είναι προστατευμένος από ατυχήματα. Την ύβρι, άλλωστε, ακολουθεί πάντοτε η νέμεσις. Το ζήτημα είναι γιατί η Ελλάδα δεν προσπαθεί να στρίψει εκείνη το τιμόνι, βλέποντας την "οδηγό" Γερμανία να πηγαίνει κατευθείαν το "λεωφορείο" στον τοίχο. Οπως οι βρεγμένοι δε φοβούνται τη βροχη, έτσι και οι χρεοκοπημένοι δε μπορούν να τρέμουν τη χρεοκοπία: σήμερα η πλειονότητα των ελλήνων δε λαμβάνει μισθό είτε γιατί είναι άνεργη είτε γιατί οι εργοδότες τής χρωστούν πολλούς μήνες, ενώ οι περισσότεροι συνταξιούχοι λαμβάνουν ποσά που μόνο με αυτά δεν είναι δυνατό να ζήσει ούτε γνήσιος ασκητής τού Αγίου Ορους. Ζούμε σε σπίτια χωρίς θέρμανση, αν αρρωστήσουμε δεν έχουμε χρήματα να πληρώσουμε γιατρούς και φάρμακα (όταν δεν υπάρχει έλλειψή τους), η διασκέδασή μας περιορίζεται στην θέαση τουρκικών σίριαλ και η ενημέρωσή μας ως επί το πλείστον σε ό,τι θέλουν να προβάλλουν οι νταβατζήδες τής διαπλοκής. Τόσο πολύ έχουμε συνηθίσει τις αλυσίδες μας που δε μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτές; Τίποτα, ούτε η φτώχεια ούτε η πείνα, δεν είναι πιο ταπεινωτικό για τον άνθρωπο από την υποταγή στο φόβο και την παραχώρηση της αξιοπρέπειάς του...