Κλαιγόμαστε, οδυρόμαστε για τα μέτρα, βρίζουμε τους πολιτικούς και την κακή μας μοίρα και τί κάνουμε σε μια ημέρα απεργίας; Εκπληρώνουμε τη στοιχειώδη υποχρέωσή μας να κατεβούμε στους δρόμους και να δώσουμε ένα ηχηρό μήνυμα στους κυβερνώντες πως δε δεχόμαστε τον εκβιασμό τους; Οχι "βέβαια": γεμίζουμε τις καφετέριες και τις παραλίες και μποτιλιαριζόμαστε αγρίως!
Θα μου πείτε: "κι αν πηγαίναμε στη συγκέντρωση, θα έπαιρνε πίσω η κυβέρνηση τα μέτρα"; Η απάντηση είναι ναι! Αν μαζευόμασταν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ή κι εκατομμύρια, η συμμορία των 300 και η διεθνής τρόικα θα αναγκάζονταν να πατήσουν "φρένο". Φαίνεται, όμως, πως δε μας νοιάζει και τόσο. Εμείς είμαστε, έτσι κι αλλιώς, αθώοι γιατί είτε δεν κλέψαμε, είτε μας επέτρεψαν να κλέψουμε. Κι έτσι μπορούμε ανερυθρίαστα να κλαίμε το κακό το ριζικό μας, ρουφώντας ανέμελοι τη φραπεδιά μας. Να μας "χαιρόμαστε"!
Υ.Γ.: Γνωρίζω και τραγικότερες περιπτώσεις: ανθρώπων που πήγαν στην πορεία και μετά στη δουλειά τους! "Και με τον αστυφύλαξ και με το χωροφύλαξ" δηλαδή. Να τους "χαιρόμαστε" κι αυτές κι αυτούς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου