Ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχθηκε το 2015 νυν και πρώην σύντροφοι...

Ο Αλέξης Τσίπρας πήγαινε σε θείες λειτουργίες κι έκανε το σταυρό του όταν ήταν πρωθυπουργός, αλλά κι ως αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πιστεύει στον θεό, αλλά δεν προχώρησε στο διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας. Ο Στέφανος Κασσελάκης πηγαίνει σε θείες λειτουργίες και κάνει το σταυρό του. Ο Στέφανος Κασσελάκης πιστεύει στο θεό, αλλά έχει δεσμευτεί για το διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας. Καλά έκαναν και κάνουν και οι δύο και ξέρετε γιατί; Γιατί ήθελαν και θέλουν το ΣΥΡΙΖΑ κόμμα εξουσίας κι όχι ανέξοδης για το σύστημα αριστερής διαμαρτυρίας...

Ο Στέφανος Κασσελάκης αλλάζει το ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει ξανά κόμμα εξουσίας, δεν τον μεταλλάσσει, όπως υποστηρίζουν εχθροί κι άσπονδοι φίλοι. Το 17,85% του περασμένου Ιουνίου δεν υποδηλώνει κόμμα εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχθηκε, άλλωστε, το 2015 όταν ψήφισε και στη συνέχεια εφάρμοσε το νεοφιλελευθερισμό τού τρίτου μνημονίου, τον οποίο πλήρωσε πολύ ακριβά. Ο Αλέξης Τσίπρας στην πραγματικότητα δεν είχε άλλη επιλογή τότε, αλλά τόσο ο ίδιος όσο και οι υπουργοί του- αρκετοί από τους οποίους έγιναν αποστάτες πριν μερικούς μήνες- δεν δικαιούνται σήμερα να μιλούν για πίστη στις αρχές και στις αξίες τους όταν κι εκείνοι τις προσάρμοσαν στις ανάγκες τής εποχής...

Κι αν ο μέσος ανιδιοτελής ψηφοφόρος δικαιούται να έχει τις ενστάσεις του για τα κολλητιλίκια Κασσελάκη με τους παπάδες και τα θαύματα της κολυμπήθρας, τα στελέχη που του υπενθυμίζουν συχνά πυκνά πως θα κριθεί εκ του αποτελέσματος δεν δικαιούνται να τις εκφράζουν δημοσίως. Εκτός αν εννοούν πως στόχος τού ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι το 3%, παραμένοντας κόμμα αποκλειστικώς της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αν, όμως, εννοούν πως πρέπει να γίνει ξανά ανταγωνιστικός τής ΝΔ, τότε ας αφήσουν τον Κασσελάκη να προσελκύσει όσο το δυνατό περισσότερους ψηφοφόρους, εκπληρώνοντας τη δέσμευσή του σε όσους τον ψήφισαν τον περασμένο Σεπτέμβριο πως θα νικήσει τον Κ. Μητσοτάκη... 

 

Στο 'να χέρι τη μαφία στ' άλλο χέρι τον Μπελέρη...

Αν ο Φρ. Μπελέρης είναι η αφορμή για να ασχοληθούμε με τα ζητήματα επιβίωσης των Ελλήνων τής Βορείου Ηπείρου, τότε η υποψηφιότητά του για ευρωβουλευτής είναι ευπρόσδεκτη. Αν, όμως, δεν είναι κάτι περισσότερο από εργαλειοποίησή του, τότε πολύ κακό για το τίποτα. Όταν κι αυτή η αλβανική κυβέρνηση, σε συνέχεια των προηγούμενων, σπρώχνει προς την έξοδο την ελληνική εθνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου καταπατώντας και τις περιουσίες της, αλλά εμείς δεν λέμε κουβέντα κανένας Μπελέρη δεν μπορεί να ξεπλύνει την εθνική μας σιωπή...

 Τι έχει κάνει και το καθεστώς Μητσοτάκη για την προστασία τής ελληνικής εθνικής μειονότητας, πέρα από όσα βλέπει η πεθερά; Αντί να κλείσει το δρόμο προς την ΕΕ σε ένα κράτος όπως η Αλβανία που το κυβερνά η μαφία φιλοξένησε έκθεση ζωγραφικής τού πρωθυπουργού της στο Ζάππειο. Ίσως να ισχύει και σε αυτή την περίπτωση πως μαφιόζος μαφιόζου μάτι δεν βγάζει, στο τέλος όμως μένουν οι μειονοτικοί αόμματοι...

Ξεκίνησε ήδη η εκστρατεία φόβου τής ΝΔ, σύμφωνα με την οποία αν καταποντιστεί στις ευρωεκλογές κινδυνεύει η σταθερότητα. Έχουν 158 βουλευτές που μπορεί να τους αυξήσουν αν καταδικαστούν οι Σπαρτιάτες. Ποιον κοροϊδεύουν;... 

Θα μπορούν να συνεχίσουν τη "σταθερότητα" των Τεμπών, των υποκλοπών και της φτωχοποίησης και στις 10 Ιουνίου. Κι αν, τέλος πάντων, η ήττα τους είναι τόσο συντριπτική ας πάνε σε εκλογές. Μήπως και γλιτώσουμε από τη σταθερότητα στη λαμογιά τους...

 
 

Οι πολλές πλευρές της σωστής πλευράς της ιστορίας αφήνουν ακάλυπτη τη χώρα...

Αν θέλουμε να φτάσουμε σε συμφωνία διαρκείας με την Τουρκία θα πρέπει να κάνουμε και υποχωρήσεις. Όποιος το αποκρύβει ή ισχυρίζεται πως οι παραχωρήσεις δεν είναι απαραίτητες είτε υποφέρει από άγνοια είτε ψεύδεται. Αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει να αποδεχθούμε οποιεσδήποτε παραχωρήσεις, αλλά το πολιτικό σύστημα οφείλει επιτέλους να πει στον ελληνικό λαό πως έχει και η Τουρκία δικαιώματα στο Αιγαίο...

Το μεγάλο πρόβλημα με την εξωτερική πολιτική Μητσοτάκη δεν είναι πως συζητά με την Τουρκία. Ούτε καν πως συζητά με άκρα μυστικότητα. Είναι το ότι συζητά με πρωτεύοντα στόχο πώς ο πρωθυπουργός θα γίνεται αρεστός στους Αμερικανούς, με το μυαλό στη δική του επόμενη ημέρα. Τι θα γίνει, όμως, για παράδειγμα, αν το Νοέμβριο εκλεγεί ο Ντ. Τραμπ κι αποσύρει κι επισήμως τη στήριξη των ΗΠΑ στην Ουκρανία; Δεν θα έχουμε μείνει εντελώς ακάλυπτοι απέναντι στην εκδίκηση της Ρωσίας; Από πού κι ως πού ενεργούμε συνεχώς ως χρήσιμοι ηλίθιοι των Αμερικανών χωρίς να κερδίζουμε τίποτα επί τής ουσίας;...

Η Ουκρανία δικαιούται να είναι ανεξάρτητη και το Ισραήλ να έχει ένα ασφαλές από εξωτερικούς κινδύνους κράτος. Και η Ρωσία, ωστόσο, δικαιούται να μην καταπιέζονται οι ρωσόφωνοι στην ανατολική Ουκρανία, η Παλαιστίνη να έχει το δικό της κράτος και οι Παλαιστίνιοι να μην είναι θύματα γενοκτονίας, καθώς και να μην σκοτώνονται Ιρανοί αξιωματούχοι σε ιρανικό έδαφος από ξένες δυνάμεις. Η σωστή πλευρά τής ιστορίας, επομένως, περιέχει πολλές πλευρές. Όποιος βλέπει μόνο μερικές δεν συντάσσεται σε καμία περίπτωση με το διεθνές δίκαιο, αλλά αποκαλύπτεται ως καθ' έξιν δουλοπρεπής...

 
 

Χαλαρώστε, θα χαθείτε έτσι κι αλλιώς...

Το ότι εν έτει 2024 οι άνθρωποι εξακολουθούν να σκοτώνονται για μερικά εκτάρια γης παραπάνω είναι ίσως και μια ένδειξη ότι η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι τελικώς και τόσο άσχημη ιδέα. Αν η φυσική μας νοημοσύνη δεν μας έχει απομακρύνει και τόσο πολύ από τον άνθρωπο των σπηλαίων, ίσως να μας βοηθήσει να το πετύχουμε η τεχνητή. Μέχρι, πάντως, να συμβεί αυτό θα είμαστε τόσο ανόητοι ώστε αντί να επιδιώκουμε την ειρήνη θα αναζητάμε ποιος έριξε πρώτος την πέτρα για να δικαιολογούμε το ότι έχουμε χτίσει έναν ακόμα πλανήτη με τις πετριές μας...

Αν το ερώτημα που θέτουμε και για τη Μέση Ανατολή, που όντως θέτουμε, είναι ποιος έκανε την αρχή ώστε να δικαιώσουμε όσους ακολούθησαν δεν θα βγάλουμε ποτέ άκρη. Όπως, επίσης, αν καταδικάζουμε αποκλειστικώς τον αμερικανικό και βρετανικό ιμπεριαλισμό, αλλά όχι και τον ρωσικό ή τον κινεζικό και το αντίστροφο. Άκρη θα βγάλουμε μόνο αν αποφασίσουμε να βάλουμε ένα τέρμα στο οφθαλμός αντί οφθαλμού και καθίσουμε σε ένα τραπέζι και συζητήσουμε ήσυχα κι απλά...

Από τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς μια ημέρα θα είμαστε όλοι νεκροί, πόσο γελοίο είναι να σκοτωνόμαστε νωρίτερα για πράγματα που δεν θα μας χρησιμεύουν σε τίποτα όταν θα είμαστε τροφή για τα σκουλήκια; Κι αν οφείλουμε να παλεύουμε κάθε ώρα και λεπτό για να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο, έστω και για να κρατιόμαστε απασχολημένοι, πόσο φαιδρό είναι να αγωνιζόμαστε για εδάφη, τιμές και δόξες που είναι τόσο εφήμερες όσο η διάρκεια της ζωής μας; Γι' αυτό και θα πρότεινα σε όλη την οικουμένη να χαλαρώσει λίγο, ούτως ή άλλως από την απληστία μας η γη δεν θα κατοικείται κάποια στιγμή πολύ συντομότερα από όσο πιστεύουμε σήμερα...

 

 

Ο Μητσοτάκης έτρεχε πέντε χρόνια μόνος του, όχι πλέον...

Ο Ανδρ. Παπανδρέου έλεγε στους συνεργάτες του πως μοναδικός αντίπαλός του ήταν η δεξιά, ούτε το ΚΚΕ ούτε κάποιο άλλο κόμμα τής Αριστεράς: "Ναι, να τους κάνουμε κριτική για τις πολιτικές τους, αλλά ο στόχος είναι αλλού", υποστήριζε... 

Φυσικά ο Ανδρέας δεν έλεγε κάτι τέτοιο μόνο και μόνο γιατί δεν ξεχνούσε τι σημαίνει δεξιά, αλλά και γιατί ήταν κυρίαρχος στην κεντροαριστερά. Το λιοντάρι δεν ασχολείται με το μυρμήγκι αλλά με την τίγρη, το σημερινό ΠΑΣΟΚ ωστόσο αντικρίζει τον κόσμο από πολύ χαμηλά...

Το ΠΑΣΟΚ, οι σταλινιστές, οι αποστάτες, η τρελή τού χωριού έχουν κι άλλη εναλλακτική για να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους, κάτι που είναι απολύτως θεμιτό στο πολιτικό παίγνιο. Κι αυτή η εναλλακτική είναι να στοχεύουν στη νεοφιλελεύθερη, νεοσυντηρητική μητσοτάκειο δεξιά που λειτουργεί ως καθεστώς. Δεν κάνουν, ωστόσο, αυτό. Είτε από πολιτική αφέλεια είτε από πολιτικό εκφυλισμό επιτίθενται κυρίως στο ΣΥΡΙΖΑ, με επιχειρήματα, μάλιστα, που έχουν μπαγιατέψει...

Όπως κι αν έχει, ο Μητσοτάκης δεν τρέχει πλέον μόνος του. Έτρεχε μόνος του, όπως αποδείχθηκε στις βουλευτικές εκλογές, την τετραετία 2019- 2023, έτρεχε μόνος του από το περασμένο καλοκαίρι ώσπου να βρει βηματισμό ο ΣΥΡΙΖΑ, έτρεχε μόνος του γιατί η υπόλοιπη αντιπολίτευση συναγωνίζεται ποια είναι πιο αδιάφορη ή πιο ακροδεξιά από την άλλη. Δεν τρέχει, ωστόσο, πλέον. Τώρα έχει αντίπαλο, το γνωρίζει και γι' αυτό κι αρνείται να πάει σε ντιμπέιτ μαζί του, μολονότι θέτει διλήμματα βουλευτικών εκλογών. Έτσι κι αλλιώς σε λιγότερο από δύο μήνες τίποτα δεν θα μοιάζει στην πολιτική ζωή τής χώρας με αυτά που σήμερα θεωρούμε δεδομένα... 

 

  
 

Ο μεγαλύτερος λαϊκιστής όλων των εποχών...

Στο καθεστώς Μητσοτάκη υπάρχει πάντοτε μία και μοναδική απάντηση για κάθε πρόβλημα: αυστηροποίηση των ποινών. Έχουν ήδη αλλάξει τον Ποινικό Κώδικα πάνω από 15 φορές και τώρα πράττουν το ίδιο για να αντιμετωπίσουν δήθεν τη σχολική βία. Φυσικά και γνωρίζουν ότι αυτή δεν είναι η λύση σε ένα βαθύτερο πρόβλημα, ωστόσο στο Μαξίμου οι δημοσκοπήσεις έχουν μεγαλύτερη αξία από την επίλυση παθογενειών...

Ξέρετε γιατί δεν θα εφαρμοστούν τα μέτρα κατά τής ενδοσχολικής βία που ανακοίνωσε ο Κ. Μητσοτάκης; Γιατί οι γονείς είναι υπέρ όταν πρόκειται για τους κανακάρηδες των άλλων, αλλά όταν πρόκειται για τα καμάρια τους κάνουν τη ζωή των δασκάλων και των καθηγητών τους πατίνι... 

Παρκάρουν τα βλαστάρια τους στις σχολικές αίθουσες κι όταν τα επιστρέφουν στα σπίτια τους τα διδάσκουν πως είναι τα καλύτερα του κόσμου. Κι αφού το καθένα ξεχωριστά είναι το καλύτερο του κόσμου πώς να αντέξει οτιδήποτε άλλο από συμπεριφορά υπηκόου προς βασιλιά από τον καθηγητή του;...

Η κυβέρνηση νομοθετεί κατά βάση για τους ολιγάρχες και για ό,τι βλέπει η πεθερά. Ακούει, για παράδειγμα, το πόπολο για αξιολόγηση καθηγητών και πιστεύει στο όνομα του κοινωνικού αυτοματισμού και των στερεοτύπων πως γίνεται δουλίτσα. Πού να ξέρει ή να ενδιαφερθεί να μάθει πως αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι μια γραφειοκρατία χωρίς τέλος που θυμίζει τον παλιό σχολικό επιθεωρητή και σπαταλά ώρες επί ωρών που θα μπορούσαν να είχαν αξιοποιηθεί για διδασκαλία... 

Βγάζω, πάντως, το καπέλο στον Μητσοτάκη για κάτι: έχει καταφέρει να πείσει πολλούς πως είναι μεταρρυθμιστής όταν στην πραγματικότητα είναι ο μεγαλύτερος λαϊκιστής όλων των εποχών. Όλοι κι όλα, όμως, έχουν ημερομηνία λήξης. Ευτυχώς...

 

 

Ζαγοραίος κοινοβουλευτισμός...

Η συντριπτική πλειονότητα των βουλευτών κι ευρωβουλευτών είναι δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες κι αθλητές. Ασχολείται η συντριπτική πλειονότητα τής κοινωνίας με αυτά τα επαγγέλματα; Μάλλον όχι, κι αυτή είναι μία ακόμα παθογένεια της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας: εκλέγεσαι μόνο αν είσαι προβεβλημένος. Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν είναι ο Θ. Ζαγοράκης κι ο κάθε Ζαγοράκης. Το πρόβλημα είναι συστημικό...

Στις ευρωεκλογές, μάλιστα, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη αφού από τον Έβρο ως την Κρήτη ψηφίζουμε το ίδιο ψηφοδέλτιο. Πώς, επομένως, ένας επιτυχημένος επαγγελματίας στην Αλεξανδρούπολη, για παράδειγμα, να ανταγωνιστεί έναν υποψήφιο με πανελλήνια αναγνωρισιμότητα λόγω της φύσης τού επαγγέλματός του που του εξασφαλίζει και μεγαλύτερη τηλεοπτική προβολή; Και γιατί να μπει στη διαδικασία να ξοδέψει χρήματα για να ενισχυθεί το κόμμα του αλλά στο τέλος να εκλεγεί κάποιος άλλος; Ο κομματικός πατριωτισμός από μόνος του δεν γεμίζει το τραπέζι...

Το πρόβλημα δεν θα λυνόταν ακόμα κι αν στις ευρωεκλογές ψηφίζαμε ανά περιφέρεια. Κι αυτό γιατί η δημοκρατική νομιμοποίηση εν έτει 2024 δεν μπορεί να περιορίζεται σε μία επιλογή προσώπων κατά βάση τής ανφάν γκατέ κάθε τέσσερα χρόνια. Αν το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό δεν προσαρμοστεί στην τέταρτη βιομηχανική επανάσταση η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση θα το καταπιεί. Όχι μόνο, όμως, δεν προσαρμόζεται αλλά και ειρωνεύεται όσους το έχουν καταλάβει, όπως ακριβώς έκαναν οι ολιγάρχες στις τελευταίες ημέρες τής Πομπηίας...