Το τελευταίο εικοσιτετράωρο σκοτώθηκαν σε τροχαίο δυστύχημα εννέα μετανάστες (ανάμεσά τους και παιδιά) που επέβαιναν, μαζί με ακόμα τρία άτομα, σε Ι.Χ. (!), καθώς κι ένας αλβανός υπάλληλος περιπτέρου από πυροβολισμούς ληστών. "Ναι, ρε φίλε", θα μου πείτε, "αλλά χθες ήμασταν απασχολημένοι θρηνώντας τους 13 κύπριους στη Λεμεσό. Ή, μη μου πεις πως είσαι από αυτούς τους προσκυνημένους νεοταξικούς που δε νοιάζονται για το ελληνικό αίμα που χύνεται άδοξα;", ενδεχομένως να συμπληρώσετε. Φυσικά και νοιάζομαι, μόνο που με ενοχλεί αυτή η επιλεκτική επίδειξη ανθρωπιάς των ελλήνων, οι οποίοι μπορεί να στείλουν τόνους με τρόφιμα και φάρμακα στην Αϊτή, και καλά κάνουν, αλλά όταν πεθαίνει ο γείτονάς τους, ο οποίος έτυχε να μη γεννηθεί με το "θείο" ελληνικό αίμα στις φλέβες του, στρέφουν το βλέμμα τους αλλού...
Αυτό, βεβαίως, συμβαίνει κι όταν αντιμετωπίζουμε συμπατριώτες μας, οι οποίοι δε γεννήθηκαν με τη δική μας δύναμη χαρακτήρα ή γεννήθηκαν σε ένα προβληματικό οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον ή δεν θέλησαν να φιλήσουν "κατουρημένες ποδιές" για μια θέση στο Δημόσιο κι έτσι οδηγήθηκαν στην κατάχρηση ναρκωτικών, αλκοόλ ή οποιασδήποτε άλλης εξαρτησιογόνου ουσίας. Κανείς μας δεν τους θέλει στη γειτονιά του. Κι όμως είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι οποίοι γεμίσαμε καραβάνια βοήθειας προς τα θύματα του τσουνάμι στην Ινδονησία πριν από μερικά χρόνια. Ξένος πόνος, όμως, άλλος πόνος...
Πριν από μερικούς μήνες τα μέσα ενημέρωσης ξέσπασαν σε ένα ρεσιτάλ μισαλλοδοξίας με αφορμή τη δολοφονία ενός πατέρα στο κέντρο τής Αθήνας. Το συμβάν ήταν προφανώς θλιβερό, αλλά το πρόβλημα της εγκληματικότητας δεν επιλύεται με ουρλιαχτά μίσους και λαϊκά δικαστήρια, ούτε πρόκειται να επιλυθεί αν συγκεντρώσουμε όλους τους παρανόμως διαμένοντες στην Ελλάδα και τους εκτελέσουμε έναν έναν! Μόνο αφελείς και ηλίθιοι θα μπορούσαν να πιστεύουν ότι οι ρακένδυτοι, πεινασμένοι ξένοι αποτελούν τον κίνδυνο νούμερο ένα γι' αυτήν τη χώρα...
Η εποχή προστάζει για αλληλεγγύη κι ανθρωπιά. Καλή είναι η αγωνία για το νέο λιμό στην Αφρική ή για τη διάσωση ενός σπάνιου θηλαστικού στην Αυστραλία, αλλά ο άνθρωπος όταν λέγεται άνθρωπος πρέπει πρώτα από όλα να τιμά την ιδιότητά του αυτή δείχνοντας έμπρακτη συμπόνια προς αυτόν που μοιράζεται μαζί του το ίδιο σπίτι, την ίδια γειτονιά, την ίδια χώρα. Αλλιώς η φιλανθρωπία για την καταπολέμηση των ενοχών, για τη φοροαπαλλαγή ή για την εύνοια των θεών είναι κάτι χειρότερο από ανούσια, καταντά φαρισαϊκή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου